ยังเป็นเพียงตัวประกอบ

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 ll การเดินทา rewrite

           

ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นจะจบด้วยที่อีธานพาเธอออกทะเลไปยังทวีปหลักหลังจากที่พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะให้อีธานนั้นเดินทางไปยังสถาบันนั้นแล้วให้เธออยู่เฝ้าบ้านในทวีปมืดในระหว่างที่เขาเดินทางไปเรียน ที่เลือกทำแบบนั้นใช่ว่าเธอไม่อยากไปเจอน้องๆแต่ว่าเธอค่อนข้างเป็นห่วงคนในการดูแลของเธอมากกว่าพวกเขาที่เป็นตัวเอกของนิยายที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางตายจนกว่าจะถึงเวลา

" ไม่ต้องห่วงทางนั้นหรอก ผมจัดการทุกอย่างก่อนออกมาแล้ว " อีธานว่าแล้วเอามือลูบหัวหญิงสาวที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลหลังจากที่เธอตื่นมา

" ฉันรู้ว่านายจัดการก่อนออกมาแล้ว แต่ยังไงก็อดเป็นห่วงพวกเขาโดยเฉพาะพวกอังเดร " แคลร์ว่าแล้วหันไปสบตาอีธานแล้วถอนหายใจออกมา

" เธอกังวลเกินไป พวกนั้นเก่งกว่าที่เธอคิดมากดังนั้นไม่ต้องห่วงไปทางที่ดีเธอควรห่วงตัวเองมากกว่า เพราะมันไม่ดีแน่ถ้ามีคนจำเราได้ " อีธานปลอบอีกฝ่ายโดยการกับโยกหัวเล็กไปมาซึ่งทางแคลร์คิดว่ามันเป็นการแกล้งมากกว่า

" นั้นสินะ " แคลร์พยักหน้าแล้วเอนตัวสบไหลอีธานแล้วหลับตาลงด้วยความเมื้อยหล้า ทางอีธานที่เห็นอีกฝ่ายเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้วก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน สาเหตุที่เขาพาแคลร์มาด้วยเพราะนิสัยที่ชอบแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้บนไหล่เล็กๆของเธอ ถ้าเขาปล่อยผู้หญิงคนนี้เอาไว้ละก็คงนั่งทำงานทั้งวันคืนจะล้มป่วยลงไปแน่แต่พวกอังเดรนั้นต่างกัน

" พวกคุณนี่ เข้าใจยากจังเลยนะ " โรฮานว่าหลังจากยืนดูสองคนนี้คุยอยู่ริมประตูสักพัก

" เราก็ไม่ได้ขอให้คุณเข้าใจ แค่เราเข้าใจกันเองก็พอแล้ว " แคลร์ว่าทั้งๆที่ตาของเธอยังปิดสนิทอยู่ เลยทำให้ไม่เห็นใบหน้าในมุมที่อ่อนโยนลงของใครบางคนและคิ้วที่ขมวดกันเป็นเกลียวของโรฮานหรือคุณผู้อำนวยการของพวกเธอในอนาคต

" ก็ตามนั้นแหละ " อีธานยิ้ม

" งั้นก็ถือว่าก่อนหน้านี้ผมไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน ผมมีข้อเสนอเกี่ยวกับวงกตโบราณที่ใช้คุ้มครองดินแดนของพวกคุณ " โรฮาน

" ว่ามา ถ้ามันน่าสนใจ เราอาจจะคุยกันได้ " อีธานเจรจา

" ค่าใช้ทั้งหมดที่พวกนายนั้นอยู่บนทวีปหลักฉันจะเป็นคนออกให้พร้อมกับรับรองตัวตนใหม่ของพวกนายแลกกับชื่อคนสร้างวงกต " โรฮาน

เมื่อได้ยินข้อแลกเปลี่ยนอีธานก็หันไปมองคนข้างๆเพื่อถามความเห็นซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าเป็นการตกลงว่าตัวเธอยินยอมกับการแลกเปลี่ยนข่าวสารนี้

" เราตกลงแต่ว่าเราจะบอกชื่อคนสร้างหลังจากที่คุณจัดการทำเอกสารยืนยันตัวพวกเราเสร็จแล้ว " อีธานให้เงื่อนไข 

" งั้นก็ตกลงตามนี้ " โรฮานว่าแล้วเดินเข้ามานั่งในห้องมองเด็กทั้งสองอย่างใช้ความคิด อีธานคือเจ้าชายแห่งอันรันเทีย แคลร์คือเจ้าหญิงแห่งมัวล์และแน่นอนทั้งคู่ไม่เคยพบกันมาก่อนจนถึงวันที่เจ้าหญิงแห่งมัวล์หน้าหนีพวกอสูรด้วยการกระโดดหน้าผา

ทุกคนในอาณาจักรมัวล์คิดว่าเจ้าหญิงคนนี้นั้นถูกอสูรกินไปแล้วเพราะไม่ว่ายังไงก็หาร่างของเธอไม่เจอซึ่งก็สมควรแล้วเพราะเจ้าตัวนั้นไปอยู่ที่ทวีปมืดกับเจ้าชายแห่งอันรันเทีย แต่การพบกันของทั้งคู่นั้นเหมาะเจาะและลงตัวกันเกินไป การที่เจ้าหญิงแห่งมัวล์นั้นเป็นผู้ใช้เวทย์โบราณเหมือนกับเจ้าชายแห่งอันรันเทียทำให้ตัวเธอนั้นไม่หวาดกลัวและกีดกันเขาเหมือนกับคนอื่นๆ มันทำให้ตัวเจ้าชายนั้นค่อนข้างจะเปิดรับเจ้าหญิงเข้ามาในชีวิตของเขา ไม่งั้นคงไม่พาคนที่บาดเจ็บเจียนตายไปทวีปมืดด้วยหรอก

สำหรับแคลร์แล้วก็เดินทางผ่านทะเลมรสุมนี่ถือว่าเงียบสงบกว่าตอนมาที่เดินทางไปทวีปมืดมาก มันไม่มีทั้งพายุและอสูรทะเลขึ้นมาก่อกวน เธอคาดว่าน่าจะเป็นเพราะคุณผู้อำนวยการที่เดินทางมาด้วยนั้นคงทำอะไรสักอย่างไว้ เพียงแค่สองสัปดาห์เธอก็มาถึงทวีปหลักที่ดูเหมือนจะมีการพัฒนาไปกว่าเดิมเล็กน้อย

" ผมจะพาพวกคุณไปขึ้นทะเบียนบุคคลอย่างถูกต้องก่อน แล้วถึงจะเดินทางไปที่สถาบันของเรา " โรฮานว่าแล้วเดินนำทั้งคู่ไปยังตึกตึกหนึ่งในเมืองแล้วพูดคุยอะไรสักอย่างกับพนักงานตอนรับจากนั้นเขาก็พาพวกเราขึ้นไปยังชั้นสามที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องรับรองแขกพิเศษของที่นี่

" ยินดีอย่างยิ่งที่ท่านผู้อำนวยการให้เกียร์ติมาเป็นแขกของเรา " ไม่นานก็มีชานร่างท้วมแต่งกายด้วยชุดที่มีราคาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้ติดตามอีกสองคน

" ยินดีที่ได้พบคุณวิลเลียม วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญมากมาขอให้คุณช่วย " โรฮานว่าแล้วฉีกยิ้มให้กับฝ่ายที่มานั่งตรงข้ามเขากับเด็กๆทั้งสองคน

" ว่าสิ่งที่คุณต้องการว่าเลย แต่ทุกอย่างย่อมมีค่าตอบแทน คุณคงเข้าใจนะคุณผู้อำนวยการ " วิลเลียมว่าแล้วส่งสายตาให้กับคนรับใช้นำขนมและน้ำชามาเสิรฟ์

" ผมเข้าใจ ผมต้องการยืนยันตัวตนให้กับเด็กสองคนนี้ ผมพาพวกเขามาจากทวีปมืด และ นี่คือสิ่งตอบแทน " โรฮานบอกความต้องการของเขาพร้อมโชว์นาฬิกาโบราณที่เขาได้มาจากหอประมูลแห่งหนึ่งในทวีปมืดก่อนที่จะไปที่โรงแรมวอลเลอร์แล้วกล่วต่อว่า " ผมต้องการทุกอย่างเร็วที่สุด "

" ผมสามารถจัดการให้คุณได้ภายในหนึ่งชั่วโมงนั้นคือระยะเวลาที่เร็วที่สุดที่เราทำได้ " วิลเลี่ยม

" งั้นผมจะรอ คุณจะได้นาฬิกาเรือนนี้ทันทีถ้าเอกสารทุกอย่างมันมาอยู่ตรงหน้าผม " โรฮาน

" ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ผู้อำนวยการการ เอาละคุณหนูทั้งสองตามผมเข้าด้านในก่อนเราต้องใช้อะไรหลายๆอย่าง " วิลเลี่ยมว่าแล้วขอตัวไปควบคุมการจัดการยืนยันตัวตนนี้ด้วยตัวของเขาเองเพื่อให้งานออกมาดีที่สุด

ไม่นานการยืนยันตัวตนของทั้งคู่นั้นก็เสร็จสิ้นและรวดเร็วกว่าที่วิลเลี่ยมบอกในตอนแรกอยู่มากทีเดียว ตอนนี้แคลร์และอีธานนั้นได้มีตัวตนขึ้นจริงๆแล้วทั้งคู่เป็นลูกของชาวนาคู่หนึ่งในเมืองวิลแม็กตันที่ถูกโจรฆ่าคนตายและจับไปขายทั้งทวีปมืดแต่ได้ผู้อำนวยการช่วยไว้จึงสามารถเดินทางกลับมายังบ้านเกิดได้

เป็นประวัติที่แต่งเรื่องได้แย่ที่สุดเท่าที่เขาเคยอ่านมา แต่ก็ช่วยไม่ได้ยังไงตอนนี้เขาก็รบกวนอีกฝ่ายไปก่อนและคงต้องให้พวอังเดรรับบทเป็นโจรแล้วตัวเขาและแคลร์นั้นคือหุ่นเชิดของพวกเขาอีกทีถ้าเผลอเจอคนรู้จักในทวีปนี้จริงๆซึ่งโลกมันคงไม่ได้กลมขนาดนั้นหรอกจริงไหม อีธานคิด

" เอาละ ผมจัดการรับรองตัวตนของผู้พวกคุณให้แล้วดังนั้นข้อมูลที่ผมต้องการ " เมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัวในขบวนรถไฟที่จะเดินทางเข้าไปยังเมืองครูอัสในอาณาจักรนิวเดนสถานที่ตั้งสถานบันโรฮานก็ทวงสิ่งที่เขาจะต้องได้ในทันที

" คนที่สร้างวงกตนั้นคือ แคลร์ วอลเลอร์ " อีธานว่าพร้อมกับหันไปมองผู้หญิงที่ข้างๆเขาที่กำลังฉีกยิ้มอ่อนหวานห้กับคุณผู้อำนวยการที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะสิ่งที่เขาคิดนั้นแตกต่างจากคามเป็นจริงอยู่มาก เขาคิดว่าคนสร้างวงกตต้องคนในช่วงวัยกลางคนหรือค่อนข้างมีอายุแล้วแต่ไม่คิดว่าจะเป็นอายุสิบห้ามาก่อนเลย

" อ่าาา " โรฮานครางออกมาอย่างสับสนแล้วก็จมดิ่งสู่ห้วงความคิดของตัวเองส่วนแคลร์และอีธานที่ไม่เห็นอีกฝ่ายว่าอะไรก็เริ่มพักผ่อนในพื้นที่ของตัวเอง แคลร์ปีนขึ้นไปยังเตียงชั้นสองเพื่อพักผ่อนและคลายกริยาบท

ในเวลาเดียวกันในห้องส่วนตัวอีกห้องในโบกี้เดียวกันเทรย์เวอร์และอับบาสกำลังนั่งอ่านหนังสือที่พวกเขาได้มากจากการเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงฉลองตอนรับกษัตริย์พระองค์ใหม่ของอาเทลเดียโดยไม่รู้เลยใครบางคนที่พวกเค้าเฝ้าคิดถึงนั้นอยู่ห่างกันเพียงแค่ผนังกั้นห้องเท่านั้น

การเดินทางไปเมืองครูอัสนั้นใช้เวลาถึงสี่วันสามคืนด้วยกันซึ่งระหว่างนั้นมันก็ทำให้แคลร์ได้เปิดหูเปิดตาเป็นอย่างมากเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เดินทางด้วยรถไฟอย่างถูกต้อง อีกทั้งรสชาติของอาหารนั้นก็ดีมากแตกต่างจากช่วงที่ต้องแอบไปขโมยกินอยางลิบหลับเลย

" ผมไม่คิดว่าคุณจะตื่นเต้นกับทิวทัศน์พวกนี้นะ " โรฮานว่าแล้วมองเด็กสาวที่มีดวงตาเป็นประกายสดใสไม่เข้ากับใบหน้าที่เหมือนจะไม่ยินดียินร้ายกับอะไรนี่เลย

" มัวล์เต็มไปด้วยหิมะเกือบตลอดทั้งปี ทวีปมืดก็อย่างที่คุณเห็น ส่วนขามาก็ยังมองไม่เห็นอะไรอีกทั้งอยู่กับนักโทษ ดังนั้นทิวทัษศ์แบบนี้กำลังเห็นกับตาตัวเองเป็นครั้งแรก " แคลร์ว่าตามที่เธอคิด อ่าา ถ้าตอนนี้มีกระดาษกับผู้กันนั้นจะดีแค่ไหนนะ

" รับไปสิ อยากวาดรูปไม่ใช่หรอ " อีธานว่าพร้อมกับส่งกระดาษ พู่กัน และ ขวดสีที่มีทั้งขาว ดำ แดง น้ำเงิน เหลือง มาให้กับหญิงสาว เขารู้ดีว่าแคลร์ชอบวาดรูป ดังนั้นตั้งแต่ที่เห็นเจ้าตัวมองแต่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างเขาก็ออกไปบอกพนักงานบริการในรถไฟ้ว่าต้องการอุปกรณ์สำหรับการวาดภาพ ซึ่งพอรถจอดได้หนึ่งสถานีเขาก็ได้ของมา

" ขอบคุณ " แคลร์พร้อมกับรับของมาแล้วเริ่มวาดรูปทันทีและรูปที่แคลร์วาดออกมานั้นก็สร้างความตกตะลึงให้กับโรฮานพอๆกับที่เขารู้ว่าเธอเป็นคนสร้างวงกตขึ้นมา

__________________________________________________-

จบไปอีกหนึ่งตอนนี้นางเอกของเรานั้นเดินทางมาถึงทวีปหลักเรียบร้อยแล้ว แต่สงสารเจ้าหนูเทรย์เวอร์สุดๆไปเลยทั้งที่พี่สาวอยู่ใกล้เพียงแค่นี้กลับไม่ได้เจอหรือบางอาจจะได้เจอก็ได้นะ รีดที่น่ารักสนใจลองเดาดูไหมว่าทั้งคู่จะได้เจอหรือไม่ได้เจอกัน

อย่าลืมกดให้กำลังใจไรท์ด้วยนะ ไม่เม้นต์ไม่เป็นไร มีข้อผิดพลาดอะไรติชมได้เด้อเจ้าาาาา