คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #102 : [MidoTaka] Kokoro Kiseki Ver.Midorima
Title : Kokoro kiseki ver.midorima
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Midorima x Takao
Notes : โทษทีน่อที่มาลงช้า พอดีเมื่อวานไฟดับ =-= ฟิคนี้มาจากเพลงนี่จ้า [BakaTM] ココロ・キセキ Kokoro Kiseki [Thai ver.] เดี๋ยวสัปดารห์หน้ามีต่อเพลงของรินด้วยนะ
................................................................
Kokoro kiseki ver.midorima
"เสร็จล่ะ..." เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นมาจากร่างคนผมเขียวที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ โดยที่ไม่ห่างกันนักมีหลอดทดลองที่มีน้ำอยู่เต็มซึ่งภายในมีร่างของมนุษย์...ไม่สิ ต้องบอกว่าหุ่นยนต์ที่รูปลักษณ์เหมือนมนุษย์อยู่ "...ขอให้สำเร็จทีเถอะ"
ชายหนุ่มผมเขียวอายุราวๆ ยี่สิบปลายๆ มองผลงานของตนด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง ก่อนที่จะกดปุ่มเอ็นเทอร์
ข้อมูลต่างๆ ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอคอม หลั่นไหลไปมาราวเริงระบำก่อนที่จะข้อมูลเหล่านั้นจะค่อยๆ หายไปพร้อมกับ...ดวงตาสีฟ้าอมเทาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
"สำเร็จ...สินะ?" ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนที่จะคียด์ข้อมูลบางอย่างลงในคอม ก่อนที่น้ำในหลอดทดลองจะถูกระบายออกพร้อมกับกระจกรอบๆ ถูกดึงลงไปซ่อนด้านล่างจนเหลือเพียงแท่นยืนเท่านั้น
"..." ดวงตาสีเขียวมองหุ่นยนต์ในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มอายุสิบหกผมดำ ก่อนที่จะเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างอีกฝ่ายเบาๆ "มีอะไรผิดปกติไหม?"
"ไม่มีอะไรผิดปกติ ระบบทุกอย่างสมบูรณ์ดี" เด็กหนุ่มเอ่ยราวรายงาน
"...นายรู้ไหม? ว่าฉันเป็นใคร?" ชายหนุ่มถามขึ้น
"คนที่สร้างฉันขึ้นมาไง" คำตอบแลดูไร้ความรู้สึกดังออกมาจากปากเด็กหนุ่ม
"รู้ชื่อฉันไหม?" ชายหนุ่มถามต่อ
"มิโดริมะ ชินทาโร่" เด็กหนุ่มผมดำตอบ
"งั้นชื่อของนายล่ะ?" มิโดริมะสอบถามต่อไป
"แล้วแต่คุณจะตั้ง..." เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายนิ่งๆ
"งั้นเหรอ..." มิโดริมะยิ้มเศร้านิดๆ ก่อนเอ่ยถ้อยคำออกมา "...ชื่อของนายต่อจากนี่ไปคือทาคาโอะ คาซึนาริ...จำไว้ให้ดีล่ะ"
"รับทราบ..." เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ
"ดีมาก" มิโดริมะลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ ด้วยท่าทาง...ที่ช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน
...เขาทำยังไม่สมบูรณ์ดีสินะ?...
ชายหนุ่มผมเขียวถอนหายใจหน้าคอมพิวเตอร์อย่างเหนื่อยๆ ...ทุกสิ่งที่เขาทำไปยังคงมีสิ่งหนึ่งที่ขาดไป...
...นั่นคือหัวใจ...
มิโดริมะกดแป้นพิมพ์อย่างต่อเนื่อง พยายามทำสิ่งนี่ให้สำเร็จให้ได้...ที่จริงตามปกติหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึกนั้นมันถูกแล้วล่ะ แต่สำหรับทาคาโอะน่ะไม่ใช่...
...ทาคาโอะนั้นเป็นกึ่งมนุษย์กึ่งหุ่นยนต์...โอเค เขารู้การทดลองกับมนุษย์มันผิดกฏหมาย แต่เขาปล่อยให้ทาคาโอะตายไม่ได้! ต่อต้องใช่วิธีไหนเขาก็ไม่สน! แค่ทาคาโอะยังอยู่กับเขาพอ!
...เรื่องมันเกิดเมื่อสิบปีก่อน...ตอนที่เขากับทาคาโอะเมื่อตอนอยู่ปีสองได้ระหว่างที่พวกเขาเดินทางไปค่ายฝึกซ้อมดั่งปกติทุกปี ได้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อได้มีผู้ก่อการร้ายฝังระเบิดไว้ที่พื้นถนนและรถที่ดันไปเหยียบระเบิดนั้นคือรถที่พวกเขานั่ง
...หลังเหตุการณ์นั้นเขาจำอะไรไม่ได้มากนักหรอก เขารู้เพียงรู้สึกตัวขึ้นมานั้นเขาเห็นทาคาโอะนอนจมกองเลือดอยู่กับเสียงเอะอะโวยวายของมิยาจิซัง (คนน้อง) เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ ที่เขาจำได้อย่างแม่นยำ
...เมื่อพวกเขาทั้งหมดถูกลำเลียงไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ในเหตุการณ์นั้นมีผู้บาดเจ็บจำนวนมาก ถึงไม่มีใครตายแต่คนที่บาดเจ็บมากที่สุดคือทาคาโอะที่บาดเจ็บสาหัสมากจนถึงขั้นสมองตาย...ทางแพทย์แนะนำว่าให้ทาคาโอะไปอย่างสงบซะ คือวิธีที่ดีที่สุด แต่เขานั้นค้านหัวชนฝากับเรื่องนี้และให้อาคาชิช่วยอย่างลับๆ จนได้เสนอเรื่องที่สุดปวดจิตออกมาซึ่งก็คือการทำการทดลองผสมระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักรเพื่อยืดชีวิตทาคาโอะ
...แน่นอนการกระทำนั้นส่วนมากไม่มีใครยอมรับ เขารู้ดีแต่เขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะว่ายังไง ทางครอบครัวทาคาโอะก็ยอมรับข้อเสนอนี่ของอาคาชิเช่นกันเพราะสำหรับพวกเขา...การสูญเสียครั้งนี้เกินที่จะรับไหวจริงๆ
...ในตอนแรกๆ เขาเริ่มทำการทดลองกับสัตว์ก่อน เพราะเขาไม่กล้าทดลองกับทาคาโอะจริงๆ และเมื่อสำเร็จจนมั่นใจได้แล้วเขาถึงเริ่มมาทดลองกับทาคาโอะจนสำเร็จนี่แหละ
...แต่น่าเสียดายที่ครอบครัวทาคาโอะไม่ได้มาเห็นเพราะเมื่อปีก่อนครอบครัวทาคาโอะได้ย้ายไปตั้งรกรากที่อเมริกา...ถึงอย่างนั้นเขาก็ส่งภาพทาคาโอะไปให้ทางนั้นเป็นครั้งคราวเหมือนกัน ซึ่งครอบครัวทาคาโอะเองก็ดูดีใจกันมากที่ได้เห็นทาคาโอะเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง พูดคุยได้อีกครั้ง
...ตอนนี้ปัญหาต่อไปคือต้องสอนสิ่งต่างๆ ให้ทาคาโอะใหม่ ถึงแม้ความรู้ความสามารถของทาคาโอะจะเท่ากับตอนนั่นเด๊ะเลยก็ตาม แต่ด้านความรู้สึกกับการแสดงอารมณ์นี่สิ...เขาจะเอาที่ไหนไปสอนดีเนี่ย?! ปกติเขาโดนว่าเป็นพวกด้านชาอยู่!
...ดั่งนั้นเลยทำการสร้างโปรแกรมที่ว่าหัวใจในตอนนี้โดยใส่...ความคิดถึง ความห่วงหา ความสุข ความเศร้าและความรักทั้งหมดของเขาลงไป
"มาเตอร์...กาแฟ..." เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นทำให้มิโดริมะรู้สึกตัวและหันไปมองยังต้นเสียง
"ขอบใจ ทาคาโอะ" มิโดริมะรับกาแฟมาดื่ม "ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"
"สิบโมงเช้า" ทาคาโอะตอบ
"ทำงานยาวไปหน่อยแฮะ...แต่ช่างเถอะ" มิโดริมะเพิ่งรู้ตัวมาว่าตนตอนนี้ทำงานเกินหนึ่งวันหนึ่งคืนอย่างไม่หลับไม่นอนมาแล้ว...ว่าตามจริงที่เขานอนเองจริงๆ มีแค่ไม่กี่ครั้งเอง นอกนั้นสลบเหมือดคาคอมเลย
"แต่มาสเตอร์น่าจะไปนอนหน่อยดีกว่า...บ่ายนี้คุโรโกะซังจะมาหา" ทาคาโอะเอ่ยด้วยหน้าตาย
"คุโรโกะ? เออ...เมื่อวันก่อนหมอนั่นบอกว่าจะมานี่น่า..." มิโดริมะทำท่าเหมือนเพิ่งนึกออก "งั้นฉันไปนอนก่อนนะ ขอบใจที่บอก"
"ครับ..." ทาคาโอะพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป...คาดว่าคงไปจัดเอกสารที่เขากองๆ ไว้ในห้องตามปกติ
ส่วนมิโดริมะก็เดินปานซอมบี้ไปนอนที่เตียงที่ฟุ่นเริ่มจับเพราะไม่ได้มาล้มตัวนอนนานและใช้เวลาเพียงไม่นานพล็อยหลับไป...
...พอเมื่อถึงเวลานัดทาคาโอะก็มาลุกมิโดริมะไปล้างหน้าล้างตาเพื่อพบคุโรโกะที่เดินทางมาถึงแล้วนั้นเอง
"สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานนะครับมิโดริมะคุง" พอมิโดริมะก้าวขาเข้ามาในห้องรับแขก เสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้นมา...เล่นทำเอามิโดริมะสะดุ้งเพราะไม่ทันเห็นอีกฝ่ายที่นั่งอยู่
"ไงคุโรโกะ จืดจางลงกว่าเดิมอีกขึ้นแล้วสินะ?" มิโดริมะเอ่ยแกมประชดนิดๆ
"ครับ คงงั้นแหละครับ" คุโรโกะเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมมองทาคาโอะที่เอาชามาเสิรฟ์ให้ "แต่ไม่คิดเลยนะครับ...ว่าคุณจะสร้างปาติหาริย์แบบนี้ได้"
"อื้ม..." มิโดริมะพยักหน้ารับ...การที่ทาคาโอะลืมตาขึ้นมาได้นั้นนับว่าเป็นปาติหาริย์จริงๆ ถึงแม้เจ้าตัวจะไร้ความรู้สึกไปหน่อย แต่การที่คิดเองทำสิ่งต่างๆ เองได้โดยไม่ต้องสั่งเนี่ยถือว่าสุดๆ แล้ว "...ที่นายมานี่มีธุระอะไรล่ะ? ปกติเห็นไม่ค่อยมานิ?"
"แค่มาดูว่าคุณไม่ตายคาคอมไปแล้วแค่นั้นแหละครับ ส่วนที่ไม่ค่อยมาเนี่ยจะถามทำเผือกอะไรครับ? ก็เล่นมาตั้งบ้านอยู่กลางบ้านกลางเขาแบบนี้มันเดินทางยากนะครับ" คุโรโกะเอ่ยพลางกัดคนผมเขียวไปในตัว
"นายดูปากจัดขึ้นเยอะเลย" มิโดริมะถอนหายใจ...เมื่อก่อนก็ว่าเกรียนแล้ว เดี๋ยวนี้ดูอัพเลเวลตามความจืดจางเลยนะ!
"ลองคุณต้องลับฝีปากกับไฮซากิคุงทุกวันสิครับ? ปากจัดตามผมแน่..." คุโรโกะถอนหายใจ
"...นายไปเจอไฮซากิได้ไงทุกวันเนี่ย?" มิโดริมะถ้าจำไม่ผิดบ้านของไฮซากิก็อยู่ไกลกับบ้านคุโรโกะนะ ไม่น่าบังเอิญเดินมาเจอกันได้นิ?
"คุณไม่รู้สินะครับว่าไฮซากิคุงทำงานที่เดียวกับผม" คุโรโกะยกมือปิดหูเตรียมที่จะ...
"ห๊า!?" ...รับเสียงตะโกนอย่างไม่อยากเชื่อของเพื่อนตน "นายว่าไงนะ!?"
"ตามที่ได้ยินนั้นแหละครับ" คุโรโกะค่อยๆ เอามือลง
"ใครรับมันเข้าทำงานฟะ!?" มิโดริมะไม่เข้าใจจริงๆ...ถ้าเป็นงานอื่นเขาพอว่า แต่งานเดียวกับคุโรโกะเนี่ยมันเกินไปมั้ง! คุโรโกะเป็นครูอนุบาลนะเฟ้ย! แสดงว่าไฮซากิก็เป็นด้วย...มันจะทำเด็กเสียคนไหมเนี่ย!?
"ก็ผอ.นั้นแหละครับ..." คุโรโกะกรอดตาไปมา "...แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ไฮซากิคุงรู้หน้าที่อยู่ จะมีนิสัยเดิมเฉพาะนอกเวลางานครับ"
"ถึงแบบนั้นก็ไม่น่าเชื่ออยู่ดี..." มิโดริมะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ "...แล้วที่มานี่ตกลงมาดูแค่ว่าฉันยังไม่ตายขึ้นอืดคาคอมใช่ไหมเนี่ย?"
"ครับ ตามนั้นเลยครับ..." คุโรโกะเอ่ย "...และที่มาที่นี่ผมก็อยากบอกกับคุณเรื่องหนึ่งน่ะครับ"
"อะไร?" มิโดริมะถาม
"ตอนนี้อย่าลืมนะครับ...ว่าเวลาของคุณมีจำกัด..." คุโรโกะทำหน้าเครียด "...กรุณาดูแลตัวเองเพื่อยืดเวลานั้นออกไปด้วยครับ"
"ขอบใจที่เตือน แต่..." มิโดริมะยิ้มบางๆ ออกมา "...ฉันคงทำไม่ได้หรอกนะ"
หลังจากนั้นชายหนุ่มทั้งสองก็คุยกันไปเรื่อยตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน และพอใกล้ค่ำคุโรโกะจึงได้ขอตัวกลับบ้านไป
เมื่อคุโรโกะกลับไปแล้ว มิโดริมะก็ลอยกล้บไปทำงานตามเดิม...แม้ก่อนหน้าจะโดนคุโรโกะเทศยาวเรื่องนี้มาก็ตาม...
...เขารู้...รู้ดีว่าเวลาเขาเหลือน้อยลงเต็มที เพราะโรคที่เกิดจากการทำงานหนักบวกกับการคลุดอยู่กับสารเคมีเป็นเวลานาน
...แต่เขาไม่สน เขาอยากทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้น อยากใช้เวลาที่เหลือกับทาคาโอะให้มากที่สุด...เพื่อทาคาโอะเท่านั้น
...เขาอยากทำให้ได้ก่อนเวลาของเขาจะหมดลง อยากให้ทาคาโอะเข้าใจถึงความสุขและความเศร้า
...ถึงตลอดมาเขาลองใช้หลายๆ วิธีมาลองแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่ได้ผล ไม่ว่าพาไปเที่ยว พาไปในสถานที่ที่ทาคาโอะบอกว่าชอบ เอาการด์อะไรสักอย่างที่ทาคาโอะชอบเล่นมาให้ พาไปเล่นบาส
...โอเค อันสุดท้ายเนี่ยเป็นอันเดียวที่ทาคาโอะดูจะมีความรู้สึกมากที่สุดถึงแม้จะถือว่ามันจะไม่มากนักในมาตราฐานคนปกติก็ตามก็เถอะ
...แต่พอทำมานานๆ แล้วเขาก็เริ่มคิดว่า...มันอาจไม่มีวันส่งถึงทาคาโอะเลยก็ได้ แต่เขายังเลือกที่จะเชื่อ...เชื่อว่าสักวันทาคาโอะคงได้รับมันในสักวัน
...แต่เวลาของเขาเหลือเท่าไหร่กันล่ะ? เวลาที่ยังเดินเรื่อยไปนี่เขายังอยู่ได้นานเท่าไหร่กัน?
"เฮ้อ..." มิโดริมะถอนหายใจเบาๆ "...นี่มัน...จะโอเคหรือเปล่า?"
...ที่เขาทำเนี่ยมันจะได้ผลไหม? และมันจะเสร็จได้ทันเวลาหรือเปล่า?...
"แค่กๆ!..." เมื่อคิดมาถึงตรงนี้จู่ๆ มิโดริมะก็ที่จะเริ่มไออย่างหนักและหนักขึ้นเรื่อยๆ พอหยุดไอมิโดริมะยกมือที่ตนใช้ปิดปากเมื่อครู่ขึ้นมามอง...และเห็นว่ามันเปื้อนด้วยเลือดสีแดง "...เวลา...กำลังจะหมดลงจริงๆ สินะ?"
...เขา...มาได้แค่นี้เหรอ?...
"ทาคาโอะ..." น้ำตาเริ่มคลอในดวงตาสีมรกตอย่างเจ็บใจ...เจ็บใจที่ตนมาได้แค่นี้และอีกไม่นานเขาก็คงจากไป ทิ้งให้ทาคาโอะต้องอยู่คนเดียว "...ฉันนี่มัน...เห็นแก่ตัวจริงๆ ให้ตายเถอะ"
...เขาเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเห็นทาคาโอะตาย แต่กลับต้องมาตายให้ทาคาโอะเฝ้ามองแทนเสียนิ...
"ฉันอยากอยู่กับนาย...ทาคาโอะ..." มิโดริมะพึมพำเบาๆ พร้อมพิมพ์คีย์ลงคอมราวกับจดหมายบอกลา "...ถึงแม้เวลาฉันใกล้หมดลงแล้ว...แต่ฉันดีใจที่นายตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดีใจที่ได้ใช้เวลาร่วมกับนายอีกครั้ง และ...คงดีกว่านี้ถ้าความรู้สึกของฉันส่งถึงนาย"
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูเบาๆ ดังขึ้นมาทำให้มิโดริมะต้องรีบพับหน้าต่างข้อมูลเมื่อครู่ลงทันที พร้อมหันไปมองยังคนที่เดินเข้ามา
"มาสเตอร์..." เด็กหนุ่มมองชายผมเขียว ภายใสดวงตาสีฟ้าอมเทาที่ดูเหมือนไร้จิตใจนั้นสะท้อนภาพของมิโดริมะที่ดูหมดแรงออกมา "...ทำไมคุณ...ถึงร้องไห้กันล่ะ?"
"..." มิโดริมะเพิ่งสำนึกได้ว่าตนลืมเช็ดน้ำตาที่หลั่นไหลของตน มือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างลวดๆ "เปล่า...ไม่มีอะไร?"
"แน่ใจนะ?" ทาคาโอะถามย้ำ
"อื้ม" มิโดริมะพยักหน้ารับพร้อมยกมือลูบหัวทาคาโอะที่เดินเข้ามาใกล้ตน "ฉันไม่เป็นไรหรอก"
...ในวันนี้นายก็ยัง...ไม่อาจรับรู้สึกนั้นได้เลย...
"มาสเตอร์..." มือของทาคาโอะค่อยๆ จับใบหน้าของมิโดริมะเอาไว้ "...อย่าร้องไห้...เลยนะ"
"..." มิโดริมะคว้าตัวอีกฝ่ายมากอด "...ทาคาโอะ...ฉันขอโทษ"
...ขอโทษ...ที่ฉันปกป้องนายไม่ได้ในตอนนั้น...
...ขอโทษ...ที่อีกไม่นานฉันต้องจากนายไป...
...และขอโทษ...ที่ฉันเห็นแก่ตัวแบบนี้...
...ฉันรักนาย...รักนายนะ ทาคาโอะ...
"..." ทาคาโอะมองมิโดริมะอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะกอดตอบอีกฝ่าย
"ฉันขออยู่แบบนี้...สักพักได้ไหม?" มิโดริมะถามขึ้นมาเบาๆ
"ตามแต่คุณต้องการเลย" ทาคาโอะเอ่ยขึ้นมาพร้อมลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ คล้ายปลอบโยน
"ขอบคุณ..." มิโดริมะเอ่ยพร้อมฝังอีกฝ่ายลงในอ้อมกอด
...ขอบคุณมากที่...
...นายยังอยู่ตรงนี้...
...ทาคาโอะ...
นับแต่วันนั้นมามิโดริมะนั้นต่างทุ่มเททุกอย่างให้แก่การสร้างหัวใจและทาคาโอะอย่างไม่หยุดพัก เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาเสียเวลากับการนอนไปเขาอาจไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย...และอาจไม่สามารถเห็นทาคาโอะได้อีก...
...ในวาระสุดท้ายเขาอยากที่เห็นทาคาโอะ อยากอยู่ด้วยจนเวลาสุดท้ายมาถึง
...ที่จริงเขาอยากอยู่กับทาคาโอะนานกว่านี้ แต่ตามสังขารคงเป็นไปไม่ได้
...แต่ก็อยากมอบสิ่งสุดท้ายให้นาย...คือหัวใจนี่...ที่จะส่งมอบให้ทาคาโอะ และเขาต้องทำมันให้สำเร็จให้ได้!
...แม้ว่าใครจะมาว่าเขาบ้า โง่ หรืออะไรก็ช่าง เขาไม่สน...เพราะทั้งชีวิตนี้เขามอบให้ทาคาโอะไปแล้ว
...ให้เพียงทาคาโอะ...คนเดียวเท่านั้น...
...ขอร้องล่ะ...ขอให้ทันเวลาทีเถอะ...
...แต่ถึงอย่างนั้นกาลเวลายังคงดำเนินเรื่อยไป จนได้ล่วงเลยมาถึง...วันสุดท้ายในชีวิตของมิโดริมะ ชินทาโร่
"นี่...ทาคาโอะ..." มิโดริมะเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรง "...ช่วยพาฉันไปที่หนึ่งได้หรือเปล่า?"
"ได้ตามคุณต้องการ" ทาคาโอะตอบรับทันที
"งั้นช่วยพาฉันไปที่..." มิโดริมะบอกจุดหมายไป ทาคาโอะก็พยักหน้ารับก่อนที่จะค่อยๆ พยุยมิโดริมะไปยังจุดหมาย
ทั้งสองพาเดินไปยังกลางป่าอย่างยากลำบากจนมาถึง...สตรีทบาสเล็กแห่งหนึ่ง ซึ่งมิโดริมะเป็นคนสร้างขึ้นมา
"แฮ่กๆ" มิโดริมะทรุดตัวลงนั่งที่พื้นสนามด้วยอาการหอบอย่างหนัก
"มาสเตอร์...น้ำ..." ทาคาโอะยื่นขวดน้ำให้มิโดริมะอย่างรู้ดี...ว่าคนที่สร้างตนขึ้นมาอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว "...มาสเตอร์...ไหวหรือเปล่า?"
"พอไหว" มิโดริมะตอบพร้อมกระดกน้ำขึ้นดื่ม "ถ้าเป็นไปได้...อยากเล่นอีกสักครั้งแฮะ"
"สภาพร่างกายคุณตอนนี้...ไม่ไหวหรอก" ทาคาโอะเอ่ยแย้งทันที...แม้สีหน้าของทาคาโอะจะไร้ความรู้สึก แต่ถ้อยคำที่ดูเหมือนเป็นห่วงนั้นทำให้มิโดริมะรู้สึกดีใจชอบกล
"งั้น...นายลองเล่นให้ฉันดูได้ไหม?" มิโดริมะเอ่ย...ที่จริงเขาอยากเล่นคู่กับทาคาโอะอีกครั้งมากกว่า แต่สภาพไม่อำนวยจริงๆ คงได้แต่มองดูเท่านั้น
"รับทราบ..." ทาคาโอะหยิบลูกบาสมาพร้อมเริ่มโลกแล่นไปมาบนสนาม...อย่างไม่ค่อยต่างจากภาพในความทรงจำของมิโดริมะเลย ที่ต่างมีเพียงบนใบหน้าของทาคาโอะไม่มีรอยยิ้มก็เท่านั้น
...คิดถึงตอนนั้นจัง...
...คิดถึงรอยยิ้มของทาคาโอะ...
...คิดถึงเสียงเรียกชื่อสุดกวนของทาคาโอะ...
...คิดถึงเหลือเกิน...
...อยากเห็นและได้ยินอีกสักครั้งจัง...
"มีอะไรเหรอ? ทาคาโอะ?" มิโดริมะถามเมื่อเห็นอยู่ๆ ทาคาโอะก็หยุดเคลื่อนไหวไป
"...คุณ...ร้องไห้อีกแล้ว?" ทาคาโอะมองคนผมเขียวตาแป๋ว
"อ๊ะ!" มิโดริมะเพิ่งรู้สึกตัวว่าน้ำตามันไหลออกมาจากดวงตา
"กลัว...ความตายเหรอ?" ทาคาโอะถือลูกบาสมานั่งยองๆ ตรงหน้าชายผมเขียว
"เปล่า..." มิโดริมะส่ายหน้า "...ฉันกลัว...ไม่ได้อยู่กับนาย"
"ไม่ต้องห่วงหรอก..." ทาคาโอะเอ่ยขึ้นมา "...ต่อให้มาสเตอร์ตายไปแล้ว ผมก็ยังจะอยู่ข้างๆ คุณ"
"..." มิโดริมะยิ้มบางๆ ออกมา "ไม่ต้องหรอกทาคาโอะ...เมื่อฉันตายนายจะไปไหนก็ได้ตามต้องการเลย"
"แต่ผมต้องการอยู่ข้างมาสเตอร์..." ทาคาโอะเอ่ย "...นั้นคือความต้องการของผม"
"งั้นเหรอ..." มิโดริมะยิ้มกว้างก่อนที่จะไอออกมาอีกครั้ง...ในคราวนี้เลือดสีแดงฉานไหลออกมามากจนน่ากลัว แต่ถึงอย่างนั้นมิโดริมะก็ยังยิ่ม "...คำตอบของนาย...ทำให้ฉันดีใจมากเลยนะ"
"...มาสเตอร์" ทาคาโอะมองมิโดริมะเหมือนไม่เข้าคำที่อีกฝ่ายพูด
"ทาคาโอะ..." มิโดริมะเอื้อมมือเปื้อนเลือดไปจับมือทาคาโอะ "...ช่วยกุ่มมือฉันไว้...จนกว่าฉันจะจากไปได้ไหม?"
"ได้...ตามที่มาสเตอร์ต้องการ" ทาคาโอะเขยิบเข้าไปนั่งข้างๆ มิโดริมะ
"ขอบคุณ..." มิโดริมะเอ่ยขึ้นและปล่อยให้เวลาเดินไป...จนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายเขาอยากอยู่ใกล้ๆ ทาคาโอะ...
...เขาไม่เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป ถึงแม้มันจะเป็นต้นเหตุให้เขามีชีวิตมาได้แค่นี้ก็ตาม
...เขาไม่เสียใจที่ได้สร้างปาติหาริย์ขึ้นมา แต่เขาดีใจเสียด้วยซ้ำที่สร้างปาติหาริย์นั้นขึ้นมาได้
...ปาติหาริย์ข้อแรกคือการที่เขาทำให้ทาคาโอะลืมตาขึ้นมาราวเกิดใหม่อีกครั้ง
...ปาติหาริย์ข้อที่สองคือวันเวลาทั้งหมดที่เขาได้ใช้ร่วมกับทาคาโอะ
...ปาติหาริย์ข้อที่สามนั้น...ยังหรอก...มันยังไม่เกิดขึ้น และคงไม่มีวันเกิดขึ้นในตอนที่เขามีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วล่ะ
...สิ่งที่เขาเสียใจมีเพียงการปลายให้ทาคาโอะต้องอยู่คนเดียวกับการที่ไม่ได้มอบสิ่งนั้นให้ทาคาโอะ
...นั้นก็คือหัวใจที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่มันจะทำงานไม่ได้ถ้าเจ้าตัวไม่ได้เป็นคนไปเปิดมันเอง
...สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถมอบมันให้ทาคาโอะด้วยตัวเองสิน่า
...แต่ถึงอย่างนั้น...ความรู้สึกทุกอย่างที่เขาใส่ลงไป
...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ร้อยปีเขาก็อยากส่งมอบให้ทาคาโอะ...ให้ทาคาโอะแด่เพียงผู้เดียว
"มาสเตอร์..." ทาคาโอะจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"มีอะไรเหรอ?" มิโดริมะถาม
"มีข้อความ..." ทาคาโอะเอ่ยต่อ ทำให้มิโดริมะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
...แปลก...ใครกันที่ส่งข้อความถึงทาคาโอะได้?...
"จุดหมายปลายคือ..." ทาคาโอะเอ่ยต่อไป "...จากอนาคต"
...ว่าไงนะ!?...
ยิ่งทาคาโอะพูดมากเท่าไหร่มิโดริมะก็ยิ่งงงเท่านั้น แต่มีความเป็นไปได้อยู่อย่างหนึ่งคือ... "บ้าน่า...หรือว่าทาคาโอะนาย..."
"ถึง..." ดวงตาสีฟ้าอมเทาที่ดูไร้ชีวิตเริ่มส่องประกายดั่งอัญมณี เชดเช่นในอดีต "...ตัวฉัน"
"ทาคาโอะ?" มิโดริมะมองทาคาโอะอย่างไม่อยากเชื่อ
"ฉันกลับมาแล้ว..." ริมฝีปากเริ่มแย้มยิ้มออกมา "...ฉันกลับมาแล้ว! ชินจัง!"
"ทาคาโอะ!" มิโดริมะคว้าตัวทาคาโอะมากอดทันทีแบบไม่สนใจสภาพร่างกายตน...เขาเพียงอย่างย้ำตัวเองว่านี้ไม่ใช่ความฝัน แต่ต่อให้เป็นฝันเขาก็ยินดี "นี่นายจริงๆ สินะ?"
"ใช่...ฉันเอง" ทาคาโอะเอ่ยขึ้นมา "ขอโทษนะชินจัง ขอโทษ...ที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้"
"ไม่หรอก..." มิโดริมะยิ้มออกมา...ยิ้มอย่างงดงามราวเทพบุตร เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจ "...ฉันดีใจจริงๆ ดีใจที่ได้พบนายอีกครั้งทาคาโอะ"
"ชินจัง..." ทาคาโอะผละออกจากมิโดริมะและจับใบหน้าอีกฝ่ายมาจ้องหน้าตน "...ขอบคุณนะ...ขอบคุณมาก! ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง!"
"ไม่หรอก..." มิโดริมะเกลี่ยเส้นผมสีดำของเด็กหนุ่มเบาๆ "...ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ...ที่นายกลับมา"
"ชินจ...อื้อ!?" ทาคาโอะที่กำลังจะเอ่ยโดนมิโดริมะประทับจูบลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว "อืม~~ อื้อ~~~~~"
"ฉันรักนายทาคาโอะ..." มิโดริมะเอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน "...รักนายที่สุดเลย"
"ฉันก็รัก...รักนายมาก" ทาคาโอะกอดมิโดริมะไว้โดยที่น้ำตาไหลอาบแก้ม...เขารู้ว่ามิโดริมะกำลังจะตาย เขารู้ว่าคนที่เขารักที่สุดกำลังจะจากไป "สัญญาสิชินจัง...สัญญาว่าจะอีกนานเท่าไหร่ก็ตาม ถ้าชาติหน้ามีจริงพวกเราจะ อึก! จะมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง! สัญญานะ!"
"ได้..." มิโดริมะยิ้มพร้อมปิดตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน "...ฉันขอสัญญา"
ถ้าสิ่งที่เขาทำทั้งหมดคือการสร้างปาติหาริย์ล่ะก็...เขาได้สร้างสิ่งที่ต้องการออกมาแล้ว...
...ปาติหาริย์ข้อแรกก็คือการที่เขาทำให้ทาคาโอะลืมตาขึ้นมาราวเกิดใหม่อีกครั้ง
...ปาติหาริย์ข้อที่สองคือวันเวลาทั้งหมดที่เขาได้ใช้ร่วมกับทาคาโอะ
...ปาติหาริย์ข้อที่สามนั้น...ก็คำคำนั้นและความรักที่ฉันได้มอบให้กับนาย
...ฉันไม่ต้องการปาติหาริย์อะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่มีแล้วเรื่องที่ให้ค้างคาอีกแล้ว
...ถ้าเกิดใหม่อีกครั้ง...ฉันจะหานายให้พบให้ได้ ทาคาโอะ...
...เมื่อถึงตอนนั้นเรา...มาเล่นบาสด้วยกันเหมือนในตอนนั้นเถอะนะ...
มิโดริมะ ชินทาโร่ได้แย้มยิ้มอย่างสดใสที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาก่อนที่ลมหายใจจะแผ่วลงไปพร้อมกับไฟแห่งชีวิตที่ได้ดับมอดลง
End
Cr. かお
http://www.pixiv.net/
ความคิดเห็น