เสียงใคร...? ใครเรียก...?

จริงๆผมอยากประเดิมเขียนเรื่อบอลอยู่หรอกนะครับ แต่ตอนนี้ไอหมาข้างบ้านเสือกมาเห่าหอนแถมคนในหมู่บ้านผมก็เริ่มหลับๆกันหมดแล้ว มันเลยค่อนข้างเงียบ สมองผมมันก็เลยย้อนกลับไปคิดเรื่องๆหนึ่งที่เกิดขึ้น ดีนะพี่ชายผมนั่งเปิดหนังดูอยู่ในห้องเลยมีเสียงลอดๆ เข้ามาบ้าง ผมจะได้เขียนเรื่องนี้ไป ไม่หลอนไป ต้องขอบคุณมันจริงๆ

เอาล่ะครับเข้าเรื่อง เรื่องนี้นานมาแล้วครับ สมัยปีสอง เป็นเรื่องที่ผมลืมไม่ลง ขอบอกเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นเมื่อตอนผมอยู่หอพักหลังมหาวิทยาลัยครับ จริงๆ เล่าแปปเดียวก็จบ แต่ขอบรรยายให้เหมือนแนวเขียนบล็อคหน่อยล่ะกัน...

คืนหนึ่งหลังผมกลับจากกินเหล้ากับเพื่อนปกติประมาณตีสอง ทางที่เราเดินกลับหอพักเป็นทางที่ค่อนข้างเปลี่ยวผิดกับตอนกลางวัน จำได้ว่าคืนนั้นผมกับเพื่อนไม่ได้เมาเลยเดินกลับกันโดยไม่ต้องแวะเวียนไปอ้วกทุกข้างทางที่เดินผ่านที่ไหน ทีนี้เรื่องมันอยู่ตรงนี้ครับ ผมกับ (ขอสมมตินามว่าไอเอ็ม) เอ็มเราเดินกันจนถึงปากซอยหอพัก จู่ๆ ไอเอ็มมันก็หยุดเดินและหันไปมองข้างหลัง ผมถามมันว่าอะไร มันก็เงียบและไม่พูด จากนั้นมันก็เดินนำผมไป (จังไรมากครับตอนนั้น) ผมก็งงสิครับ แต่ไม่ได้คิดไรไงตอนนั้นเลยเดินตามมันไป พอเราเดินถึงหน้าห้องพัก ไอเอ็มมันก็หันไปมองข้างทางตรงบันไดที่เดินขึ้นมาอีก (ห้องพวกผมอยู่ชั้นสองครับ) ผมก็หันมองตามแต่ไม่มีอะไร ผมก็เลยถามมันว่า เชี้ยอะไรของมึ-งอีก มันเลยถามผมย้อนกลับมาว่า มึ.งว่ากูดูเหมือนเมาแล้วไม่รู้ตัวปะวะ ตอนแรกผมก็ไม่คิดไรนะ เลยตอบมันกลับไปว่ามันไม่ได้เมา แล้วมันก็บอกผมว่า แล้วทำไมกูถึง.. แล้วแม่งก็เงียบ หันไปมองทางเดิมอีก ทีนี้ผมนี่ขนลุกเลยครับ บอกเลยว่าผมเป็นคนกลัวผี ถึงจะไม่ที่สุดแต่ก็กลัว ผมเลยแย่งกุญแกจากมือมันมาไขประตูห้องเองแล้วบอกมันว่าอย่ามากวนตี-นให้กูหลอน แล้วก็ด่ามัน ก่อนเขาห้องไปอาบน้ำ แต่ตอนที่ผมอาบอยู่เนี่ยผมได้ยินเสียงไอเอ็มมันเหมือนคุยโทรศัพท์กับใครสักคนพอออกมาเห็นไอเอ็มนั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ผมก็เลยถามว่าเมื่อกี้ใครโทรมา มันเงียบครับ มันเงียบและทำหน้างงแล้วถามผมกลับมาใครโทร ผมก็เลยเถียงมันว่า เอ้า ก็เมื่อกี้มึ-งคุยกับใครล่ะ ใครโทรมา ทีนี้มันนั่งเงียบครับแล้วแม่งก็ด่าผม มึ.งอย่ามาตลกไอสั ด กูนั่งเล่นไลน์อยู่ยังไม่ได้คุยโทรศัพท์กับใครเลย เอาล่ะครับคราวนี้คนที่เงียบคือผม แต่ด้วยนิสัยที่กวนตี นเป็นนิจของไอเอ็ม เลยด่ามันว่าอย่ามาอำ เพราะผมได้ยินเป็นเสียงมันคุยโทรศัพท์จริงๆ ทีนี้ผมก้บไอเอ็มก็เงียบครับ ตอนนั้นผมเป็นฝ่ายทำลายบรรยากาศปริศนาหาต้นตอเสียงว่าเสียงใครด้วยการบอกปัดๆ ว่าอาจเป็นเสียงคนข้างห้องคุยโทรศัพท์ทั้งๆที่เสียงที่ผมได้ยินคือเสียงไอเอ็มจริงๆ แต่เพราะกลัวเลยไม่อยากเถียงกับมันตอนนั้นเลยเปลี่ยนเรื่องถามอีกว่า แล้วเมื่อกี้ไอกัน(นามสมมติ) ไลน์มาบอกเรื่องคลาสเรียนพรุ่งนี้รึเปล่า ไอเอ็มมันบอกว่าเปล่า แต่มันก็คุยอยู่กับไอกันจริงๆ ผมก็ถามมันมา แล้วมึ.งเรื่องอะไรกันวะ (เสือกจริงๆผมนี่) มันบอกว่า เล่าเรื่องเมื่อกี้ ตอนที่เดินกลับห้อง เท่านั้นล่ะครับ ผมขนลุกเกลียวเพราะรู้เลยว่าเชี้ยนี่วกกลับเข้าเรื่องเดิมอีกแล้ว ผมเลยถามมันว่าทำไม รู้มั้ยครับแม่งบอกว่าไง มันบอกว่า ตอนปากซอยเข้าหอมันได้ยินเสียงคนเรียกพวกผมสองคน เป็นเสียงผู้ชาย ตอนแรกนึกว่าเพื่อนที่รู้จักกันแถวนั้นอาจเป็นคนเรียก แต่หันไปก็ไม่เจอ มันเลยรู้ตัว (ก่อนผม) ว่ามันเจอเข้าแล้ว ส่วนอีกรอบตอนหน้าห้อง มันบอกว่าได้ยินอีกรอบ เหมือนเขาตามมา พอมันเล่าจบ แค่นั้นล่ะครับ ชิบหายเลยผม ตาขาวขึ้นสมอง ด่าแม่งจริงจังมากครับตอนนั้น ตีสามกว่ามึงมาเล่าเชี้ยไรเนี่ย แล้วผมก็นอนเลย ให้แม่งเดินไปปิดไฟล็อคห้องเอาเอง ร้ายกว่านั้นคือ ผมนอนไม่หลับ เพราะได้ฟัง+เจอเองวันนั้น กว่าจะนอนได้ตีสี่กว่าๆ ดีนะวันนั้นเรียนบ่าย พอถึงมอ.ก็เล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนผมแม่งยืนยันกันทุกคนเลยว่า ผมกับไอเอ็มเมา พูดตรงๆเลยครับ เมาพ่องงง เสียงไอเอ็มปริศนาคุยโทรศัพท์ยังดังอยู่ในหัวผมเลย หลังจากวันนั้นทุกครั้งหลังกินเหล้ากลับหอดึก ผมก็เลยลากไอพวกที่กล่าวหาว่าพวกผมเมาขี่มอเตอร์ไซต์ไปส่งทุกครั้ง แถมทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่า เสียงที่ผมได้ยินกับเสียงที่ไอเอ็มได้ยินนั้นเป็นใครกันแน่.....

เรื่องที่ผมเล่าขอบอกเลยครับมาเป็นเรื่องจริง แต่ผมอยากจะบรรยายให้สมกับที่เป็นบล็อคส่วนตัวก็เท่านั้น น่ากลัวรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าวันนั้นผมหลอนมาก อย่างว่า คนที่ไม่เจอกับตัวไม่รู้เลยจริงๆ....<br />

คืนนี้ฝันดีครับ

เสียงใคร...? ใครเรียก...?

ความคิดเห็น