คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...สัญญา...
หลังจากที่กินกันเสร็จแล้วก็เริ่มง่วนนอนตามประสาเด็ก เมื่อกินอิ่มต้องหนังท้อง ตาเริ่มย่อนเป็ธรรมดา ฟูมะเห็นคามุยหาวหลายครั้งทั้งตาปรืมากเลย หยิบฟูปูใต้ต้มไม้นั้น
"คามุยไม่ว่าอะไรมานอนพักเอาแรงก่อนเถอะ" พลางจับมือร่างบางมานั่งด้วยตอนนี้ ร่างบางง่วนจนแทบจลืมตาไม่ขึ้นแล้ว
"งั้นก็ไม่เกรงใจนะ" พอพูดจบก็หลับไปทันทีในอ้อมอกของฟูมะ เด็กน้อยถึงกลับหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อมองร่างบางกำลังหลับใหลต่อหน้าเค้า โดยไม่ระวังตัวเลยแต่ว่าเค้าเองก็ง่วนไม่แพ้กันจึงค่อยๆ วางร่างบางก่อนจะหลับไปด้วยอีกคน ด้วยความหนาวทำให้ทั้งคู่ พลิกตัวมานอนกอดกันกลมเพื่อหาความอบอุ่น จนผ่านไปได้ 2-3ชม.
ฟูมะก็ค่อยได้สติกับอะไรอุ่นที่พลิกตัวในอ้อมกอดของเขา พอมองลงไปก็เจว่าพวกเขากำลังกอดกันกลม ด้วยความอายทำให้ตื่นเต็มตาลุกขึ้นพรวจ หน้าแดงเป็นลูกมะเขื่อพอ มองดูดีแล้วน่ารักอย่าบอกใครเลยที่ โดยเฉพาะตอนหลับ ไม่ทันไรร่างบางก็รู้สึกตัวลุกขึ้นบางพลางขยี้ตาไปมาจากอาการง่วนนอน
"เอ่อเรารีบเตรียมตัวเถอะ" เค้าว่าพลางไปล้างหน้า เผื่อจะได้ลดอารมร์ที่กำลังปะทุในใจบ้าง แล้วก็ได้ผลดี
...คามุยเป็นผู้ชายเราก็เป็นนะ แต่ว่าเราใจเต้นไม่หยุดเลยตอนที่มองคามุย รึว่านี้คือความรัก แถมยังเป็นรักแรกพบอีก ทำไงดีล่ะนี้....ฟูมะคิดในใจพลางหันไปมองคายที่กำลังพยายามเก็บฟูกนอนสุดชีวิต แต่แล้วฟูมะก็หันไปเห็นแมงมุมที่ตรงเค้าเข้ามาเล็งยิงอะไรซักอย่างมาที่คามุย
"คามุยอันตราย!!" ว่าแล้วก็รีบมาผลักจนล้ม แต่พอคามุยค่อยลุกขึ้นมา เห็นฟูมะโดนธนูใยแมงมุมปักที่ท้อง
"ไม่!!!ฟูมะ!!!อย่าตายนะ" ว่าแล้วก็รีบมาประคองร่างฟูมะที่หายใจรัวรินที่กำลังจะตาย แต่กระนั้นฟูมะที่ไม่คิดว่าจะมีคนร้องไห้อย่างเค้ากลับมี คนที่พึ่งรู้จักร้องไห้เป็นวักเป็นเวณ ช่างบ้าดีแท้แต่ว่าชังสวยจริงๆ นั้นแหละถึงจะเป็นชายก็เถอะอย่างน้อยๆ ก็ได้ตายเพื่ออคนที่รัก จากนั้นดวงตาก็ค่อยปิดลงสติก็ดับวูบลง เด็กน้อยเห็นดังนั้น ก็ค่อยวางเพื่อนหนุ่มก่อนหันไปพะเชิญหน้ากับปิศาจแมงมุม ที่ตอนนี้เข้ามาใกล้มากเพียงไม่กี่สิบก้าว แต่ที่ทำปิศาจแมงมุมต้องผวาเมื่อจ้องตากับเด็กคนนี้
"แก...ตายไปซะ!!" พลางมีอรร่าสังหารออกจากตรงไปที่ปิศาจแมงมุมจนถูกฉีกเป็นชิ้น ก่อนจะกลับมานั่งพยายามค่อยดึงธนูออก แต่เสียเลือดมากอาจจะตายได้ดังนั้นจึงมีท่างเดียวคือรักษาด้วยพลังชิวิตของตน ซึ่งเป็นวิธีที่ได้ผลดี และอัตรายพอกัน ถ้าพลาดอาจตายทั้งคู่และเค้าเองก็ยังเพิ่งเยนแค่ทฤษฎี และไม่อนุญาตให้ใช้ แต่ฟูมะกำลังจะตายร่างบางนึกถึงบทสวดพลางกำไม้กางเขนไว้เป็นการตั้งสมาธิ แล้วจึงท่องอุบอิบไปมาจากการท่องนี้ทำให้มีบางอย่างในตัวส่องประกายที่หน้าผากเหมือนรอยสัก ดวงตาเปลียนเป็นสีทองสุกสกาวจากนั้นค่อยก้มลงจนริมฝีปากประกบกัน คามุยรู้สึกเหมื่อนบางอย่างถูกดูดออกไป แต่ก็ทนจนพอถอนออกมาดวงตาสีเหลืองค่อยเปิอออกอีกครั้งพร้อมกับบาดแผลที่เริ่มประสานกัน เด็กน้อยถถึงกับดีใจปนเวียวหัว สับสนไปหมด
"คะ...คามุย...นี้ฉันยังไม่ตาย" เด็กมองหน้าเด็กน้อยที่ร้องไห้มองตน อมยิ้มอยู่
"ฟูมะดีใจจังเลย...ที่ไม่ตาย...ขอโทษนะเพราะฉันแท้" พางกอดฟูมะและร้องโห่อีกรอบ
"นี้ทำไมขี้แยจังเลยนะ เอางี้เรามาสัญญากัน" พลางค่อยยันตัวขึ้น
"สัญญา?"
"ก็คามุยปกป้องฉัน ฉันก็ปกป้องคามุยตกลงไหม"พลางเอามือของคามุยมาใกล้ๆ ก่อนจะเกียวก้อยสัญญา
"ฟูมะ...อืม" พลางยิ้มให้ ส่วนฟูมะพยายามหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อส่งให้ มาวางบนมือของคามุย
"งั้นเราแลกของสัญญากัน ฉันให้ต่างหูนี้นะมันเป็นต่างหูที่ฉันได้ จากแม่ก่อนตายมันเป็นสมบัติที่ล่ำค่าของชั้นเลย" เป็นรูปไม้กางเขนที่ย้อยเป็นตุ้มเล็กๆ สีดำสนิด นั้นมีชื่อ ...ฟูมะ...อยู่ถ้ามองดูดีๆ จากนั้นถอด ต่างหูที่เป็นห่วงของตนเองด้านขวาออก และสวมมันอย่างคล่องเคล่ว จากนั้นจึงถอดสร้อยคอของตนค่อยๆ สวมให้ฟูมะ
เป็นรูปไม้กางเขนเช่นกัน แต่ของคามุยจะเป็นสีเงิน มีชื่อ...คามุย...ตรงกลางด้านหลัง
"ฉันไม่รู้จักพ่อแม่รึญาติพี่น้อง ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งเดียวที่บอกถึงตัวตนของฉัน" ฟูมะที่ได้ฟังก็ใช้มือข้างที่พอขยับได้สัมผัสเรือนผมก่อน จะค่อยๆไล้มาที่แก้ม
"จนกว่าพวกเราจะเจอคนสำคัญ แล้วค่อยคืนให้กันนะ" พลางดึงร่างบางมาที่อกกอดกันอีกครั้ง คามุยตอบรับโดยการส่งเสียงอืมในลำคอก่อนที่ทั้งสองจะคล้อยหลับสู่ห่วงนิทราอีกครั้ง...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นานพวกผู้ใหญ่ก็มาถึง ที่นำโดยสองสาวพวงขอติดมาด้วย และชายชราอีกคน ทุกคนนั้นต่างมองมาที่เด็กน้อยทั้งสองที่หลับใต้ต้นไม้อย่างหมดห่วง แต่เด็กอีกคนที่ไม่ใช้คนในหมู่บ้าน
"เด็กคนนี้...เป็นมนุษย์จะเอาไงดี" เด็กสาวในผมดำทรงม็อบหันถามความคิดเห็น ชายชลามองอยู่ซักครู่
"ปล่อยไป อาราชิเจ้านำเด็กคนนี้ไปวางที่ 'ทางออกพิภพมนุษย์' " ชายชลาว่าขึ้นพลางมองมายังคามุยที่ตอนหลับนี้อยู่ในอ้อมกอดของเด็กสาวผมดำตรง ก่อนจะคลี่ยิ้ม
"ทำไมล่ะค่ะท่านปู่" เด็กสาวทักขึ้น
"ก็เด็กคนนี้ช่วยคามุยไว้นะสิ และก็..." กล่าวไม่ทันจบ ก็ยิ้มกลบเกลี่ยนเดินจากไป เล่นเอาคนฟังอึ่งเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าเบ้เพราะท่าทางอย่างนี้นั้น ถึงถามไปก็ไม่ตอบ ที่ทุกคนในหมู่บ้านรู้ดี
"ยูสึริฮะอุ้มคามุยตามไปเถอะอย่าซักไซร้เลย" พลางส่งเด็กน้อยให้ก่อนจะหันมาเก็ยของที่น่าจะเป็นของเด็กคนนี่ใส่กระเป๋า ขึ้นสะพายและค่อยอุ้มเด็กน้อยที่หลับเดินตามไปพร้อมกับเด็กสาวที่อุ้มคามุยอยู่...จนออกจากที่นั้น อาราชิได้ทำตามที่ท่านปู่กล่าวไว้ และคอยดูจนมีคนมารับไปจึงกลับมายังหมู่บ้านที่ตอนนี้จับเด็กตัวการได้แล้วซึ่งกำลังถูกทำดทษให้ทำความสะอาดคอกม้าและวัวเป็นเวลา 2 อาทิตย์ สลับเรื่องที่เกิดขึ้นคราวนี้ทำให้คามุยต้องนอนรักษาตัว 2 เดือนเต็ม ทางเคอิจิก็มาเยียมทุกวัน จนพักฟื้นจนหายดีแล้ว ก็ถูกท่านปู่สั่งห้ามพูดเรื่องที่เกิด และให้คิดว่าเป็นเพียงความฝัน แต่เด็กน้อยก็ไม่อาจลืมเพื่อนที่รวมเป็นตายกันถึงจะไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็ไม่เคยลืมเลยแม้เวลาจะผ่านพ้นไป...
...ทางด้านฟูมะก็เช่นกันพอฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลรักษาตัว1 อาทิตย์ แต่ที่หน้าแปลกนั้นคืออาการที่รักษาไม่หายที่ติดตัวมาแต่กำเนิดกับหาย และยังร่างกายแข่งแรงจนเป็นปรกติ พอได้ฟังจากเพื่อนว่า ตอนนั้นพวกเค้ามาตั้ง
แคลม 3วัน 2คืน ในระหว่างที่กำลังแข็งเดินขึ้นเขา ก๊ได้ยินเสียงคนร้อง ก็เข้าไปในเพียงคนเดียว พอถึงเวลานัดในตอนเย็นทุกคนมาครบยกเว้นเค้า ทำให้ทุกคนออกมาหา และก็ไปพบในถำนั้น ร่างกายมีบาดแผลสาหัสที่ท้องเหมืนถูกอะไรเสียบ แต่ไม่ลึกมากนัก จากนั้นเด็กน้อยก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในถำนั้น ที่พบเจอเรื่องไม่คาดฝันนั้น และได้รู้จักกับคามุย ซึ่งเป็นรักแรกพบ พอนึกว่าเป็นฝันก็ดีใจปนเสียดาย แต่ต้องไปสะดุดกับไม้กางเขนที่วางบนหัวโต๊ะก็รีบคว้ามาดู เล่นเอาเพื่อนที่ยื่นข้างๆ งงกับอาการที่เป็นเอามาก ของฟูมะที่มองไม้กางเขนแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...ไม่ใช้ความฝัน คามุยที่รัก...
"อะไรวะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กะอีแค่สร้อยคอ" เด็กน้อยในกลุ่มพูดแซวขึ้น
"1 ในของสำคัญของฉันไงพวก" พลางฉีกยิ้มเต็มที่
"เฮ้ยอะไรวะ ตั่งแต่ออกจากถำก็เพี้ยนเลย" พลางยกไหล่อย่างเหนือยใจ คนฟังทำหน้าเบ้เล็กน้อย แต่ก็ไม่เถียงอะไรพลางนอนลงไปมองไม้กางเขนอย่างสบายอารมย์โดยไม่สังเกตุเห็นสีหน้าที่เริ่มไม่พอใจของเด็กสาวที่ยื่นอยู่ข้างๆ จนกระทั้งเพื่อนในกลุ่มเห็นเข้า
"อ้าวคาซึกิ*เป็นไรไปนะ ทำหน้าบู้ดกินอะไรของแสลงอะนิ" พลางหัวเราะในลำคอ แต่ต้องหยุดกึก เมื่อเจอสายตาอัมหิตย์ของสาวเจ้า
"เปล่าหลอก งั้นพักเยอะๆนะ แล้วพวกเราจะมาเยียมใหม่" ว่าแล้วก็ลากกึ่งดึงเพื่อนๆ ออกจากห้องไปทำให้ฟูมะได้ทำตัวตามสบายได้ เพราะไม่มีใครเห็น...คามุยจะเป็นอะไรรึเปล่านะ...ฟูมะนึกถึงสุดที่รัก จนเผลอหลับไปพร้อมกำสร้อยไว้ในมือจนกระทั้งเวลาได้ล่วงเลยไปนานนับปี แต่ไม่มีใครเคยลืมวึ่งกันและกันเลย...
*โปรดติดตามต่อไป*
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*คาซิกินั้นมาจากชื่อเดิมของนาทาคุ เนื่องด้วยแต่เดิมหญิงก็เลยให้ให้เป็นมารหัวใจด้วยเลย เพราะว่าคงหนุกดี
ความคิดเห็น