คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16
หลังจากที่เด็กชายและเซฟเดินออกมาทั้งสองก็มุ่งไปที่ๆหนึ่งสถานที่ที่มีแต่ดอกไม้นานาๆชนิดและดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเข้ามาเหยียบที่นี้เลยแม้แต่น้อย
“สบายดีหรือป่าว”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับตรงหน้ามีสุสานอยู่และดูเหมือนจะสำหรับกับเด็กชายและเซฟเป็นอย่างมากเพราะเซฟนำดอกคาเนชั่นมาวางไว้ที่หน้าสุสาน
“ฉันจะดูแลหมอนี้เอง
เธอไม่ต้องเป็นห่วงไปเหรอนะ
ดอกไม้ที่พวกเราปลูกไว้นะมันเติบโตแกดอกมาอย่างสวยงามเลยนะ”
“ผมอยากให้เธอเห็นนะ
ดอกไม้ที่เธอชอบถ้ามีโอกาศมาที่นี่อีกครั้งผมสัญญาว่าจะพาคนที่ผมรักมาหา”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับยิ้มไปที่หลุมศพและหันกลับไปจากสุสานทันทีเซฟที่เห็นแบบนั้นก็มองกับมาทีสุสานอีกครั้งก็จะกุมหัวไปครั้งหนึ่งแล้วเดินตามเด็กชายไปโดนที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่ามีหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีขาวสั้น
ดวงตาสีฟ้าสว่างกำลังมองมาจากสุสานที่ทั้งสองมาหา
“xxxx เซฟ ได้โปรดขอให้พระเจ้าคุ้มครองทั้งสองด้วย”
จากนั้นหญิงสาวก็หายไปจากตรงนั้นทันทีและดูเหมือนว่าตัวของเธอนั้นไม่เคยอยู่ที่ตรงนั้นตั้งแต่แรก
“ไม่ได้กลับมาลอนดอนตั้งนานแล้วนะ”
เซฟกล่าวออกมาหลังจากที่ทั้งสองออกมาจากสุสานเซฟก็ใช้เวทย์มนตร์วาปมายังลอนดอนทันทีโดนบอกว่า
“ถ้านั่งเครื่องบินมาคงนาน
มาวิธีนี้ดีกว่าอีกอย่างนะน็อคฉันไม่ได้ใข้เวทย์มนตร์มานานแล้วขอใช้เถอะ”
นั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทั้งเด็กชายและเซฟถึงมาลอนดอนในเวลาแปปเดียว
เด็กชายพาเซฟมายังที่ที่เด็กชายอาศัยอยู่
“เชิญ”
“สะอาดจังเลยนะน็อคไม่ผู้ชายอยู่คนเดียวเดียวเลย”
“นายคงอยากให้ผมฆ่านายหรือไงเซฟ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปที่ห้องครัวกับมาโดนที่เจ้าตัวถือแก้วน้ำชามาให้กับเซฟ
“นายคงชอบชากุหลาบจริงไหม”
“จำได้ด้วยเหรอ
สมกับเป็นนายเลยนะ”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังแก้วน้ำชาที่ดูยังอุ่นๆเหมาะสำหรับให้คนนั้นดื่มนั้นทำให้เซฟยิ้มออกมาถึงคนข้างหน้าตนจะดูโรคจิตสองบุคลิกยังไงก็ยังเป็นคนที่ห่วงใยคนที่สนิทอยู่ดีถึงแม้ว่าจะใช้ประโยชน์จากความเชื่อใจก็ตาม
เซฟลุกขึ้นแล้วลงไปคุกเข่าลงต่อหน้าเด็กชาย
“คุณสามารถสั่งผมไปตายก็ได้แต่ผมจะไม่มีวันทรยศนาท่านของผม
ท่านน็อค”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับเอามือของเด็กชายขึ้นมาจูบเพื่อเป็นสัญลักษณ์แสดงความเคารพและชื่อสัตย์
“ผมรู้ว่านายเชื่อถือได้เซฟ..เพราะถ้าเชื่อถือไม่ได้นายคงตายไปแล้วจริงไหมละเซฟ”
“ครับ ตามที่ท่านพูด”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับแววตาน่ากลัวและบรรยากาศที่มาคุเต็มห้องถ้ามีคนอยู่ในห้องรับรองว่าคนๆนั้นต้องอึดอัดแน่นอน
“นี่เซฟ
นายคิดว่าผมจะหาฆาตากรเจอไหม”
“ต้องเจออยู่แล้วน็อค”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับบรรยากาศมาคุหายไปทันทีแล้วลุกขึ้นมาเล่นผมเด็กชายด้วยความสนุกก่อนที่จะกลับไปนั่งที่ของต้วเอง
“นี้แล้วนายต้องไปซื้อหนังสือวันไหนละ”
“ไปวันนี้เลยไหมละ
ยังไงก็ว่างนิ”
“วันนี้ก็ได้อยู่นะแต่ก่อนจะไปขอถามอีกสักอย่างได้ไหม”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับทำสีหน้าเคลียดๆนั้นทำให้เด็กชายเห็นสีหน้าของเซฟถึงกับพยักหน้าให้ถาม
“ตอบความเป็นจริงนะ”
“อา”
“สภาพร่างกายของนายตอนนี้เป็นไง
ต้องกินยาอยู่ไหม”
เซฟถามออกมานั้นทำให้เด็กชายที่ได้ฟังไม่ตอบอะไรเลยจึงทำให้ในห้องบรรยากาศเริ่มกลับมามาคุอีกครั้ง
“ตอบมาสิน็อค
นายก็รู้ว่าฉันเป็นห่วงแทนฉันยังสัญญากับยัยนั้นไว้ด้วย”
“..สภาพตอนนี้..น่าจะเรียกว่าแย่ก็ไม่แย่
ดีก็ไม่ดี ยาตอนนี้ก็กินอยู่บ้างแต่ไม่ได้บ่อยเท่ากับเมื่อก่อน”
“เพราะฉันไปหานายไม่ทันสินะ”
“อะไรกัน
นายเศร้าเหรอนายก็รู้ว่าฉันนะจะไม่ยอมตายก่อนที่จะได้ฆ่าคนที่ฆ่าพ่อกับแม่เป็นแน่แท้”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมือที่กำไว้เลือดที่เริ่มไหลออกมาจากการที่เด็กชายกำแรงนั้นทำให้เซฟได้แต่ถอนหายใจ
‘นายสมัยก่อนออกจะเป็นคนร่าเริง ดูตอนนี้สินายทำร้ายร่างกายหนักขึ้น
ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นละมั่ง’
เซฟได้แต่คิดขึ้นมาและมองไปยังเด็กชายที่ยังกำมืออยู่แต่สักพักเด็กชายก็เลิกที่จะกำมือและหันไปที่เซฟ
“ไปตรอกไดอกอนกัน
เซฟ”
“ไปเลยใช่ไหม”
“ไปเลย
อีกอย่างต้องพานายไปธนาคารและไปซื้อไม้กายสิทธิ์อีก”
“อา
เรื่องไม้กายสิทธิ์ไม่ต้องเหรอน็อค ฉันเอาไปไว้ที่อื่นเดียวคิดว่าตอบนายไปเรียนที่ฮอกวอตส์จะไปเอาอยู่”
“ตามใจ”
เด็กชายกล่าวเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องนอนจากนั้นก็เดินกลับมาหาเซฟ
เซฟที่เห็นอย่างนั้นก็พาเด็กชายวาปไปเพราะในบ้านของเด็กชายไม่ฝงฟูเพราะก่อนที่จะมาเด็กชายได้บอกไหวว่าถ้าไปตรอกไดแอกอนเด็กชายจะเดินไปที่ร้านหม้อใหญ่รั่วนั้นจึงทำให้เซฟตัดสินใจใช้เวทย์วาปมาเลยจะง่ายกว่า
“ไม่ได้มาตั้งนาน”
“นั้นก็เรื่องของนาย
ไปธนาคารกริงกอตส์ได้แล้ว”
เด็กชายเดินนำไปนั้นทำให้เซฟเดินตามหลังแต่ระหว่างทางก็มีคนจับจองมาทางเซฟเพราะเรือนผมสีน้ำตาลและดวงตาสีเขียวนกับใบหน้าที่ดูหล่อนั้นทำให้ใจของเหล่าแม่มดละลายได้แทนรอยยิ้มที่ส่งไปให้เด็กชายอีก
“พี่น้องกันเหรอ”
“หล่อจัง”
เสียงอีกมากมาบนั้นทำให้เด็กชายรีบเดินไปที่ธนาคารอย่างรวดเร็วและก็ยังใช้สายตาจิกมาที่เซฟอีกด้วย
ทั้งสองเดินมาถึงธนาคารกริงกอตส์
“ไงฮาโอ”
“สวัสดีคุณชายเพฟเวอเร็ตกับอีกท่าน”
ฮาโอกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กชายและเซฟดูเหมือนครั้งนี้คงไม่ได้มาเรื่องของตัวเองแน่ๆ
“ของเข้าถึงตู้ของตระกลูโรวว์”
“กุญแจละคุณชาย
ถ้าไม่มีกุญแจก็เข้าไม่ได้เหรอนะ”
ฮาโอกล่าวออกมานั้นทำให้เด็กชายโยนกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงนั้นทำให้ฮาโอต้องพิรจนาดูว่าใช่ของจริงหรือไม่
“รอสักคู่เดียวข้าพาพวกเจ้าไปยังตู้ของตระกูลโรวว์”
หลังคำพูดของฮาโอเสร็จฮาโอก็เดินออกมาไปจากตรงนั้นทันทีนั้นทำให้เซฟที่อยู่ในเหตุการณ์มองไปยังเด็กชาย
“ยังเก็บไว้เหรอ
นุกว่าหายไปแล้วซะอีก”
“หึ
ต่อไปนี้กุญแจดอกนั้นเป็นของนายเซฟ ดูแลกุญแจดอกนั้นให้ดีละ”
“ของยัยนั้นนิ
ดูแลอย่างดีอยู่แล้วแต่ในตู้นั้นก็มีขอ..”
“ใช้ได้ตามสบายเลย
คิดอะไรมากนายจะแต่งงานกับยัยนั้นแล้วนะกุญแจดอกนี้ก็ต้องเป็นของนายสิหรือถ้าไม่เอาฉันจะเป็นคนใช้มันเอง”
เด็กชายกล่าวออกมาและสีหน้าที่เปลี่ยนไปนั้นทำให้เซฟรู้ว่าสิ่งที่เด็กชายพูดต้องเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน
“งั้นฉันใช้มันเองดีกว่า”
“เธอคนนั้นคงมีความสุขที่ได้เห็นนายได้ใช้สมบัติของเธอ”
“ไม่ใช่ของยัยนั้นคนเดียวของใครแถวนี้ด้วย”
เซฟกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเด็กชายด้วยรอยยิ้มพอดีกับที่ฮาโอกลับมาและนำกุญแจมาคืนเด็กชาย
“งั้นเชิญตามข้ามา”
ทั้งสองตามฮาโอไปจนมาถึงตู้ของตระกูลโวรร์เซฟก็เดินเข้าไปโดยที่เด็กชายอยู่กับฮาโอนั้นจึ่งทำให้ฮาโอถามขึ้นมา
“เป็นไงบ้างกับการเรียนที่ฮอตวอตส์”
“น่าเบื่อ”
“หึ
ข้าคิดไว้แล้วว่าเธอต้องเบื่อแต่มันก็คงจะน่าสนใจกว่าที่เธอคิดอีกไหม”
“ไม่รู้สิ”
“แต่ข้าละแปลกใจจริงๆว่าทำไหมเธอถึงได้มีกุญแจเปิดตู้ได้ละในเมื่อผู้ที่ถือกุญแจทั้งสองคนอย่างลินน่า
โยฮาร่า โรวว์และไนทท์ โยฮาร่า โวรร์ นั้นได้เสียชีวิตและหายสาบสูญไปแล้ว”
ฮาโอกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเด็กชายข้างๆตนด้วยรอยยิ้มที่แปลกประหลาดแบบสุดแล้วหันมามอง
“บ้างครั้งปล่อยให้มันเป็นความรับต่อไปมันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ
จริงไหม หึหึ”
เด็กชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวพร้อมกับที่เซฟออกมาจากตู้พร้อมกับโยนอะไรบ้างอย่างมาให้กับเด็กชาย
“นี้มัน”
“สร้อยไง
ใส่สิ”
เซฟกล่าวออกมานั้นทำให้เด็กชายที่เห็นสร้อยคอนั้นมองไปมาและกดดูภายในนั้นมีรูปอยู่สองคนคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเป็นเด็กผมสีขาวสั้น
ดวงตาสีฟ้าสดใสกำลังยิ้มพร้อมกับกอดเด็กชายผู้อยู่ข้างหน้าผู้ที่มีอะไรคล้ายกันเรือนผมสีขาวและดวงตาสีฟ้าสว่างสมกับฝาแฝด
เด็กชายเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วปิดจากนั้นก็สมมันไว้
“ไปกันเถอะน็อค”
“อา”
ฮาโอที่เห็นแบบนั้นจึงไม่ถามต่อเพราะการที่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กชายที่ตนเป็นผู้ดูแลตู้ของตระกูลของเด็กชายมันก็ดีแล้วเหมือนของขวัญเพราะนี้ไม่ใช่รอยยิ้มที่เด็กชายพยายามจะยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มจากจิตใจรอยยิ้มที่แท้จริง
จนฮาโอพาทั้งสองมาส่ง
“ขอให้เรียนที่ฮอกวอตส์สนุกนะ
ถึงมันจะน่าเบื่อสำหรับเธอก็ตาม”
“รู้แล้วน่า”
จากนั้นเด็กชายและเซฟก็เดินออกมาจากธนาคารแล้วตรงไปร้านหนังสือทันทีเพราะการมาก่อนที่จะใกล้เปิดเทมอทำให้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไรนั้นและอีกอย่างเด็กชายไม่อย่าเจอคนที่ทำให้ตัวเองอยากฆ่าเมื่อถึงเดินชายก็รีบเข้าไปซื้อแล้วก็ออกมาทันที
“เย็นนี้นายอยากกินอะไร”
“ขอเป็นซุปครีมละกันและสเต็กปลา”
“ครับผม
เดียวจะทำให้นะครับ”
ความคิดเห็น