กระบี่รันทด

ลำดับตอนที่ #1 : กระบี่รันทด......บทนำ

กระบี่รันทด1.....(บทนำ)



+++++

          หมู่ตึกไร้รัก
          รักคือทุกข์
          มีรักมีทุกข์
          ไร้รักไร้ทุกข์
          ตัดรักตัดทุกข์

        ........

          โคลงกลอนดังกล่าวเขียนอยู่บนแผ่นป้ายขัดเงาลงรักจนแวววาว แขวนไว้บนเสาเบื้องหน้าประตูทางเข้าหมู่ตึกไร้รักอันโออ่าสง่างาม
          บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยืนเหม่อมองจนซึมเซาในตอนสายของวันซึ่งอ้างว้างเงียบเหงา
          หมู่ตึกไร้รัก ผู้คนอยู่ในหมู่ตึกสามารถไร้รักหรือไม่ ...
          คนไร้รักมีหัวใจหรือไม่...

          หมู่ตึกไร้หัวใจผู้คนสมควรไร้หัวใจ ไฉนจึงมีลำนำขับขานว่าหมู่ตึกไร้รัก ผู้คนแบบใดสมควรสามารถไร้รัก ยิ่งสามารถกระทั่งสามารถตัดรัก

          แต่ในความเป็นจริงผู้ใดสามารถไร้รัก?

        .....

          บุรุษหนุ่มผู้นั้นคล้ายยืนอยู่เนิ่นนาน คล้ายยืนอยู่หลายชั่วยาม คล้ายยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนอาจ...ทั้งบางทีอาจยืนอยู่ตั้งแต่คืนวาน จนคล้ายยืนมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ใบหน้าท่าทางไม่ได้หล่อเหลาสะดุดตา และไม่ย่ำแย่จนสะดุดตาผู้คน คล้ายเป็นคนเรียบๆร้อยๆคนหนึ่งเท่านั้น

          กระบี่ของมันแขวนอยู่ระหว่างเอว ผ้าคาดเอวสีดำ เสื้อผ้าของมันสีดำ ราวเป็นส่วนที่ตกค้างหลงเหลือจากม่านแห่งรัตติกาล ดวงตาของมันควรสุกใสเจิดจ้าเยี่ยงจอมยุทธทั่วไปยามนี้กลับคล้ายมีหมอกบดบังเลือนรางเศร้าหมอง  ดูไปคล้ายพอคลอดออกมาบิดามารดาล้มหายตายจาก ญาติพี่น้องหายสาบสูญทรัพย์สินมลายหมดสิ้น จึงสามารถมีสีหน้าท่าทางรันทดหดหู่ปางตายจนป่านนั้น
        “หมู่ตึกไร้รัก…เป็นเพียงหมู่ตึกไฉนสามารถไร้รัก ”
          ในที่สุดมันรำพันออกมา เสียงของมันแฝงด้วยความเศร้าจนสุดบรรยายชนิดหนึ่งเสียดแทงกัดกร่อนจิตใจผู้คนจนฟุ้งซ่านแทบแหลกสลาย
        “เป็นคนจะต้องสามารถมีรัก มีรักเพื่อให้หัวใจมีทุกข์ หัวใจมีทุกข์เพื่อให้หัวใจไม่ต้องตายด้าน เช่นนั้นจึงสมควร”

          ในคำรำพันสุดท้ายร่างของมันกระยานพุ่งขึ้นราวพลุไฟ ประกายกระบี่เจิดจ้าสายหนึ่งพวยพุ่งรวดเร็วซับซ้อน
          เพลงกระบี่ของมันรวดเร็วแต่ไม่สับสน รุนแรงแต่ไม่แข็งกระด้าง คมกระบี่ฝ่าอากาศฟังไปเหมือนเสียงคร่ำครวญหวนไห้มายากระบี่แฝงด้วยพลังไร้สภาพแสนเศร้าโศกาอาดูรถึงสิบแปดชนิดในเสี้ยวพริบตา

          พอเท้าลงแตะพื้น กระบี่สอดเข้าฝัก ประกายกระบี่สลายวับ

          ไม่เพียงประกายกระบี่สลายวับ
          ป้ายลงรักข้อความไร้รักก็แยกแยกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร่างพรูลงบนพื้นเรียงรายกันเป็นประโยคบนพื้นอ่านรอบตัวมันได้ข้อความหลายประโยค
          มีรัก
          มากรัก
          หารัก
          จงรัก
          แต่ละข้อความล้วนตรงข้ามกับป้ายไร้รักทั้งสิ้น
          บุรุษหนุ่มผู้นี้ลงมือใส่ป้ายไร้รัก แต่ท่าทีของมันคล้ายกระบี่เมื่อครู่ฟันใส่หัวใจของมันมิปาน เศษเสี้ยวหัวใจของมันคล้ายแตกปริแหลกสลายเรียงรายอยู่บนพื้นตามไปด้วย

          หัวใจแหลกสลายสามารถมีน้ำตา
          ดังนั้นบุรุษหนุ่มผู้นี้พลันหลั่งน้ำตาปานสายฝน
          ลูกผู้ชายยินยอมหลั่งโลหิตมิยอมหลั่งน้ำตา ไฉนคนผู้นี้หลั่งน้ำตามิยอมหลั่งโลหิต
          เนื่องเพราะมันมีฉายา “กระบี่รันทด”
        +++++++
          ท้องฟ้าไร้เมฆ ฟ้าครามกว้างไกลสุดสายตา ฟ้าไร้ฝน ฟ้าไม่หลั่งหยาดฝน แต่คนหลั่งหยาดน้ำตา

          ดรุณีน้อยนางหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นสนโบราณไม่ไกลไปจากบริเวณนั้นสักเท่าไร นางไม่ได้หลั่งน้ำตา หากชมดูคนหลั่งน้ำตาอย่างปากอ้าตาค้าง
          ดรุณีน้อยเค้าหน้าท่าทางอย่างที่ดรุณีน้อยทั่วไปควรจะเป็น ไม่สวยงามเลิศเลอไม่สะดุดตาแต่สามารถสะดุดใจ
          ดรุณีทั่วไปย่อมมีบางประการสามารถสะดุดใจผู้คนตามวัยสดใสของพวกนางดังนั้นถึงไม่แต่งเติมเสริมส่วนก็งดงามเร้าใจตามธรรมชาติที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว ความจริงความบริสุทธิ์ไร้การแต่มแต้มก็สามารถเป็นความงดงามอีกชนิดหนึ่ง

          นางรีๆ รอๆ อยู่ครู่หนึ่งค่อยเดินมาก้มๆ เงยๆ ดูเศษไม้ มองหน้ากระบี่รันทดสลับไปสลับมาอยู่เช่นนั้น

        “ท่านมีนามใด”
         ในที่สุดนางพลันเงยหน้าหันมาเอ่ยถามขึ้น สายตาคมวาวตอกตรึงอยู่ใบหน้าอีกฝ่าย
        “เราไม่มีนามใด…ท่านเรียกเราว่ากระบี่รันทด”
        “กระบี่รันทด…ท่านทำลายป้ายเชิดชูเกียรติของสำนักไร้รัก แสดงว่าท่านจะช้าจะเร็วต้องกลายเป็นคนไร้รักแล้ว…หรือไม่ก็กลายเป็นคนมากรัก…แต่ดูท่าทางท่านจะเป็นคนไร้รักมากกว่า”
          วาจาของนางราบเรียบ ใช้สายตาราวมองคนตายจับจ้องอยู่ใบหน้าอีกฝ่าย
          กระบี่รันทดยังคงหลั่งน้ำตาไปอีกครู่ใหญ่จนสาแก่ใจจึงเอ่ยถามขึ้นลอยๆ
        “ไฉนเราจะกลายเป็นคนไร้รัก”
        “มีคนประเภทหนึ่งที่สามารถไร้รักเด็ดขาด”
        “คนประเภทใด”
        “คนตาย”
        …..
          กระบี่รันทดนิ่งอึ้ง สายตาของมันจับจ้องอยู่บนท้องฟ้าคล้ายไม่กล้า มองหน้าดรุณีน้อย
          มันไฉนเลยไม่กล้า  ไม่กล้าย่อมไม่ใช่กลัว เพียงมันกำลังตกอยู่ในห้วงรันทด กับสบตากับดรุณีน้อยอาจทำให้มันจิตใจเบิกบาน เช่นนั้นความเพียรพยายามของมันเกรงว่าสูญเปล่าแล้ว

          เนิ่นนาน ในที่สุดมันกล่าวว่า
        “ตอนนี้เรายังไม่เป็นคนตาย”
          ดรุณีน้อยแค่นเสียงเย็นชาบอกว่า

        “ตอนนี้ท่านยังไม่เป็นคนตาย แต่ประกันว่าชิดใกล้สนิทสนมกับความตายห่างกันเพียงเส้นใยบางเบาเท่านั้น..ท่านสมควรทราบ จู่ ๆ ไปทำลายป้ายคนอื่น สุดท้ายเป็นเช่นไร”
        “คนตายสามารถไร้รัก แต่คนตายไม่สามารถไร้การถูกรัก เช่นนั้นนับว่าตายไม่สูญเปล่า อย่าว่าแต่เหตุใดเราจึงจะตาย”

“       ท่านทำลายป้ายไร้รัก ท่านต้องตายเพราะไร้รัก..หรือไม่ก็มากรัก นี่เป็นอาถรรพ์ของหมู่ตึกไร้รัก”

       กระบี่รันทดรับฟังจนขนลุกเกรียว  ตายเพราะมากรักฟังดูน่าสยดสยองประหวั่นพรั่นพรึงจนขนลุก ตายเพราะไร้รักฟังดูอ้างว้างเดียวดายกระไรปานนั้น

++++

          สายลมกรรโชก ชักนำใบสนหล่นร่วงโปรยปราย มีแต่ใบสนที่ตายจึงปลิดปลิว มีแต่คนตายจึงร่วงหล่น กระบี่รันทดยังมิได้ตาย มันมิใช่ไม่สามารถตาย.. แต่มิอาจตาย ใบสนโรยรายปรายโปรยแผ่วละมุน เสียงสนสะบัดใบเล่นลมเริงร่าพลิ้วแผ่วไล่ละลอกราวบทเพลงธรรมชาติขานขับกล่อม
          กระบี่รันทดเห็นอีกฝ่ายเงียบงันไปจึงหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจ
          ไม่ตั้งใจบางครั้งร้ายกาจกว่าตั้งใจ
          เพราะไม่ตั้งใจท่านจึงไม่ทันตั้งตัว
          เพราะไม่ตั้งตัวร่างกายและจิตใจจึงเปิดช่องว่างน่ากลัวชนิดหนึ่ง
          ช่องว่างที่เปิดเข้าสู่ส่วนลึกและละเอียดอ่อนที่สุดของจิตใจ  สายตาของทั้งคู่ประสานกันกลางอากาศ ประกายไร้สภาพเจิดจ้าจนโลกทั้งสว่างไสว

          กระบี่รันทดพลันรู้สึกถึงพลานุภาพบางอย่างพุ่งทะลวงเข้ามาจากตาคู่สดใสจนสมองลั่นเปรี้ยะโลกทั้งโลกหยุดนิ่งเท้าทั้งคู่กลายเป็นตะปูตอกตรึงแนบแน่น

          สบตา

          คำสั้น ๆ บางครั้งกระทำไม่ยากเย็น บางครั้งกระทำได้ยากลำบากเหลือแสน ดังนั้นสบตาจึงมีมนตร์ขลังทุกยุคทุกสมัย บางครั้งสบตาอาจสามารถสร้างโอกาส ดลบันดาลให้เกิดมนต์ขลังพิเศษสุด
          ดวงตาของดรุณีน้อยในโอกาสพิเศษเช่นนี้ไม่ตั้งใจเปิดเผยปมเด่นความน่ารักความงดงามตามธรรมชาติของนางออกมาจนหมดสิ้นจนดูไปคล้ายไข่มุกขัดถูจนเปล่งปลั่งทอประกายจับตาจับใจผู้คน
         กระบี่รันทดพลันเซตึง ๆ ถอยหลังไปสามสี่ก้าว ลมปราณปั่นป่วนพลุ่งพล่านแทบปะทุออกแก้วตาของมันหดเล็กลงเป็นรูปหัวใจสีชมพูวูบวาบสั่นไหวไปมาครู่หนึ่งราวต้องมนตร์มายา
        ร่างของมันไม่ได้ทรุดลง แต่หัวใจของมันร่วงลงไปแล้ว ร่วงคล้ายใบสนต้องลม
ร่วงลงไปในหุบเหวแห่งทะเลบุปผา ผีเสื้อแสนสวย หุบเขา แมกไม้ สายธารตระการตา
       “โอย………”
          กระบี่รันทดร้องออกมาคำหนึ่ง โอนเอนราวสนต้องลมแทบล้มได้ทุกขณะจิต พริบตานั้น ความในใจของทั้งคู่ต่างเปิดเผยออกมาจนหมดสิ้น
        ความรักบางครั้งรวดเร็วยิ่งกว่าเพลงกระบี่ของมือกระบี่อันดับหนึ่ง  บางคู่พบพานกับนานนับสิบปี ต้นรักไม่งอกเงยเติบโต บางคู่เพียงสบตาครั้งแรกช่อรักพลันเบ่งบานสว่างไหวสวยงามในพริบตา
          หรือความรักไม่จำเป็นต้องผ่านการบ่มด้วยกาลเวลา
          บางคนจึงสามารถมีแรกรัก และแรกพบ
          บางคนแรกรักเพียงได้ยินซื่อแซ่ยังไม่พบพานด้วยซ้ำ
        +++++
          ทันใดนั้นเองประตูบานใหญ่บริเวณกำแพงหมู่ตึกไร้รักเปิดออก
          กระบี่รันทดคาดว่าจะเป็นผู้คนร่ำร้องถาโถมเข้ามาพร้อมกับห่าประกายอาวุธนานาชนิด เสียงตวาดร่ำร้องกราดเกรี้ยวลงมือเข่นฆ่า
          แต่สภาพการณ์กลับผิดแผกสิ้นเชิง
          ที่ออกมากลับเป็นทารกทาริกาเจ็ดแปดคน เดินเรียงรายมาอย่างสำรวมเรียบร้อย ทั้งหมดพากันก้มลงเก็บเก็บเศษป้ายไร้รักอย่างทะนุถนอมจนหมดสิ้นก่อนค่อยๆ พากันเดินกลับเข้าไปในหมู่ตึกอีกครั้ง

          กระบี่รันทดตะลึงลานไปทันที

          เป็นมันถ้ามีคนมาทำลายป้ายหน้าบ้านมันต้องถาโถมชักกระบี่เข้าฟาดฟัน ต่อให้มือเท้าถูกมัดอย่างน้อยต้องก่นด่าไล่ลำดับบรรพบุรูษของคนผู้นั้นอย่างน้อยสามชั่วคน แต่คนของหมู่ตกไร้รักกลับกระทำเช่นนี้นับว่าสุดครุ่นคิดคาดคะเนได้ว่ามีเจตนาใดแอบแฝง

          ดรุณีน้อยยิ้มแย้มแล้ว

          ก่อนนางยิ้มแย้มบุปผานานาพันธ์บริเวณนั้นยังสดใสงดงาม กลิ่นหอมหลงเหลือเจือจาง พอนางยิ้มแย้มบุปผาทั้งมวลพลันอับเฉาเศร้าหมอง กระทั่งกลิ่นบุปผายังจางหายหมดสิ้น
          บุปผายิ้มแย้มหรือสามารถสู้ดรุณียิ้มแย้ม
          รอยยิ้มข่มบุปผา เช่นนี้หัวใจอ่อนไหวดวงใดสามารถทนทานรับมือได้

        “โอย...”

          กระบี่รันทดร้องออกมาอีกคำหนึ่ง โลหิตประดังขึ้นมาแทบกระอักหากข่มใจกล้ำกลืนฝืนทนอย่างลำบากยากเย็น
          ความรักใช่ความทุกข์จริงหรือไม่ ตัดรักใช่ตัดทุกข์จริงหรือไม่
        …………
          ดรณีน้อยเดินประสานมือชดช้อยเข้ามาใกล้กระบี่รันทด ยิ้มแย้มจับจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาคมวาวอบอุ่นนุ่มนวล
          คนที่ถูกจ้องมองเช่นนี้ยังสามารถทนทานได้ ? 
          กระบี่รันทดตอนนี้คล้ายคนไปตายแล้ว
          ดรุณีน้อยเอื้อมมือจับแขนเสื้อมันเบา ๆ
          กระบี่รันทดแทบเป็นคนตายแล้ว ร่างของมันเซซวนลมปราณติดขัด
          ดรุณีน้อยคว้าแขนมันไว้อย่างไม่ตั้งใจ
          กระบี่รันทดราวเป็นคนตายจริงๆ?
          คนตายแน่ที่นิ่งไม่ไหวติง ความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลพลัดพรากจากลาร่วงหล่นลงไปในหุบเหวมืดดำ

        +++++