คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Yearn
รุ่นน้องผมสีเขียวรากหญ้าตรงหน้ายังคงจ้องมาที่ผมอย่างไม่ละสายตาไปไหน
เท้าของผมเริ่มก้าวถอยหลังเข้าไปในตัวตึกมากขึ้นอย่างขี้ขลาด...ทั้งๆที่เมื่อวานยังปากเก่งอยู่เลย
แต่มีหรอที่คนตัวสูงจะยอมให้หนีไปง่ายๆ กล้ารีบเดินเข้ามาคร่อมผมกับฝาผนังตึกเอาไว้
“ช่วงนี้หายหน้าหายตาเลยเนอะพี่...”
“คนเลวๆกูไม่อยากเห็นหน้า...”
“....”
“กูถามจริงๆเหอะ....มึงเป็นคนช่วยไอ้เอ็มมาตลอดหรอ...”
“....”
.
.
.
“อืม”
“นี่มึงหลอกกูหรอ..มึงรวมหัวกับมันมาตลอด..”
“ขอโทษ..”
“กูเชื่อใจมึงมาตลอด!”
“..”
“มึงเห็นความรักที่กูมีให้เป็นของเล่นหรอถึงได้หลอกให้กูรัก!!!!!!”
“แต่พี่ยืน..ฟังผมก่อนดิ....”
“ไม่โว้ยยยย!”
ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักอกแกร่งของอีกฝ่ายออกแล้วรีบจ้ำเท้าเดินหนี..
แต่เดินไม่ทันไร ฝนก็เริ่มตก...เหมือนวันที่เจอกับกล้าวันแรกไม่มีผิด...
ผมเข้าไปหลบฝนในร้านเค้กเจ้าเดิมที่ผมทำงานวันนี้วันแรก
มินอูที่ยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์หันมามองก็ยิ้มให้ทันที ผมถูกยัยนี้ลากเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดพนักงาน..
ซึ่งแม่งเป็นชุดผู้หญิงไง!!!! ผมจำใจต้องใส่วะ หน้าที่ครับหน้าที่-_-
ผมมองดูสารรูปตัวเองที่กระจกอย่างรู้สึกอนาถเหลือเกินTT
อ่า ยอมรับว่าชุดพนักงานกระโปรงพองๆสีม่วงสลับขาวแบบนี้ดูน่ารักดีเหมือนกัน..ถ้าไม่ใช่ผมใส่!
แต่น่าแปลกแหะ...เห็นมินอูบอกว่านี้เสื้อไซส์m ของผู้หญิง...แต่ทำไมผมใส่แล้วแม่งยังหลวมอยู่วะครับ..
นี้กูผอมเกินไปสินะ-__- แต่ถ้ามองมาที่หน้าของผมที่สีแดงระเรื่อตอนนี้...
ใครมองคงคิดว่าผู้หญิงแน่ๆ นี่กูแต่งหน้าหน่อยแล้วก็ไปวัดไปวาได้เหมือนกันนะเนี่ย..
ส่วนเรื่องทรงผมสีม่วงๆของผมก็ถูกใส่วิกผู้หญิงผมยาวเป็นลอนๆสีม่วงทับไปอีกที
อ่า แต่มันก็ยังไม่กล้าออกไปวะแม่งงงงงง
สักพักสาวน้อยมินอูก็เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวและทำท่าตะลึงสุดขีด!
“กรี๊ดดดด! พี่ยืนสวยมากเลยนะคร้าเนี่ยยยย><”
กูควรดีใจสินะ-_- แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบกลับคำชมนั้นไป สาวน้อยตรงหน้าก็คว้าหมับมาที่ข้อมือแล้วลากผมออกไปสู่โลกของเด็กเสิรฟ...
ผมเสริฟขนมบลาๆให้ลูกค้าได้สักพักก็เริ่มที่จะชินกับการทำงานแบบนี้ ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดอ่านะ
แต่....อะไรคือการที่ผู้ชายหื่นๆเอาสายตาเล็งมาทางตัวผมเต็มไปหมดวะ!!! ยืนขนลุก!
แต่จู่ๆสิ่งที่น่าขนลุกกว่าก็มาถึง....
เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังขึ้นเรียกความสนใจจากผม....
เด็กหนุ่มผมสีเขียวอ่อนๆที่ชุ่มเปียกไปด้วยน้ำจากฝนและเสื้อนักเรียนมัธยมที่เปียกจนเห็นเนื้อใน
ทันทีที่สายตาคมมองมาทางนี้ ผมจึงรีบหันหลังก้มหน้าทำงานต่ออย่างระแวงว่าคนด้านหลังจะจำเราได้..
“พี่ยื..อุ๊ป!” มินอูกำลังจะอ้าปากเรียกชื่อผม แต่ผมก็รีบสาวเท้าเดินไปปิดปากทันพอดี
“ม..มีอะไรหนรอคะ??”
“คะ? พี่พูด ‘คะ’ ด้วยแหละ><” ถ้าไม่จำเป็นพี่ก็ไม่พูดหรอกครับน้อง!!
“คือพี่ช่วยไปเอาเมนูจากโต๊ะนู่นนนนให้หน่อยสิคะ หนูจะเก็บโต๊ะนี้..”
ผมเลื่อนสายตาไปทางเดียวกับนิ้วของน้องที่กำลังชี้ไปทางโต๊ะที่มีคนผมเขียวนั่งเช็ดหัวตัวเองอยู่!!!
แต่ทำไงได้วะ..ยังไงผมก็ต้องเดินไปเอาเมนูอยู่ดีง่า ยัยมินอูนี่หน้าสวยก็จริงแต่โหดมากๆ-_-
“อ..เอาไรดีคะ?”
ผมยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะของกล้า เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองผมสักพักแล้วจู่ๆก็ยิ้มออกมาเฉย..ไรของมึง-_-
เดี๋ยวๆ!! กูโกรธมันอยู่นี่นา แต่ถ้าทำเป็นอารมณ์เสียใส่ยังไงก็ต้องถูกจับได้แน่ๆ
“เอา...นมเย็นครับ:)”
นมเย็น? ปกติไอ้กล้ามันกินแต่ชาเขียวนี่หว่า ส่วนปกติคนที่กินนมเย็นดันเป็นผม...
นี่ไอ้กล้ามันรู้แล้ว? หรือว่ามันแค่กินๆไปวะ...มันอาจจะคิดถึงเครื่องดื่มที่ผมชอบกินรึเปล่า-///- อ๊ากกก!
กูนี่หลงตัวเอง!! แต่จะกินอะไรก็เรื่องของมันเถอะ รีบไปจากโต๊ะมันดีกว่า
สักพักผมก็เดินออกมาจากเคาท์เตอร์พร้อมกับถาดสีเงินที่มีแก้วพลาสติกสีเขียวที่มีน้ำสีชมพูหวานเต็มแก้ว
ผมเดินเอาแก้วในถาดไปวางที่หน้าของเด็กหนุ่มผมเขียวที่ยังเช็ดผมไม่เลิก...มึงขยี้แบบนั้น ผมมึงคงจะแห้งหรอกนะ! ด้วยความสงสาร ผมจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูหลังร้านมายื่นให้คนผมเขียวชุ่มเปียก
กล้าเงยหน้ามองผ้านุ่มๆที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าคนให้คือผม..
“ขอบคุณนะครับแล้วก็รบกวนพี่สาว.....:)”
“ค..คะ?” จะใช้อะไรกู-_-
“เช็ดหัวให้ผมหน่อยสิครับ:)”
“ทำไมกูต้อง..เอ่อ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยละคะ?” เกือบจะด่าใส่มันแล้วมั้ยละนั้น-_-
“ก็...ผมอยากให้พี่เช็ดอ่า..นะครับ”
“....”
“นะ..”
อิ ‘นะ’ ของมึงเนี่ยโคตรทำให้ใจอ่อนเลยวะแม่ง! หยุดทำหน้าหล่อซักทีได้โปรด เลิกยิ้มให้กูด้วย!
ผมถอนหายใจออกมาและเดินไปทางด้านหลังของคนตัวสูง ผมเอาผ้านุ่มๆเช็ดหัวของคนตรงหน้าอย่างเบามือ ยังไงมันก็คนที่ผมชอบละนะ..แม้มันจะไม่ได้คิดอะไรกับผมก็ตาม..
ถามว่าคนในร้านจะไม่มองมาหรอ?...มองสิครับ!!! คนทั้งร้านมองมาที่ผมแทบจะทุกตา
มีกลุ่มผู้หญิงบางกลุ่มที่แอบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปและชายบางกลุ่มที่เอาฟันกัดเก็บกาแฟอย่างมั่นไส้คนที่ผมเช็ดหัวให้...
“พี่สาว:)” กล้าพูดออกมาในขณะที่ผมกำลังเช็ดหัวต่อไป
“ว่า?”
“พี่ชื่อไรหรอออ:)” ชิบหายยย!
เอ่อ ถ้าบอกว่าชื่อยืนก็คงความแตกแน่ๆ...งั้น....
“ชื่อ ยีน..” ส้นตีนมาก!! ชื่อแม่งแมนกว่าชื่อจริงๆอีก!!!
ไอ้กล้าหลุดขำออกมาเบาๆ ก่อนจะชวนคุยต่อ
“ชื่อน่ารักดีเนอะพี่:)” กูจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงชื่อแมนๆแบบนี้เด็ดขาด!
“..แล้วนายละ” หลอกถามไปงั้นแหละครับ..
“ชื่อกล้าฮะ...พี่ยีนครับ”
“ว่าไง”
“พี่..มีแฟนรึยังอ่ะ”
ในขณะที่กูอกหักจากมึง...มึงคิดที่จะมาจีบผู้หญิงคนอื่นอีกหรอเนี่ย!!!
เลววววววววว! กูเกลียด..เอ่อๆไม่เกลียดก็ได้วะ-_-
“จะจีบ?”
“เปล่าคร้าบบ แค่อยากลองปรึกษาอะไรพี่หน่อย”
“เอาสิ..”
ไหน..มึงเครียดเรื่องอะไร เดี๋ยวกูจะเนียนให้คำปรึกษามึงเอง
ผมเดินเอาผ้าขนหนูที่เช็ดหัวกล้าเมื่อกี้วางไว้ที่เคาท์เตอร์แล้วบอกมินอูไว้เรียบร้อยแล้วว่าขอพักหน่อย
หลังจากที่ได้รับการอนุญาตแล้ว ผมก็รีบเดินไปนั่งโซฟาอีกฦงของโต๊ะไอ้กล้าทันที
“คือว่า...ผมมีคนที่ชอบอ่าพี่” มึงมีคนอื่นที่ชอบที่ไม่ใช่กูสินะT^T
“ชอบเพราะอะไรละ”
“ก็..เวลาแกล้งเขาแล้ว..ตลกดีอ่าครับ55 พี่เขาน่ารักดี”
“...”
“แต่..การแกล้งกันแบบนั้น..ก็ทำให้ทั้งผมและอีกฝ่ายหวั่นไหวขึ้นมาจนได้..”
“ก็ดีแล้ว..อีกฝ่ายเขาก็ชอบนาย..” จะร้องไห้แล้วนะ..T^T
“ผมก็ดีใจนะ..ดีใจมากด้วย...ดีใจที่เขารักผม..แต่..ผมกลับรักเขาไม่ได้”
“ทำไมละ นายก็ชอบเขานี่...”
“พละกำลัง..ฐานะ..อายุของผมมัน..สู้เพื่อเขาไม่ได้วะพี่...”
“...”
“ผมอยากกอด อยากจูบ อยากบอกรักเขาใจจะขาด..แต่ผมมันเหี้ยวะพี่..ผมมันทำอะไรเพื่อเขาไม่ได้...”
“....”
“แถมอีกอย่าง..มีอีกคนหนึ่งที่กำลังสู้เพื่อคนที่ผมชอบอยู่...ถึงวิธีของไอ้หมอนั้นจะเลว..แต่..ผมก็ทำอะไรมันไม่ได้...”
“งั้นนายจะปล่อยให้คนที่นายรักไปอยู่กับคนเลวงั้นหรอ!!”
ผมตะคอกใส่ไอ้กล้าจนมันตกใจ ไม่ใช่แค่ไอ้กล้าหรอก..จริงๆก็คนทั้งร้าน..
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้แคร์อะไรเรื่องนั้น..ผมรู้..ผมไม่ควรช่วยมันให้ไปรักผู้หญิงคนที่ในพูดถึง..
แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเสียใจแบบนี้....ไอ้เด็กโง่เอ้ย!
“ถึงนายจะไม่มีอะไรดี...แต่นายมีอย่างหนึ่งที่นายสู้มันได้ไม่ใช่หรอ!?”
“....”
“ความรักไง! ถ้านายรักเขาจริง..ไม่ว่าอะไร นายก็จะทำให้เขามีความสุขไม่ใช่หรอ!”
“...”
“นายอยากเห็นเขาร้องไห้รึไง!”
“...”
“กล้า..รู้ป่ะ...ฮึก..พี่เองก็เป็น..พี่มีคนมาชอบ..และพี่ก็ชอบเขา...แต่วันนั้น..ฮึก..วันที่ดีที่สุด..วันที่พี่กล้าบอกความในใจ..เพราะคิดว่าเขาพร้อมรักเราเหมือนกัน...ฮึก..แต่เขาก็ทิ้งพี่ไป...เขาหลอกพี่...หลอกให้พี่รัก...
เลว...พี่เกลียดมัน...”
“...”
“แต่น่าแปลก...ที่พี่ทิ้งเขาไม่ลง..ไม่รู้ว่าแม่งมีไรดี...ความกวนตีนก็ที่หนึ่ง...เอาแต่ใจรองลงมา..ทำไมพี่ถึงไม่ลืมและยังทำดีกับมันอยู่อีกนะ...ฮึก”
ผมปล่อยน้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ตั้งนานให้ไหลลงมาอาบแก้มสีแดงระเรื่อ...แล้วรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของร้าน และปล่อยให้คนผมเขียวทำหน้าเหวอต่อไป...
ผมนั่งอยู่ในห้องนี้จนถึงเวลาปิดร้าน มินอูเดินมาชวนผมกลับด้วยกัน..แต่ผมก็ปฏิเสธไป
อ่า ผมควรจะกลับได้แล้ว...ก่อนที่มือขาวของผมจะเปิดประตูออกไป..
ชายร่างสูงคนที่เจอเมื่อวานในห้องรับรองก็โผล่เข้ามาหาผมในห้อง....
“ผ..ผู้จัดการ..” คนผมสีเงินเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น จนแผ่นหลังผมติดกับผนัง..
“ยืนเป็นอะไรหรอครับ..” เขาเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น..และจู่ๆเขาก็ฉวยหอมแก้มผม!
“ท..ทำงี้ไม่ได้นะครับ!” ผมผลักคนตรงออกอย่างแรง แต่ร่างของเขาก็ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น..
“ทำไมละ...”
“ผ..ผมเป็นผู้ชายนะครับ..”
“แต่หน้าสวยขนาดนี้..พี่ไม่ถือนะ..” แต่กูถือ!!!!
“ยืน...” คนตรงหน้าเริ่มแนบชิดเข้ามาแล้วเอานิ้วเรียวลูบไล้ไปที่หน้าท้องให้เสื้อของผม...
ชิบหาย!!! อ๊ากกกก! ยืนยังไม่อยากเสียซิงตอนนี้ToT ใครก็ได้ช่วยลูกด้วยยยยย!!!!!!
.
.
.
.
Brave
หลังจากที่ผมได้คุยกับ..เอ่อ พี่ยืน-_- ผมรู้หรอกว่านั้นพี่ยืน แต่ผมอยากแกล้งเขาเล่น^//^
พี่เขาน่ารักดีนะเวลาแต่งตัวเป็นผู้หญิง..แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น...พี่เขายังรักผมอยู่วะ!!!!
ดีใจที่สุดๆๆๆๆๆ ดีใจๆๆๆๆๆ อ่านปากผมนะ พี่ ยืน ชอบ ผม อยู่!!!! อร๊ากกกกกก ดีใจโว้ยยยๆ
นึกว่าเขาจะเกลียดผมไปซะแล้ว...แต่..ผมจะทำยังไงต่อดีละเนี่ย...
“ไอ้กล้า!”
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากแก้วกาแฟพลาสติกแล้วมองไปทางประตูร้านที่มีเพื่อนตัวดีของผมกวักมือเรียกผมอยู่
เอ่อ ขอแนะนำเพื่อนผมหน่อยนะครับ.. ไอ้หมอนี้มีผมสีชมพูอ่อนๆนวลๆเหมือนสีไข่ไก่นวลอ่ะครับ ดวงตาสีน้ำเงินทะเลเดดซี(?)
มันชื่อ.. ‘เลน’ ครับ เป็นเพื่อนสนิทที่สุดดดดดของผม ผมโทรเรียกมันมาให้มาที่นี้
เพราะผมอยากเล่าเรื่องให้มันฟังทั้งหมดที่พี่ยืนพูดกับผมวันนี้!!><
“คนนี้มึงเป็นหนักเนอะกล้า-_-” เลนพูดหลังจากฟังที่ผมเล่าจนจบ
“พี่เขาน่ารัก กูชอบเขามากกกกกก”
“แล้ววมึงจะปล่อยให้พี่เขาไปได้กับอิพี่เลวๆของหรอค้าบบบบ”
“นั้นดิ..แต่จะทำไงอ่ะ”
“สู้สิวะ..เอ่อ ว่าแต่กล้า..”
“อะไร”
“เมื่อคืนมึงดูละครxxxป่าววววว”
“ไรเนี่ย! กูเครียดอยู่นะ-_-”
“....ไม่ได้ดูวะ” สุดท้ายกูก็ติดละคร-_-
“แม่งฟินมากกกกกกกก”
“บางครั้งกูก็คิดว่ามึงคือผู้หญิง-_-”
“บ้า-_- กูผู้ชายทั้งแท่ง”
“ครับๆ สปอยตอนที่แล้วมา”
“คือ พระเอกอ่ะไปเจอนางเอกกำลังปลอมตัวเป็นผู้ชายอยู่ร้านขายข้าวแกง..แล้วพระเอกก็ปรึกษาเรื่องนางเอกกับนางเอกอ่ะ555” เหมือนชีวิตกูเด๊ะ-_-
.
.
“แต่..จู่ๆนางเอกก็ถูกผู้ชายที่เป็นเกย์ขมขื่นวะ แล้วเสียงนางเอกก็กรี๊ดลั่นทีวีบ้านกูเลย”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
“เห้ยๆ เสียงแบบนั้นเลยวะกล้า มึงแม่งทำเหมือน”
“กูเปล่า....”
.
.
.
“พี่ยืน!!!!!!”
//เอาแล้วววววว พี่ยืนจะเสียซิงรึเปล่าไม่รู้ ที่รู้ๆคือ....เลนลูกเราน่าร๊ากกกกก55555
ถ้าใครอ่าน มหาลัยวัยเลิฟ นะ เลนคือลูกของเชนกับดิว55 #มโนหนักมากจริมๆ
เราจะบอกใบ้อะไรหน่อย....คือ อย่างที่ทุกคนน่าจะพอเดาออกกก..หลังๆเคสจะไปอยู่กับกันต์555
ส่วนนีโอ...ไรท์สงสารคนหล่ออออ่า ไม่อยากให้นีโออยู่คนเดียววว
ตอนแรกว่าจะให้นีโอไปคู่กับเอ็ม..แต่มันเลวเกินอ่า5555 เลยสร้างขึ้นมาอีกตัวเป็นเพื่อนพี่กล้า ชื่อ เลน
พี่นีโอเมะ เลนเคะ(พี่กินเด็ก) พี่กันต์เมะ พี่เคสเคะ(เพื่อนกินเพื่อน) กล้าเมะ ยืนเคะ(เด็กกินพี่55555)
ไปล้า~ สามคู่นี้ใครอยากอ่านหรือไรท์เบื่อวันไหน เดี๋ยวค่อยลงให้จ้ะ บาย~~
ความคิดเห็น