★ One Piece 'short fanfiction All Luffy [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #41 : ◣Fanfic◥ [AcexLuffy] Oniisan Monogatari (One shot)

Title: Oniisan monogatari

Pairing: Ace x Luffy
Rate: PG-13
Writer: PINKUHERO
Part: 1/1

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คุณมีน้องชายหรือเปล่า…?

ถ้าจะบอกว่าผมเป็นลูกคนเดียว...

  แต่ก็เคยมีคนๆหนึ่งมาประกาศตัวว่าเป็นน้องชายของผมล่ะ

 ผมควรจะทำยังไงกับน้องชายกำมะลอคนนี้ดี...

...ตั้งแต่ไหนแต่ไร พ่อกับแม่ของผมก็มักจะยุ่งอยู่กับงานของตัวเองจนไม่มีเวลาให้ครอบครัว ผมใช้ชีวิตอยู่กับบ้านที่มีแต่แม่บ้านและโรงเรียนมาตลอดเจ็ดแปดปี ความผูกพันกับพ่อแม่อะไรนั่นไม่ค่อยจะได้สัมผัสเท่าไรนัก จนกระทั่งวันหนึ่งที่พ่อยอมสละเวลางานมาเพื่อพูดบางสิ่งกับผม 

'พ่อจะให้คนมาดูแลแก... เป็นญาติห่างๆของเรา' 

ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากมายไปกว่าการที่จะจ้างแม่บ้านซักคนมาดูแลเหมือนเคย จะต่างออกไปก็แค่คราวนี้ที่เป็นญาติเท่านั้น... 

แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อหลังจากนั้น คนที่ปรากฏขึ้นมาคนแรกกลับเป็นเด็กผู้ชายขาสั้นๆ หน้าหวานมากๆ จนเผลอคิดว่าถ้าเอากระโปรงมาสวมให้จะต้องจำเพศเดิมไม่ได้แน่ๆ อย่างหนึ่งที่ผมรู้ถึงแม้ว่าตัวเองจะยังเด็กมากก็คือ เจ้านี่ไม่ใช่คนที่จะมาดูแลผมแน่ๆ 

'สวัสดีฉันชื่อลูฟี่! ต่อไปนี้ฉันจะเป็นน้องชายของนาย!' 

เวลานั้นผมทั้งอึ้งและทึ่ง พยายามประมวลผลเรื่องราวต่างๆแล้วยิ่งสับสน แม่ไม่เคยมีลูกคนไหนอีกนอกจากผมคนเดียวเท่านั้น แล้วเจ้าเด็กตัวเล็กที่กำลังยืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้านี่คือใครกัน...? 

น้องชายหรอ... ไม่เอาด้วยหรอก นายเป็นใครก็ไม่รู้... 

'ก็อย่างที่เจ้าหนูนั่นบอกไป ต่อไปนี้ฉัน มังกี้ ดี การ์ปจะมาเป็นปู่ของนายด้วย' 

ตอนนั้นรู้สึกตัวอีกทีก็มีฝ่ามือใหญ่ๆล็อกหัวให้เปลี่ยนองศาขึ้นไปมอง ผู้ชายตัวใหญ่อีกคนที่มีหน้าตาน่ากลัว แต่กลับยิ้มกว้างอย่างจริงใจนั่น เป็นอีกคนที่มาพูดถึงสายสัมพันธ์ทางเครือญาติทั้งๆที่พวกเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน... 

'...ฉันชื่อเอส' ตอนนั้นผมทำแค่เพียงการพูดตอบกลับไปสั้นๆ ...แต่กว่าจะรู้ตัวอีกที สมาชิกในบ้านก็มีประชากรเพิ่มขึ้นแล้ว ทุกๆวันผมได้ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าตัวเล็กและปู่คนนี้ มันแอบทำให้ผมรู้สึกไม่ชินกับอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไป... ปู่หลานนี่เป็นคนประหลาดพอๆกันเลย 

มันก็ดีอย่าง... เป็นครั้งแรกที่ผมได้เริ่มทำอะไรแปลกๆไปจากปกติ จากการที่เอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้าน เป็นเด็กเงียบๆไม่ค่อยมีใครเพื่อน ก็เริ่มมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีขึ้น ปู่หลานคู่นั้นทำให้ผมเริ่มมองโลกได้กว้างขึ้น นอกจากการได้เริ่มทำอะไรใหม่ๆ ก็ยังมีการชวนเจ้าตัวเล็กทำอะไรพิเรนทร์ๆ จนโดนปู่ตามไล่ตามเอ็ดตั้งไม่รู้กี่ที... 

มันก็รู้สึกสนุกดี... 

แต่มีอย่างหนึ่งที่มักจะรู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไรนัก... เจ้าลูฟี่เป็นเด็กขี้แยมากๆ คงจะเป็นน้องชายที่ขี้แยที่สุดในโลกแล้วล่ะมั๊ง อดทำให้ผมรู้สึกรำคาญไม่ได้เหมือนกัน เป็นเพราะเจ้านั่นเด็กกว่าหรือเปล่านะ... ถึงได้ชอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ 

หยดน้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตากลมโตใสๆนั่น ปากบางๆที่เบะออกด้านข้างจนบิดเบี้ยวไปหมด แล้วไหนจะใบหน้าแดงๆ ไหล่เล็กๆที่สั่นสะอื้น มือป้อมนั่นยกขึ้นมาเช็ดขอบตาตัวเอง

'แงงงงงงงงงงง!!' 

'เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะลูฟี่!' 

'ฮึก แงงงงงงงงง!!' 

ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งทำให้เด็กตัวเล็กๆคนนั้นร้องไห้งอแงออกมามากกว่าเดิม ทุกครั้งผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนหน้ามุ่ย ทำท่าทางงกๆเงิ่นอยู่หลังลูฟี่ทุกที อดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงข้างๆตัวน้องชายคนนั้น แล้วยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ 

'ไม่เอานะลูฟี่... ไม่ต้องร้อง ไม่เป็นไรนะ' 

เหมือนคาถาอะไรซักอย่างที่ทำให้เสียงงอแงนั้นยอมสงบลง เหลือเพียงแรงสะอื้นเล็กน้อยกับใบหน้าที่พยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้เต็มที่ที่มองตรงมาที่ผม ...ทำไมถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ทุกที ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน... ร่างกายมันขยับไปเอง

ไม่ชอบจริงๆเลย... 

ไม่ชอบเวลาเห็นใบหน้าที่มีแต่น้ำตาของเด็กคนนี้ทุกที...

ต้องยอมอ่อนข้อให้เจ้าน้องตัวเล็กนี่อยู่ทุกทีเลย... 

วันเกิดของผมคือวันที่ 1 มกราคม

  วันเกิดของผมจึงมักจะถูกจัดขึ้นพร้อมกับวันปีใหม่ของทุกปี... รวมถึงปีนี้ด้วย

บรรยากาศครื้นเครงอบอวลไปทั้งบ้านของผม เจ้าน้องชายตัวดีที่ดูจะร่าเริงกว่าปกติมากมายนัก เพราะว่ามีอาหารจำนวนมากมายที่ปู่จัดเอาไว้ให้สำหรับโอกาสนี้โดยเฉพาะ ตรงกลางโต๊ะมีขนมเค้กวันเกิดที่วางอยู่เป็นประธาน คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเค้กวันเกิดของผม

        ผมได้แต่มองตามร่างเล็กๆแลดูบอบบางนั่น รอยยิ้มน้อยๆไม่รู้มันผุดขึ้นมาบนริมฝีปากของผมตั้งแต่เมื่อไร ต่างคนก็ต่างเติบโตขึ้นเยอะ... ผมที่มองน้องชายคนนี้อยู่ในมุมที่สูงกว่ามาโดยตลอด จนตอนนี้เขาก็ยังเป็นเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าผมเยอะเลยทีเดียว 

'นี่นายกะจะสูงแค่นี้จริงๆหรอลูฟี่' 

และเมื่อพอผมพูดประโยคนั้นออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนจะเหย้าแหย่ซักหน่อย ก็มักจะได้เห็นสีหน้ายุ่งๆของลูฟี่เป็นประจำ คิ้วเรียวๆนั่นที่ผูกกันเป็นปม สายตาที่เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆที่จะเข้ามางับผมได้ตลอดเวลา และปากบางยื่นยู่ๆนั่น 

'ฉันมันวัยกำลังโต เดี๋ยวก็สูงเองล่ะน่า!' 

ถ้าหากผมจะคิดว่าน้องชายคนนี้น่ารัก จะเป็นพี่ชายที่แปลกเกินไปหรือเปล่านะ... เจ้าตัวเล็กนี่มักจะทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาเองโดยไม่รู้ตัว ไอ้ความรู้สึกอยากดูแลและอยากปกป้องมันเริ่มมีมาตั้งแต่ตอนไหนผมก็ไม่รู้เหมือนกัน 

ทั้งๆที่แต่ก่อนนายยังเป็นน้องชายขี้แยอยู่เลย... ทำไมตอนนี้ฉันกลับคิดว่านายมันน่ารักชะมัด ทั้งที่เวลานายงอแงมันน่ารำคาญ แต่ทำไมฉันต้องเข้าไปโอ๋อยู่ทุกที …วันๆชอบมีคนมาเกาะแกะอยู่เสมอ ใครมันจะไปคิดว่าเด็กคนนี้จะมีเสน่ห์กับคนทุกเพศทุกวัยกัน 

ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ชายปกติเขาควรทำตัวกันยังไงบ้าง แต่ผมแค่รู้สึกไม่ชอบใจเวลามีคนมาเข้าใกล้เด็กคนนี้เท่าไรนัก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนั่นแหละ... เขาเป็นคนใสซื่อเกินไป จนกลายเป็นซื่อบื้อและไม่ค่อยรู้ทันคนเท่าไรนัก 

ให้ตายเถอะ... โตก็โตมาด้วยกันแท้ๆ 

ทำไมผมกับเขาถึงได้ต่างกันขนาดนี้... จะเหมือนกันก็ตอนกินล้างกินผลาญเท่านั้น 

บางทีอาจจะเป็นผมที่ไม่ได้สังเกตเองก็ได้... เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอด เจ้าเด็กนี่ไม่ได้อยู่ๆมาน่ารักขึ้นหรอก แต่เขาน่ารักมาตั้งแต่เด็ก นิสัยเดิมๆ ขี้แยเหมือนเดิม เป็นน้องชายที่น่ารำคาญคนเดิม ก็มีแต่ผมนี่แหละที่เปลี่ยนไปทุกวัน... 

มีแต่ผมที่เปลี่ยนไป... ที่เพิ่งจะมาสังเกตเห็นอะไรหลายๆอย่างในตอนนี้ 

ผมเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้สองปี ส่วนลูฟี่นั้นอยู่ม.ปลายปีสุดท้าย เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะต้องออกไปใช้ชีวิตอยู่นอกบ้าน นานๆครั้งจะได้กลับมาบ้านทีหนึ่ง ก็มีบ้างช่วงเทศกาล หรือไม่ก็วันปีใหม่อย่างนี้ที่จะได้อยู่พร้อมหน้า 

'อ่ะนี่เอส... สุขสันต์วันเกิดนะ!' 

ตรงหน้าผมคือร่างของน้องชายที่ยื่นกล่องของขวัญขนาดที่สามารถใส่ลูกแตงโมเข้าไปได้พอดีมาให้ มันถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีสันสวยงาม จะติดก็ตรงใบหน้าของคนให้ที่บึ้งตึง หางคิ้วตกจนผมเผลอคิดว่าถ้าเขามีหูอยู่ด้านบนมันคงจะลู่ลงมาแล้วแน่ๆ 

'ไม่เอาน่าลูฟี่ ทำไมถึงได้ทำหน้าหงอยอย่างนั้นเล่า วันนี้วันเกิดฉันนะ!' 

'…...' 

ยิ่งคำพูดนั้นเหมือนยิ่งเร่งให้ใบหน้านั้นยิ่งบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากล่างถูกกัดเข้าไปจนขึ้นสีแดง คิ้วที่เริ่มขมวดเข้ามากันมากขึ้น ใบหน้าแดงๆนั่น และดวงตาที่เอ่อไปด้วยหยาดน้ำตา 

'เอส... นายอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้หรอ...' 

แต่ประโยคนั้นก็ทำให้ผมต้องหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ยกมือขึ้นลูบหัวลูกหมาตัวน้อยตรงหน้าเป็นการปลอบประโลม ...ที่นายมาขอร้องขนาดนี้มันก็อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออยู่หรอก... แต่ฉันเองก็จำเป็นต้องกลับไปเหมือนกัน มันก็น่าเสียดายไม่น้อยเลยล่ะ 

 

นายโตขนาดนี้แล้วนะเจ้าเด็กดื้อ... ไอ้ใบหน้าแบบนั้นมันอะไรกัน... 

 

ผมมองร่างเล็กที่สูงแค่ปลายจมูกของตัวเอง ลูบกลุ่มผมนิ่มนั้นซ้ำๆ แต่รอยยิ้มบนปากนี่ก็ไม่อาจหุบลงได้... 

อา... นายนี่มันจริงๆเลยนะลูฟี่ 

ถ้าฉันจะขอพรในวันเกิดและวันปีใหม่ควบคู่กันนี่... 

ฉันก็ขอให้ตัวเองมีน้องชายที่น่ารักแบบนาย ตลอดไปเลยก็แล้วกัน...

จบแล้ว?

ก็จบแล้วนั่นแหละค่าา

คั่นกลางเรื่องยาวด้วยเรื่องสั้นตอนเดียวจบของเอสนิดนึงน้า

Happy birthday โปรโตกัส ดี เอส และอาจารย์โอดะ เออิจิโระผู้เขียนวันพีซย้อนหลัง1วันนะคะ
ขอให้อาจารย์โอดะมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆมาให้พวกเราเสพกันค่า

พอถึงวันเกิดเอสแล้วก็คิดถึงเอสสุดๆไปเลย อยู่ๆพล็อตนี้ก็ผุดเข้ามาในหัว
เหมือนเป็นความรักระหว่างพี่น้องซะมากกว่า แถมยังไม่เคยมีฟิคเอสลูในบทความนี้เลยด้วย?

แงงงง จริงๆแล้วไรเตอร์มีพล็อตเอสลูอยู่ในหัวสองเรื่องเลยค่ะ(?) แค่ยังหาโอกาสลงไม่ได้
เอาไว้เรื่อง Candied dream จบเมื่อไรจะมาเปิดให้คนอ่านโหวตเรื่องต่อไปกันด้วยค่ะ

อยากได้พี่ชายแบบนี้ซักคนจริงๆค่ะ ฮรือออ รักเอสสสส
ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปีใหม่หรือเปล่า ทำไมมันดูเงียบๆจังเลยT^T
คุยกับไรเตอร์ได้น้า เค้าไม่กัดนาา

T
B