หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 4 (1) หว่านเสน่ห์ หวังไออุ่นบนเตียง [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานิยายนะคะ] 40

บทที่ 4

            วาดดาวมองแผนหลังของชายหนุ่มซึ่งกำลังยืนหันหลังให้เธอ โดยที่ในตอนนี้เจ้าของแผ่นหลังกว้างผึ่งผายกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารหน้าเตา ซึ่งกลิ่นหอมของขนมปังปิ้งใหม่ๆ กระจายอบอวนไปทั่วพื้นที่ภายในห้องครัวและบริเวณใกล้เคียง

            “คุณบาสเตียนคะ” เจ้าของชื่อเหลียวใบหน้าหันมามองเธอ “ฉันขอโทษนะคะที่วันนี้ฉันตื่นสายอีกแล้ว” วงหน้าสวยฉายความรู้สึกผิดออกมา

บาสเตียนปิดแก๊สก่อนที่เขาจะหันมามองเธอ ซึ่งทำให้วาดดาวได้เห็นว่าชายหนุ่มคาดผ้ากันเปื้อนสีเข้มไว้ที่สะโพกสอบ ซึ่งแทนที่จะดูขัดตาไม่เข้ากับชุดทำงานเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงสแล็คสีเทาที่เขาสวม ภาพตรงหน้าของเธอดันดูละมุนตาชวนให้มอง แบบที่ทำให้คะแนนความดูดีของเขาบวกเพิ่มไปอีกหลายสิบคะแนน

“คุณคงเหนื่อย” เสียงทุ้มห้าวของเขาดังขึ้น

“ยังไงฉันก็ผิดที่ละเลยหน้าที่ตัวเองค่ะ”

“ช่างมันเถอะ”

“แต่ว่าฉันรู้สึกผิด”

“งั้นก็ไถ่โทษด้วยการเรียกแค่ชื่อของผมเท่านั้น เลิกเรียกผมว่าคุณบาสเตียนได้แล้ว มันดูห่างเหิน ผมไม่ชอบ” พูดจบก็ส่งมอบรอยยิ้มชวนให้หัวใจพ่องฟูแก่คนมอง “ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมอาหารเช้าไปให้”

“แล้ววันนี้คุณไม่ไปทำงานหรือยังไง” วาดดาวเดินรี่เข้าไปในครัวเพื่อแย่งจานอาหารเช้ามาถือไว้เองทั้งสองจาน

“ผมว่าจะเข้าสายหน่อย พอดีมีเรื่องต้องไปจัดการ” บาสเตียนปล่อยให้เธอแย่งถือจานอาหาร แล้วตัวเองถึงได้ย่อตัวลงไปทักทายลูกสาวที่มานอนมอบเฝ้าเขาทำอาหาร  ก่อนจะฉวยตัวก้อนขนสีน้ำตาทองมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน “วันนี้เดี๋ยวอยู่บ้านกับดาวเขานะคะเด็กดีของแด๊ดดี้ แล้วคนเก่งของแด๊ดดี้อย่าดื้อกับดาวนะคะ”

“แล้วคนดูแลเดซี่ไปไหนคะ” วาดดาวถามขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยกับสัตว์เลี้ยงของเขา

“วันนี้เขาลาน่ะ” ชายหนุ่มก้าวยาวๆ มาเดินเคียงเธอ

วาดดาวเงยหน้าคนจอมบงการด้วยแววตาไม่ไว้ใจ “หวังว่าคุณคงไม่ได้สั่งให้ ‘ลิซ่า’ หยุดหรอกนะคะ”

“เปล่า ว่าแต่คุณไม่คิดจะมาดูแลลูกสาวผมแบบเต็มเวลาจริงๆ เหรอ คุณจะได้ไม่ต้องออกไปหางานที่ไหนอีกไง ผมจ้างเต็มเวลาทั้งวันทั้งคืน”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่คิดจะแย่งงานของใคร” วาดดาวปฏิเสธเสียงแข็ง “แล้วทำไมวันนี้ ‘ลิซ่า’ ไม่มาคะ”

เธอเอ่ยถามถึงคนดูแลลูกสาวต่างสายพันธุ์ของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มไหวไหล่เบาๆ เมื่อเธอปฏิเสธน้ำใจที่เขามอบให้ ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามของเธอ “เขาขอหยุดน่ะ เห็นว่าต้องพาแม่ไปหาหมอ จริงๆ แล้ววันนี้ผมเองก็ไม่ได้อยากเพิ่มภาระให้คุณหรอกนะ ผมรู้ว่าแค่เด็กคนนั้นคนเดียวคุณก็หัวหมุนไปหมดแล้ว แต่ผมเอาเดซี่ไปทำงานด้วยวันนี้ไม่ได้ เพราะต้องไปทำธุระที่อื่นก่อนไม่ได้ตรงไปทำงานเลย ผมไม่อยากพาเดซี่ไปหลายๆ ที่เดี๋ยวเขาเหนื่อย”

“ปกติคุณพา”  เธอหันมาแล้วชี้ไปที่เจ้าก้อนนกลมๆ สีน้ำตาลหน้าตาบ๊องแบ๋วในอ้อมแขนของชายหนุ่ม “ไปทำงานด้วยงั้นเหรอคะ”

“อือ” บาสเตียนตอบสั้นๆ ขณะค่อยๆ วางลูกสาวตัวน้อยลงบนพื้น ก่อนที่จะเดินไปรินกาแฟรสเข้มที่ตนเองต้องดื่มทุกเช้าใส่ถ้วยกาแฟ

“ที่ทำงานคุณให้เอาหมา... เอ่อฉันหมายถึงลูกสาวของคุณไปด้วยหรือคะ” เธอถามเสียงสูงอยากไม่อยากจะเชื่อ

“ก็ไม่เห็นมีใครว่า” ท่านประธานหนุ่มเอ่ย ขณะสาวเท้าเดินตามหลังวาดดาว “ว่าแต่เด็กคนนั้นอยู่ไหนล่ะ ยังไม่ตื่น” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง

“ค่ะ” วาดดาววางจานอาหารเช้าทั้งสองจานลงบนโต๊ะอาหาร “ฉันเห็นพีทยังนอนอยู่เลยไม่ปลุก”

ชายหนุ่มเดินมาหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามวาดดาว แล้ววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ

“แล้วทำไมสีหน้าคุณดูเครียด” เสียงห้าวเป็นเอกลักษณ์ในแบบของเขาเอ่ยถามวาดดาวเสียงนิ่ง เมื่อชายหนุ่มมองสำรวจหน้าเธอกว่าสิบวินาทีแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าเขาจับความผิดปกติที่ปรากฏบนสีหน้าของเธอได้

“ฉันกลัวว่าวันนี้พีทจะถามหาแม่ของเขาค่ะ สองคนแม่ลูกแทบจะไม่เคยห่างกันเลย เมื่อวานถ้าไม่เผลอหลับไปก่อนฉันเพราะเหนื่อยที่คุณพาเดินเล่นแบบนั้น ฉันว่าเขาต้องร้องถามถึงแม่ของเขาตั้งแต่เมื่อคืนแน่”

 “อยากให้ผมบอกเขาแทนไหม”

“คุณเนี่ยนะคะ”

“ผมเคยผ่านประสบการณ์เหมือนอย่างเด็กคนนี้มาแล้วนะ ผมเล่าให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ คุณเล่าแล้ว แต่ว่า”

“ให้ผมเป็นคนบอกเขาเอง” เขาพูดด้วยถ้อยคำที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“คุณบาสเตียนคะ”

“บอกว่าให้เรียกชื่อเฉยๆ คือจะเรียกผมว่าอะไรก็ได้แต่ช่วยตัดคำว่ามิสเตอร์ออกหน่อยได้ไหม เวลาคุณเรียกผมแบบนี้มันดูเหมือนว่าเราห่างเหินกันมาก ผมไม่ชอบ”

“งั้นก็ได้ค่ะ” ดวงหน้าเล็กซ่านแดงพร้อมกับสีหน้าที่แปลกไปอย่างคนวางตัวไม่ถูก เมื่ออยู่ดีๆ เจ้านายหนุ่มสุดหล่อของเธอก็หยิบยื่นความสนิทสนมมาให้ “ว่าแต่เรื่องของพีท”

“ผมจะบอกเอง” ชายหนุ่มเอ่ย พร้อมกับเอ้อมมือออกไปเพื่อใช้หลังมือไล้เบาๆ ที่แก้มของเธอ “ขอแค่คุณเชื่อใจผม” ดวงตาคมกล้าจองประสานดวงตาของวาดดาวนิ่ง 

“คุณแน่ใจนะคะว่ามีวิธีที่ดีที่จะใช้บอกพีท เขาจะไม่ร้องไห้ด้วยวายอย่างขาดสติพอทราบว่าแม่ของเขาไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว”

“คุณไม่ไว้ใจผมใช่ไหม” สีหน้าของเขาไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ขณะเอ่ย

“ฉัน... ขอโทษคะ ฉันแค่กลัว กลัวว่าพีทจะเป็นเหมือนฉันตอนที่รู้เรื่องแม่กับพ่อเลี้ยงที่ท่านทั้งสองเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ”  

เขาปลดมือของเธอที่กุมข้อมือของเขาออก แล้วเดินอ้อมโต๊ะที่กางกั้นทั้งสองคนเอาไว้ เพื่อเดินไปหาเธอ ก่อนที่บาสเตียนจะดึงร่างเหน่งน้อยของเธอมากอดเอาไว้

“กลับมาเถอะคนดี” เขาพึมพำเรียกวาดดาว ซึ่งหญิงสาวกำลังถูกอดีตอันแสนเจ็บปวดกระชากเธอเข้าไปในห้วงความรู้สึกแสนทรมานนั้น บาสเตียนรับรู้ได้ว่าเธอปล่อยให้อารมณ์ความรู้สึกครอบงำความคิดต่างๆ เพราะดวงตาของวาดดาวในตอนนี้ไร้ซึ้งประกายสดใสอย่าที่ควรเหลือไว้แค่มีเพียงความอ้างว้าง ส่วนไหล่ของวาดดาวค่อยๆ เริ่มสั่นสะท้านเบาๆ และขนาดว่าตัวเธอถูกเขาดึงเข้ามากอด เจ้าของร่างแบบบางยังดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลย “ผมอยู่ตรงนี้แล้ว คุณจะไม่มีวันโดดเดียวอีกต่อไป ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดตัวคนเดียวเหมือนที่แล้วๆ มา”

วาดดาวรู้สึกตัวเพราะคำพูดของเขา แต่แทนที่เธอจะรีบผละออกห่างจากอ้อมแขนแรก่งที่รวบกอดตัวเองไว้ หญิงสาวกลับโอบแขนเพื่อกอดตอบชายหนุ่ม และซึมซับเอาไออุ่นจากเขา จนอากาศสะท้านไหวของตัวเธอค่อยๆ เบาบางลงจนกลับคืนสู่ภาวะปกติ

“ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าเรียวเล็กซบลงบนแผ่งอกแกร่ง ซึ่งการแนบใบหน้าลงบนกำแพงผิวเนื้อของชายหนุ่มทำให้เธอรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจชายหนุ่มผู้กำลังลุกคืบเข้ามาหัวใจของเธอจนตอนนี้หัวใจทั้งดวงของเธอถูกเขาครอบครองแทบจะหมดแล้ว...

โดยที่วาดดาวยังไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังถูกคนจอมบงการฉวยช่วงเวลาที่เธอไร้ที่พึ่งเเละอ่อนแอด้วยการโปรยปรายเมล็ดพันธุ์ของความรู้สึกบางอย่างใส่เธอ โดยบาสเตียนหวังว่าเมล็ดพันธ์ุที่เขาหว่านโปรยลงไปในหัวใจที่กำลังไร้ที่พึ่งพาของเธอจะเติบโตขึ้นแล้วหยั่งรากฉอนไฉลึกลงไปเพื่อประทับความรู้สึกบางอย่างลงไปในหัวใจของเธอ... 

ความรู้สึกที่ก่อกำเนิดจากการลุ่มหลง ก่อให้เกิดความซื่อสัตย์ เเละความภักดี เพื่อทำให้ทั้งชีวิตของวาดดาวขาดเขาไม่ได้ จนในที่สุดเธอจะกลายเป็นคนของเขา