อิสระดังสายลม

ฉันมักมีคำถามแปลกๆเอาไว้ถามตัวเองเสมอ และในยามว่างฉันก็มักที่จะเถียงตัวเองในใจเสมอเช่นกัน
บ่อยครั้งที่หัวสองของฉันสามารถคิดเรื่องต่างๆมากายได้ในเวลาเดียวกัน แต่ก็หลายครั้งอีกเช่นกันที่รอบตัวฉันมันตื้อไปหมด ตื้อจนฉันไม่สามารถคิดอะไรออกมาได้
วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันนำเวลาว่างอันน้อยนิดของฉันมาใช้ในการคิด คิดถึงสิ่งต่างๆมากมาย และคำถามในวันี้ที่ฉันใช้ถามตัวเองก็คือ
        "อะไรคือสิ่งที่อิสระที่สุดของมนุษย์เรา"
คำตอบเพียงหนึ่งเดียวของฉันคือจิตใจ จิตใจของคนเรานั้นช่างอิสระยิ่งนัก ไม่สามารถบังคับได้ ไม่มีอำนาจพอที่จะกำหนดรูปแบบ หากแต่สิ่งที่เราทำได้คือการใส่หน้ากาก และปิดบังจิตใจของเราเอาไว้เพียงเท่านั้น
จิตใจของคนเราเป็นสิ่งที่ซับซ้อน ไม่สามารถบังคับได้ ไม่สามารถที่จะกำหนดได้
   จิตใจของคนเรานั้น มันชั่งเป็นอิสระดังสายลม พัดผ่าน ล่องลอยไปไกล ไม่สามารถจับต้องได้ แต่สามารถสัมผัสถึงการมีอยู่ได้ เราสามารถรับรู้ถึงจิตใจได้เสมอ ดังเราสามารถรับรู้ได้ถึงสายลมอุ่นที่พัดวนอยู่รอบกายของเรา
    จิตใจบางครั้งก็เป็นดังเช่นพายุ ที่แสนรุนแรง โหดร้าย และทรมาน หากแต่เมื่อพายุสงบลงเราก็จะได้พบกับท้องฟ้าที่งดงาม ตามแบบฉบับของมัน เหมือนกับการที่เราได้พบมิติใหม่ของหัวใจ
     ฉันคิดว่าร่างกายของคนเราอาจจะมีอะไรที่อิสระมากกว่าหัวใจ ซึ่งตอนแรกฉันก็คิดว่าอาจจะเป็นความคิด
    หากแต่อย่าลืมคิดว่าความคิดมักติดอยู่ในกรอบได้ กรอบที่แคบและกว้างไม่เท่ากันของแต่ละคนตามวัฒนธรรม เราสามารถห้ามความคิดได้ ดังนั้นความคิดจึงยังไม่อิสระพอ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่อิสระ
    แต่จิตใจนั้นมันไม่มีขอบเขต แล้วเราก็ไม่สามารถห้ามมันได้ด้วย รึใครจะเถียง ว่าห้ามได้ แน่ใจหรือว่ามันคือการห้าม ไม่ใช่การโกหกตัวเอง.....