ตั๊กแตนกับมด

ในป่าแห่งหนึ่ง ในช่วงเก็บเกี่ยวพืชพันธ์ ก่อนเข้าหน้าหนาว อันเร้นแค้น พวกมดต่างช่วยกันกักตุนพืชพันธ์ธัญญาหาร ในช่วงฤดูหนาวที่ใกล้เข้ามาถึง มีตั๊กแตน ตัวหนึ่ง ซึ่งชอบร้องรำทำเพลง มักจะมาชวนเจ้ามด เต้นรำ ตามบทเพลงที่มันร้อง ขึ้น ตั๊กแตนชักชวนมดว่า’เจ้ามด น้อย เจ้าจะรีบกักตุนอาหารทำไมอีกตั้งนาน กว่าจะเข้าฤดูหนาว มาเต้นรำ กับบทเพลงของข้าดีกว่า ’ แต่เจ้ามด ก็มักจะพูดออกตัว ทุกครั้งว่า’ไม่ได้หรอกท่านตั๊กแตน พวกข้า อยู่กันหลายตัว จะเห็นแก่ตัวเพื่อออกไปเต้นรำกับท่านตัวเดียวไม่ได้หรอก เพราะตัวอื่นๆ ก็ต้องรับผิดชอบทำงานในส่วนของแต่ละตัวก็เยอะอยู่แล้ว ขอบคุณที่ชักชวน ข้าต้องขอตัวออกไปหาอาหารก่อน นะ’ เมื่อเจ้าตั๊กแตน ไม่สามารถชวนเจ้ามดเต้นรำได้ก็ ยังคงพยายามชักชวน มดตัวอื่นๆ บางตัว ก็หยุด อยู่ฟังระหว่างพักเหนื่อย แต่ก็ไม่มีตัวไหน ลืมงานของตนเอง จนถึงหน้าหนาว อาหารเริ่มหาไม่ได้ พวกมดก็พักกันอยู่แต่ในรัง จนอยู่มาวันหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงเรียกจากข้างนอก มดตัวหนึ่งจึงออกมา เพื่อดูว่าผู้ใดมาหาในยามนี้ เมื่อมดออกมาก็เห็นเจ้าตั๊กแตน ผอมโซ ที่เคยร่าเริงร้องเพลงเต้นรำ ตัวนั้น ร้องขออาหาร เพื่อประทังชีวิตในฤดูหนาวนี้ เนื่องจากเจ้าตั๊กแตน เตรียมเก็บกักตุนอาหารช้ากว่าสัตว์ตัวอื่นๆ ทำให้มีอาหารไม่พอ มันจึงต้องบากหน้ามาขอ ความช่วยเหลือจากพวกสัตว์ตัวอื่นๆ แต่สัตว์ตัวอื่นๆก็ไม่สามารถ แบ่งปันอาหารได้ มันจึงมาหาพวกมด เจ้ามดน้อยก็บอกว่า ข้าไม่สามารถตัดสินใจเรื่องแบ่งปันอาหาร ให้ท่านได้ แต่ข้าจะลอง เข้าที่ประชุมดูว่า พวกข้าพอจะช่วยท่าน ได้อย่างไรบ้าง เมื่อพวกมด ประชุมกันเสร็จ ก็เห็นว่า เจ้าตั๊กแตนประมาท เอง แต่ถ้าจะไม่ช่วยเหลือ ก็จะทำให้เจ้าตั๊กแตน ตายเสียเปล่า จึงได้เตือนเจ้าตั๊กแตนว่า จะแบ่งปันอาหารของแต่ละครอบครัวมด  ว่าแต่ละครอบครัว เหลือมากน้อยแค่ไหน และเจียด ให้ตั๊กแตน และแจ้งกับตั๊กแตนว่า พวกมดสามารถให้ได้เพียงเท่านี้ ต้องให้เจ้าตั๊กแตน รู้จักกระเบียดกระเสียดอาหาร การกินจนพอหมดฤดูหนาวเองเพราะทางมดไม่สามารถแบ่งให้ได้มากไปกว่านี้ ได้ เจ้าตั๊กแตนเห็นอาหารเพียงนิดก็รู้ซึ้งถึงน้ำใจเจ้ามดก็บอกว่า แค่นี้ก็พอประทังชีวิตไปจนพ้นหน้าหนาวแล้ว ข้าจะกินยามที่หิวจริงๆ เท่านั้น เพราะข้าเข็ดแล้ว และถ้าหมดฤดูหนาว ข้าจะกลับมาขอบคุณพวกท่านอีกครั้ง และต่อนี้ต่อไป ข้าจะอดออมจะใช้จ่ายอย่างประหยัดแน่นอน