คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14
หลังจากที่เด็กชายกลับมาจากเอลีเซียนนั้นเป็นเวลาสองสัปดาห์แล้วแต่เด็กชายยังไม่ได้ลงไปดูเวลที่คราวก่อนฉีดยาไปเพราะเด็กชายอยากที่จะเห็นใบหน้าแสนทรมาณของเวลแต่อยู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาหาเด็กชาย
“น็อค.มีของจะให้ดู.สนไหม”
เซฟกล่าวออกมาอย่างเบาเพื่อให้ได้ยินกับแค่สองคนเพราะตอนนี้เด็กชายอยู่ที่ห้องรับแขกที่ตอนนี้มีลูกน้องของคริสอยู่เต็มไปหมดเด็กชายพยักหน้าตอบรับแล้วลุกจากโซฟาไปทันที
จนทั้งสองเดินมาถึงสวนดอกไม้ที่เมย์เป็นคนปลุกไว้
“อะไรที่น่าสนใจละ”
“อา”
เซฟนำรูปออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งไปให้เด็กชายดูเด็กชายที่เห็นรูปแล้วรีบหยิบมาดูแล้วนิ่งไปเป็นเวลานานจากนั้นเด็กชายก็หันหน้าไปทางเซฟ
“คิดถึงมันไหมละ
น็อค แต่ฉันคิดว่านายคงคิดถึงมันนะก็เพราะนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนายนิ”
เซฟกล่าวออกมาโดยที่เด็กชายกอดรูปใบนั้นด้วยความรู้สึกเศร้า
คิดถึงและอารมณ์อีกมากมายที่แสดงออกมาทางสีหน้าของเด็กชายแต่สิ่งเดียวที่ทำให้เซฟตกใจคือเด็กชายยิ้มออกมาไม่ใช่รอยยิ้มที่สร้างขึ้นมาแต่เป็นรอยยิ้มที่จริงใจนั้นทำให้เซฟยิ้มออกมา
‘เป็นเพราะเธอเลยนะที่ทำให้หมอนี้ยิ้มได้หลังจากที่หมอนี้เสียครอบครัวไป
ขอบใจนะ XXXX’
“อะไรที่ทำให้นายอยากออกมาซื้อของละน็อค”
“เจ้าโง่
ข้ออ้างต่างหาก”
“ก็ว่าทำไหมเอาไวโอลินมาด้วย”
เซฟกล่าวออกมาแต่ไม่หันไปเพราะตนเองขับรถให้เด็กชายอยู่แต่เซฟก็เห็นว่าเด็กชายมองรูปถ่ายที่ตัวเองเป็นคนให้อย่างมีความสุขแค่นี้เซฟก็มีความสุขแล้ว
‘ถ้าเธออยู่ตรงนี้ก็คงจะดีนะ หมอนี้จะได้ใช้ชีวิตแบบเด็กปกติ’
เซฟได้แต่คิดจนขับรถมาถึงน้ำพุที่เด็กชายบอกให้มองจอดเซฟเห็นเด็กชายถือไวโอลินไปด้วยนั้นทำให้รู้เลยว่าเด็กชายตรงหน้าตนจะทำอะไร
“จะบรรเลงตรงนี้หรือไง”
“ถ้ารู้แล้วจะถามผมทำไหม
เซฟ”
“โทษที
แต่ไม่ได้เห็นนายเล่นมันนานแล้วนะ”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับเซนที่หยิบไวโอลินออกมาจากที่เก็บแล้วยืนตรงโดนที่มีผู้คนผ่านไปมายืนมองอยู่บ้างส่วน
เด็กชายที่เห็นผู้คนยืนก็กุมหัวให้ที่นึ่งแล้วบรรเลงเพลงจากไวโอลินออกมา
เสียงที่ถูกบรรเลงนั้นออกมาด้วยความเศร้าและดูเหมือนว่าเซฟจะรู้จักเพลงนี้ที่เด็กชายบรรเลงอยู่เซฟได้ยิ้มออกมาแต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่ดีใจแต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าและเสียใจ
“น็อคนายไม่เคยลืมเธอเลย
ถ้าตอนนั้นฉันไม่ทำแบบนั้นนายและเธอคงมีความสุข ขอโทษจริงๆ”
เซฟกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาและได้เอากล้องขึ้นมาถ่ายรูปของเด็กชายไว้เป็นที่ระลึกที่เด็กชายบรรเลงเพลงนี้ขึ้นมาจนเด็กชายบรรเลงเสร็จทุกคนที่หยุดฟังได้แต่ตบมือให้กับเด็กชาย
“ไม่ได้ฟังนานเลยนะ
ยังเล่นได้ดีเหมือนเดิมนิ”
“หึ
นายไม่ไปลอนดอนเองนิ ฉันก็เปิดหมวกตลอด”
“ฮ่าๆๆนั้นสินะ
ไปกินข้าวกันไหม”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับพายมือข้างซ้ายไปข้างหน้าตัวเองเด็กชายเห็นก็หัวเราะออกมาน้อยๆแล้วก็จับมือข้างว้ายของเซฟ
“นายเลี้ยง”
“อา”
ทั้งสองเดินออกไปจากตรงเพื่อขึ้นรถไปร้านอาหารที่เซฟกล่าวไว้โดยที่ตลอดทางมีแต่ผู้คนเดินไปเดินมาแต่เด็กชายก็ได้แต่มองบรรยากาศสายตาที่ดูมีแต่ความเศร้าเสียใจจนเซฟขับรถมาถึงที่หมาย
“ร้านนี้เหรอ”
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันไม่มีตังเลี้ยงนายเหรอน็อค
เห็นแบบนี้ฉันมีเงินเยอะนะ”
“เล่นพนันไม่ว่า”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเซฟแต่ไม่นานเด็กชายก็หันกลับมาโดยที่มองไปเห็นคนๆหนึ่งที่เด็กชายไม่อยากเจอ
“เบลล่าทริกซ์
แบล็ก ทำไหมมาอยู่ที่นี้ได้”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหันไปยังเซฟแต่เซฟไม่ได้อยู่ข้างหลังตัวเองแล้วพอหันกับไปอีกทีก็เห็นว่าไปอยู่หน้าร้านแล้วเด็กชายได้แต่อารมณ์เสียและเดินตามไปแต่ไม่มันไรก็มีคนวิ่งมาทางตนและในมือมีกระเป๋านั้นทำให้เด็กชายที่เดินอยู่นั้นเตะขาของอีกฝ่ายแล้วล็อกแขนไว้
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับที่เซฟเดินเข้ามาหาแต่เด็กชายหันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ที่อยากจะกระทืบอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก
“ไม่เจ็บเหรอใช่ไหมคนอย่างนายนะ”
“หึ
แล้วแต่นายจะคิด”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหันกลับไปมองอีกทีก็เห็นว่าเบลลากำลังเดินเข้ามาใกล้เด็กชายนั้นทำให้เด็กชายถอนหายใจแล้วมองไปที่เบลลา
“แบล็ก
ไม่คิดว่าจะเจอที่นี้ สงสัยผมคงไปทำกรรมมาสินะ”
“หึ
ทำไหมฉันต้องมาเจอนายที่นี้เพฟเวอเรลล์”
“คิดว่าปิดเทมอจะไม่ต้องเจอเธอแล้วแท้ๆ”
“ฉันก็เหมือนกันย่ะ”
เบลลากล่าวออกมาพร้อมกับมองไปด้านหลังที่เธอเดินมาและดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้นเพราะเธอหาคนที่มากับเธอไม่เจอ
“เพื่อนของน็อคเหรอ
ฉันเซฟวี เนียร์ ฮาโอร่า ฝากตัวด้วยนะ”
“เบลล่าทริกซ์
แบล็ก มักเกิลเหรอ”
“ใจร้ายจังเลยนะคุณผู้หญิง
น็อคนายมีเธอเป็นเพื่อนได้ไง”
“ไม่ใช่ย่ะ”
“ไม่ใช่!!!”
เด็กชายและเบลลากล่าวออกมาพร้อมกันทำให้ทั้งสองหันไปมองหน้ากันด้วยสายตาที่ไม่ยอมนั้นทำให้เซฟที่มองนั้นยิ้มออกมา
“เหมือนเธอจะหลงกับคนของเธอสินะ
สนใจอยู่กินข้าวกับพวกเราก่อนไหม”
“เซฟ!!!”
“หึ
งั้นขอฝากตัวด้วยละ”
ความคิดเห็น