คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Yearn
Brave
ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของใครสักคนดังออกมาจากสถานที่ที่ผมพึ่งจะเดินผ่านมาไม่นาน เท้าของผมก็เคลื่อนที่ไปทางนั้นโดยด่วนอย่างไม่รอช้า...หัวของผมแทบไม่จำเป็นต้องคิดเลยว่านั้นเสียงใคร...เสียงที่ผมได้ยินทุกวัน..
ผมวิ่งมาจนถึงหน้าประตูร้านเค้ก แต่ก็ต้องหน้านิ่วกันเลยเมื่อเห็นว่ากลอนประตูมันถูกโซ่ลามอยู่ตามปกติของร้านที่ปิดแล้ว
เลนที่วิ่งตามผมเมื่อเห็นว่าด้านหน้าผมเป็นยังไง มันก็ผลักผมให้ไปหลบอยู่หลังมัน
ก่อนที่มันจะ....
“ย่าห์!!!!”
ปัง!!!!!
เพื่อนสุดเคะของผมวิ่งถอยหลังแล้ววิ่งกระโดดเตะประตูจนบานประตูปลิวลงไปอยู่ที่โต๊ะ!
ถ้าจำไม่ผิด เลนเคยบอกมาเหมือนกันว่าพี่ชายมันเปิดสำนักคาราเต้...แต่ก็ไม่คิดว่าน้องมันจะสืบสายมาด้วย-_-
กูชักไม่แน่ใจในความเคะของมึง...เห็นแบบนี้แล้ว มึงแมนกว่ากูอีก!!!
เลนหันมายิ้มแห้งๆให้ผมที่ทำหน้าอึ้งกับผลงานของคนตรงหน้า...
“อย่ามองกูแบบน้านนเส่! กูก็แค่เรียนเพื่อป้องกันตัวอ่า”
“อย่าเรียกว่าแค่ป้องกันตัว..วันหลังมึงให้พี่มึงมาสอนกูบ้างสิ”
“โห้ยยยย ไอ้พี่รันอ่านะ ตอนสอนนี่อย่างกับคนโดนหลอกกินดอยคำ! แม่งสอนโหดจะตายยย”
“เอ่อๆ เรื่องของพี่น้อง ร.ล กูไม่อยากยุ่ง..เอาเป็นว่ารีบเข้าไปดูในร้านดีกว่า!”
ผมกับเลนวิ่งเข้ามาในร้าน แล้วผมก็ไปเจอประตูห้องเปลี่ยนเสื้อที่ดูน่าสงสัยที่สุด เพราะอะไรผมถึงสงสัยหรอ?
“อื้อออ! อย่านะ ไอ่โรคจิตตตต!!!! ปล่อยกูววว!!”
ชัดป่ะครับ...ได้ยินเสียงพี่ยืนชัดยังครับ!!! ผมหันไปมองเลนด้วยสายตาบอกว่าให้เก็บกวาดประตูบานนี้อย่าให้เสีย-_-
“ย่าห์!!!”
ปัง!!
“เห้ย!!”
“กล้า!”
“พี่ยืน!”
ผมมองไปที่ชายหนุ่มสองคน ผู้ชายผมสีเงินที่สะท้อนกับแสงไฟด้านนอกกำลังกดคนตัวเล็กลงกับม้านั่งในห้องแต่งตัว
รุ่นพี่คนที่ผมหวงแทบเป็นแทบตายตอนนี้มีน้ำตาคลอเต็มเบ้าไปหมดแล้วมองมาที่ผมอย่างอ้อนวอนปนไปด้วยความสุข
ไม่รีรอครับ..ผมวิ่งเข้าไปล็อกคอไอ้หัวเทาขึ้นมาแล้วเอาหัวมันโคกกับกำแพงไปทีหนึ่งอย่างสะใจ
ไม่สนใจอายุแล้วเว้ย! ไอ่หมอนี่แม่งขึ้นเลขสามแล้วด้วยซ้ำมั้งแต่กิเลสนี่ไม่ได้ลดลงเลย!
อย่าอยู่เลยไอ่..!!!!
“เดี๋ยวกล้า!”
ผมหันไปมองรุ่นพี่ผมสีม่วงที่เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยออกมานิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับโป๊มาก
พี่ยืนมองมาที่ไอ่โรคจิตนี่นิดหน่อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครสักคน...??
“ฮัลโหล มินอูหรอ นี่พี่ยืนนะ...”
.
.
“มินอู...จะเป็นอะไรมั้ย?”
.
.
“ถ้าเกิดตำแหน่งผู้จัดการตาย! ร้านจะยังอยู่มั้ยละครับ?”
.
.
“อ่อออ มินอูจะเป็นแทนหรออ อืมม ขอบคุณนะครับบ ไม่มีอะไรหรอก..ขอบคุณนะ:)”
หลังจากที่พี่ยืนกดวางสาย พี่ยืนก็ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างดูร้ายกาจ..ก่อนที่จะพูดอะไรกับไอ่โรคจิตนี้ก่อนตาย..
“คุณผู้จัดการครับ...”
“ผมอยากจะขอบคุณคุณ..”
“เรื่องที่ยอมรับผมเข้ามาเป็นลูกจ้างโง่ๆที่นี้...”
“แม้ว่า ผู้จัดการจะรับผมไว้ เพราะสนองความต้องการก็ตาม..”
“แต่ผมรักร้านนี้มากพอสมควร..ผมเห็นแก่มินอูด้วย..ยัยนั้นชอบและเคารพคุณมาก..”
“...แต่น่าเสียดาย...”
.
.
.
“ที่ยัยนั้นจะไม่ได้เห็นคุณอีกที่นี้!...”
.
.
“แต่จะไปเห็นอยู่ในคุกแทน!..”
ผัวะ!!!!!!
ผมเบิกตาและอ้าปากค้างกับคนตัวเล็กผมสีม่วงที่จู่ๆก็เดินมาต่อยหน้าไอ้คนที่ผมล็อกคอไว้อยู่จนปากแตก!
แล้วพี่ยืนก็มองมาทางผม...
“กล้า..”
“ค..ครับ?” ยอมรับว่าผมกลัวเคะสองคนข้างๆตัวo+o
“..จัดการมันอย่าให้เหลือ..แต่อย่าถึงตายนะ..จะจับมันส่งตำรวจต่อ..”
“อ่า ได้ครับ..”
“เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อก่อน..”
พี่ยืนเดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกระเป๋าสะพายของตัวเอง ส่วนผมกับไอ้เลนก็ล้อมตัวมันไว้แล้วยิ้มร้ายๆออกมา
“ไง..กล้าดีเนอะมาแย่งเมียชาวบ้านเนี่ย...”
“มึงจำไว้เลยนะ” ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตาคมของผมมองเห็นมันตรงๆ
“ซิงของพี่เขากูจะเก็บไว้เอง อย่าเจ๋อให้มันมากหนัก!” ผมทิ้งตัวมันลงกับพื้นแล้วเอาเท้าขย้ำตัวมันให้เละ!
ก่อนที่จะมีส้นตีนไอ้เลนเข้ามาเพิ่มด้วย.....ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที คนด้านใต้ก็ดินทุลนทุลายอย่างเจ็บปวด
ผมเลยปล่อยให้มันนอนดิ้นอยู่แบบนั้น ก่อนจะโทรศัพท์แจ้งความหาตำรวจข้อหาข่มขืน
แล้วก็ถึงเวลาที่รอคอย...ผมกับพี่ยืนกลับบ้านด้วยกานนนน!!!!
ถึงแม้คนผมสีม่วงข้างๆจะไม่พูดอะไรกับผมเลยตั้งแต่เดินออกมาจากร้าน แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้โดยไม่รู้ตัว
พี่ยืนหันมามองผมที่ยิ้มบ้าอะไรอยู่คนเดียว
“ยิ้มอะไรของมึงเนี่ยย-_-”
“ยิ้มเพราะพี่ยืนน่ารัก”
“เอาเหมือนไอ่โรคจิตนั้นสักหมัดม่ะ?”
“พี่ยืนกล้าต่อยผมหรอออออ~~” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนผิวขาวเนียนน่าจับต้องมากขึ้น จนสีหน้าของอีกฝ่ายเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนลูกมะเขือเทศ แน่นอนว่ารุ่นพี่คนนี้หันหน้ากลับไปมองถนนตามเดิมเพราะเขินอาย ไม่กล้าสบตาผมก็บอก55
“ว่าแต่..มึงรู้แล้วหรอ”
“เรื่อง?”
“ก็..ที่กูเป็น..ยีน..”
“ใครเขาจะจำเมียตัวเองไม่ได้ละครับบ”
“อย่าเลยเถิดด ใครเมียมึงมิทราบ!?”
“แล้ว..พี่ยืนอยากเป็นมั้ยละ?”
“...”
“...”
คำถามของผมข้อนี้ไม่ได้ทำให้คนข้างๆเขินหรือหน้าแดงออกมาให้เห็น แต่พี่ยืนกลับก้มมองเท้าตัวเองเหมือนไม่อยากจะตอบ..
“พี่ยืน?”
“ทำไม..ไม่ได้อยู่ต่อหน้าไอ่เอ็มสักหน่อย..”
“..”
“จีบกูทำไมหรอกล้า..”
“...พี่ยืน..”
“...?”
“พี่ไม่รู้จริงๆหรอ..”
“..”
“ว่าตอนอยู่ในร้าน..คนที่ผมปรึกษาอ่ะ...ผมหมายถึงพี่..”
“!?”
ซื่อได้โล่จริงๆเลยพี่คนนี้! ผมปรึกษาต่อหน้าโต้งๆแบบนั้น พี่เขาน่าจะคิดเข้าข้างตัวเองบ้างนะ!
ผมเลิกคิ้วให้คนผมสีม่วงที่หน้าแดงแจ๋รามไปถึงใบหู พี่ยืนยังคงมองผมด้วยสายตาตะลึงอยู่ไม่น้อย จนผมต้องดึงพี่เขามากอดเพื่อเพิ่มความโรแมนติก:) ผมกอดพี่ยืนที่กำลังทำตัวไม่ถูก หน้าของผมค่อยๆเคลื่อนลงไปใกล้ใบหูสีแดงของคนตัวเล็ก
“ผมรักพี่ยืนนะครับ..”
“...”
“ผมขอโทษเรื่องหลายๆเรื่องที่ผมทำไปนะพี่..แต่นั้นเพราะผมถูกบังคับ..”
“...”
“ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจ..ว่าควรจะทำตามคำสั่งเพื่อไม่ให้ตัวเองตาย...หรือจะทำตามหัวใจดี..”
“...”
“แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วนะ...ผมจะอยู่ข้างๆพี่นะครับพี่ยืน:)”
“..ฮึก”
ผมเคลื่อนหน้าออกมาจากใบหู แล้วมองไปที่ใบหน้าสีแดงระเรื่อของคุณรุ่นพี่สุดซึน..
พี่ยืนมีน้ำตาคลออยู่เต็มเบ้าจนอั้นเอาไว้ไม่อยู่จนได้...น้ำใสไหลพรากลงผ่านแก้มเนียนๆของพี่ยืน..จนผมอดที่จะเอามือไปเช็ดออกไม่ได้..
“ทำไมไม่รีบบอกละ..ฮืออ”
“ก็..ผม..”
“เป็นแฟนกันต้องพร้อมที่จะบอกคนรักทุกอย่างนะเว้ย..ฮึก”
“ครับ กล้าขอโทษนะ..”
“ฮึก ไม่รู้ละ!”
.
.
.
.
“กูงอนมึงอยู่! มึงต้องง้อกูตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”
ผมเบิกตากว้างมองคนตัวเล็กที่ยืนยันเสียงแข็งว่าจะงอนผม...แต่แปลกดีนะครับ...
เพราะพอผมได้ยินประโยคแบบนี้...หน้าผมกลับยิ้มออกมาทันที....
“วันนี้ไปส่งกูด้วยเลยย!”
“ครับๆ พี่ยืนอยากได้อะไร เดี๋ยวกล้าทำให้หมดเลยยย”
“ดี! ทำให้ได้ละกัน!”
พี่ยืนผลักผมออก แล้วรีบเดินนำหน้าผมทันที ผมเองก็ได้แต่หัวเราะกับท่าทีน่ารัก(?)ของคนตรงหน้า
แล้วผมก็รีบเดินตามไป อ่า...ผมกับพี่ยืนตอนนี้..คงต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่สินะ:)
แต่..เดี๋ยว...ผมลืมอะไรไปรึเปล่าวะ...
“อะแฮ่ม!!!!” ผมหันไปมองเพื่อนผมสีครีมที่ยืนกอดอกมองพวกผมมาตลอดตั้งแต่เดินออกจากร้านเค้ก
“แหะๆ ขอโทษวะเพื่อนน”
“เฮ้อ..กูกลับเองก็ได้ ไปง้อเมียมึงเหอะ บาย”
“บายย กลับดีๆนะเว้ยยย” เลนพยักหน้าก่อนจะโบกมือบ๊ายบายผมแล้วก็เดินจากไป....ส่วนผม..ก็วิ่งตามพี่ยืนสิครับ!!
.
.
.
.
.
ยัง...
.
.
.
ยังไม่จบอีก!!
.
.
.
.
Len story.....
สาหวาดดีคร้าบบบ หลายๆคนคงจะสงสัยว่า ‘เอ๊ะ อีเคะเกรียนนี่คือใคร??’ ผมชื่อ เลน นะครับบ
เป็นหนุ่มหน้าสวยประจำโรงเรียน เป็นเพราะว่าผมมีผิวที่ทั้งเนียนน ทั้งขาวว ทั้งนุ่มม
ไหนจะหน้าเรียวสวยของผมอีก ไม่อยากจะอวดดด5555 แต่คงไม่ได้สวยเท่ารุ่นพี่ยืนที่เป็นแฟนไอ้กล้าแน่ๆ
ถ้าจะสวยให้ได้แบบนั้น ผมคงต้องดื่มกรูต้าจนตายแล้วไปเกิดใหม่-_-
แต่ก็มีหลายคนนะที่ดูจะไม่ชอบผม เพราะผมมั่นใจตัวเองมากเกินไป ฮือออ แค่พูดความจริงก็โดนเกลียดอ่าT0T
แต่ก็มีพวกไอ่กล้ากับพวกสาววายนี่แหละครับที่มาชวนคุย..ดีใจจนปวดไตTwT
ผมเดินเข้ามาในซอยเปลี่ยวๆที่ค่อนข้างมืดและเงียบจนดูน่ากลัว...ยอมรับครับว่ากลัว แต่มันทางผ่านบ้านจะให้ทำไงอ่ะ!TT
ผมจะโดนดักข่มขืนป่าววะเนี่ย..คิดดูสิครับ เหตุการณ์พี่ยืนเมื่อกี้ยังตราตรึงอยู่ในสมองผมอยู่เลยอ่ะ
นั้นมันผู้จัดการเลยนะครับ คนเราสมัยนี้อยู่ยากขึ้นทุกวันจริงๆ (ผู้หญิงปัจจุบันอยู่ยากกว่าอีกคะ-_-)
หมับ!
เฮือกก!
“อ๊ากกก อย่าทำอะไรเลนเลยนะได้โปรดดดT0T อยากได้เงิน เลนก็มีแค่ยี่สิบติดตัวเพราะซื้อนิยายละครเล่มใหม่มาแล้วอ่า
วันหลังค่อยมาเอาเงินกับเลนน้า หรืออยากได้ตัวเลน!? เลนพึ่งจะม.หกเองนะ กินไม่อร่อยหรอกครับบ รอเลนจบปริญาตรีก่อนแล้วค่อยมาน้า ฮือออTT”
โป๊ก!
“โอ้ย!” ผมร้องเสียงหลง เมื่อไอ่โจรโฉดที่กำลังจับไหล่ผมตอนนี้โขกหัวผมไปทีหนึ่ง
คนด้านหลังผมจับไหล่ผมทั้งสองข้างแล้วหมุนตัวผมให้สายตาของผมหันหลังไปมองเขา...
คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุด!!!!....รุ่นพี่นีโอ!!!
“ส..สวัสดีครับรุ่นพี่ แหะๆ”
“นี่แกหายหน้าหายตาไปไหนมาหะ!!!”
“อ๊ากกก! อย่าตะคอกใส่เลนสิ!”
“นี่ถ้ากูไม่ตามไอ่ยืนมากูคงไม่ได้เห็นว่าแกอยู่กับพวกไอ่กล้า!”
“เลนก็แค่ย้ายบ้านเอง..ไม่ได้ตายซะหน่อย-3-”
“แต่แกก็เล่นไม่ตอบไลน์ตอบแชทเลยเนี่ยนะ!!”
“ก็มือถือเลนพังง เลนต้องสร้างไลน์กับเฟสใหม่หมดด จะให้เลนแอดคนทั้งหมดที่เคยมี เลนก็ไม่ได้ความจำดีขนาดนั้นนะ!”
“แต่กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ! มึงควรจะจำกูได้ก่อนคนแรกเส่!”
“เป็นรุ่นพี่แต่ก็ไม่ใช่พ่อเลนนี่!”
“ไอ่เลน!”
ผมกับรุ่นพี่นีโอจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมใครกันทั้งนั้น!
ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมา ผมขอยังไม่เล่าดีกว่า!
“ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว เลนขอตัว” ผมกำลังจะหันหลังกลับไป แต่ถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้ซะก่อน
“จะไปไหน?”
“กลับบ้านสิพี่”
“งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไรเนี่ย? รู้หรอว่าบ้านใหม่เลนอยู่ไหน”
“มึงก็บอกสิ”
“อ้าว ไม่เอาดีกว่าวะ ไม่อยากให้พี่รู้ที่อยู่!”
ผมปัดข้อมือคนผมสีฟ้าปลายน้ำเงินออกก่อนจะก้าวเท้าเดินไปต่อ..แต่เพราะเสียงของไอ่คนข้างหลังนี่แหละ ผมถึงไม่กล้าก้าวเท้าเดินไปต่อ!
“เลนนนน มึงเคยได้ยินรึเปล่า”
“...”
“ที่นี้น่ะนะ เคยมีคนตายมาก่อน..แล้วคนที่ตา..”
“พอ! หยุดพูดเลยไอ่พี่บ้า! อยากไปส่งนักใช่ป่ะ ไปสิ ไปๆ!”
ผมรีบจ้ำเท้าไปคว้ามือรุ่นพี่ที่ยังหัวเราะคิกๆกับอาการกลัวเรื่องผีของผมแบบนี้ที่เป็นมาตั้งแต่เด็ก
ผิดหรอครับ ที่ผมกลัวพี่อ่ะ!!! ผมเรียนคาราเต้เพื่อมาต่อยกับพี่เลยนะเว้ยยย แต่พอได้ยินเรื่องแบบนั้นทีไร
อย่าว่าแต่ต่อยเลยครับ..แค่จะก้าวเท้าก็ยังไม่กล้าเลยTT
เคครับ..สุดท้าย..ผมก็ต้องมานั่งซ้อนท้ายรุ่นพี่นีโอคนเก่ากลับบ้านเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด..
ไม่ใช่ซ้อนท้ายบิ๊กไบท์คันงามเหมือนพระเอกทุกเรื่องนะครับ....ซ้อนจักรยาน!!!!
กูเกลียดพี่เขา!!!!!
//ค่า ก็จบไปนะสำหรับกล้ายืนและเลนนิว(ชื่อย่อนีโอเนอะ) กลัวไม่มีใครชอบลูกเลนจังคะ เพราะมันดูหลงตัวเองอ่ะ555
กลัวคนอ่านหมั่นไส่แล้วทุบหน้าจอทิ้ง55555 เอ่อ มีเรื่องจะประกาศค่า!
นิยายของเรามีเพจแล้วนะเอ่อ!!! ดีใจป่ะ!? มีอะไรคุยกันในเพจได้น้า ใครมาทวงตอนหน้าก็มาทวงได้นะเคป่ะ555
แล้วก็เวลามีโหวตอะไร เราจะได้ไปคุยกันในเพจด้วยยย //เผื่อวันไหน..อยากแต่งnc..ไปขอได้นะ55555
ชื่อเพจในเฟซบุ๊ค: Praezty นิยายเกมเมอร์
ตามรูปนะจ้ะ อิอิ
ใครไม่ไลค์นี่ไรท์งอนหนักมากนะคะ! 555 มาไลค์กันเยอะๆน้า
เราอยากเห็นว่าคนอ่านเราเยอะมั้ยยอ่า ถ้ามีไลค์เกินยี่สิบ..ไรท์จะ..เซอร์วิสให้อะไรก็ได้อย่างนึง!!!5555
เคป่ะ!!!! เกินยี่สิบไลค์จะเซอร์วิลนิยายให้ตอนหนึ่ง!555 ไปละจ้า บายยย
ความคิดเห็น