กระบี่รันทด

ลำดับตอนที่ #2 : กระบี่รันทด......บทที่ 2 คับขัน

  กระบี่รันทด 1.......คับขัน

          ลมชุนเทียนพัดผ่าน นกกาเรียงรายโบยบินตัดฟากฟ้าครามกว้างไกล

          เบื้องหน้าคลื่นลมครวญครางกระซิบฝั่งฝังรักชั่วนาตาปี เบื้องหลังเป็นทิวไม้เขียวสูงต่ำไล่เรียงรายไหวเอนพลิ้วไหวคร่ำครวญท่วงทำนองมโหรีธรรมชาติขับขาน

          กระบี่รันทดยืนหยัดสองเท้ายืนอยู่บนหาดทรายขาวสะอาดตา อ้างว้างเดียวดายฟังเสียงกระซิบจากเกลียวคลื่น มองทะเลกว้างฟ้าไกล มือขวากุมด้ามกระบี่รันทดแนบแน่น ราวกลัวกระบี่จะโบยบิน เกรงหัวใจจะโบยบิน

          กระบี่รันทดจะเปล่งพลานุภาพสุดยอดก็ต่อเมื่อจิตใจรันทดหดหู่ถึงขีดสุดเท่านั้น ยิ่งรันทดโศกเศร้ากระบี่ยิ่งร้ายกาจ ยิ่งจิตใจเบิกบานพลังกระบี่กลับลดถดถอย

          เสียใจหนึ่งส่วน พลังเพิ่มพูนหนึ่งส่วน
          ดีใจหนึ่งส่วน พลังลดทอนหนึ่งส่วน
          รันทดสุดยอดพลังฝีมือสุดยอด
          เบิกบานแจ่มใสสุดยอด ตายทั้งเป็นสถานเดียว….

          นับตั้งแต่เข้าสู่ยุทธภพ กระบี่รันทดดิ้นรนดั้นด้นเสาะหาเรื่องรันทดใส่ตัว สถานที่ใดมีเรื่องรันทดมันต้องเสาะหา เพื่อเพิ่มพูนวิทยายุทธ ที่ใดมีเสียงคร่ำครวญหวนไห้จิตใจยิ่งคึกคักทวีคูณ พลังลมปราณเปล่งพลานุภาพสูงสุด

          เพลงกระบี่ "เก้ารันทด" ของมันจัดว่าเป็นสุดยอดหลักวิชาเร้นลับชนิดหนึ่ง
คนฝึกวิชาแนวนี้มีน้อยกว่าน้อยแล้ว
          ท่ามกลางฟองคลื่นขาวแตกกระจายดรุณีน้อยนางหนึ่งโผล่ขึ้นมากลางฟองคลื่นราวมายาภาพ นางมุ่งหน้าตรงมาอย่างช้าๆ ผมยาวสยายราวสาหร่ายคลี่คลุม

          นางยิ้มแย้ม

          ทะเลหยุดไหวสายลมหยุดพัดกระบี่หยุดนิ่งมือไร้เรียวแรงปล่อยกระบี่หลุดลง กลิ่นกายหอมกระซิบสั่งหวานไหวมาตามสายลม
          นางเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้า ยิ่งยิ้มแย้มจนหยาดเยิ้ม
          กระบี่รันทดกลัวที่สุดคือรอยยิ้ม
          รอยยิ้มบันดาลในจิตใจผู้คนอ่อนไหวเบิกบาน รอยยิ้มฉีกหัวใจจนกระจัดกระจาย

          อ๊าก……

          กระบี่รันทดสะดุ้งตื่นขึ้นมาตัวสั่นเป็นลูกนกต้องลมฝน ฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัวสุดแสนจนหัวใจแทบปลิดปลิวจากรอยยิ้มติดตราตรึงใจจากในฝัน
          พอตื่นขึ้นมามันก็ต้องใจหายวาบอีกครั้ง
          เมื่อก่อนพอตื่นขึ้นมา มันต้องพบตัวเองอยู่ในกระท่อมร้างข้างทาง ศาลเจ้า หรืออย่างดีก็เป็นโรงเตี๊ยมซอมซ่อเท่าที่พอจะหาได้
          เนื่องเพราะมันมิอาจอยู่อาจสุขสบายเด็ดขาด
          สุขสบายคือกลลวงชักนำให้จิตใจร่าเริงสนุกสนาน…นั่นเป็นวิถีทางแห่งความตาย
          ทว่าวันนี้มันกลับตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองอยู่บนเตียงหรูหราราคาแพงหอมกรุ่น ผ้าห่มนุ่มเนียนหนาป็นผ้าชั้นดีจากเปอร๋เซีย พื้นปูพรมจากอิหร่าน ไหมแพรจากอินเดีย ปลวกหมอนสุดวิจิตรจากแดนสยาม
          ชุดที่มันสวมอยู่เป็นแพรไหมชั้นดีทั้งนุ่มทั้งลื่นเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก
      “โอย..!”
          ร้องสุดเสียง ความสุขสบายกำเริบจนลมปราณแตกซ่านพอกระโดดปราดขึ้นกลับไร้เรี่ยวแรงจนต้องร่วงหล่นลงจากเตียง
      “เสื้อผ้าชุดเก่าข้าอยู่ไหน..”
          กระทั่งเสียงร้องยังแหบแห้งเหมือนปลาใกล้ตายดิ้นรนบนพื้นทะเลทราย ชุดสวมใส่สุขสบายเช่นนี้มันมิอาจทนทานได้
      “ท่านเป็นอะไรไปแล้ว”
          เสียงหวานใสดังมาจากด้านข้าง
          กระบี่รันทดหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจอีกแล้ว
          ดรุณีน้อยนางนั้นนั่งหวีผมอยู่บนเก้าอี้ชั้นดีจากธิเบต อยู่หน้ากระจกขัดเงาจากรัสเซียหันมามองอย่างแปลกใจหากสายตาเป็นประกายวาววาม

          ฝันร้ายอีกแล้ว ?
          ไม่ใช่ฝันร้ายเด็ดขาด แต่ยิ่งกว่าฝันร้าย
          บางครั้งเรื่องจริงหนักหนาสาหัสมากกว่าฝันร้ายมากมายหลายเท่า ฝันร้ายอย่างไรก็ยังมีวันตื่น แต่ความจริงที่เลวร้ายนอกจากความตายแล้วยัง        มีทางอื่นหลบหลีก ?

          ดรุณีน้อยชายตามองกล่าวอย่างเอียงอายว่า
      “พรุ่งนี้พิธีแต่งงานจะเริ่มขึ้น ท่านควรถนอมตัวไว้”
      “โอย………”
          กระบี่รันทดราวตกลงในหล่มเพลิงก็มิปาน จู่ ๆ ก็จะเข้าพิธีวิวาห์อย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเป็นเช่นนี้ได้เช่นไร

          ขืนแต่งงานไปมันคงสุขสบายมากมายจนตายทั้งเป็นแน่แท้

          อย่าว่าแต่การที่มันอยู่อยู่หนึ่งต่อหนึ่งกับดรุณีในที่รโหฐานเช่นนี้นับว่าเป็นการเสื่อมเสียมากแล้ว กุลบุรุษดีงามเช่นมันภายภาคหน้าจะยืนหยัดสบตาผู้คนเต็มที่ได้อย่างไรกัน
          เช่นนั้นไยมิใช่เรื่องเศร้าปางตาย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
          ความรันทดของมันปะทุขึ้นทันที ก่อให้เกิดพลังขุมหนึ่งชักนำมันกระโดดปราดขึ้นพุ่งทะลวงโครมใส่หน้าต่างพังออกเป็นช่องใหญ่
          พอมันพ้นหน้าต่างออกไป พลันลานตาวูบหนึ่ง
          ข้างล่างเป็นสระน้ำ
          กระบี่รันทดใจหายวาบ
          ร่างของมันพอร่วงหล่นโครมลงไปในน้ำก็คล้ายเต้าหู้ถูกโยนลงน้ำดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ แล้ว
          จอมยุทธพิสดารเช่นมันถึงกับว่ายน้ำไม่เป็น
          กระแสน้ำอ้างว้างเยือกเย็นกำลังคลี่ม่านมรณะโอบล้อมมันไว้อย่างสุขุมคัมภีรภาพ น่าเสียดายบุรุษวัยหนุ่มเปี่ยมด้วยพละกำลังและความฝันรันทดต้องมาจบชีวิตเช่นนี้

          ขณะใกล้ตายคอเสื้อของมันพลันถูกกระชากขึ้นจนลอยคว้างขึ้นจากผิวน้ำมือกางเท้ากางก่อนร่วงลงฟาดใส่พื้นดินอย่างรุนแรงจนตาพร่าพราย
          ข้างสระน้ำชายชราหนวดเคราขาวโพลนผู้หนึ่งในชุดประมงกำลังนั่งตกปลาอยู่ริมสระน้ำ ยามนี้ถึงกับใช้ตะขอเบ็ดเกี่ยวคอเสื้อคนขึ้นมาจากน้ำแสดงว่าพลังภายในเข้มแข็งยิ่ง
          ชายชราหัวร่อฮา-ฮา จ้องมองหน้ากระบี่รันทดอยู่ค่อนวันจึงกล่าวขึ้นว่า
      “สระน้ำของหมู่ตึกไร้รักนี้ไม่เพียงพิกล ทั้งยังพิสดารอย่างยิ่ง ปลาที่นี่ไม่เพียงมีมือมีเท้า ยังสวมเสื้อผ้าได้ กระทั่งตัวยังใหญ่โตเกินไป”
          กระบี่รันทดหลังสำรอกน้ำปนลูกปลาออกมาหลายคำจึงตะกายลุกขึ้นได้ แต่มันมิทราบไฉนมันถูกนับเป็นปลาไปแล้ว
          หน้าต่างบานพังยับเยินบานนั้นเปิดออก ดรุณีน้อยโผล่หน้ามาจ้องมองร้องเสียงดังว่า
      “ท่านคิดจะไปที่ใด….เขยของหมู่ตึกไร้รักไยไร้มารยาทเช่นนี้”
          กระบี่รันทดรับฟังคล้ายถูกเตะใส่เท้าหนึ่ง มันกระโดดตัวลอย ไม่กล้าหันไปมองอย่างไม่ตั้งใจอีกแล้ว วิ่งหนีออกไปไม่คิดชีวิต
          วิ่งไปได้เพียงหกเจ็ดก้าวพลันมีเสียงดังขวับเบา ๆ คอเสื้อของมันถูกตะขอเบ็ดเกี่ยวไว้ได้อีกครั้ง
          หากมันมีกระบี่รันทดในมือ ยังพอลงมือจู่โจมปิดป้องโต้ตอบได้ บางทีสามารถโค่นล้มฝ่ายตรงข้ามได้ แต่ยามนี้กระบี่รันทดของมันไม่ทราบสาบสูญไปตั้งแต่เมื่อไร

          สุดยอดมือกระบี่ ในมือไร้กระบี่ได้เช่นไร?
          เฉกเช่นมือสุราไร้จอกสุรา
          กระบี่อยู่คนอยู่
          กระบี่หายคนหาย
            กระบี่หักคนตาย
          จอกสุราอยู่คนอยู่
          จอกหายคนเมา
          จอกแตกคนยิ่งเมา

          กระบี่ของมือกระบี่
          พู่กันของเมธี
          เหล่านี้แยกจากกันได้อย่างไร
          บทโคลงโบราณเช่นนี้นับว่ากล่าวไม่ผิดแม้แต่น้อย
          ดังนั้นตอนนี้กระบี่รันทดคล้ายเป็นปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่งจริง ๆ… ถูกชายชราแข็งแรงผู้นั้นหิ้วขึ้นมาคล้ายกำลังจะนำไปปรุงเป็นอาหารเย็น
            “ปลาเป็นๆ มาตรว่าจะตัวใหญ่ไปบ้าง ยังประเสริฐกว่าปลาตัวเล็กตัวน้อย สุภาษิตโบราณกล่าวว่า “น้ำเยอะปลาไม่ตาย” นับว่าฟังขึ้น”
          ชายชราส่งเสียงหัวร่อ
          เสียงหัวร่อที่ทำลายเรี่ยวแรงของปลาตัวใหญ่ในมือจนหมดสิ้น
          ดรุณีนางนั้นมีสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งร้องตามหลังมาว่า
            “ปลาตัวใหญ่ท่าน จะต้มก็ต้ม จะตุ๋นก็ตุ๋น นึ่งอย่าใช้ไฟแรงเกินไป ตุ๋นต้องเคี่ยวให้นาน เครื่องเทศอย่าให้ขาดตกบกพร่องแล้วส่งขึ้นโต๊ะเย็นนี้”

          ปลาตัวใหญ่ใจรับฟังจนหายวาบ
          หมู่ตึกไร้รักหรือกลายเป็นหมู่ตึกกินคนไปแล้ว