[exo] 'NICE BODY' || CHANBAEK #แบคฮยอนอ้วน

ลำดับตอนที่ #29 : NICE BODY : 25 part 2

25

Your True

(ใครยังไม่ได้อ่าน part 1 ให้ไปอ่านก่อน)

แบคฮยอนหายไปจากงานเลี้ยง โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าคนอ้วนกลมคนนั้นหายไปได้ยังไง ชานยอลร้อนใจยิ่งกว่าอะไรดีตอนที่โทรหาแล้วอีกฝ่ายยังไม่ยอมรับสาย คิดว่าอีกคนคงจะงอนที่เขาทิ้งไว้อยู่ในงานคนเดียวแล้วหนีหลับหอไปก่อนแล้ว

เหมี๋ยว~

นี่มันไม่ใช่แบบที่ชานยอลคิดเลยสักนิด เขาไม่ได้ต้องการที่จะกลับมาพบกับห้องนอนที่แสนว่างเปล่าและเจ้าขนปุยตัวจ้อยเพียงตัวเดียวในความมืด มันเดินมาคลอเคลียขาด้วยการถูไถหัวไปมากับขาของเขาคล้ายต้องการให้ชานยอลยื่นมือหนาเข้าไปสัมผัสกับหัวของมันเบาๆ

ตอนที่กำลังยื่นมือลงไปนั้น เขาก็เริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนไป โลหะสีเงินที่สะท้อนเงากับแสงเพียงน้อยนิดในห้องทำให้ชานยอลรู้ทันทีว่าเขาอาจจะต้องเสียใจถ้าหากช้าไปมากกว่านี้ ร่างสูงใหญ่รีบวิ่งมายังห้องข้างๆที่แสนคุ้นเคย

ไม่มีทีท่าของความลังเลใจ มือหนานั้นหมุนบิดกลอนประตูเข้าไปทันที

“แบค”

“...”

“แบคฮยอน!”

ว่างเปล่า

ในห้องที่อบอวลไปด้วยมวลกลิ่นที่แสนสดใสนี้ไร้ซึ่งกายเจ้าของ ซึ่งเหมือนกับการที่ดอกทานตะวันแห้งตายทั้งทุ่ง มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าและแสนห่อเหี่ยวใจ เพราะไม่มีความสดใสใดเปรียบได้ดั่งดอกทานตะวันทุ่งนั้นได้อีกแล้ว ...แบคฮยอนก็เช่นกัน

ไม่ว่าใครก็มาแทนความสดใสนี้ไม่ได้

ร่างสูงใหญ่ของชานยอลล้มทั้งๆที่ยืนอยู่ หัวเข่าทั้งสองกระทบเข้ากับพื้นไม้เสียงดังคลายเกิดสิ่งแตกร้าว หากเป็นกระดูกที่แตกร้าวมันคงจะดีกว่านี้ เพราะตอนนี้ใจของว่าที่พ่อเลี้ยงของไร่ส้มมันร้าวรานไปทั้งใจ ยามที่มองเห็นห้องนอนที่แสนว่างเปล่าน้ำตามันก็เอ่อไหลออกมาอย่างไม่อายฟ้าดิน

“แบค...”

บอกซิว่าชานยอลทำผิดอะไร

เหตุใดแบคฮยอนถึงได้บินหนีเขาไปเช่นนี้

 

ที่โรงเรียนมัธยมแทโฮยังคงคลาคล่ำไปด้วยนักเรียนราวพันคน หากว่ามีคนหายไปสักคนหนึ่งก็คงไม่มีใครคลาแคลงใจใดๆ ผิดกับคนใกล้ตัวที่ตอนนี้ยังคงว้าวุ่นใจ เพราะไม่อาจจะตามตัวแบคฮยอนกลับมาได้ หนทางเทคโนโลยีที่มีเขาก็ใช้มันจนหมดแล้ว เพียงแต่มันไม่ได้รับการตอบกลับมา

โอ้เจ้าดวงเดือนเกิดจัทรคราสเป็นเดือนๆได้ด้วยหรือ

ใจของรังสิมันต์จะขาดออกจากกันเป็นเสี่ยงๆได้อยู่แล้ว

“ไอ้ยอล มึงกินข้าวกันปลาบ้างเถอะ เดี๋ยวจะตายไปซะก่อน” เซฮุนตบไหล่กว้างของเพื่อนสนิทเบาๆ เพื่อเตือนว่าร่างกายนี้จะไม่ไหวอยู่แล้ว

“ถ้าไม่กินก็หาแบคฮยอนไม่เจอหรอก”

“...”

“ก็ขนาดจะเดินยังอย่างกับจะล้มลงกองกับพื้น” จงอินพูดตามความจริง เขาไม่ได้แช่งให้เพื่อนหาไม่เจอ หรือกล่าวร้ายว่าชานยอลจะไม่มีทางได้เจอกับแบคฮยอนอีกต่อไป เขาก็แค่อยากให้เพื่อนได้คิดมากกว่านี้ นี่คือชีวิตสุดท้ายของตอนม.6 จะมามัวเล่น มัวเที่ยวแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว

หากจะบอกว่าเรื่องแบคฮยอนนั้นสำคัญ ใช่..มันสำคัญในตัวของมันเอง ในขณะที่เรื่องอื่นนั้นก็สำคัญไม่แพ้กัน ไหนจะเรื่องที่เรียนต่อ เรื่องไร่ ชานยอลมีภารหน้าที่มากเกินกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองทรุดโทรม

“แล้วจะให้กูทำยังไงวะ”

“หาที่เรียนให้ได้ก่อน แล้วค่อยตามหาแบคฮยอน”

“กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย” เซฮุนเสริม

“เห็นว่าที่ยอนเซมีโควตามาทางโรงเรียนเรานี่ เป็นคณะวิศวะ-เกษตร มึงเองก็เก่ง โปรไฟล์ก็ดี กูว่ามึงน่าจะไปลองดูก่อน ติดไม่ติดค่อยว่ากันอีกที” จงอินจัดแจงเรื่องพร้อมกับดันจานข้าวไปด้านหน้าของชานยอล “ว่ากันว่าถ้าผู้ชายหุ่นไม่เฟิร์มแล้วสาวจะไม่กรี้ด”

“ตลก” จงอินยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ส่วนชานยอลก็จับช้อนขึ้นมากินข้าวอย่างที่ควรจะทำมาตั้งนานแล้ว กลุ่มของพวกเขาไม่ค่อยพูดเรื่องแบบนี้กันเท่าไหร่นัก ถ้าหากว่าพวกมันสักคนพูดขึ้นมานั่นแสดงว่ามันเป็นเรื่องที่หนักมากๆ

ชานยอลขอบคุณที่เพื่อนช่วยกันเตือนสติ ความคิดถึงที่มีต่อแบคฮยอนทั้งหมดเขาจะเปลี่ยนมันมาเป็นแรงผลักดันให้เข้าสอบเข้ามหาลัยจนติด แล้วหลังจากนั้น ต่อให้ต้องพลิกทั้งแผ่นดินเพื่อตามหาแบคฮยอน

เขาก็จะทำ

ด้วยความเฉลียวฉลาดและทางที่บ้านก็ทำงานด้านนี้มาอยู่แล้วมันเลยทำให้ชานยอลได้ที่เรียนได้ง่ายๆเพียงแค่ยื่นเกรดและโปรไฟล์ส่วนตัวไปให้กับทางมหาลัย แถมตอนไปวันสัมภาษณ์ยังได้เพื่อนใหม่ที่เรียนสาขาคอมพิวเตอร์ แถมมาเป็นโชคชั้นสอง

‘คิม จงแด’ เป็นผู้ชายหน้าตาคมๆที่เวลายิ้มทีแล้วหน้าเหมือนหมาบีเกิลไม่มีผิด ซึ่งก็ต้องยอมรับความสามารถในเรื่องแฮกของมันนั่นแหละที่ไปช่วยรื้อทะเบียนนักเรียนของโรงเรียนให้ แต่ทว่าจะมาหาตอนนี้มันก็ช้าไปแล้ว ที่โรงเรียนนั้นได้ลบข้อมูลของแบคฮยอนออกไปจนหมด

ความหวังในการตามหาแบคฮยอนนั้นแสนริบหรี่ แต่ก็ยังดีที่จงแดบอกว่ายังมีวิธี มันสามารถหาให้ได้ว่าบยอนแบคฮยอน อยู่ที่ไหนในคยองกีโด แต่ว่ามันอาจจะต้องเหนื่อยหน่อยเพราะคนที่ชื่อว่าบยอนแบคฮยอนมีเกือบพันคนในจังหวัดคยองกีโด พอตัดคนจากพื้นที่รอบนอกออกแล้วก็เหลือประมาณร้อยกว่าคน

มันทั้งเหนื่อยทั้งท้อ แบคฮยอนคนที่เขาอยากหานั้นไม่เคยเจอ คยองกีโดเองเขาก็ไม่เคยมาสักครั้ง จะพูดให้ถูกก็คือ นอกจากโซลกับเซจูบ้านเกิดแล้วชานยอลก็ไม่เคยแบ็กแพ็คไปไหนเองเลย ครั้งนี้ครั้งแรกที่ดูไม่ค่อยเข้าท่านัก ชานยอลไม่มีประสบการณ์ในการเตรียมตัวอีกทั้งเหงื่อดันมาออกในขณะที่อากาศกำลังลงต่ำ เหงื่อมันทำให้เหนอะหนะไม่สบายตัว แต่ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ยังคงพยายามหาตัวของแบคฮยอน

จากบ้านหลังหนึ่ง สู่บ้านอีกหลังหนึ่ง

ชานยอลก็ประสพพบแต่ความผิดหวัง เพราะมีคนเป็นแสนเป็นล้านคนที่ชื่อบยอนแบคฮยอน แต่มีเพียงหนเดียวเท่านั้นที่เขาอยากจะเจอตัว อยากจะถามสักคำว่าทำไมถึงได้หนีกันไปแบบนั้น

ร่างสูงโปร่งโซซัดโซเซมาที่ประตูหน้าบ้านตามแผนที่ และคิดว่าหากว่าบ้านหลังนี้ไม่มีแบคฮยอนแล้ว เขาอาจจะไปหาโรงแรมจิ้งหรีดนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยออกตามหาอีกครั้ง เดินเข้ามาถึงหน้าประตู มือหนาก็เอื้อมไปกดกริ่งเพื่อรอให้มีคนมาเปิดประตู

“สวัสดีครับ มาหาใครครับ”

ในขณะที่กำลังก้มๆเงยๆจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางอยู่นั้น เสียงที่ออกมาจากลำโพงของกริ่งโทรศัพท์ด้านหน้าก็ทำให้ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับกล้องตัวเล็กตรงหน้า คนที่อยู่อีกฝากฝั่งก็คงจะมองเขาจากเจ้าเครื่องนี้

“นี่ใช่บ้านของบยอนแบคฮยอนรึเปล่าครับ”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจนชานยอลงงงวย อีกทั้งรู้สึกว่ามันนานมากๆจนน่าแปลกใจเลยกดกริ่งเรียกอีกครั้ง

 “อ่ะ สะ..สวัสดีครับ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่ามีคนเปิดประตูออกมา ร่างที่สูงใหญ่รีบก้มให้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้านั้นเป็นหญิงสาวแถมยังดูมีอายุกว่าด้วย ลักษณะภูมิฐานเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่สูงไม่ถึงไหล่เขา เธอยิ้มอย่างใจดีจนตาโค้งเว้าคล้ายประจัทร์เสี้ยว

“จ่ะ แล้วนี่หนูมาหาใครจ้ะ”

“ผมเอ่อ.. กำลังตามหาคนที่ชื่อแบคฮยอนน่ะครับ” ชานยอลรีบพูด ก่อนล้วงมือเข้าที่กระเป๋าตรงอกพร้อมกับยื่นรูปขนาดเล็กมาให้เธอ รูปนั้นเป็นรูปของแบคฮยอนที่เขาขอถ่ายเอาไว้เมื่อไม่นานมานี้ ในรูปนั้นแบคฮยอนยิ้มแฉ่งให้กล้องอย่างน่ารักพร้อมแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่ในมือ “เขานามสกุลบยอน แล้วบ้านนี้...”

“ใช่จ่ะบ้านนี้เป็นบ้านของสกุลบยอน แต่ว่ามันเป็นนามสกุลน้าเอง ต้องขอโทษด้วยนะจ้ะ”

“แต่ว่าเมื่อกี้คนที่ตอบรับนั้นเป็นเสียงผู้ชายนี่ครับ”

“อ๋อออ นั่นน่ะลูกชายน้าเองแหละ” การที่โดนปฏิเสธครั้งนี้มันไม่แย่เท่ากับครั้งแรกเท่าไหร่ เขาได้แต่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“งั้นช่วยถามลูกคุณน้าให้หน่อยได้รึเปล่าครับ เผื่อว่าจะเคยรู้จักกับคนในรูป”

“ได้จ่ะ แล้วน้าจะถามให้นะ”

“งั้นเดี๋ยวผมเขียนเบอร์ทิ้งเอาไว้ให้นะครับ” ชานยอลขอรูปคืนเพื่อเขียนเบอร์ทิ้งเอาไว้ด้านหลังรูปอย่างกระตือรือร้น เขาทำแบบนี้กับทุกๆบ้านที่ไม่เจอแบคฮยอน อย่างน้อยๆขอเพียงแค่เบาะแสก็ยังดี ให้เขาได้อยู่ด้วยความหวังต่อไป

พอชานยอลยื่นรูปคืนให้เธอเสร็จ ก็จัดการล้วงแผนที่ออกมาดูแล้วก็เดินออกไปทันที

“เดี๋ยวสิพ่อหนุ่ม นั่นจะไปไหนต่อล่ะ!”

“ก็คงจะตามหาแบคฮยอนอีกนิดนึงน่ะครับ แล้วค่อยหาที่พักต่อ” ร่างสูงหันมาพูดกับเธออย่างสุภาพ พลางซ่อนความเหนื่อยล้าเอาไว้ในรอยยิ้มกว้าง ชานยอลกระชัดเป้บนหลังเพื่อไม่ให้มันหล่นลงไป

“แถวนี้คงจะหาโรงแรมยากสักหน่อยนะ แต่จะว่ายังไงดีล่ะ”

“...”

“มาพักบ้านน้าก่อนก็ได้นะ”

หะ... คนที่คยองกีโดเขาแปลกๆ หรือว่าบ้ากันแน่ การชวนคนแปลกหน้าเข้าบ้านนี่ไม่บ้าก็ต้องบ้ามากๆแน่ๆ แต่เอาเถอะนี่มันก็ค่ำเกินกว่าจะไปหาโรงแรมนอนแล้วจริงๆ อีกทั้งคุณน้าเองก็ไม่ได้เป็นคนที่มีท่าทางไม่น่าไว้ใจด้วย คำตอบของเขาตอนนี้เลยมีเพียงแค่ตกลง

“แล้วนี่ลูกคุณน้าเค้าจะไม่ว่าหรอครับ”

“ไม่หรอกจ่ะ เค้าชอบเล่นเกมส์อยู่ในห้องน่ะนานๆทีถึงจะลงมา” คุณน้าคนนั้นยิ้มอ่อนก่อนจะเปิดประตูบ้านให้กว้างขึ้นเพื่อที่เขาจะได้เข้าไป ชานยอลเดินเข้ามาก็พบกับตัวบ้านหลังพอดีที่แสนอบอุ่น ทางเข้าหน้าบ้านมีดอกเดซี่ปลูกเอาไว้ข้างรั้วที่มีรูปวาดน่ารักๆอยู่ข้างฝาผนัง เท่าที่เห็นเป็นรูปพ่อ แม่ แล้วก็ลูกชายตัวอ้วนกลม

“ทำตัวตามสบายเลยนะจ้ะเดี๋ยวน้าไปเอาน้ำมาให้” ชานยอลที่เดินมาในห้องรับแขกอย่างงๆก็ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเขาถูกแขนเล็กดึงให้นั่งลงกับโซฟา

“มะ ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่”

“เกรงใจอะไรกันคนกันเองทั้งนั้น แล้วไอ้เป้ที่สะพายอยู่น่ะถอดออกได้แล้วมั้ง” ชานยอลสะดุ้งเมื่อเห็นว่าตัวเองลืมถอดกระเป๋าออกก่อนนั่งลงบนโซฟา จึงเอี่ยวตัวดึงสายกระเป๋าที่รัดอยู่กับตัวออกเป็นพัลวัน ท่าทีของคนตัวโตที่ทำงกๆเงิ่นๆทำให้ซอนมีรู้สึกเอ็นดูเสียเต็มประดา ก่อนจะเดินออกมาเอาน้ำเอาท่าไปให้กับคนเดินทางไกลเสียงหน่อย

“นี่จ่ะน้ำ”

“อ่ะ ขอบคุณครับ” ยื่นมือใหญ่ออกไปรับน้ำเย็นๆมาถือไว้ในมือก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคุณน้าใจดีกำลังนั่งลงใกล้ๆกับเขา

“แล้วชื่ออะไรจ้ะเนี่ย ดูท่าว่าจะเดินทางมาไกลนะจ้ะ”

“ชานยอลครับ ปาร์คชานยอล มาจากโซลนี้เองครับ”

“ตายแล้ว ไกลนะนั่นน่ะ น้าชื่อซอนมีนะจ้ะ บยอนซอนมี ส่วนเจ้าลูกชายชื่อ คิม ฮันนึล”

“อะ อ๋อครับ ผมก็นึกว่า...”

“จะเป็นคนที่ตามหาใช่มั้ยล่ะ ว้าแย่จังเลย คนแถวนี้ก็ไม่ค่อยมีเด็กผู้ชายที่มีชื่อขึ้นต้นด้วยตัวแพกด้วยสิ ไว้พรุ่งนี้ค่อยออกไปหาหมู่บ้านอื่นนะ วันนี้ก็พักบ้านน้าให้หายเหนื่อยก่อน ดูซิเหงื่อออกเต็มเลย” ชานยอลยิ้มรับน้อยๆเมื่อคุณน้าซอนมือยื่นมือมาเช็ดเหงื่อที่ไรผมออกให้เบาๆ

“นี่กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวน้าทำให้ทานนะ”

“คือผมไม่หิวทะ..”

“แหนะๆ ไม่ปฏิเสธสิจ้ะชานยอล เอาเป็นว่ากินข้าวกันดีกว่าเนอะเดินทางมาเหนื่อยๆ”

“งั้น เดี๋ยวผมช่วยทำนะครับ” ซอนมีพักหน้ารับก่อนจะเดินนำไปที่ห้องครัว

ชานยอลทำตัวไม่ถูกเลยกับความรู้สึกที่เป็นกันเองมากเกินไปของคนตรงหน้านี้ ถ้ากับคนแปลกหน้าแล้วใครเขาก็คงใจดีหาข้าวหาน้ำให้อย่างกระตือรือร้นขนาดนี้ ไม่มีหรอกในยุคแบบนี้ มากสุดก็แค่ที่พัก นี่มันจะเป็นเหมือนในหนักฆาตกรรมที่เขาชอบดูบ่อยๆรึเปล่านะ ที่ว่าชวนคนแปลกหน้าเข้าบ้านแล้วหั่นกินตอนท้ายเรื่อง

คงไม่หรอกมั้ง

“นี่คุณน้าเล่นกล้ามด้วยหรอครับ”

“หืม?” ซอนมีที่เอาวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็นขมวดคิ้วหลังจากที่ชานยอลถาม ร่างสูงโปร่งมองไปยังขวดยามากมายบนโต๊ะก่อนจะชี้นิ้วให้ดู

“ก็บ้านน้ามีแต่ขวดแอลคาเนทีน อย่างกับพวกเล่นกล้ามเลย”

“อ๋อ นั่นของเจ้าลูกชายน่ะ บ้าเกมส์ไม่พอยังบ้ากล้าอีก” ชานยอลพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายแล้ว การมีกล้ามเนื้อคือสิ่งหนึ่งที่ในชีวิตต้องมีกับเขาสักครั้ง

“มาเดี๋ยวผมช่วยเองครับ” พอเห็นว่าคนใจดีเตรียมจะหั่นผัก ตัวก็รีบเข้าไปช่วยทันที ชานยอลปลดกระดุมที่แขนเสื้อทั้งสองออกก่อนจะพับขึ้นสูงเพื่อล้างมือ แล้วรับมีดมาหั่นผักให้อย่างขะมักเขม้น

“แหม ทำเป็นด้วยหรือจ้ะเนี่ย ผู้ชายสมัยนี้เขาไม่ค่อยเข้าครัวกันหรอก”

“ทำเป็นไว้มันก็ดีไม่ใช่หรือครับ”

“...”

“เพื่อถ้าเกิดว่าแฟนทำกับข้าวไม่เป็น เราก็จะได้ทำแทนไงครับ”

“อุ้ย น่ารักจังเลย”

ชานยอลหมายความตามอย่างที่พูดจริงๆ เขาชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็กๆเพราะว่าติดแม่ ดังนั้นด้วยใจคนทำแล้วการที่ได้เห้นคนทานมีความสุขคนทำก็มีความสุขตามไปด้วย ดังนั้นชานยอลจึงชอบทำอาหารให้แบคฮยอนทาน เพราะเขาชอบสีหน้าที่แสนมีความสุขของแบคฮยอน

 “มาจ่ะ เดี๋ยวน้าเอาไปผัดเองนะ”

“ครับ” ชานยอลพยักหน้ารับก่อนจะถอยออมาจากเคาน์เตอร์เพื่อให้น้าซอนมีเข้าไปจัดการกับอาหารต่อ “เอ่อ... ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ”

“ใกล้ๆกับห้องนั่งเล่นเลยจ่ะ ประตูสีฟ้านะ”

“ขอบคุณครับ”

เอ่ยขอบคุณก่อนจะหมุนตัวกลับ หวังว่าจะได้ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่อเสียหน่อย ทว่าเขากลับเห็นร่างท้วมของผู้ชายคนนึงวิ่งแจ้นหายเข้าไปในห้องใต้บันไดอย่างกลัวว่าใครจะจับได้อย่างนั้นแหละ เขาไม่ได้สนใจอะไรมากคิดว่าลูกชายของคุณน้าคงจะโลกส่วนตัวสูงพอสมควร

ชานยอลเดินเลยผ่านไปได้ไม่กี่ก้าวก็หมุนตัววกกลับมาอีกครั้ง เพียงเพราะคิดว่าอย่างน้อยๆแค่ลองถามเบาะแสจากคนๆนี้ดูเขาอาจจะเคยเจอแบคฮยอนก็ได้

ร่างสูงหยุดลงตรงหน้าประตูห้องใต้บันได โดยที่มีเพียงช่องสอดซองจดหมายเล็กๆ เขาก้มตัวลงมาเพื่อมองลอดเข้าไปยังด้านใน ซึ่งนั่นทำให้ชานยอลสบตาเข้ากับคนด้านในอย่างบังเอิญ โดยที่ระยะห่างมีเพียงแค่ประตูกันเท่านั้น

ดวงตารีเรียวของคนด้านในเลิกลักไปมาราวกับคนมีคดีติดตัว ซึ่งนั่นทำให้ชานยอลนึกไปถึงท่าทีของแบคฮยอนตอนที่กำลังจะโกหกอะไรบางอย่าง ซึ่งเขาอ่านแววตาคู่นั้นออกทุกระเบียบนิ้ว ทั้งความต้องการ หรือความรู้สึก ณ ขณะนั้น

“เอ่อ ขอโทษนะ”

“...” ชานยอลเม้มปากอยู่ที่นึงก่อนจะล้วงเอารูปแบคฮยอนออกมาจากกระเป๋าเสื้อตรงอกแล้วยื่นมาให้อีกคนผ่านช่องสอดจดหมาย

“ฉันอยากจะถามหน่อยว่านายรู้จักคนในรูปบ้างมั้ย”

“ไม่เลย ไม่รู้จัก”

เสียงของอีกคนที่เปล่งออกมาทำให้ชานยอลชะงักไปชั่วขณะ ลักษณะการออกเสียงในแต่ละช่วงพยางค์นั้น มันเหมือนกับแบคฮยอนไม่มีผิดเพี้ยน จะว่าเขาบ้าไปแล้วก็ได้ที่คิดว่าคนตรงหน้าคือแบคฮยอนเพียงแค่ได้ยินเสียง

เขาจำทุกสิ่งที่เป็นแบคฮยอนได้อยู่แล้ว แม้กระทั้งน้ำเสียง หรือแววตาที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ในอีกฝากฝั่งของประตู บางที่แบคฮยอนก็ควรได้รู้เสียบ้างว่าชานยอลดีใจแทบบ้าอยู่แล้วในตอนนี้ ความเหนื่อยล้าทั้งหมดทั้งมวลที่สะสมมาตลอดทั้งวันมันได้สลายหายไปในพริบตา เพียงแค่คนตรงหน้าคือแบคฮยอน

“งั้นหรอ”

“แล้วนายจะตามหาเขาไปทำไม ผู้หญิงสวยๆมีอีกเยอะแยะ” แบคฮยอนส่งรูปคืนกลับมาก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาด้วยอีก ชานยอลอยากจะรู้เหลือเกินว่าเขาทำอะไรผิด แบคฮยอนถึงได้หนีกันมาอย่างนี้

อยากจะถาม...

ว่าไม่รักกันแล้วหรือยังไง

“ผู้หญิงสวยกับหัวใจมันคนละอย่างกัน”

“...”

“ฉันอยู่โดยไม่มีหัวใจไม่ได้หรอก”

 

ชานยอลไม่ได้บอกไปว่าเขารู้แล้วว่าคนที่แอบอยู่ห้องใต้บรรใดนั้นคือแบคฮยอน เพราะเขารู้ว่าถึงจะพูดอะไรออกไป อีกคนก็คงจะไม่ยอมฟังทั้งนั้น

แค่หน้ายังไม่ยอมให้ดูเลยนับประสาอะไรกันกับเปิดใจคุยกัน แบคฮยอนเป็นที่ดื้อ และจะยิ่งดื้อถ้าหากว่าได้ไปเห็นอะไรมา หรือโกรธอะไรเข้ามากๆ ชานยอลไม่รู้จะทำยังไงในขณะแม่ของแบคฮยอนก็ได้แต่เพียงแตะเบ่าของเขาเอาไว้เบาๆก่อนจะขอเวลาให้กับแบคฮยอน

ช่วงชีวิตที่มันไม่มีแบคฮยอนเคียงข้างกาย เหมือนทุกๆสิ่งที่เคยสว่างสดใสค่อยๆแตกดับและแห้งเหี่ยวลงไปในพริบตา จากที่ไม่เคยหนาวก็กลายกลับว่าหนาวเสียจนติดลบ ไม่อาจจะเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ กับอะไรใหม่ได้เลย พึ่งจะเข้าใจว่าการขาดใครไปสักคนมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

โครม!

เสียงอึกทึกครึกโครมภายในบ้านต้นไม้ของว่าที่พ่อเลี้ยงชานยอลนั้นดังสนั่น ทำเอาร่างสูงใหญ่ที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่บนพื้นไม้แข็งๆต้องลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของฤดูใบไม้ผลิ รอบๆกายกำยำนั้นเต็มไปด้วยขวดแก้วของสุราอีกทั้งก้นกรองบุหรี่นับสิบ

เพล้ง!

เสียงคราวนี้เกิดขึ้นใกล้ๆตัวทำเอาคนตื่นง่ายอย่างเขาตื่นขึ้นเต็มตา แม้จะยังคงเหลืออาการเมาค้างอยู่บ้าง ชานยอลกวาดสายตาไปรอบๆพื้นที่ตามสัญชาตญาญก่อนจะพบว่าคนที่กำลังก่อนกวนการหลับของเขาคือ คุณย่าสุดที่รัก

มือเหี่ยวชรานั่นยกกระถางต้นกุหลาบหินขึ้นมาท่ามกลางความตื่นตกใจของชานยอล

“ยะ ย่า!”

เพล้ง!

ต้นไม้กระจิ๊ดริดนั้นกระจัดกระจายตามพื้นไม้ไปต่อหน้าต่อตา ไม่รวมกับบนพื้นที่เหมือนถูกถอนทำลายก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาด้วย จิตใจคนปลูกมันแทบแตกออกจากกันตอนที่ย่าใช้มือที่ชรากาลของตนเองนั้นปัดกระถางบนชั้นวางจนหมดสิ้น

“ย่า! ไม่เอา ไม่ทำต้นไม้ผม” คนเป็นเจ้าของวิ่งเข้ามารวบตัวของหญิงเฒ่ามากอดเอาไว้แน่น เพราะไม่อาจปล่อยให้ย่าทำแบบนั้นกับต้นไม้แสนรักของเขาได้อีกแล้ว ต้นไม้ที่เขาหวงแหนมานับสิบปีทำไมย่าถึงทำกันได้ลงคอ คนที่สอนให้เขารักทำไมถึงได้มาทำลายจนแตกหักแบบนี้

“ปล่อย... ย่าจะโค่นต้นมันให้หมด”

“ไม่เอาย่า มันเจ็บแล้ว ไม่เอานะย่า...”

“ก็ทีเจ้านายมันไม่รักแล้วมันจะอยู่ไปทำไม”

“ใครบอกย่า ผมรักของผมทุกวัน” ชานยอลค้านสิ่งที่ย่ากล่าวหาสุดฤทธิ์ ต่อให้ต้องบาดหมางใจ ชานยอลจะไม่มีทางยอมให้ใครมาแตะต้องต้นไม้แสนรักของเขาเด็ดขาด

“เหอะ! น้ำหน้าอย่างนี้นะจะรักใครได้ ขนาดตัวของแกเองแกยังไม่รัก”

“...”

“ต่อให้ไม่มีเขา เราก็ต้องอยู่ให้ได้นะตาชาน” คำพูดของย่านั้นแทงเสียบลึกเข้ามาตรงกลางใจ เพราะสภาพของชานยอลตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับศพ ยิ่งคิดถึงแบคฮยอนมากเท่าไหร่ ชานยอลก็เอาแต่กินเหล้าสูบบุหรี่มากยิ่งขึ้น แถมยังขังตัวเองอยู่แต่ในบ้านต้นไม้

พิษรักเกือบคร่าชีวิตว่าที่พ่อเลี้ยงตายเสียแล้ว

“ผม.. ผมอยากให้เขากลับมาย่า.. ผมคิดถึงเขา”

“ตาชาน.. ฟังย่านะ”

“...”

“ถ้าคนมันไม่รักแล้ว ต่อให้ทำยังไงเขาก็ไม่รักเรา มันจะมีแต่เราที่เป็นฝ่ายเจ็บนะลูก ความคิดถึงมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ทำให้คนเราอ่อนแอ หากแต่มันจะคอยย้ำเตือนเรา ว่าครั้งหนึ่ง...หัวใจดวงนี้มันเป็นของใคร”

ว่าที่พ่อเลี้ยงพยักหน้ารับคำทั้งน้ำตา

ไม่รู้ว่าเหตุใดจิตใจถึงเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้

 

กระเทยยุ่งๆ

เย่~ บนนี้ยาวมาจนถึงกับต้องปาดเหงื่อ

ยังไม่ได้อ่านคิดผิดนะคะ อาจจะมีเยอะบ้าง 555

iรีบอัพเพราะรู้ว่าพวกเธอรอ

  

ช่วงเพลงใหม่แกะกล่อง(หีบ)

ช่วยเก็บ ผ้าเช็ดหน้า ของฉันหน่อยได้ไหม

เพราะฉันทำมันตก