ยังเป็นเพียงตัวประกอบ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ll จะต้องรอด rewrite

การเตรียมตัวคั้งรับนั้นเป็นเรื่องที่ดีถึงจะช่วยได้ไม่มากก็พอสามารถถ่วงเวลาได้พอสมควร ดูจากสภาพที่ตอนนี้พวกเธอทั้งสามคนกำลังวิ่งหนีสิ่งมีชีวิตที่อันตรารายที่สุดอย่างพวกอสูรจากแดนต้องสาปในป่าสนที่เต็มไปด้วยหิมะจำนวนมาก

" บางทีพวกเราอาจจะจำเป็นต้องแยกกันไป " เธอกล่าวแสดงความคิดเห็นในขณะที่กำลังวิ่งอยู่ซึ่งทำให้เจ้าตัวน้อยทั้งสองที่วิ่งนำอยู่หยุดชะงักแล้วหันกลับมามองพี่หญิงของตนที่เสนอความคิดที่ตัวพวกเขานั้นไม่อยากจะพูดออกมา

"ไม่ " ทั้งคู่ตอบออกมาพร้อมกันแล้วมองพี่หญิงพวกเขาด้วยความกังวลพวกเขารู้ว่าการแยกกันหนีนั้นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้แต่ด้วยสภาพของพี่หญิงแล้งคงถูกพวกมันตามเจอเข้าในไม่ช้าอีกทั้งพลังของพี่หญิงนั้นไม่ใช่โจมตี ถึงพวกเขาจะไปตามคนช่วยได้แต่ใช่ว่าคนพวกนั้นจะกลับมาทัน

" ไม่ต้องห่วง พี่เข้าใจความคิดของพวกเจ้า ยังไงพลังของพี่ก็ใช้พรางตัวได้ อีกอย่างพวกเจ้าแข็งแรงกว่าพี่มากหากรีบวิ่งไปโดยไม่ต้องห่วงด้านหลังนั้นย่อมสามารถตามทหารมาจัดการพวกมันได้แน่ หากหนีไปพร้อมโอกาสรอดนั้นน้อยกว่าพวกเจ้านั้นรู้ดี " เธอกล่าวบอกทั้งคู่แล้วยกมือขึ้นลูกหัวทั้งสองคนอย่างปลอบโยน

" ท่านต้องสัญญาว่าจะพรางตัวจนกว่าจะมีคนมาช่วย " หลังจากขบคิดแล้วเทรย์เวอร์ก็กล่าวออกมาด้วยความไม่เต็มใจ

" พี่สัญญา รีบแยกกันเถอะเราเสียเวลากันมามากแล้ว " เธอกล่าวแล้ววิ่งแยกจากสองหนุ่มในทิศทางเยื้องไปทางตะวันตกเล็กน้อยก่อนที่จะหักไปทางใต้มากขึ้นเพราะมันจะทำให้ได้กลิ่นของเธอชัดขึ้นอีกเล็กน้อย

ระบบส่วนใหญ่พวกที่มาตามล่าเป็นพวกด้อยสติปัญญาใช่ไหม

[ ใช่ครับ พวกมันเป็นพวกที่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย นิสัยชอบฆ่าฟัน อีกทั้งยังกระหายเลือดเป็นอย่างมาก   แต่ก็มีพวกสติปัญญาระดับกลางตามมาควบคุมด้วยค คุณอาจจะต้องเหนื่อยหน่อย ]

ช่วนเป็นระบบนำทางไปหาเหวที่ใกล้ที่สุดที

[ ระบบว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนะครับโฮสต์ เพราะอสูรที่ตามโฮสต์มานั้นสามารถปีนผาได้ ]

งั้นนายมีทางเลือกอะไรที่ดีกว่าไปเหวลองเสนอมา

[ ไม่ครับ ระบบจะเส้นทางที่เร็วที่สุดในการเดินทางไปเหวที่ใกล้ที่สุด ]

ขอบคุณที่เข้าใจระบบ

และดูเหมือนเซนต์ของเธอจะดีประมาณหนึ่งเลยเพราะทางที่เธอเลือกมานั้นไปทางที่มุ่งตรงสู่เหวที่ใกล้ที่สุดแต่ก็ลึกที่สุดของอาณาจักรนี้เช่นกันถึงเซนต์จะดีแต่ใช่ว่าโชคจะดีเพราะพวกปีศาจนั้นยังเลือกที่จะตามไปยังเส้นทางของน้องชายของเธอบางส่วนซึ่งไม่ดีเลย เธอเลยจำต้องใช้มืดสั้นที่แอบพกมากรีดแขนตัวเองเพื่อกลิ่นเลือดไปล่อพวกอสูรมาทางเธอ

[ โฮสต์นี่ใจถึงใช่ย่อยเลยนะครับ ทั้งๆที่บางทีก็ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลย ยังไงพวกเขาก็ต้องได้รับการปกป้องจากพระเจ้าอยู่แล้ว ]

ก็พวกเขายังไงก็เป็นน้องชายฉันนี่นะ จะให้คนเป็นพี่ปล่อยน้องให้อยู่ในอันตรารายนั้นมันไม่ใช่เรื่องถึงจะรู้ว่ายังไงพวกเขาก็รอดก็ตามที

[ คุณผูกพันธ์กับพวกเขามากเลยนะครับ ]

ก็ห้าปีที่ต้องคอยดูแลไม่ให้ผูกพันธ์เลยก็คงยาก อีกทั้งพวกเขาน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้เอ็นดูคงไม่ได้ 

[ คุณยังไม่ลืมใช่ไหมครับว่า หากทำภารกิจสำเร็จคุณจะกลับไปหาตัวเอกไม่ได้จนกว่าพวกเขาจะเจอนางเอก ]

ไม่ลืม มันก็แค่อีกห้าปีต่อจากนี้เองไม่ใช่หรอ 

[ ระบบยอมใจคุณเลยจริงๆ แต่เร่งฝีเท้าหน่อยก้ดีนะครับเพราะมันเกือบทุกตัวนั้นเปลี่ยนเป้าหมายมาทางคุณแล้ว ]

หมายความว่าไงที่ว่าเกือบนะระบบ มันสมควรเป็นทุกตัวไม่ใช่หรอ

[ มีสองตัวที่ยังตามน้องของคุณอยู่แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ด้วยระดับของตัวเอกแล้วสามารถจัดการมันได้แน่นอน ]

ตัวละคนใช่ไหมระบบ

[ ใช่ครับ ตอนนี้คุณควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่าว่าจะทำยังไงให้มีชีวิตรอดต่อไป ]

รู้แล้วน่า ทางนี้ก็วิ่งสุดแรงแล้วถ้าจะให้เร็วกว่านี้คงตัดและเปลี่ยนขาใหม่น่าจะง่ายที่สุด อีกไกลไหมกว่าจะถึง

[ อีกไม่ถึงร้อยเมตรแล้วครับโฮสต์ ]

เมื่อได้ยินคำตอบของระบบเธอก็อดที่มีกำลังใจการวิ่งต่อไม่ได้ถึงตอนนี้เท้าของเธอนั้นจะเจ็บจนชาไปแล้วเธอส่วนแผลที่กรีดที่แขนนั้นก็แสบจนแทบจะร้องไห้ออกมาแต่ติดตรงที่มันร้องไห้ไม่ออกอีกทั้งยังไม่มีเวลาไปสนใจมันมากด้วย

โคร่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงคำรามของเหล่าอวชสูรดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นเหม็อนสาปที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆจนอยากจะอาเจียนออกมาตอนนี้เธอนั้นวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้วจึงทำได้เพียงค่อยกึ่งลาดกึ่งเดินให้ตัวเองไปถึงหน้าผาที่อยู่ตรงหน้าไม่ถึงสองเมตรอย่างลำบาก

เหลืออีกไม่ถึงหนึ่งเมตรสำหรับการลากสังขารมีถึงปลายของหน้าผาแต่ว่ามันก็มีลูกธนูพุ่งเข้ามายังขาทั้งสองข้างของเธอเป้นผลทำให้เธอนั้นทรุดตัวลงไปบนหิมะพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาน้อมหิมะสีขาวให้เปลี่ยนเป็นสีแดงสด

" หนีมาได้ไกลเลยนิ เจ้าหญิง " เสียงอันคุ้นหูที่เธอรู้ดีว่ามันจะเป็นของใครไม่ได้นอกหนึ่งในข้ารับใช้ของสตรีผู้นั้นอย่าง อังเดร กราเซียน

" หึ ไม่คิดว่าพวกแกจะตกต่ำขนาดต้องยืมมืออสูรมาช่วยนะ " เธอกล่าวออกไปพร้อมกับกับเค้นเสียงหัวเราะเยาะอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองนั้นมีสภาพที่แย่มากจนไม่สามารถแย่ไปมากกว่านี้ได้อีกแล้วสำหรับช่วงชีวิตที่ผ่านมาพร้อมกับขยับตัวถอยหลังไปเรื่อยๆเพื่อให้สามารถทิ้งตัวลงไปได้อย่างสะดวก

" ปากดีจริงนะ ทั้งที่ชะตาของตัวเองนั้นได้ขาดไปเรียบร้อยแล้ว "อังเดรกว่าเยาะอีกฝ่ายที่แสร้งทำตัวเป็นแข็มแข็งทั้งดูสภาพแล้วก็ไม่น่ารอดจะเงื้อมมือของอสูรพวกนี้ไปได้

" หึ ยังไงก็ฝากไปบอกผู้หญิงคนนั้นด้วยว่าถึงแกจะกำจัดฉันไม่ได้ก็ไม่มีทางที่จะทำอะไรเทรย์เวอร์หรืออับบาสได้ อีกอย่างนะมันไม่มีวันที่ไบรตันจะขึ้นเป็นกษัตริย์ " เธอกล่าวพร้อมแสยะยิ้มให้พวกเขาก่อนใช้แรงเฮือกสุดท้ายทิ้งตัวลงไปในเหวที่ไม่สามารถระบุความลึกได้

" ตามไปเก็บศพมันกัน " อังเดรสั่งจากนั้นอสูรตัวที่เหมือนกับเป็นหัวหน้าก็กล่าวภาษาอะไรสักอย่างกับลูกน้อยของมันก่อนบรรดาอสูรชั้นต่ำจะกระโดดลงหน้าผาตามร่างจองแคทเธอรีนลงไปแล้วปิดท้ายที่หัวหน้าที่หอบเอาตัวอังเดรลงมาด้วย

[ พวกมันกระโดดตามโฮสต์ลงมาแล้วครับ ]

เห็นแล้ว ว่าแต่ด้านล่างนี่เป็นน้ำหรืออะไร

[ ระบบก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่จากการประมวลผลน่าจะเป็นทางรถไฟนะครับ ]

เมื่อได้ยินคำตอบของระบบเธอนั้นทำได้เพียงกัดปากเพื่อระบายความหงุดหงิดเพราะหากด้านล่างเป็นน้ำมันคงง่ายที่จะทิ้งตัวลงไปเลยโดยไม่ทำอะไรแต่ว่าด้านล่างนั้นกลับเป็นพื้นนี่สิ ตกไปยังไงก็ไม่มีทางรอดแน่แต่ว่าจะให้จับอะไรไว้สักอย่างก็รอดยากอยู่ดีเพราะพวกมันก็ตามมาอย่างไม่ลดละ

[ ตอนนี้กำลังมีรถไฟวิ่งมาถ้าโฮสต์โชคดี ร่างของโฮสต์จะตกกระแทกบนรถไฟพอดีระบบคาดว่าไม่น่าถึงตายแต่แค่อาจจะบาดเจ็บหนักถึงหนักมากเท่านั้นเอง แต่โชคร้ายร่างของโฮสต์จะถูกรถไฟบดระเอียดแทน ]

ก็ยังดีที่ยังพอมีโอกาศรอด

_____________________________________________

ตอนต่อไปเราจะได้เจอกับพระเอกของเรื่องแล้วนะค่ะ ค่าตัวพี่แกแพงแสนแพงเหลือเกินแต่ไรท์ก็ทำสำเร็จค่ะ สามารถเก็บเงินซื้อตัวได้สำเร็จแถมยังเป็นระยะยาวอีกด้วย ดังนั้นของอนุญาติปิดท้ายด้วยรูปพระนางที่หน้าตาคล้ายกันจนใครต่อหลงคิดว่าเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน

Rewrite ครั้งที่ 1 09/03/2562

Rewrite ครั้งที่ 2 02/06/2562