ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 15 เข้าใจผิด 1.5

“พักผ่อนเยอะๆนะคะคุณพลอยเดี๋ยวหนูจะไปเอาข้าวต้มร้อนๆมาให้ทานนะคะจะได้มีแรง...”สาวใช้ภายในบ้านบอกหลังจากที่ช่วยชัยวัฒประคองตัวพลอยสวยขึ้นมาบนห้อง ใบหน้าสวยซีดเซียวจนไร้สีเลือดดูแล้วน่าสงสารยิ่งนัก ถึงพลอยสวยจะไม่ค่อยสุสิงหรือพูดคุยกับบรรดาสาวใช้และแม่บ้านในบ้านหลังนี้มากเท่าไรนักแต่เธอก็เป็นที่เอ็นดูของทุกคนในบ้าน เพราะความสวยและนิสัยที่อ่อนน้อมของเธอ

“อย่าเป็นอะไรไปอีกนะคะคุณพลอย เมื่อเช้าหนูหน่ะตกใจแทบแย่ตอนที่เห็นคุณพลอยเป็นลมอยู่ในห้องน้ำ แม้แต่ตอนนี้ใจหนูก็ยังสั่นอยู่เลยคะ”

“ขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอตกใจเลยจริงๆ”

พลอยสวยพูดด้วยน้ำเสียงอิดโรยเธอรู้สึกเหนื่อยมากอาจจะเป็นเพราะอาการแพ้ท้องที่เป็นอยู่บวกกับความเครียดที่สะสมมาโดยตลอดเลยทำให้ร่างกายของเธอประท้วงเอาแบบนี้ เจ้าหนูหรือยายหนูในห้องคงจะรู้ว่าผู้เป็นแม่กำลังปิดบังเรื่องของตัวเองจากคนเป็นพ่ออยู่ก็เลยแผลงฤทธิ์แผลงเดชกันใหญ่ คงอยากแสดงให้ใครต่อใครรู้ว่าตัวเองนั้นมีตัวตนอยู่ในครรภมารดาแน่ๆถึงได้ซุกซนป่วนคนเป็นแม่ให้ออกอาการจนหน้าสงสัย...

“เห็นไหมพลอยว่าคนที่นี่ทุกคนหน่ะเขาต่างก็เป็นห่วงคุณกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นมีอะไรก็บอกหรือปรึกษาทุกคนได้... อย่าแบกโลกไว้คนเดียวคุณเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กคนเดียวเท่านั้นนะพลอย คุณไม่สามารถจัดการเรื่องทุกเรื่องได้คนเดียวตามลำพังหรอก....”

“ใช่คะคุณพลอยมีอะไรก็เล่าให้หนูฟังได้นะคะถึงหนูจะช่วยอะไรคุณไม่ได้ แต่หนูก็เป็นที่รับฟังที่ดีได้นะคะ”

พลอยสวยมองทุกคนอย่างซาบซึ้งใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เธอจะไม่อยากปรึกษาหรือพูดคุยกับใคร แต่ที่เธอทำตัวห่างเหินกับทุกคนนั้นก็เป็นเพราะว่าไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกอ่อนแอไม่มากกว่านี้ เธอจึงเลือกที่จะเก็บทุกอย่างเอาไว้คนซะจะดีกว่า พลอยสวยยิ้มรับน้ำใจของทุกคนเอาไว้ก่อนจะปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า...

ชัยวัฒนั่งเฝ้าพลอยสวยอยู่ในห้องจนมืดค่ำเขาก็ยังไม่กลับ เลขาคนสนิทมองคนตัวเล็กเป็นระยะ ที่เขายังไม่กลับทันทีหลังจากที่ส่งเธอถึงบ้านแล้วเป็นเพราะความรู้สึกบ้างอย่างที่เขานั้นไม่สามารถอธิบายได้ แต่ความรู้สึกนั้นมันบอกกับเขาว่าเขาต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอ

“นี่แกเข้ามาทำอะไรในห้องนี้....”

เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวโกรธดังก้องมาจากประตู ทำให้ชัยวัฒยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะตอบโดยไม่หันไปหาคนที่ถาม

“ผมก็แค่เห็นว่าบอสยังไม่กลับและไม่อยากปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตามลำพังก็เท่านั้น.. บ้างทีคริสตัลที่เปราะบางอย่างเธออาจกำลังจะร้าวจนใกล้แตกแล้วก็ได้นะครับ”

ร่างสูงของซาตานร้ายเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามข่มอารมณ์ที่เริ่มคุกกรุ่นของตัวเองอย่างสุดความสามารถตั้งแต่แรกที่เดินเข้ามาภายในห้องแล้วเห็นว่าคนสนิทของตัวเองนั้นอยู่ในห้องตามลำพังกับผู้หญิงของเขาและจ้องมองเธอที่หลับอยู่ด้วยสายตาที่ผู้ชายด้วยกันก็ดูครั้งเดียวก็รู้ว่าคนมองรู้สึกอย่างไร....

“ในเมื่อตอนนี้ฉันกลับมาแล้วแกก็ควรไสหัวออกไปจากห้องนี้ซะ.... อีกอย่างโตจนป่านนี้แล้วแกไม่รู้รึยังไงชัยว่าการอยู่ในห้องนอนกับเมียชาวบ้านเขาตามลำพังสองต่อสองในยาวิกาลแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่สมควร”

“ครับผมทราบครับ.... แต่เมียที่ชาวบ้านไม่ค่อยเหลียวแลเนี่ยคงเป็นกรณียกเว้น”

“ไอชัยฉันไม่ขำ... ถ้าแกคิดล้ำเส้นฉันเมื่อไรละก็ฉันเอาแกตายแน่ ออกไปซะฉันจะพักผ่อน”

“กลับมานอนในห้องได้แล้วหรอครับบอส เห็นเด็กในบ้านบอกว่าช่วงนี้บอสเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องนั้นตลอดเวลา รึแบบนี้รึเปล่าครับที่เขาเรียกว่าต้องให้จวนจะสูญเสียก่อนถึงจะเห็นคุณค่าของสิ่งนั้น งั้นผมควรแย้งพลอยมาจากบอสดีไหมครับ....”

ชัยวัฒจงใจพูดยั่วเจ้านายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนจ้องหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขายอมรับว่าบ้างครั้งเขาก็เคยมีความคิดที่พูดออกมานี้อยู่ในหัวแต่นอกเหนือกว่าความคิดนั้นก็คือเขาต้องการจะบีบให้เจ้านายของเขานั้นยอมรับความจริงของหัวใจตัวเองสักทีว่ามันรู้สึกอย่างไรกับคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ในตอนนี้

ผลักกกกก

ซาตานหนุ่มเหวี่ยงหมัดใส่หน้าของคนสมเต็มแรงด้วยความเหลืออด หลายครั้งที่ชัยวัฒพูดจาประชดประชันและด่าเขาในเรื่องของพลอยสวย แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะทำให้เขาสติหลุดแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะทุกครั้งที่ชัยวัฒพูดนั้นเขารู้ดีว่าชัยวัฒนั้นต้องการเตือนสติเขาด้วยความเป็นห่วง หากแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆเมื่อเขานั้นได้เห็นสายตาที่ชัยวัฒมองพลอยสวยและท่าทีที่ดูเอาจริงเอาจังราวกับว่าชัยวัฒกำลังจะมาแย้งเธอไปจากเขา มันทำให้เขารู้ว่าชัยวัฒนั้นรู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงของเขา.... และนั้นเป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด เพราะพลอยสวยเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

คนสนิทหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้นตามแรงหมัดของซาตานหนุ่ม เขาค่อยๆเช็ดเลือดที่ไหลซึมออกมาจากมุมปากออกก่อนจะส่งยิ้มให้เจ้านายอีกครั้ง และรอยยิ้มนั้นก็ยิ่งทำให้ทินภัทร

“ยิ้มอะไรของแกห่ะไอชัย.......”

“ยอมรับเถอะครับว่าบอสรักพลอย...ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินไปกว่านี้”

“มันไม่มีคำว่าสายหากไม่มีใครเข้ามายุ่ง.... ไอชัยไม่ว่าแกจะคิดอะไรกับเมียฉันก็ตามฉันขอให้แกหยุดความคิดพวกนั้นเอาไว้ทั้งหมดและโยนมันทิ้งไป เพราะฉันไม่อยากจะทำร้ายแกอีก....”

“แค่คำว่ารักมันพูดยากมากนักหรือครับบอส.... บอสควรจะพูดในขณะที่ยังมีเธออยู่ให้พูดด้วยนะครับ ผมเห็นทีคำว่าเมียเนี่ยไม่เท่าไรก็พูดได้ แถมยังพูดออกมาอย่างคล่องปากด้วย แล้วทำไมกับไอคำว่ารักเนี่ยมันถึงได้พูดยากพูดเย็นกันนักล่ะครับบอส....”

“ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักมีเพียงแค่แก้วคนเดียวเท่านั้น..... ฉันไม่วันรักผู้หญิงคนอื่นได้อีกนอกจากเธอ....”

ทินภัทรพูดเสียงอ่อนหากเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีพลอยสวยเขาก็คงจะพูดประโยคนี้ออกมาได้โดยไม่ลังเลแต่ตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไป เป็นเพราะความรู้สึกที่ถูกซ้อนไว้ในใจของเขานั้นมันค่อยส่งเสียงออกมาเบาๆว่าไม่ใช่... หากแต่เขาเองนั้นไม่ยอมรับมันเท่านั้น

“จริงหรือครับบอส หึผมว่าบอสถามใจตัวเองดีๆเถอะครับว่ามันเป็นจริงอย่างที่บอสบอกผมรึเปล่า.... ขอตัวนะครับหมดหน้าที่ของผมแล้ว”

ชัยวัฒเดินออกไปจากห้องได้ไม่นานทินภัทรก็เหล่มองร่างบางที่หลับอยู่เพียงเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธอหากแต่พอเข้ามาใกล้ได้ไม่เท่าไรเขากลับหยุดและหมุนตัวเดินออกจากห้องไปทันที ทินภัทรไม่กล้าที่จะอยู่ใกล้ๆกับเธอในตอนนี้เพราะกลัวว่าความรู้ของตัวเองในตอนนี้

 เมื่อประตูห้องปิดลงน้ำตาของพลอยสวยก็ไหลซึมลงมาอาบแก้มทันที ความจริงแล้วเธอนั้นตื่นตลอดตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงของทินภัทรดังขึ้นแล้วแต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นหลับเพราะอยากรู้ว่าเขานั้นจะพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเธอบ้าง ในทีแรกเธอดีใจที่เขานั้นมีทีท่าหึงห่วงเธอกับชัยวัฒแต่พอมาคิดว่าเขานั้นพูดออกไปเพียงเพราะหวงเธอเหมือนเด็กหวงของเล่นเท่านั้น หัวใจดวงน้อยๆก็พลันสั่นไหว และยิ่งปวดร้าวเมื่อได้ยินว่าเขานั้นรักใครที่ไม่ใช่เธอและไม่มีวันเป็นเธอ