ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #60 : ตอนที่ 32.1 หัวใจเริ่มหวั่นไหว

“ลูก...”

พลอยสวยแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง นี่ทินภัทรมีลูกแล้วหรอแล้วทำไมถึงไม่มีข่าวออกมาให้ใครได้ยิน แต่เขาเป็นคนรวยและมีอำนาจมากมายขนาดนี้ไอเรื่องปิดข่าวก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเขา เพราะฉะนั้นมันก็คงไม่แปลกหากจะไม่มีใครรู้เรื่องเขามีลูก

พอเห็นว่าพลอยสวยมีท่าทีตกใจและเงียบไปเขาก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอคงจะมีคำถามมากมายกับเรื่องที่เขาพูดออกไปเมื่อครู่นี่แน่ แต่จะให้เขาบอกเธออกไปตรงๆได้อย่างไรว่าลูกที่เขาพูดถึงนั้นก็คือลูกของเขาและเธอในอีกกาลเวลาหนึ่ง เขาจะบอกความจริงได้อย่างไรว่าเขานั้นเคยทำเลวกับเธอไว้มากมายแค่ไหนจนเธอกับลูกต้องคิดสั่นหนีจากเขาไป และเขาจะบอกได้อย่างไรว่าเขานั้นได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้งอย่างปฎิหาริย์ ขืนถ้าเขาบอกเรื่องทั้งหมดมีหวังความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอที่เริ่มดีขึ้นได้พังแน่ เพราะเขาจะกลับไปเป็นไอบ้าโรคจิตในสายตาของเธอเหมือนอย่างที่ผ่านมา ตอนนี้สิ่งที่เขานั้นทำได้คงมีแต่ปิดปังเรื่องเหนือธรรมชาติเรื่องนี้ไปก่อนเท่านั้น

“ครับ....ลูก.... พี่เคยมีลูกเคยมีภรรยาที่รักพี่มากแต่พี่ก็ทำลายลงตัวมือของพี่เอง พี่ทำลายครอบครัวของพี่ด้วยตัวเอง...”

ซาตานหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและหยุดนิ่งไปก่อนที่เขาจะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเหมือนอากาศในห้องนี้นั้นกำลังจะหมด

“เรื่องราวระหว่างพี่และภรรยามันเริ่มต้นไม่ดีนัก พี่ทำให้เขาเจ็บตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเจอกัน เขาอยู่กับพี่ด้วยความเจ็บซ้ำและความทรมานมาตรลอด เป็นเพราะไม่รู้ใจตัวเองหลงคิดไปว่าเขานั้นเป็นตัวแทนของใครบ้างคนทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นตัวแทนของใครทั้งๆที่เขาเป็นตัวจริงของพี่มาตั้งแต่ต้น หึหึ.....พี่มันโง่มารู้ตัวว่าเขาสำคัญกับพี่แค่ไหนก็ตอนที่เขาจากไปแล้ว...”

“จากไป... เขาทิ้งพี่ทินไปอย่างนั้นเหรอคะ”

ทินภัทรมองหน้าเมียรักก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียแหบพร่า... ใช่เธอกับลูกทิ้งเขาไปเพราะความเลวของเขาเอง

“เขาฆ่าตัวตายพร้อมกับลูกท้อง.... พี่เสียเขาไปพร้อมกับลูก.... วันนั้นพี่ตั้งใจว่าจะกลับไปสารภาพรักกับเขาและเริ่มต้นทุกอย่างใหม่หลังจากที่จัดการกับปัญหาทุกอย่างหมดแล้ว แต่เพราะความเจ็บปวดที่พี่ได้ทำกับเขาเอาไว้มากมายมันจึงทำให้เขาไม่สามารถรอพี่ได้ต่อไป.... ตั้งไม่ต่างอะไรเลยมันกับพี่เป็นคนกรีดข้อมือเขาด้วยตัวเอง.... พี่เองที่ฆ่าเขากับลูก ผิดที่พี่ ทุกอย่างเพราะเอง ขอโทษ...พี่ขอโทษ....”

เขาเอ่ยคำขอโทษออกมาทั้งน้ำตา พลอยสวยมองเขาด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เธอมั่นใจว่าเรื่องที่เขาเล่านั้นเป็นเรื่องจริง เขาไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาเล่าให้เธอฟังแน่ๆ แต่ทำไมคำขอโทษของเขาที่เอ่ยออกมาในตอนทายนั้นมันเหมือนกับว่าเขานั้นกำลังจะขอโทษเธออย่างไรอย่างนั้น สายตาของเขาที่มองมาทุกถอยคำที่เขาบอกทำไมมันถึงได้เหมือนกับว่าเขานั้นกำลังเล่าเรื่องระหว่างเขากับเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น.... บ้าหน้ามันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเธอกับเขานั้นไม่เคยมีอะไรกันและเรื่องที่เขาเล่ามามันก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอ.... แต่มันกับเหมือนกับฝัน...ฝันร้ายที่เธอค่อยวิ่งหนีเสมอมาตั้งแต่ที่ได้เจอหน้ากับเขา... ฝันที่ทำให้เธอตั้งป้อมรังเกลียดและหนีเขาตลอดเวลา...

พลอยสวยสะบัดความรู้สึกที่สับสนนั้นออกจากหัวของเธอไม่ได้ สิ่งที่เขาเล่าให้เธอฟันท่าทางที่เขาสื่ออกมาให้เธอรับรู้มันทำให้หัวใจของเธอเบาโหวง ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรูที่อยู่ภายในห้องพักฟื้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องโยไม่พูดอะไรสักคำ เธอรู้เพียงแค่ตอนนี้เธอต้องออกไปจากห้องนี้ เธอทนเห็นน้ำตาของเขาไม่ได้ เธอสับสนอากาศที่มีอยู่ภายในห้องมันเหมือนกับเป็นพิษขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้น เธอต้องออกไป.... เธอทนเห็นเขาในตอนนี้ไม่ได้...

พอพลอยสวยลับหายไปซาตานหนุ่มที่น้ำตาไหลอาบแก้มก็ไม่สามารถทนต่อความรู้สึกผิดเสียใจต่อไปได้ เขากัดมือของตัวเองแน่นโดยไม่แคร์ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเพราะไม่ต้องการให้เสียงสะอื้นไห้ของเขาจะดังออกไปจนบอดี้การ์ดที่เฝ้าเขาอยู่ข้างหน้าจะได้ยิน เขาไม่อยากให้ใครมาสงสารเขาเพราะสิ่งที่เขาเผชิญอยู่ในตอนนี้มันสมควรอยู่แล้ว

.............................................................................................................................

“นี่เธอเป็นบ้าอะไรพลอยสวย ทำไมเธอถึงต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย เขาก็แค่เล่าเรื่องของผู้หญิงที่เขารักเท่านั้นไม่ใช่เธอสักหน่อย... อย่าคิดๆ ไม่ ไม่ได้... โอ้ย! หัวใจบ้านี่ก็เต้นรัวเป็นกลองเลย ไม่รักดีจริงๆ ตั้งสติ ตั้งสติ ตั้งสติสิพลอย...”

พลอยสวยเดินวนไปวนมาพูดกับตัวเองอยู่แบบนั้น เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ แต่มันคงจะไม่ดีแน่ๆหากเธอยังไม่หยุดมัน ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ใช่เธอคนเดียวที่จะได้รับผมกระทบแต่มันจะรามไปถึงผู้ชายที่รักเธอ ผู้ชายที่เธอไม่อาจจะทำร้ายเขาได้อย่างนิชคุณ... แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะหยุดความรู้สึกที่เธอไม่สามารถอธิบายนี้ เพราะยิ่งวิ่งนี้มากเท่าไรมันก็เหมือนกับจะยิ่งวิ่งตามเธอ และค่อยหลอกหลอนให้หวั่นไหว ยิ่งอยู่ใกล้มันก็ยิ่งส่งผลแรงเป็นร้อยเท่าพันทวี นี่เธอจะต้องทำอย่างไรกันถึงจะหายจากความรู้สึกแบบนี้ได้ หรือมันจะเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่มีวันจบสิ้น....

เมื่อพยายามอยู่นานในการข่มอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองในที่สุดพลอยสวยก็สามารถควบคุมมันได้ แม้จะไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นแต่มันก็ดีขึ้นมากแล้ว เธอจึงเดินกลับมายังห้องพักของทินภัทรอีกครั้ง และเมื่อเปิดประตูเข้ามาเธอก็พบว่าซาตานหนุ่มได้หลับไปแล้ว เธอจึงค่อยๆย่องเดินเข้ามานั่งที่โซฟาตามเดิมก่อนจะหยิบงานของตัวเองที่พกมาด้วยขึ้นมาทำ แต่ก็ได้แค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเมื่อหัวใจของเธอยังคงว้าวุ่นอยู่

“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วคะ ขออนุญาตนะคะ เอ่อท่านหลับอยู่หรอคะ”

“คะ...แต่ไม่เป็นไรนะคะคุณพยาบาลเดี่ยวฉันปลุกเขาขึ้นมาทานเองคะ ไม่ทราบว่ามียาที่ต้องทานด้วยรึเปล่าคะ”

“มีคะ เม็ดนี้ทานก่อนอาหาร ส่วนสองเม็ดนี้ทานหลังอาหารนะคะ”

“ขอบคุณคะ”

“เพราะท่านไม่ค่อยชอบพยาบาล พวกเราก็เลยเข้ามาดูแลท่านไม่บ่อยนัก จะเข้ามาก็เฉพาะตอนวัดไข้วัดความดันกับนำอาหารมาให้เท่านั้น ยังไงก็รบกวนคุณเอ่อ...."

“พลอยสวยคะ เรียกพลอยเฉยๆก็ได้นะคะ”

“คะ คุณพลอย รบกวนคุณพลอยดูแลท่านด้วยนะคะ แต่โดยรวมอาการของทานก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะคะ พรุ่งนี้คุณหมอบอกว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วก็คงจะให้กลับบ้านได้ ท่านบ่นทุกวันว่าอยากกลับบ้าน คงจะดีใจไม่น้อยหากรู้ว่าคุณหมอจะอนุญาตให้กลับสักที”

“คะ”

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ขอบคุณมากนะคะ”

พยาบาลสวยส่งยิ้มให้กับคนเฝ้าไข้ก่อนที่จะเดินออกไปเงียบๆพลางคิดไปว่าหญิงสาวที่มาทำหน้าที่ดูแลท่านประธานใหญ่แห่งยุธรไพรศารช่างสวยและน่ารักเหลือเกิน ใครจะไปรู้ว่ามาเฟียร้ายแห่งเอเชียอย่างทินภัทร ยุธรไพรศาร จะมีคนเฝ้าไข้น่ารักแบบนี้  ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวยเหมาะสมกันยิ่งกว่าอะไร อีกไม่นานก็คงจะมีข่าวดีให้ได้เห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์แน่ๆ

“พี่ทิม.... พี่ทิมคะ...”

“อืม....”

“ตื่นขึ้นมาทานข้าวทานยาก่อนนะคะ พี่ทิม”

“พี่ยังไม่หิว ยังไม่ทานได้ไหมครับ”

“ไม่ได้นะคะเดี๋ยวก็จะไม่สบายหนักขึ้นมาอีก ถ้าดื้อคุณหมอไม่อนุญาตให้กลับบ้านพลอยไม่รู้ด้วยนะคะ”

พลอยสวยรีบเอาเรื่องกลับบ้านขึ้นมาขู่เมื่อรู้ว่าซาตานหนุ่มอยากจะกลับบ้านมากแค่ไหน และดูเหมือนว่ามันจะได้ผมเมื่อร่างใหญ่ที่นอนนิ่งไม่ไหวติงค่อยๆหันกลับมามองเธอและพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง

“ไหนละครับข้าวกับยา..”

“นี่คะโจ๊กร้อนๆสำหรับคนป่วย แล้วนี้ก็ยาก่อนอาหารคะ”

ทินภัทรรับยาที่เมียรักส่งให้เอาปากอย่างไม่เกี่ยงงอนแต่เมื่อมาถึงคิวอาหารที่เธอลากโต๊ะมาให้คนป่วยอย่างเขาทานบนเตียงสีหน้าเขากลับเปลี่ยนไปทันที ก็จะไม่ให้เปลี่ยนได้อย่างไรเมื่อเขาต้องกินโจ๊กแทบทุกวันและทุกมื้อ เขาใช้ช้อนตัวโจ๊กขนไปมาอย่างเบื่อๆ ทำเอาคนเฝ้าไข้เอื้อมมือบางไปตีแขนเขาเบาๆอย่างมั่นไส้

“อย่าเล่นข้าวสิคะ รีบๆทานเดี่ยวก็เย็นกันพอดี”

“ก็พี่เบื่อหนิครับทานโจ๊กแทบทุกวัน แถมยังทุกมื้อแบบนี้...”

“ก็พี่ทิมอาหารเป็นพิษรวมทั้งแพ้อาหาร จะให้มาทานตามใจปากได้ที่ไหนล่ะคะ ทานเถอะคะมาเดี่ยวพลอยป้อน”

“เอ่อไม่ต้องก็ได้ครับพี่ทานเองได้ ไม่ต้องป้อนหรอกครับ”

“แน่นะคะ ทานเองได้นะ”

“ครับ”

แม้ในใจนั้นจะอยากให้เธอป้อนมากแค่ไหน แต่เขาก็ต้องบอกปฏิเสธไปในใจก็พลางหวังให้เธอตื้อที่จะป้อนต่อ แต่ก็ต้องเศร้าเมื่อสาวเจ้าไม่ตื้อตามอย่างที่คิด เฮ้อ...เล่นตัวจนอดมันหน้าจริงๆไอทินเอ่ย

“อีกคำสิคะจะหมดแล้วจะเหลือไว้อีกทำไม”

“แต่พี่ไม่ไหวแล้วนิครับ”

“มา อีกคำนะคะ อั้ม.... เก่งมากเลยคะ นี่คะยาหลังอาหารทานซะนะคะเดี่ยวพลอยเอาชามไปเก็บก่อน”

พลอยสวยแย้งช้อนในมือซาตานหนุ่มมาตักโจ๊กคำสุดท้ายส่งเข้าปากเขาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะส่งยาให้และเก็บชามออกไป โดยไม่รู้เลยว่าเธอทำให้หัวใจของใครบางคนนั้นพองโตมากแค่ไหน ซาตานหนุ่มมองยาที่อยู่ในมือก่อนจะกินมันเข้าไปทั้งรอยยิ้ม พระเจ้าเขามีความสุขจัง สงสัยพอชัยวัฒกลับมาเขาต้องตกรางวัลขึ้นเงินเดือนให้ซะแล้ว ที่ออกอุบายให้เขาได้อิ่มอกอิ่มใจมากขนาดนี้ สมแล้วที่เติบโตมาพร้อมกันช่างเป็นผู้ช่วยซาตานที่ดีจริงๆ