คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : {OS} BJIN OUR WORLD [ROMANTIC?]
OURWORLD
Well, I won't give up on us (no I'm not giving up)
We've got a lot to learn (we're alive, we are loved)
God knows we're worth it (and we're worth it)
โลกของผมกับเขาต่างกันมาก
ผมมองผู้คนที่เบียดเสียดกันท่ามกลางเสียงเพลงดังกระหึ่ม บีตหนักๆของดนตรี และแสงสีที่ถูกแต่งเติมเพิ่มสีสันให้กับค่ำคืนของเหล่านักท่องราตรี...
.
.
.
พอเหอะ ผมเลี่ยน - -“
เอาง่ายๆเลยนะ... ผมกำลังยืนอยู่ในคลับกลางฮงแดทั้งๆที่อยากกับบ้านจะขาดใจแล้วกัน
ถ้าถามว่าทำไมผมต้องทนอยู่ในที่แบบนี้น่ะหรอ??
ง่ายนิดเดียว ^^
เพราะเงินเป็นสิบๆล้านวอนที่ผมลงทุนไปกับเจ้าสถานที่ท่องเที่ยวยามราตรีนี่ไง
จะเรียกผมว่าเจ้าของคลับก็ได้นะผมไม่ถือ J #ยักคิ้ว
“เฮ้ย~ บ๊อบบี้ ฝากปิดคลับนะ วันนี้รีบกลับ”ผมตะโกนบอกคิม บ๊อบบี้ DJ มือหนึ่งของคลับที่ตอนนี้เอาแต่นั่งม่อเด็กเสิร์ฟใหม่อยู่ที่บาร์
“คร้าบบบบ~ พี่จินฮวาน ว่าแต่ขอค่าตอบแทนเป็นเบียร์5ขวด โอเค้???~~~~”
“เออๆ เอาเลย ฝากด้วยแล้วกัน”ผมว่าก่อนจะเดินไปหลังร้านอย่างรวดเร็ว
ผมจัดการกวาดสรรพสิ่งของบนโต๊ะทำงานเล็กๆของผมลงกระเป๋าเป้ คว้าเสื้อโค้ตมาสวมก่อนจะเดินออกทางหลังร้านอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง
พึ่ง4ทุ่งเองนี่หน่า~~~
.
.
.
.
“กลับมาแล้ว~”
ผมว่าก่อนจะถอดรองเท้าออกอย่างว่องไวและถลาตัวไปหาโซฟานุ่มๆ ในห้องรับแขกของบ้าน
ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาที่เลือกซื้อมาเองกับมือก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลายจากความล้าที่สะสมมาทั้งวัน...
สบายจัง~
“กลับมาแล้วหรอครับ^^”เสียงของคุณแฟนที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกล ทำให้ผมรีบลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ฮันบินอา~”
คิม ฮันบินแฟนผมเอง^_____________________^
ผมลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะสอดส่องหาเจ้าของเสียงทันที อยู่ไหนน้า ‘ ‘?
เจอแล้ว! อยู่ในห้องครัวนี่เอง
ผมตรงไปยังห้องครัวที่ติดกับห้องนั่งเล่นที่ผมนอนอยู่ ก่อนจะตรงเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังหลวมๆและซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของเขา
แผ่นหลังอุ่นๆของฮันบินยังทำให้เขารู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้กอดแบบนี้
“ทามไรง่ะ~~??”ผมพูดเสียงอู้อี้โดยไม่ยกหน้าขึ้นจากหลังของคนตรงหน้า
“ชงกาแฟครับ ซักแก้วไม๊?”
“ไอ้เอา(ไม่เอา)”ผมพูดเบาๆ
ฮันบินยังคงชงกาแฟก่อนจะชะงักมือเล็กไป....เมื่อผมค่อยๆล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดสีกรมท่าของเขา
คนเรามันก็ต้องมีกันบ้าง...ยิ่งผมไม่ค่อยจะกลับบ้านเร็วแบบนี้ด้วยนะ J
“อ้อนอย่างงี้อยากได้อะไรครับ?? ฮือ???”ฮันบินว่าพลางหันหน้ามาหาผมก่อนจะกดจูบลงมาที่หน้าผากของผมเบาๆเหมือนที่ชอบทำประจำ
“พี่อยาก.......”
“วันนี้ไม่เอานะครับ พน.ผมต้องคุมสอบ”
อ่า...ใช่ ฮันบินของผม เป็นคุณครูน่ะ
คุณครูระดับมัธยม
เป็นครูสอนเลข สอนห้องคิงด้วย~ แฟนใครไม่รู้เก่งเน๊อะ?
โลกของผมกับโลกของเขา
บางทีอาจจะดูเหมือนโลกที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้
“.....งื้อ~~~”
“ไปอาบน้ำนะครับ ฮยอง^^”
“ไปก็ด้ายยยยยยยยยยย” ผมพูดก่อนจะค่อยๆผละออกจากเขาอย่างอนๆและเดินเข้าห้องนอนเพื่อเตรียมอาบน้ำตามที่โดนสั่งมา
ผมยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อคิกแผนอะไรบางอย่างออก พลางเปิดตู้เสื้อผ้าออก
อย่าคิดว่าคนอย่างคิม จินฮวาน จะยอมอะไรง่ายๆนะ
.
.
.
.
“ฮันบินอา~ เช็ดผมให้หน่อยดิ”ผมเดินออกมาจากห้องนอนในสภาพที่หัวเปียกชุ่ม และเอาผ้าห่มยาวลากพื้นมาคลุมตัวจนมิดชิด
สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกะแยมโรลอ้วนๆนุ่มๆ (?)มีหัวเลยแหละ = =
“ขอตรวจงานก่อนะครับ...”
“L”
คำตอบของเขาทำให้ผมเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ทันที ตอนเขาสอนเด็กประถมไม่เห็นจะยุ่งแบบนี้เลย!
“....”
ผมเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะฉวยเอาชีทที่กระจายอยู่บนพื้นมาอ่าน
บลาๆๆๆๆ
เด็กสมัยนี้เรียกกันยากขนาดนี้เลยหรอ(วะ)ครับ ={ }=
หรือผมโดดเรียนบ่อยเกินไป ‘ ‘ ;;; T^T
ผมจัดการวางชีทแผ่นนั้นกลับลงไปที่เดิมอย่างทะนุทนอม... ถ้าทำยับหรือเปียกนี่ เด็กทีทำมันคงมีตามฆ่าล้างโคตรเหง้าผมแน่ =^= ยากขนาดนี้เป็นผมยนี่แก้ซักสองชั่วโมงยังไม่รู้เรื่องเลย...
หลังจากผมนั่งๆนอนๆไปได้ซักพักมือหนาของร่างสูงก็มาคว้าเอาผ้าเช็ดผมผืนเล็กจากผมไป
“มานี่สิพี่ ไม่เช็ดผมงี้ เดี๋ยวก็ป่วยหรอก”
“อื้อ~”
ผมขานรับก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆสุดที่รักของผมJ
เขาเช็ดผมให้ผมไปเรื่อยๆพร้อมกับดูข่าวรอบดึกไปด้วยกัน...
เมื่อผมของผมเริ่มหมาดๆแล้วผมก็เริ่มขยับผ้าห่มที่พันรอบตัวจนแทบหายใจไม่ออกออก...เผยให้เห็นเสื้อกล้ามตัวโคร่งแสนบางที่เห็นไปถึงตับไตไส้พุง...กับกางเกงขาสั้นสีพีช...
ก็ผมไม่ได้ยั่วนะ... #หน้าใสซื่อ
ผมขยับเข้าไปใกล้ฮันบินอีกนิดและซบลงบนไหล่กว้างๆของเขา...
...ใครอาจจะมองว่าผมงี่เง่านะ...แต่ผมกำลังพยายามต่างหาก J
พยายามทำทุกทาง...
“เปียกหน่าฮยอง..”
“แค่หมาดๆเอง ไม่เปียกมากหรอกหน่า... -^-”
“เฮ้อ~”
เขาก็แค่บ่นไปงั้นแหละ จริงๆ ผมแอบเห็นเขากลืนน้ำลายด้วยแหละ สงสัยพักหลังๆนี่ฮันบินจะสวมบทคุณครูขี้บ่นกับนักเรียนจนอินจัด
เขาบ่นอะไรอีกหลายอย่างออกมา ส่วนมากจะเป็นเรื่องของนักเรียนของเขาหรือไม่ก็พวกอาจารย์ที่ชอบใช้เขาทำงานอยู่บ่อยๆ...
นอกนั่นผมก็ไม่ได้ฟังอะไรมากหรอก...แค่เออออไปตามเรื่อง
ผมรู้ว่าเขาเครียดเลยให้เขาได้ระบายบ้าง...อย่างน้อยเขาก็คงรู้สึกดีขึ้นบ้าง...มั้ง?
ผมกำลังพยายาม...
กำลังลดช่องว่างระหว่างโลกของเราสองคน
ผมซุกลงไปในอ้อมแขนเขาอีกครั้งและแอบขโมยกาแฟในมือเขามาจิบเป็นระยะ.. ฝีมือชงกาแฟของฮันบินยังอร่อยเสมอ
หอมกว่าร้านกาแฟร้านไหนๆที่เคยกิน...
“ฮันบิน....”
“จูบฮยองหน่อยสิ ( . //////////////////////////. )”
โลกของผมกับเขาต่างกันมาก
โลกของผมกับโลกของเขา …
บางทีอาจจะดูเหมือนโลกที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้
ผมบอกแล้วว่าผมกำลังพยายาม...
กำลังลดช่องว่างระหว่างโลกของเราสองคน
เพราะซักวัน
ผมหวังว่าระยะห่างระหว่างโลกขอผมกับโลกของเขาจะน้อยลงเรื่อยๆ..
และวันนั้น...
มันจะเป็น...โลกของเรา J
F I N
เป็นฟิครีไรท์อีกเเล้ว......คือมันสั้นเว่อร์ๆอ่ะ ถถถ
ช่วงนี้เรายุ่งกะเรื่องรวมมฟิคมากจนไม่ได้เเต่งอะไรเพิ่มเลย...
จริงๆหนีไปเที่ยวปีใหม่มาด้วยเเละ .______.
รอเรากันหน่อยนะทุกคน!
เอาไว้เราจะรีบมาอัพเรื่องให้นะ
เรามีพล็อตที่อยากเเต่งเยอะเลย
เจอกันเร็วๆนี้
ความคิดเห็น