[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #62 : Chapter 46 | พลังที่ไม่ควรมี

♟

Chapter 46

“โห ทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาเลย!”

เด็กสาวนั่งพิงเสาตรงทางเข้า ยืดขาออกในท่าที่คิดว่าสบายที่สุด กอร์นยืนเก็บรายละเอียดทุกอย่างอยู่ข้างกัน รอคิรัวร์ตามมาแล้วจะออกไปเข้าเมืองที่อยู่ไกลจนแทบไม่เห็น มีแต่สีเขียวเต็มไปหมด

กลิ่นทุ่งกว้างแตะปลายจมูก สัมผัสที่ได้รับตั้งแต่เข้าโลกเสมือนจริงมานับว่าดีเยี่ยม แทบไม่ต่างอะไรจากโลกความจริงสักนิดเดียว

มือเด็ดยอดหญ้าเล่นไปมา -- ใบหน้าของคนต้อนรับที่แสดงออกว่าลำบากใจหวนกลับมาในหัว

‘คุณคุเรฮะ...ดูเหมือนเราจะมีปัญหาเล็กน้อยค่ะ’

สุดท้ายก็เข้ามาได้ รู้สึกโล่งอกปนไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน จนเมื่อเห็นญาติผู้น้องเดินลงบันไดมาสบทบ ความคิดยุ่งเหยิงก็ถูกปัดออกไป

“รอนานป้ะ?” เดินลงนวยนาดเหมือนแมวไม่มีผิด เพราะเป่ายิงฉุบเข้าเกมกับผู้ผ่านการทดสอบคนอื่น ๆ ได้อันดับที่ 16 จาก 21 เลยลงมาช้ากว่าใคร “ทุ่งหญ้าเรอะ ไม่มีวี่แววของเมืองเลย”

“ก็งั้นแหละ คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ก็มุ่งหน้าไปทางเดียวกันหมดเลย— ตรงไปตามทางที่รู้สึกว่าถูกเฝ้ามองน่ะ” กอร์นชี้ไปทางข้างหน้า

“เมืองก็คงอยู่ทางนั้น”

คุเรฮะลุกขึ้น ปัดเศษดินเศษหญ้าออก หูกระดิกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหยันของคนผมขาวเงิน “เฝ้ามองไกลขนาดนี้แต่เรายังจับได้อยู่ แสดงว่าฝีมือไม่เท่าไหร่”

“ระวังโดนตลบหลังเอาล่ะ ยังไงพวกเราก็ยังเป็นผู้เล่นมือใหม่” เธอเตือนอย่างไม่ใส่ใจนัก

เด็กชายผมสีเข้มหัวเราะสดใส

“งั้นนน เราจะไปทางไหนกันดี!”

กอร์นชี้ไปซ้าย คิรัวร์ไปขวา ความเห็นแยกทางกันขนาดนี้ คุเรฮะเลยชี้ลงล่าง ไม่ต้องเดินไปแล้ว ดำดินกันไปเลย--

—ล้อเล่นน่ะ

พอตัดสินใจกันไม่ได้ก็ลงเอยด้วยการเป่ายิ้งฉุบกันอีกรอบ คุเรฮะเป็นคนกลาง และแน่นอน

คิรัวร์แพ้

เธอพูดเสียงเอื่อย “อัจฉริยะในรอบร้อยปีของโซลดิ๊กเป่ายิ้งฉุบแพ้ เยี่ยมไปเลย”

คิรัวหันควับ แยกเขี้ยวพร้อมกัดหัว “เงียบไปยัยงูพิษ!”

เห็นแบ็คกราวน์มีเสียงหัวเราะชั่วร้ายสวนทางกับหน้าตานะเฟ้ย นับวันยิ่งกวนประสาทเก่งขึ้นทุกที ติดเชื้อมาจากฮิโซกะใช่ไหม ตอบ!

เธอมองคนแพ้ที่ออกค้อนด้วยสายตาเวทนา แมวตาฟ้ากัดฟันกรอดมองหมัดตัวเองด้วยความเจ็บใจ ส่วนกอร์นยิ้มร่า ชูไม้ชูมือไปตามทิศที่คนชนะเลือก

เมินการตีกันทางอ้อมของสองเครือญาติไปสิ้นเชิง

“เอ้า ไปทางนี้กันเถอะ โก!”

“ [เทรซ ออน] โจมตีคิรัวร์!”

โดนคนในเกมรับน้องก่อนเข้าเมือง

จู่ ๆ ก็เหาะมาด้วยพลังอะไรสักอย่างตอนกำลังเดินผ่านทุ่งหญ้า เปิดหนังสือในเกมที่ทุกคนได้รับเป็นไอเทมติดตัว หยิบการ์ดใบนึงขึ้นมากดใช้งานผ่านหนังสือ

ลำแสงบางอย่างพุ่งเข้าใส่เจ้าของชื่อ

โดนคิรัวร์เข้าจัง ๆ

“คิรัวร์! เป็นอะไรรึเปล่า!?”

กอร์นตั้งท่าเตรียมต่อสู้ ส่วนคิรัวร์ยังมีอาการมึนงงไม่น้อย แต่การถูกโจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัวแบบปริศนาแบบนี้มันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า

คนลอบกัดซึ่งหน้ายิ้มเยาะ สบประมาทผู้เล่นใหม่ที่เป็นเด็กด้วยท่าทีไม่เกรงกลัวอะไร จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงจิตสังหารที่ตรงมาจากเด็กหัวขาวนั่นแหละ

“แกทำ...อะไรกับฉัน?”

รีบดีดตัวออกห่างทันที มือคว้าการ์ดขึ้นมาพร้อมออกคำสั่งรัวเร็ว “ [รีเทิร์น ออน] ไปมาซา— อ๊ากกก!!”

มือข้างที่สวมแหวนอยู่ในมือเด็กสาวอีกคน

เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดแต่ไม่เปื้อนคนทำสักหยด -- คุเรฮะไม่ได้ตัดข้อมือแล้วชิงมา แต่กระชากออกมาในทีเดียว เธอก้มมองแกนกระดูกสีขาวที่โผล่ทักทายเจ้าของ แล้วโบกไปมาด้วยใบหน้านิ่งเฉย

พอไม่มีแหวน ก็เรียกใช้หนังสือไม่ได้

คิรัวร์ผิวปาก “ดีมากพี่สาว!” ชมอย่างลืมตัว

กอร์นยิ้มแห้ง รู้ตัวดีว่าห้ามไม่ทัน ก่อนเด็กสามคนจะมองหน้ากันแล้วจ้องไปที่ตัวเริ่มเรื่องผู้ที่กำลังกัดฟันข่มเสียง วิ่งหนีสุดฝีเท้า

“ตอนแรกกะจะตัดกล่องเสียง...” คุเรฮะโยนมือไปให้ญาติฝั่งแม่ คิรัวร์กระโดดรับ ปากหยักเหมือนแมวชัดเจน

“แต่คิดว่าเก็บปากไว้เค้นข้อมูลจะดีกว่า”

เทเลพอร์ตไปดักหน้า ถีบหลังเจ้านั่นล้มหน้าคะมำกลางอากาศ ตามด้วยเหยียบลงไปที่ท้ายทอยคนนอนหมดสภาพ ไม่สนเสียงโวยวายร้องขอชีวิต

เตือนด้วยใบหน้าไม่ยี่หระ

“อย่าดิ้นเยอะ กดแรงผิดมีสิทธิเป็นอัมพาตนา”

กอร์นที่มองจากจุดเดิมอดถอนหายใจไม่ได้

แต่คิรัวร์ขำก๊าก

“ทำไมฉันถึงรู้สึกชินในสิ่งที่ไม่ควรชินกันนะ...”

♟

ได้ข้อมูลมาเยอะก่อนเข้าตัวเมือง

หลัก ๆ ที่ต้องทำให้ชินในเกมคือต้องเอาหนังสือออกมาเมื่อเจอคู่ต่อสู้ ถ้าไม่ทำจะถูกมองออกทันทีว่าเป็นมือใหม่ ส่วนพวกเรื่องการ์ดต่าง ๆ นับว่าเป็นรายละเอียดยิบย่อย

เมื่อเห็นว่าคาถาจากการ์ดที่พุ่งใส่คิรัวร์เป็นแค่การ์ดสะกดรอยเจ้าตัวเลยเลิกระแวง โยนมือขาด ๆ คืนให้ แล้วบอกลาด้วยสายตาทันทีที่อีกฝ่ายรีบใช้การ์ดเหาะหนีหายไป

[ยินดีต้อนรับสู่เมืองแอนโทคีฟ เมืองแห่งรางวัล]

ป้ายอันใหญ่แปะไว้ด้านหน้า คิรัวร์ล็อกคอญาติผู้พี่ด้วยแขนแล้วลากไปด้วยกันเมื่อคุเรฮะมองทุกอย่างไม่วางตา แผงขายของ ผู้คน ร้านค้าต่าง ๆ ไม่มีอะไรดูแปลกไปจากโลกจริงเลยแม้แต่น้อย

กอร์นจ้องป้ายภารกิจบนบอร์ดอันยาว

“สุนัขหาย ท่านที่หาพบจะได้ ‘เทพีนำโชคที่โดนสาป’ เป็นรางวัล?”

ไอเทมแบบนี้ได้แล้วดีหรือดวงจู๋กันแน่หว่า…

ทั้งสามคนพากันเดินสำรวจเมืองนี้ไปอีกสักพัก เห็นแวบ ๆ ว่ามีป้ายประกาศแข่งขันรายเดือนของเมืองอยู่ด้วย หนึ่งในนั้นมีแข่งเป่ายิ้งฉุบเดือนกันยายน

เวลาในนี้ตรงกับโลกจริง เพราะงั้นเหลือเวลาอีก 4 วัน

กอร์นตาวาววับอย่างปิดไม่มิด

ถึงจะเค้นข้อมูลจากคนที่มารับน้องไปได้ส่วนนึง แต่บางเรื่องในเมืองอาจต้องถามเอาจาก NPC ในเกม คิรัวร์ที่เริ่มหิวเลยลากแขนอีกสองคนเข้าร้านอาหาร คนรับออเดอร์คือพ่อครัวแมวเหมียวที่ตัวพอง ๆ

ขนาดบีนส์ข้างประธานเนเทโล่ยังเป็นสไลม์เขียวเพราะงั้นเลยไม่ค่อยแปลกใจที่เจออะไรแบบนี้เท่าไหร่

“ถ้าทานสปาเกตตี้หมดภายใน 30 นาทีจะไม่คิดค่าอาหาร แถมกัลไกเดอร์ (การ์ด) ให้ด้วยนะจ๊ะ!”

คุเรฮะมองจานพูนกับซอสสีแดงด้วยใบหน้าปลาตาย เอาตามจริงเธอก็ไม่ใช่พวกประเภทมีหลุมดำในตัว…

ระหว่างกินไปคิรัวร์ก็ถามข้อมูลจากพ่อครัวไป ได้เรื่องการแข่งขันมาพอสมควร หากเรื่องการ์ดคาถาอะไรนี้กลับไม่ได้ข้อมูลเลยสักแอะเพราะเจ้าตัวทำไม่รู้เรื่อง

กึก

คนกลางเช็ดปากด้วยทิชชู่

ทำหน้าตายเมื่อจานตัวเองหมดก่อนทั้งสองคนซะอีก

“ก็ตามบท NPC ทั่วไปล่ะนะ” คิรัวร์กระซิบ แล้วหันไปยิ้มแย้มให้ตัวละครที่ถามข้อมูลมาจนโซ้ยอาหารจานยักษ์หมด “งั้นก็ขอบใจที่เลี้ยง—”

“อ๊ะ ช้าก่อนจ้ะ พาสต้ายักษ์น่ะให้กินฟรี แต่น้ำแข็งโซดากับกาแฟที่สั่งไม่ฟรีนะจ๊ะ 3 ถ้วยก็ 1,040 เจนี่จ้ะ!”

“อ้าวเหรอะ งั้นนี่ 10,000 เจนี่” คิรัวร์ยื่นแบงค์ให้

อีกฝ่ายทำหน้างง

“นั่นมันอะไรน่ะ?”

“เอ๊ะ?”

ความรู้ใหม่ เงินเองก็ต้องเป็นการ์ดเหมือนกัน

—สามหน่อยืนล้างจานอยู่หลังร้าน มือขัดถูแก้วยิก ๆ

-----

“มาร่วมทีมกับพวกเราสิ”

ถูกชักชวนกันหลังพบศพที่ถูกระเบิดตัวแตกกลางเมือง เป็นตาลุงในชุดปอน ๆ มีหนวดพลอมแพลมขึ้นรอยคางเหมือนไม่มีเวลาดูแลตัวเองมาสักพักใหญ่

เข้ามาอธิบายว่าในโลกเสมือนนี้มีการล่าผู้เล่นด้วยกันเอง เพื่อลดผู้เล่นให้น้อยลงและเพิ่มอัตราการได้การ์ดที่มีค่ามาอยู่ในมือง่ายขึ้น

ตอนแรกพวกเขาไม่สนใจ แต่เพราะต้องการข่าวสารเพิ่มเติม จึงเป็นคุเรฮะที่พยักหน้าแล้วดึงสองหมาแมวไปแทน

ข้อมูลน่ะ ได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น

—ถือเป็นนิสัยที่ติดมาจากตระกูลสายข่าวได้ไหมนะ?

พอตามมาด้วยก็พบผู้เล่นที่เคยมาสอบคัดเลือกพร้อมกันนั่งเป็นกระจุก ส่วนน้อยจะเป็นคนเข้าเกมจากทางอื่น หลายคนพากันมองดวงตาสีผสมของคราวน์ แต่ชินแล้วจึงไม่สนใจอะไรนัก

แล้วก็ได้ข้อมูลมาเพิ่มมาอย่างที่คิด

ทั้งเรื่องเกมนี้ไม่มีคาถาที่ฆ่าคนได้ และเรื่องคาถาต่าง ๆ ที่ส่วนใหญ่จะถูกใช้ในเกม เน้นสอดแนมเพื่อนแย่งชิงข้อมูล การโจมตีเพราะคิดแย่งการ์ดไปโต้ง ๆ แทบจะไม่มีเลย

หนึ่งในนั้นเอ่ยปากบ้าง

“วิธีการได้การ์ดแบ่งเป็น 3 แบบด้วยกัน”

[1] หาด้วยตัวเอง

[2] แลกเปลี่ยนกับผู้เล่นคนอื่น

[3] แย่งจากผู้เล่นคนอื่น

คุยไปคุยมา พวกที่กำลังรวมกลุ่มก็บอกว่าต้องการพิชิตเกมนี้ ชั่งน้ำหนักในใจแล้วคงคิดจะทำด้วยวิธีที่ [3] มากกว่าวิธีอื่น ๆ พวกนั้นจึงปฏิเสธเรื่องการใช้กำลัง บอกว่าจะใช้คาถาในเกมเป็นตัวชิงมาต่างหาก

ก็แย่งจากคนอื่นมาอยู่ดีนั่นแหละ

เคลียร์เกมได้ก็ต้องมานั่งเถียงแบ่งเรื่องเงินรางวัล 5 หมื่นล้านของบัตเทเลอร์นั่น -- ไม่มีอะไรที่น่าสนใจอีก

พอกอร์นปฏิเสธ

“ขอใช้ความสามารถตัวเองเล่นดีกว่า”

เลยหลุดยิ้มออกมา

เจ้าแมวขาวเอามือล้วงกระเป๋า เดินกึ่งกระโดดตามเพื่อนที่สะบัดหน้าเดินออกไป “ถ้าผู้นำว่างั้น ฉันก็ขอบาย~” ส่วนเด็กสาวตาสีผสมยักไหล่ไม่ใส่ใจ เดินตามกันไปไม่หันหลังกลับมาอีก

เมื่อห่างออกมาได้สักพัก คิรัวร์ถึงลองถามดู

“ว่าแต่ทำไมเมื่อกี้ถึงโกรธล่ะ?”

“เอ๋ ก็— เจ้าพวกนั้นว่าร้ายเกมที่จินสร้างขึ้นมา เป็นเกมอำมหิตบ้างล่ะ แย่งชิงกันเป็นหลักบ้างล่ะ”

ดวงตาสีเปลือกไม้เข้มขึ้น เขาอยากจะเล่นเกมนี้ให้สนุก...ที่น่ากลัวน่ะไม่ใช่เกมหรอก แต่เป็นความคิดของคนเล่นมากกว่า

เด็กสาวถอนหายใจยาวตามนิสัย “มันก็เป็นธรรมชาติของเกมน่ะนะ ช่างมันเถอะ”

คิรัวร์หัวเราะเห็นด้วย กอดคอกับญาติฝั่งแม่อย่างหยอกล้อ หัวของคุเรฮะสั่นด๊อกแด๊กไปมา เธอทำหน้าปลาตายเหมือนทุกครั้ง

“นั่นสิ พวกเรามาสนุกกับเกมกันดีกว่า”

กอร์นมองทั้งคู่แล้วหลุดยิ้ม

“คิรัวร์ คุเรฮะ ขอบใจนะ”

ชะงักกันหมด

“ที่ได้มาที่นี่กับทั้งสองคน...โชคดีจริง ๆ ที่เราได้เจอกัน”

“จะบ้าเรอะ พอทีน่า เขินออก!”

“ทำไมล่ะ? ฉันคิดแบบนี้จริง ๆ นา!”

สองเท้าก้าวช้าลง มองแผ่นหลังที่เริ่มเดินเคียงห่างออกไป เด็กชายสองคนหัวเราะให้กัน คนหนึ่งเป็นเหมือนแสง คนนึงเป็นเหมือนเงา แต่อยู่ด้วยกันแล้วกลับสมบูรณ์แบบ

คุเรฮะมองด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนทั้งสองคนจะหันมาหา คว้ามือให้เดินไปด้วยกัน

หากยังไม่มีใครเปลี่ยนไป อีกสิบปีหรือยี่สิบปีข้างหน้าเราอาจจะอยู่ด้วยกัน ไม่ก็แยกกันไปตามทางของตัวเอง มีกลับมาหากันบ้างเป็นระยะ คุยเรื่องในอดีตตอนยังเป็นเด็ก คุยเรื่องนิสัยแต่ละคนที่เริ่มโตขึ้น ยาวไปถึงเรื่องอนาคตข้างหน้าที่คิดจะทำ

‘ฉันชื่อกอร์นนะ ยินดีที่ได้รู้จัก!’

‘นึกว่าจะมองไม่ออกซะอีก— ฉันคิรัวร์’

ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไป...ก็คงดี

♟

“บุ๊ค”

ป๊อง!

ควันสีขาวหายไป ปรากฏหนังสือเล่มนึงลอยออกมาจากแหวนที่สวมนิ้ว คุเรฮะเปิดไปหน้าฟรีพ็อคเก็ตที่ใส่อะไรก็ได้ยังคงว่างเปล่า พ็อคเก็ตจำกัดเองก็บ๋อแบ๋

ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเป็นพิเศษ เพราะงั้นเลยกะจะไม่รวบรวมพวกการ์ดหายากเพื่อเคลียร์เกมเหมือนคนอื่น แถมพวกกอร์นกำลังสนุกน่าดู งั้นเธอจะเป็นคนเฝ้ามองให้ก็แล้วกัน

ว่าแล้วก็เหลือบตาไปมองด้านหลัง

“ [พิคพ็อคเก็ต ออน] โจมตีคิรัวร์!!”

พอสองคนนั้นไปแข่งเป่ายิ้งฉุบชนะก็ได้การ์ดที่มีจำกัดมา เลยถูกพวกฝูงปลารุมตอดจะขโมยกันใหญ่ แต่เพราะความป่วนมากที่มีแต่เดิม เลยได้แต่ผิดหวังกันไปตาม ๆ กัน

เสียงโหยหวนแว่วมา

“น-ในฟรีพ็อคเก็ตก็ไม่มีการ์ดเหรอเนี่ย!?”

“ถึงฉันจะได้การ์ดมา ก็ไม่ได้หมายความว่าจะโง่ใส่ในหนังสือนี่?” เจ้าแมวยิ้มเยาะ

“หนอย! แต่ฉันยังมีการ์ด [พิคพ็อคเก็ต] เหลืออยู่นะเฟ้ย! — [พิคพ็อคเก็ต ออน]! โจมตีกอร์น!!”

ว่าแล้วก็โหยหวนอีกรอบ

“ก้อนหินธรรมดา!? นี่มันอะไรก๊านนน!!”

“อ๋อ นั่นการ์ดหินที่เก็บมาจากทุ่งน่ะ”

“จะว่าไปนายก็เก็บโน่นเก็บนี่ไว้เยอะแฮะ”

ร่างสมส่วนเก็บหนังสือลงแหวนพลางเอนหลังพิงต้นไม้ข้าง ๆ ตามองการแย่งชิงของลูกกระจ๊อกกับพวกเด็กชายฆ่าเวลา พอคนนึงชิงการ์ดไม่สำเร็จ คนต่อไปก็เข้าคิวมาต่อทันที -- โอ้ มีคนนึงรอจังหวะสังเกตได้แล้วว่าการ์ดหายากอยู่ที่กอร์น กำลังจะเอ่ยคาถาขโมยการ์ด

ฟุ่บ

รู้ตัวอีกทีกอร์นก็อยู่ด้านหลัง มือคว้าการ์ดอีกฝ่ายไว้ เร็วจนคนธรรมดาไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

เด็กชายผิวแทนเอ่ยเสียงเรียบ

“อ่อนซ้อมไปหน่อยล่ะมั้ง ตามองตามไม่ทันเลยใช่ไหมล่ะ?”

คุเรฮะที่กอดอกอยู่เอียงคอ กะพริบตาปริบ

เท่ขึ้นแฮะ

-----

“ให้ฉันร่วมทางด้วยคนสิคะ!”

เป็นเด็กสาวผมสีทองทวิลเทลม้วนปลาย ตาสีชมพูเหมือนชุดที่ใส่ -- เห็นสะกดรอยมาตั้งแต่เมืองแอนโทคีฟ คงปฏิเสธกลุ่มเคลียร์เกมเหมือนกัน แต่เพราะเห็นตามดูเฉย ๆ เลยไม่คิดว่าอันตรายนัก

คิรัวร์หันไป ไม่เสียเวลาคิด

“อ๋อ โทษที ไม่เอาอะ”

“ท-ทำไมล่ะคะ!?”

“เกะกะ”

เปรี๊ยะ

รอยยิ้มอ้อนวอนแตกร้าว มีแค่เด็กสาวคนเดียวที่สังเกตเห็น คุเรฮะเลื่อนสายตาไปมองทางอื่น ไม่คิดพูดอะไรด้วย -- ไหล่กอร์นเคลื่อนมาชน ชวนคุยเรื่องเมืองต่อไปในแผนที่ที่ซื้อมาอย่างไม่ติดขัดอะไร

เจ้าพวกตัวแสบ…

ถูกดันไหล่ให้เดินนำหน้า กอร์นคือคนที่ดี๊ด๊าสุดเพราะตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ในเกมที่พ่อสร้าง ส่วนที่เหลือคือผลพลอยได้

เสียงแหลมหูไล่หลัง

“เดี๋ยวสิค้า— ฉันจะพยายามเต็มที่ไม่เป็นตัวถ่วงจริง ๆ นะคะ! เดี๋ยว! รอเดี๋ยวซี่... ไอ้—”

คุเรฮะเหลือบมอง ได้ยินนะ

“—เดี๋ยวค่าาาา!!”

“โปรดช่วยพวกเราด้วยคร้าบ!! แค่ก—”

โจรภูเขาในข่าวลือ…ป่วยกันหมด

พากันไออย่างเอาเป็นเอาตายร้องขอให้ช่วยตามเควสเมื่อผ่านเส้นทางนี้ แม้จุดมุ่งหมายจะเป็นเมืองมาซาโดร่า แต่แน่นอนว่าสายเกมอย่างคิรัวร์ไม่พลาด พากันลากไปยังหมู่บ้านของโจรเผื่อได้ไอเทมหรือข่าวที่มีประโยชน์

ปล่อยให้สองคนนั้นเล่นเกมไป

ส่วนเด็กผู้หญิงผมทวิลเทลอยู่กับเธอ

“ต้องการอะไร?”

คุเรฮะกอดอก ดวงตาสองเฉดสีหรี่ลงอย่างไม่ไว้ใจ เป็นเด็กผู้หญิงที่เคยเห็นในห้องคัดเลือกของเทสเกเลอร์ อีกทั้งระหว่างทางผ่านป่าทึบมาก็ทั้งลึกทั้งมืด คนที่ขอตามมาด้วยก็ไล่ตามโดยจงใจเว้นรักษาระยะห่างกันแทบไม่คลาดเคลื่อน

ขนาดกอร์นกับคิรัวร์เร่งสุดฝีเท้าก็ยังสลัดไม่หลุด

ขนาดเธอใช้เน็นเทเลพอร์ตพาย่นระยะทางหนีก็ยังตามมาได้

ฝีมือไม่ธรรมดาแล้ว

“เธอ...คราวน์สายหลักสินะ” ร่างเล็กกว่ายิ้มน่ารัก ตบมือเข้าหากันทีนึง “เป็นเด็กผู้หญิงที่เหมือนผู้ชายกว่าที่คิด จะว่าไปฉันก็เคยเจอคราวน์สายหลักที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ คล้ายเธอเลย! รู้สึกจะชื่อออ ฟีโอนิกซ์จัง!”

ดวงตาสีผสมเข้มขึ้น

จิตสังหารลอยวนรอบตัวเป็นคำเตือน

“ฉันบิสเก็ต ครูเกอร์ เป็นฮันเตอร์มืออาชีพ”

พอเห็นว่าเธอไม่เล่นด้วยอีกฝ่ายก็ลดมือลง ใบหน้ายิ้มแย้มเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจัง “รู้ตัวไหมว่ามีหลายครั้งที่ตาของเธอเปลี่ยนสี ตอนที่เธอโกรธหรือเธอใช้...อ็น?”

“อ็น?”

เสียงสูงแปลกใจ “นี่เธอไม่รู้เหรอ?”

สีหน้าจริงจังเริ่มเครียดขึ้น คนตัวเล็กกว่าก้าวเข้ามาประชิดตัว มือนึงเท้าเอว อีกมือจิ้มลงที่อกสองสามทีราวกับจี้ให้คุเรฮะบอกสิ่งที่รู้ออกมามากว่านี้

“หมายความว่ายังไงกัน ไม่สิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปได้พลังนี่มาจากไหน แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะมี! ตอนฉันเห็นแรก ๆ ก็ไม่เชื่อนักหรอกที่จะมีผู้ใช้อ็นที่รูปลักษณ์ไม่เปลี่ยนเดินรวมอยู่กับคนอื่นด้วย”

จำได้ว่าตอนเข้าเกม ผู้ต้อนรับก็ขัดข้องกับเรื่องนี้เหมือนกัน

‘เน็นของคุณ...มันไม่ใช่เน็นทั่วไป’

‘แต่เราติดต่อกับทางผู้ดูแลคนอื่นแล้ว คุณสามารถร่วมเล่นเกมนี้ได้ แต่เพราะอาจเกิดปัญหาที่ยากควบคุม ถึงตอนนั้นผู้ดูแลเกมจะเข้าไปจัดการเรื่องนี้ให้ด้วยตัวเองนะคะ’

บิสเก็ตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมลึก

เด็กสาวกำลังสับสนและไม่เข้าใจ

“ยัยหนูคราวน์ เชื่อฉันเถอะ...อ็นไม่ใช่พลังชีวิต มันเป็นสิ่งที่แย่กว่านั้น”

“มันจะกัดกินเธอจนตาย”

ไม่รู้ทำไม

ราวกับเห็นภาพตัวเองในวัยเยาว์ร้องไห้แทบขาดใจ

รอบตัวรายล้อมไปด้วยดอกไม้สีแดง

มือกำมีดสั้นไว้แน่น เนื้อตัวถลอกบอบช้ำ

กลิ่นสนิมคลุ้งกระจายในปาก

ร่างของพี่ชายนอนอยู่ตรงนั้น

ภายใต้ผ้าพันแผลที่พันรอบตา

นอกจากเสียงกรีดร้องของแม่

เธอก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก.

__________C H E C K M A T E__________

มีเรื่องในอดีตของน้องให้พอกรุบกริบ

ที่แน่ ๆ ตอนนี้แอบอวยกอร์น (ไม่) นิด นั่นเมนหมีง่วงในเรื่องเชียวนา!