เมินเน้อบ่าได้ป๊ะกั๋น

ตอนเดินไปหาอะไรกินเมื่อเที่ยงที่ผ่านมา

อยู่ๆก็ป๊ะกั๋นแหม กะบหนุ่มน้อยเมื่อสัก 10 ปีก่อน

พอดีวันนี้ใส่หมวกใบเก่ง(เก่า) สมัยนานมาแล้ว ที่มาของหมวก็คือเล่นเกมส์ชนะมาค่ะ ทีมของคนชนะเท่านั้นจะได้หมวกมาครอง เหมือนๆ เป็นมงกุฏ

น้องเข้ามาทักว่า

โอ๊ยพี่เบญใช่หรือเปล่า ตายๆ ผมจำเกือบไมได้นะ ล่ำซำนะพี่นะ (ดีนะมันไม่ทักว่ามีลูกกี่คน หรือว่าอ้วนเป็นช้างพัง)

ก็เลยถามว่ามาทำอะไรที่นี่

น้องว่ามาส่งของตรวจสต๊อก เออแล้วไป

น้องมองหมวกแล้วถามว่ายังเก็บไว้อยู่หรือ ของผมหายไปไหนแล้วไม่รู้

เลยบอกว่า ก็เก็บแหละ ผลัดๆ กันใส่ หมวกเต็มบ้านไปหมด

น้องรื้อความจำให้ว่าหมวกใบนี้เราเล่นเกมส์แข่ง พรีเซลกับโลจีสมาได้ สมัยนั้น (นานมาก 10 กว่าปีก่อน) น้องกับเราอยู่ทีมเดียวกัน แข่งกันขายของ

แล้วเราก็ชนะการแข่งขันมา จะว่าบังเอิญหรืออย่างไรก็ไม่อยากรู้ได้ ที่เรามาปะกั๋นแหม แถมยังใส่หมวกใบนั้นด้วย

ไถ่ถามกันพอเป็นพิธี แล้วน้องก็เล่าถึงเพื่อนอีกคนที่ตายไปเมื่อไม่นานมานี้ เรียกว่าตายทั้งสามีและภรรยา แล้วก็เล่าเรื่องเพื่อนๆ ที่ บ. เก่าให้ฟังเยอะไปหมด

อิอ้วนก็ยืนบินไปมา หิวก็หิว ข้าวยังไม่ตกถึงท้อง น้องก็นะเล่าๆๆๆ

จะขอตัวจากมาก็นะ เกรงใจ นานๆ จะเจอหน้ากันสักที

แล้วฟ้าก็ประทาน เมื่อน้องต้องรับโทรศัพท์ แล้วก็เลยชิ่งขอตัวจากมา ไม่อย่างนั้น อิอ้วนเป็นลมตายแน่ๆ

หึหึ ถ้าเป็นเพื่อนสาว อิอ้วนจะชวนไปหม่ำข้าวด้วย แต่นี่เป็นน้องชาย ยากส์ เด้อ ลาจากมาพร้อมได้เบอร์โทรของหนุ่มลูกสองมาด้วย แต่คงไม่โทรไปหาร๊อก ไม่อยากโดนภรรยาท่านเฉ่งทางโทร ได้ข่าวว่าแฟนขี้หึงด้วย

เรารึหาเรื่องใส่ตัวโดยไม่จำเป็น จริงปะจ๊ะ

ยิ้ม............

เมินเน้อบ่าได้ป๊ะกั๋น

ความคิดเห็น