ไกอาไม่กลัวคนแล้ว จริงด้วยสินะ คนคนหนึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงอีกคนหนึ่งได้ (ในที่นี้คือหมา) ขอแค่เรามีความพยายามไม่ว่าเรื่องที่เห็นว่าเป็นไปไม่ได้มากแค่ไหนก็สามารถเป็นไปได้ เรื่องนี้ทำให้รู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ของตัวเองมีความหมายมากขึ้น ไม่ใช่แค่อยู่แต่ละวันให้แต่ละขณะผันผ่านไปโดยไม่มีจุดหมายที่ต้องการ ในฐานะมนุษย์ฉันจะสามารถเปลี่ยนแปลงผู้อื่นและสิ่งต่างๆให้ดีขึ้นได้อีกมากมาย
เป็นเรื่องภูมิใจแบบไร้สาระที่ฉันสามารถจับตัวไกอาได้เป็นคนแรก ได้อาบน้ำให้มัน หาเห็บหมัด ไปๆมาๆก็เกิดคำถามว่า ฉันช่วยเหลือหมาด้วยการหาหมัด แล้วทำร้ายหมัดด้วยการฆ่ามันงั้นเหรอ เห็บหมัดเองก็มีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ไม่ต่างจากที่หมามีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ หรือแม้แต่มนุษย์เองที่มีสิทธิ
การที่เราฆ่าเห็นหมัดเป็นเพราะว่าเราอยากช่วยเหลือหมาจริงๆ หรือเพราะว่าใจเราอยากฆ่าเห็บหมัดกันแน่ ฉันว่ามันก้ำกึ่งกันมากนะ ออกจะค่อนไปทางอย่างหลังด้วย เวลาที่กำลังฆ่าพวกมัน ฉันไม่ได้นึกถึงภาพที่หมารู้สึกสบายขึ้นมากไปกว่านึกภาพว่าเห็บหมัดพวกนี้ไม่สมควรอยู่บนตัวหมาของฉันและอยากให้มันออกไปจากตรงนั้นอย่างถาวร ก็คือการฆ่า การฆ่าเห็บหมัดให้หมาทำให้ภายในจิตใจเกิดความรู้สึกในทางที่ร้ายมากกว่าทางที่ดี ฉันจึงไม่จงใจฆ่าพวกมันดีกว่า เวลาฆ่าก็ทำให้เจ็บปวดใจอยู่ลึกๆด้วย รู้สึกว่าข้างในมันบอกว่าไม่ใช่ เราต้องการแบบนี้จริงๆงั้นเหรอ แล้วเห็บมันทำผิดอะไร ก็แค่มันเกิดมาเป็นเห็บเลยต้องดูดเลือดเป็นอาหาร
ต่อให้ฆ่าไปจำนวนเห็บหมัดบนโลกก็แทบจะไม่ลดลง จำนวนหมาที่ถูกเห็บหมัดกัดก็แทบจะไม่ลดลง จำนวนสิ่งมีชีวิตถูกควบคุมโดยระบบนิเวศ ตราบใดที่สภาพแวดล้อมอันเป็นที่อยู่ไปเปลี่ยน ฆ่าไปก็ไม่ช่วยให้เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างถาวร ไม่นานจำนวนของพวกมันก็จะกลับมามากขึ้นตามปริมาณที่กลไกธรรมชาติควบคุมอยู่จริง
ความคิดเห็น