[Fic Got7] Available @MarkBam #นบพกด is back!

ลำดับตอนที่ #4 : 〖3〗✧ 折り紙。

 

 

 

 

 

I'll wait here for you.

 

 

 

20.00 น. 

 

 

 

"ช็อคโกล่า มากินหนมกินเร็วววว" ตอนนี้ผมกำลังนั่งขัดสมาธิที่พื้นหน้ากรงของช็อคโกล่า แล้วเอามือล้วงเขาไปในกรงเพื่อจะบังคับให้น้องกินอาหารเม็ดที่มีอยู่เต็มถ้วยให้หมด เป็นเด็กเป็นเล็กต้องกินอาหารเยอะๆรู้ปะเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่โตอะ ผมเคาะถ้วยใส่อาหารเม็ดสองสามทีเพื่อเรียกน้องเม่นมากิน แต่ยิ่งเคาะน้องก็ยิ่งวิ่งหนีแล้วไปซุกตัวอยู่ในก้อนผ้าซะงั้น

 

 

 

นี่มันป่วยรึเปล่าอะ หรือเป็นโรคเบื่ออาหาร น้ำก็เต็มขวด อาหารก็เต็มถ้วย แต่ตั้งแต่ที่น้องมาอยู่ที่ห้องผมน้องก็เอาแต่วิ่งไปมาตามจังหวะเพลงที่ผมเปิดแล้วไม่สนใจของกินเลย

 

 

 

กำลังจะหยิบโทรศัพท์ข้างตัวมากดโทรไปถามพี่มาร์คเกี่ยวกับอาการของน้องช็อคโกล่า แต่ตอนที่กำลังกดรหัสเลข 4 ตัว ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ผมเลยกดล็อคเครื่องแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม

 

 

 

ผมมีเบอร์พี่เขาซะที่ไหนละ

 

 

 

ผมลองเสิร์จหาเกี่ยวกับอาการแบบนี้ของเม่นแคระในเน็ต ก็ไม่เห็นจะมีเว็บไหนที่ลงรายละเอียดไว้เลยสักนิด ส่วนใหญ่ที่เจอจะเป็นการเลี้ยงแบบเบสิกมากกว่า แบบต้องกินอาหารแมว ห้ามกินอาหารหมา ให้ในกรงมีขี้เลื่อย อาบน้ำ 2 อาทิตย์ครั้ง คืออันนั้นก็รู้อยู่แล้วมั้ยอะเห้ย

 

 

 

ในเมื่อพยายามหลายอย่างแล้วแต่ก็ยังคงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรน้องเม่นน้อยได้ ผมเลยชัตดาวน์คอมพิวเตอร์และหยิบกองกระดาษ กรรไกร กาว สีไม้ สีเมจิก ลงมาจากโต๊ะ เพื่อมานั่งพับกระดาษข้างๆกรงน้องเนี่ยแหละ เดี๋ยวผมไปนั่งพับบนโต๊ะละเดี๋ยวน้องจะแอบวิ่งหนีไป พี่มาร์คต้องเอาลูกวอลเล่ย์ทุ่มใส่หัวผมแน่ๆ

 

 

 

ถึงแม้เมื่อสักครู่ผมจะบอกว่าพับดาวพับหัวใจได้แล้วก็เถอะ แต่งานหนักคือนกเนี่ยแหละ พับก็พับเหมือนในวิธีที่เขาสอนเป๊ะๆเลยนะ แต่พอออกมากลับกลายเป็นเหมือนจรวดหัวกลับยับยู่ยี่ซะงั้น 

 

 

 

"ช็อคโกล่า ดูดิ อันที่พี่พับนี่ออกมาเหมือนอะไรอะ" ผมชูนกยับยูยี่ให้ช็อคโกล่าดู มันจ้องอยู่พักนึงแล้วก็วิ่งหนีไปหลบด้านหลังซะงั้น

 

 

 

ไอ้นกที่ผมพับนี่มันน่ากลัวมากสินะ...

 

 

 

ผมถอนหายใจออกมาแล้วโยนนกยับๆลงถังขยะ โอ๊ย ขี้เกียจแล้วอะ จะโทรไปปรึกษาไอ้ยูคก็คิดได้ว่าตั้งแต่ทุ่มครึ่งแม่งจะปิดเครื่องตลอด ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน สงสัยหมาบ้านมันป่วยมั้ง

 

 

 

"เดี๋ยวมานะ" ผมหันไปบอกช็อคโกล่าที่วิ่งเล่นอยู่ในกรง ทั้งๆที่น้องก็ฟังไม่ออกหรอก แต่ก็อยากบอก เวลาเลี้ยงสัตว์จะผมจะติดโรคที่ชอบคุยกับสัตว์อะ ตอนเด็กๆเคยเลี้ยงนกผมก็คุยกับนกนะ ละสักพักจะรู้สึกว่าเอ๊ะ มันก็ฟังเรารู้เรื่องนี่หน่า เหมือนมันตอบรับเราเวลาเราพูดด้วยอะ จริงๆนะ ความรู้สึกแบบ เออ นี่เราก็ไม่ได้บ้านะ จริงๆสัตว์มันฟังภาษาคนออกนะ...

 

 

 

"แองจี้ แองจี้ จั๊ด จ๊ะ ดี๊ดา แองจี้ แองจี้ สุดเหวี่ยงเกินใคร แองจี้ แองจี้ ม๊ะ มาเร็วไว สาวกวนๆ แสนซน อารมณ์ดี...." ลุกออกจากโซนห้องรับแขก และเดินฮัมเพลงไปหยิบเบาะรองนั่งในตู้เสื้อผ้า และเดินกลับมาโยนเบาะไว้หน้ากรงน้องเม่นก่อนจะไถลตัวลงไปนอนคว่ำกับเบาะ

 

 

 

"เม่นน้อย เม่นน้อย จั๊ด จ๊ะ ดี๊ดา เม่นน้อย เม่นน้อย สุขเหนือใคร..." ผมมองช็อคโกล่าที่ยังคงวิ่งเล่นอยู่ในกรงตามจังหวะเพลงอยู่นั่น เกิดเป็นเม่นนี่ก็ดีเนอะ วันๆไม่ทำห่าอะไร วิ่งเล่นอย่างเดียว ไม่เลือกกินด้วย กินแค่อาหารแมวก็อิ่มละ ง่วงก็นอน โมโหก็พองขน ชีวิตดูดี เสียอย่างเดียวเลี้ยงตัวเองไม่ได้

 

 

 

มองช็อคโกล่าวิ่งเล่นแล้วก็นั่งฮัมเพลงไปมาจนเกือบครึ่งชั่วโมง รู้สึกตัวเองนี่ว่างกว่าเม่นอีกมั้ง ไม่มีงานการทำรึไงวะ มานั่งมองเม่นวิ่ง เลยหยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมานั่งวาดรูปน้องช็อคโกล่าซะเลยดีกว่า อารมณ์ศิลป์ก็มาครับณจุดนี้

 

 

 

"กลมๆแบบนี้" ผมวาดโครงร่างน้องช็อคโกล่าเป็นวงกลมๆด้วยดินสอลงในกระดาษเอสี่

 

 

 

"มีขนแหลมๆแบบนี้" วาดสามเหลี่ยมเล็กๆเป็นขนขึ้นมารอบๆตัว

 

 

 

"ตาโตๆแบบนี้" วาดวงกลมสีดำๆ 2 วงตรงกลาง

 

 

 

"มีปากเล็กๆ" ขีดดินสอให้เป็นรูปปากอันเล็กๆ 2-3 ที

 

 

 

"ขา 4 ขาเล็กๆกลมๆด้วย" เติมขาออกมา 4 ข้างจึกๆๆ

 

 

 

ผมหันไปมองน้องช็อคโกล่าแล้วหันมามองรูปเสมือน(?)ของน้อง

 

 

 

"โอ๊ะ ลืมๆๆ น้องต้องมีหูด้วย" เห็นแบบนั้นผมเลยรีบเติมหูเป็นสามเหลี่ยมเข้าไปทั้ง 2 ข้าง

 

 

 

"โอว ลืมจมูกๆๆๆ" วาดจมูกกลมๆเล็กๆดำๆไปตรงกลาง

 

 

 

"เสร็จแล้วๆๆๆ ช็อคโกล่า ดูนี่ๆๆๆ" ผมยื่นกระดาษที่วาดเสร็จแล้วไปหน้ากรงน้อง

 

 

 

"สวยมั้ยยย" ยื่นอีก ยื่นติดกรง จนกว่าน้องจะสนใจ

 

 

 

แต่น้องก็ยังวิ่งเต้นไปเต้นมาตามจังหวะเพลง....โดยไม่สนใจกันต์พิมุกต์คนนี้เลย

 

 

 

"นี่!" ผมปิดเพลงแล้วสอดกระดาษเข้าไปใต้กรง ดูเส่ ทำไมไม่ดูละ

 

 

 

น้องชะงักนิดหน่อยที่ผมปิดเพลง แล้วก็...

 

 

 

"ซ่า...." ฉี่ใส่กระดาษที่มีรูปตัวเองอยู่แล้วก็กระโดดไปกระโดดมาอย่างสบายใจ...

 

 

 

ใช่ซี้ ผมมันไม่ใช่พี่มาร์คนี่ที่หน้าตาดี ไม่ใช่ไอ้ยูคนี่ที่พับกระดาษเก่ง ไม่ใช่แวนโกะนี่ที่วาดรูปสวย น้องเม่นเลยมะโสนจรัย

 

 

 

¯`°.•°•.★* *★ ´¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´

 

 

 

21.30 น.

 

 

 

"เห้ย ตัดเส้นเบี้ยว" ผมหยิบลิควิคมาลบเส้นที่ผมตัดเกินไปและพยายามลบทำให้มันเนียนที่สุด นี่ไม่ได้นั่งทำงานของโรงเรียนหรืออะไรหรอกครับ รูปน้องช็อคโกล่านั่นแหละ (แต่แผ่นใหม่นะ ผมวาดใหม่)

 

 

 

ก็คนมันว่าง

 

 

 

ฟืดๆๆ

 

 

 

"เสร็จและ ดูดิ เหมือนเธอมากเลยอะ" ผมยื่นรูปภาพในกระดาษที่ผ่านการลงสีและตัดเส้นเรียบร้อยให้น้องดู น้องชะงักนิดหน่อยแล้วก็หันกลับไปเต้นต่อ

 

 

 

ฝีมือของผมมันยังไม่ดึงดูดใจน้องช็อคโกล่าสินะ...

 

 

 

ผมรู้สึกว่าตัวเองนั่งวาดรูปนานพอสมควร พอหันไปมองนาฬิกาก็พบว่านี่เวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดละนะ ถ้ามาช้านี่จะเอาน้องไปวางไว้ข้างนอกให้จิ้งจกกินแน่ ไม่ได้ขู่ด้วย 

 

 

 

...ลูกผู้ชายพูดจริง ทำจริง

 

 

 

ผมแอบสงสัยนะว่าพี่เขาไปทำอะไรวะ กลับดึ๊กดึก ตอนแรกจะกลับเช้าด้วยซ้ำ หนีเที่ยว? เที่ยวไหนละ จะบอกว่าผับก็ไม่น่าใช่ เพราะบอกว่าจะกลับสี่ทุ่ม? อีกอย่างนะ แถวนี้มีสถานที่แบบนั้นที่ไหนละ ผับที่ใกล้ที่สุดจากคอนโดนี้ใช้ระยะเวลาเดินทางประมาณสี่สิบนาที ถ้าจะมาถึงที่นี่ตอนสี่ทุ่มตามนัด ก็ต้องออกตั้งแต่สามทุ่มกว่าๆ ไม่น่าใช่นะ

 

 

 

หรือจะนัดแฟนไปดูหนังวะ...

 

 

 

แถวนี้มีโรงหนังด้วยนี่หน่า

 

 

 

หรือจริงๆพี่เขาอาจมีแฟนแล้ว...

 

 

 

ฟึ่บ

 

 

 

"ไอ้เหี้ย" ระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ ก็ได้รับแรงโอบกอดจากด้านหลังอย่างแรง เน้นว่าอย่างแรง จนผมสะดุ้ง

 

 

 

"ทำไมไม่ล็อคห้อง"

 

 

 

----------60%----------

 

 

 

"จ๊ะเอ๋"

 

 

 

"พี่บี?" ผมหันไปมองหน้าคนที่นั่งซ้อนหลังของผมอยู่ เขาก็คือคนคนเดียวกับที่เข้ามากอดผมเมื่อกี้แหละ-_-

 

 

 

"โหอะไรวะ พูดงี้นี่จำแฟนไม่ได้อ่อ"

 

 

 

"อะไรๆ พี่อย่ามโนได้มั้ย ใครแฟนพี่วะครับ" ผมชกอกพี่เจบีหรืออิมแจบอมแรงๆทีนึง โทษฐานทำให้ตกใจ ไอ้บ้า ตอนแรกนึกว่าโดนผีอำซะแล้ว

 

 

 

พี่เจบีเขาเป็นเพื่อนกับพี่แจ็คสันครับ ตอนเด็กๆเราเล่นด้วยกันบ่อยๆเพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกันไง เล่นวิ่งไล่จับด้วยกันทู้กวัน แต่พอพี่เจบีอยู่ม.3 เขาก็ย้ายเข้าหอของโรงเรียน (คนละโรงเรียนกับผม) วัยรุ่นก็เงี้ย พอโตในระดับหนึ่งก็ไม่ค่อยอยากจะอยู่บ้านกับพ่อแม่หรอก ติดเพื่อน หลังจากพี่เขาย้ายไปอยู่หอเลยไม่ค่อยได้คุยกัน มีแค่ไลน์หรือส่งสแนปหากันบ้างบางที พี่เขานิสัยดีครับ น่ารักดี แต่ขี้แกล้งไปหน่อย ดูได้จากเมื่อกี้เลย คนบ้าอะไรพรวดพราดเข้ามากอดแบบนี้ ผมยิ่งขวัญอ่อนอยู่ด้วย

 

 

 

"ตอนนั้นเมื่อหกปีก่อน เราแลกแหวนโลเลอร์โคสเตอร์กันใต้ต้นแก้วมังกร ที่ฟาร์มโชคชัยไง..."

 

 

 

"หกปีก่อน? ผมยังป.5 อยู่เลยนะนั่น"

 

 

 

"แต่ตอนนั้นแบมรับรักพี่แล้วนะ พี่จำได้"

 

 

 

"เพ้อเจ้อ"

 

 

 

"เจอกันในรอบหนึ่งปี พูดจาแบบนี้กับพี่ใช่ม่ะ" ใช่ครับ..ผมกับพี่เจบีเจอกันตัวเป็นๆครั้งล่าสุดเมื่อหนึ่งปีก่อน ที่คอนโดนี้นั่นแหละ ผมแวะมาเอาของให้พี่แจ็คสัน แล้วพี่เขามานอนกับพี่แจ็คสันไง (นอนเฉยๆอะเนอะ)

 

 

 

"พี่นี่ไม่ต่างจากเมื่อปีก่อนเล้ย"

 

 

 

"แบมก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเหมือนกันแหละ น่าร๊ากเหมือนเดิม แก้มก็ยื๊ดยืด" พี่เจบีเริ่มดึงแก้มผมไปมา นี่คิดว่ากูเป็นน้องลูฟี่วันพีชรึไงนะ

 

 

 

ปัง!

 

 

 

"เชี่ยบี!" ผมกับพี่เจบีได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง เลยรีบหันไปมองที่ต้นเสียงก็พบกับ...

 

 

 

"พี่แจ็คสัน-_-" ตัวละครเรื่องนี้นี่หรรษาพาเพลินมากมั้ย เปิดตัวกันแบบพิสดารอาราเล่เกือบทุกคน ถ้าไม่เห็นชื่อเรื่องว่าชื่อ Available ก็นึกว่ากำลังแสดงหนังบู๊แอคชั่นตีลังกาข้ามหอไอเฟลกันซะอีก จะเปิดปิดประตูเสียงดังให้นกกระเรียนตกใจเล่นทำไม

 

 

 

"กูนึกว่ามึงตายคาลานจอดรถไปแล้ว"

 

 

 

"กูอะไม่ตาย แต่หมาของรปภ.นี่สิจะโดนกูฆ่าตาย พอกูจอดรถปุ๊ป ฉี่ใส่ล้อปั๊บ นี่นั่งเอาน้ำราดตั้งนาน เหนื่อยว้อย" พี่แจ็คสันล้มตัวนอนคว่ำบนโซฟาอย่างแรง โถ่ น่าสงสาร คนอะไรมีเรื่องกับหมา

 

 

 

"พี่มาด้วยกัน?" ผมลุกจากพื้นเดินไปเขย่าตัวพี่แจ็คสันให้มานั่งคุยกันดีๆ ว่าละว่าพี่เจบีจะมาคนเดียวได้ยังไงดึกดื่นป่านนี้

 

 

 

"ไม่ได้มาด้วยกันมั้ง"

 

 

 

"อย่ากวนตีนดิ๊"

 

 

 

"ใช่ มาด้วยกัน ขับรถกลับจากห้างละผ่านที่นี่พอดี ไอ้เจบีบอกอยากเห็นหน้าแบมเลยสงเคราะห์ให้" พี่แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมาตอบผมแล้วฟุบลงไปกับโซฟาตามเดิม

 

 

 

"พี่คิดถึงแบ่มแบ้มใจจะขาด" พี่เจบีลุกจากพื้นแล้วเดินมากอดแขนผมทำหน้าพริ้ม โห กลิ่นสะตอนี่เหม็นหึ่งทั่วห้อง

 

 

 

"เวอร์" ผมบิดหูพี่เจบีทีนึง โครตจะหมั่นไส้เลย คนอะไรทำตัวหน้าหมั่นไส้ตั้งแต่เด็กยันโต ถึงว่า คบกับพี่แจ็คสันได้

 

 

 

"จริงๆนะเฟ้ย อยู่นี่เป็นไงบ้างอะ สบายกว่าอยู่หอป่าว" พี่เจบีก้มลงมาถามผม เพราะว่าส่วนสูงที่ต่างกัน (ตอกย้ำตัวเองเพื่ออะไร) 

 

 

 

"ดีๆ ห้องกว้างกว่าที่หอเยอะอะ แต่งห้องเองได้ด้วย"

 

 

 

"จะว่าไป..." พี่แจ็คสันดีดตัวขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนโซฟาแล้วมองไปรอบๆห้อง

 

 

 

"แกทำอะไรกับห้องพี่วะเนี่ย!"

 

 

 

¯`°.•°•.★* *★ ´¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´

 

 

 

"ห้องพี่? ห้องเก่าของพี่ต่างหากมั้ง"

 

 

 

"เออ นั่นละ ห้องเก่า...แบมทำอะไรห้อง 'เก่า' ของพี่"

 

 

 

"แต่งห้องไง สวยอะดิ"

 

 

 

"สารภาพมาซะว่าแบมเป็นตุ๊ด-_-" พี่แจ็คสันมองไปรอบๆห้องอีกรอบแล้วเบะปาก ทำไม ซานริโอแลนด์ของผมมันไม่ดียังไงหรอ!

 

 

 

อีกอย่างของในห้องนี้ก็มีแค่ข้าวของเครื่องใช้เท่านั้นละที่เป็นของแบ๊วๆ ผมไม่ได้ให้ช่างมาทาสีชมพูทั้งห้อง หรือโละโซฟาเป็นมายเมโลดี้เซ็ท โละเตียงเป็นฮัลโหลคิตตี้ หรือเปลี่ยนโต๊ะหนังสือเป็นลายกีกี้ลาล่าสักหน่อยนะ-_-

 

 

 

"อะไรๆ พูดดีๆนะไอ้ลูกน้องโอลาฟ" ผมเดินเข้าไปหยิบหมอนมายเมโลดี้บนโซฟาแล้วฟาดใส่พี่แจ็คสันอย่างแรง

 

 

 

"โอ๊ยๆๆ ไอ้เด็กขี่โพนี่ อย่ามาทำแบบนี้กับพี่นะ" พี่แจ็คสันดึงหมอนมายเมโลดี้สีชมพู (มีโบด้วย) จากมือผมไปแล้วซ่อนไว้ข้างหลังตัวเอง

 

 

 

"แล้วจะมาว่าห้องแบมทำไมละ จะตีๆๆ จะให้ม๊าเพิ่มเวลายึดโอลาฟด้วย"

 

 

 

"อ่อ! แบมเองสินะที่ทำโอลาฟพี่หายไป! แต่เสียใจด้วย ตอนนี้ไปซื้อตุนอีก 3 ตัว ไซต์ใหญ่กว่าเดิมอีก บอกม๊ายึดไปเลย I don't care!"

 

 

 

"งั้นจะให้ยึดรถ! ไม่ให้เงินค่าขนม ยึดบัตร ยึดบ็อกเซอร์ ยึด..."

 

 

 

"พอๆๆๆ" พี่เจบีที่ (คงจะ) ยืนดูเหตุการณ์ อยู่นาน (พอสมควร) (น่าจะ) รำคาญ พวกเรา 2 คน เลยมากันตัวผมออกจากพี่แจ็คสัน

 

 

 

"พี่บีดูพี่แจ็คสันดิ นิสัยเสียอะ"

 

 

 

"เจบีมึงดูแบม แต่งห้องไม่สวยแล้วยังบอกม๊าให้ยึดโอลาฟกูอีก"

 

 

 

"เดี๋ยวๆๆ นี่พวกแกอยู่ม.5 กับ ปี 1 กันจริงปะเนี่ย ถ้าฟังแต่รูปประโยคเหมือนเด็กอนุบาลมังกรน้อยทะเลาะกัน"

 

 

 

"แบมต่างหากปะที่ทำตัวไม่เข้ากับอายุ โตป่านนี้ละยังเล่นโพนี่อีก"

 

 

 

"จะไม่หยุดว่าแบมใช่ปะ ตัวๆมั้ย" ผมเริ่มยกเท้าหาพี่แจ็คสันและทำท่าจะถีบ พี่เจบีเลยดึงตัวผมแรงขึ้นจนตัวผมจะลอยแล้ว

 

 

 

"มาดิๆๆ คิดว่ากลัวหรอ"

 

 

 

"นี่ทำอะไรกันเนี่ย?"

 

 

 

ขวับ

 

 

 

ทุกคนหันไปมองผู้มาใหม่เป็นตาเดียว

 

 

 

"ไอ้มาร์ค" ใช่ละครับ พี่มาร์คตัวเป็นๆเลย คราวนี้ของจริงไม่หลอก

 

 

 

"เออ กูเอง นี่มึงมาทำไรเนี่ย" พี่มาร์คหันไปถามพี่แจ็คสัน

 

 

 

"นี่ห้องน้องกูมั้ย กูต่างหากที่ต้องถามมึงว่าเข้ามาได้ไงและทำไมถึงเข้ามา"

 

 

 

"กูทั้งเคาะประตู ทั้งกดออดตั้งนานก็ไม่มีคนเปิด พอลองบิดลูกบิดเห็นว่าประตูไม่ล็อคเลยเดินเข้ามา ส่วนเข้ามาทำไมนี่ก็..." พี่มาร์คเว้นช่วงจังหวะในการพูดและชี้ไปที่กรงน้องช็อคโกล่า "มารับน้องกลับห้อง"

 

 

 

"เห้ย ช็อคโกล่า" พี่แจ็คสันกลิ้งสามตลบลงมาจากโซฟาแล้วลงไปนั่งพับเพียบหน้ากรงน้องเม่น 

 

 

 

"ไม่เจอกันนานคิดถึงจังเลย อ้วนขึ้นปะเนี่ยเรา" สาบานเหอะว่าพูดกับเม่น พูดกับน้องยังไม่ใช้คำฟรุ้งฟริ้งเท่านี้

 

 

 

"ยุ่งไร" พี่มาร์คตบหัวพี่แจ็คสันดังป้าบแล้วผลักพี่แจ็คสันให้อยู่ไกลๆกรง

 

 

 

"เดี๋ยวน้องกูติดเชื้อบ้า" ห้ะ...

 

 

 

บอกผมทีว่าผมไม่ได้ฟังผิด

 

 

 

"กูฉีดยามาละ โล่งสบายหายห่วง หลับสนิทตลอดคืน"

 

 

 

"นี่เป็นสปอนเซอร์ผ้าอนามัยอ่อมึงอะ?"

 

 

 

ผมฟังบทสนทนาของพี่ๆทั้ง 2 คนก็งงๆเล็กน้อยอะครับ ตอนแรกผมคิดว่าพี่มาร์คจะพูดน้อยนะในตอนแรกๆ แต่ตอนคืนศึกแย่งชิงปีโป้ก็เริ่มรู้ละครับว่าพี่เขาก็น่าจะขี้เล่นพูดเยอะพอสมควร

 

 

 

...แต่ไม่คิดว่าจะปากไวขนาดนี้

 

 

 

"แค่กๆๆ" พี่เจบีแกล้งไอออกมา ดูก็รู้ว่าคงไม่อยากฟังบทสนทนาปัญญาอ่อนของสองคนนี้อีกต่อไป

 

 

 

"ส้นตีนยีราฟติดคอ?" พี่แจ็คสันหันมาทำท่าจะมะเงกหัวพี่บี

 

 

 

"เปล่า ก็มึงเถียงไรกันอะ กูงง ง่วงแล้วด้วย ละนี่" ชี้ไปที่พี่มาร์ค "บุคคลมาใหม่ไม่คิดจะแนะนำตัวเลยรึไง"

 

 

 

"จำเป็น?" พี่มาร์คชี้ตัวเองแล้วทำหน้าอ้อนมืออ้อนตีน โอ๊ย เอาพี่มาร์คคนน่ารักคืนมานะ ไม่เอาแบบนี้สิกลัวT_T

 

 

 

"เอ่อคือ" ผมจับแขนพี่บีที่ทำท่าจะเอาฟันเฉาะหัวพี่มาร์คไว้แน่น "นี่พี่มาร์คครับพี่บี อยู่ปี 1 อายุ 19 เขาอยู่ห้องตรงข้ามแบมนี่เอง เป็นเพื่อนพี่แจ็คสัน แล้วก็..." ชี้ไปที่กรงเม่น "เป็นเจ้าของน้องช็อคโกล่าด้วย"

 

 

 

"อ่อ มาร์ค? รุ่นเดียวกันนี่ ยินดีที่ได้รู้จักละกันนะ"

 

 

 

เกือบดีละถ้าพี่บีไม่พูดว่า

 

 

 

"หน้าตาไม่น่าเลี้ยงเม่นเลยนะเราอะ"

 

 

 

 

#นบพกด

 

© themy  butter