คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #99 : [AoKaga] kanbou
Title : kanbou
Fandom : Kuroko no Basket
Paring : Aomine x Kagami
Notes : ลองแต่งดู...ดูท่าไป (ไม่) หน่อย
................................................................
kanbou
...นาน...
...นานมาก...
...นานเกินไปแล้ว...
...คางามิ...นี่นาย...
...ไปมุดหัวอยู่ไหนฟะ!?...
เด็กหนุ่มผิวคล้ำยืนหน้าหงิกอยู่ในสตรีทบาสแห่งหนึ่งเพียงลำพัง เส้นผมสีน้ำเงินทอประกายหยอดล้อกับแสงแดดยามสายเป็นประกายสวยงาม...แต่อย่างนั้นก็ไม่ทำให้เด็กหนุ่มดูน่ากลัวน้อยลงเลย
อาโอมิเนะ ไดกิผู้เป็นเอสของทีมบาสโอโทวขยี้หัวอย่างหงุดหงิดเมื่อจนปานนี้แล้วไม่เห็นเส้นผมสีเพลิงของคนที่นัดเขาไว้ที่นี้อย่างคางามิ ไทกะแห่งทีมบาสเซย์รินเลยแม้จะเลยเวลานัดมาเกือบสามชั่วโมงแล้วก็ตาม
"มันลืมนัดหรือเปล่าฟะ!?" อาโอมิเนะบ่นขึ้นเบาๆ ขณะที่เริ่มหมุนลูกบาสบนนิ้วเล่น "เฮ้อ...โทรไปมันก็ไม่รับ...ไปหามันที่บ้านเลยดีเปล่าฟะ?"
"อาโอมิเนะคุง? มาทำอะไรแถวนี้ล่ะครับ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับมืออุ่นๆ ของใครสักคนตบลงบ่าอาโอมิเนะ ทำเอาเด็กหนุ่มผิวคล้ำสะดุ้งโหยง
"ท...เท็ตสึ!? มาตอนไหนฟะ!?" อาโอมิเนะแว๊ดใส่อดีตเงาของตนที่ไม่ว่าครั้งไหนก็โผล่มาอยู่ข้างๆ เสียดื้อๆ ตลอด
"เมื่อกี้ครับ" เด็กหนุ่มผมฟ้าเอ่ยหน้าตาย "ตกลงคุณมายืนอะไรกลางแดดจ้าๆ แบบนี้ล่ะครับ? หรือจะมาเพิ่มความคล้ำให้ตัวเอง?...ถ้าเป็นอย่างหลังผมแนะนำว่าอย่าเลยครับ ไม่งั้นหายไปกับความมืดแน่ครับ"
"ไม่กัดฉันสักวันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย!?" อาโอมิเนะรู้สึกว่านับวันอีกฝ่ายพูดได้เจ็บแสบขึ้นนะเนี่ย สงสัยมาจากความแค้นเมื่อตอนม.ต้นแหง "ฉันมารอคางามิต่างหากเฟ้ย!"
"ถ้าคุณรอคางามิคุงล่ะก็คงไม่มาหรอกครับ เมื่อวานไข้ขึ้นจนล้มพับที่โรงยิมเมื่อวานน่ะครับ...นี่ผมก็กะจะไปเยี่ยมอยู่เนี่ย"
"ห๊า?" อาโอมิเนะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ "คางามิเป็นไข้? มันป่วยได้ด้วยเหรอ?"
"คางามิคุงก็คนนะครับ" คุโรโกะถอนหายใจเบาๆ "คุณจะไปด้วยกันไหมครับ?"
"แหงดิ" อาโอมิเนะหยักไหล่เล็กน้อย
หลังจากที่ตกลงกันแล้วทั้งสองก็พากันเดินไปยังที่พักของคางามิซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสตรีทบาสเมื่อครู่มากนัก อาโอมิเนะกับคุโรโกะระหว่างทางก็คุยกันไป...ออกไปทางคุโรโกะกัดอาโอมิเนะเล่นมากกว่าไปเรื่อยๆ จนกระทั้งมาถึงยังหน้าห้องของคางามิ
"คางามิคุง คางามิคุงครับ" คุโรโกะเคาะประตูห้องคางามิอย่าง...แรงพอดูเลย
"เคาะทำไมให้เสียเวลาล่ะ?" อาโอมิเนะหยิบเอากุญแจดอกน้อยออกมาจากกระเป๋า และไขประตูห้องคนอื่นเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
"คุณเอากุญแจมาจากไหนครับ?" คุโรโกะเดินตามอาโอมิเนะที่เสียมารยาทเข้ามาให้ห้องคนอื่นหน้าตาเฉย
"ขอคางามิมาน่ะ...อย่าคิดว่าฉันขโมยกุญแจไปปั๊มแบบอาคาชิเอากุญแจบ้านชิวาว่านั้นไปปั๊มเด็ดขาด" อาโอมิเนะเอ่ยดักเอาไว้
"งั้นก็แล้วไปครับ..." คุโรโกะมองอาโอมิเนะนิ่งๆ "...แต่อย่าแอบไขเข้ามาลักหลับคางามิคุงตอนกลางดึกนะครับ ไม่งั้นถ้าคางามิโกรธขึ้นมาผมไม่ช่วยไกล่เกลี่ยให้นะครับ"
"ใครมันจะไปทำฟะ!?" อาโอมิเนะค้อนคุโรโกะ "นายเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย!?"
"ก็เป็นคนดำไงครับ" คุโรโกะตอกกลับทันที "แถมยังหื่น โรคจิต ในหัวคิดแต่เรื่องลามกตลอดเวลา บ้าไอดอดนมโต หน้าตาปานคนโรคจิต ชอบฉวยโอกาส ชอบหาเรื่อง ชอบพูดจาชนิดทำเอาคนอื่นอดไม่ได้อยากเขกหัวสักที แล้วยัง..."
"พอ! พอเลย! นี่นายแค้นฝังหุ่นกับฉันใช่ไหมเนี่ย!? เท็ตสึ!" อาโอมิเนะแยกเขี้ยวใส่อดีตเงาของตน...ไม่ไว้หน้ากันเลยนะเฟ้ย!
"เปล่าครับ แค่แค้นแปดส่วนจากสิบส่วนครับ" คุโรโกะเอ่ย
"นั้นเรียกว่าแค้นเฟ้ย!" อาโอมิเนะทำหน้ามุ่ย ก่อนที่จะเมินคนผมฟ้าไปมองหาคนผมสีเพลิงในห้องแทน "คางามิมันยังนอนอยู่หรือไงเนี่ย?"
"ผมว่าใช่ครับ ถ้าตื่นแล้วผมว่าคางามิคุงบ้าพอลากสังขารไปหาคุณที่สตรีทบาสทั้งที่เป็นไข้อยู่แน่ครับ" คุโรโกะเอ่ยพลางเดินเข้าไปในห้องนอนคางามิทันที
"ฉันก็ว่างั้น" อาโอมิเนะไม่เถียงว่าคางามิมันบ้าพอจริงๆ "คางามิเป็นไงบ้างเท็ตสึ?"
อาโอมิเนะเดินเข้าไปในห้องนอนตามคุโรโกะไปก็พบว่าคุโรโกะกำลังเอามือทาบหน้าผากร่างเด็กหนุ่มผมสีเพลิงที่นอนหอบหายใจบนเตียง ใบหน้าของคางามิระเรื่อเป็นสีแดงเพราะพิษไข้ ดูแล้ว...ยั่วยวนมากในสายตาอาโอมิเนะ
"อื้ม...หนักครับ" คุโรโกะตอบเสียงเครียด "อาโอมิเนะคุง คุณพอรู้หรือเปล่าครับว่ายาแก้ไข้อยู่ตรงไหน"
"รู้ๆ เดี๋ยวหยิบมาให้" อาโอมิเนะรีบไปหยิบยาแก้ไข้มาและเอามาให้คุโรโกะภายในเวลาไม่กี่วินาที
"เร็วดีจังนะครับ..." คุโรโกะรับยามาก่อนที่จะเขย่าตัวคางามิเบาๆ "...คางามิคุงๆ ตื่นเถอะครับ คางามิคุง"
"เสียงเท่ามดตดแบบนั้นจะตื่นไหมนั้น...มา! เดี๋ยวฉันปลุกเอง..." อาโอมิเนะเดินมานั่งข้างๆ เตียงคางามิ "...เฮ้! คางามิ! ถ้าไม่ตื่นล่ะก็...ฉันจะจูบแกแล้วนะโว้ย!"
"อื้อ..." เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นมาพร้อมกับดวงตาสีเพลิงค่อยๆ ลืมขึ้นา "...อาโอมิเนะ?"
"คิดว่าใครล่ะ?" อาโอมิเนะถามกลับอย่างกวนโอ้ย
"อย่าเพิ่งแกล้งคนป่วยสิครับ..." คุโรโกะแทงเข้าสีข้างคางามิจนเจ้าตัวทรุดลงไปชักดิ้นชักงออยู่กับพื้น "...คางามิคุงมากินยาเลยครับ"
"คุโรโกะ..." คางามิมองคู่หูตนอย่างอ้อนๆ "...ไม่อยากกินยาอ่ะ"
"เฮือก!" คุโรโกะถึงกับสะดุ้งเมื่อเจอสายตาอย่างนี้
"เฮ้ยๆ สายตาแบบนี้ของคางามิฉันมองได้คนเดียวโว้ย!" อาโอมิเนะรีบเอามือปิดตาคุโรโกะไว้ในทันที "อย่ายั่วคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันสิฟะ! บากะงามิ!"
"เอ๋? ฉันเปล่านะ..." คางามิมองอาโอมิเนะตาแป๋ว "...อย่าโกรธกันสิ~~ ไดกิ~~~~"
"..." อาโอมิเนะถึงกับสติหลุดน้อยๆ ด้วยใบหน้าแดงแจ๋...นี่มันไข้ขึ้นแล้วทำตัวน่ารักขนาดนี้เลยเหรอวะ?
...นางฟ้า...นายนี่มันนางฟ้าชัดๆ เลยวะ! คางามิ!...
"อาโอมิเนะคุงเอามือออกจากตาผมสักทีสิครับ ผมมองไม่เห็น" คุโรโกะสะกิดมืออาโอมิเนะเบาๆ เป็นการเรียกสติอีกฝ่าย
"ไม่มีทางโว้ย!" อาโอมิเนะเอ่ย...เจาไม่ยอมให้ใครเห็นท่าทางปานนางฟ้าของคางามินอกจากเขาเด็ดขาด!
"หวงจังนะครับ" คุโรโกะถอนหายใจเบาๆ "ถ้าคุณไม่อยากให้ผมเห็นคางามิคุงตอนนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ แต่ช่วยปล่อยผมสักทีเถอะครับ...ผมมีนัดกับโมโมอิซังนะครับ"
"ที่ซัทสึกิดี๊ด๊าเมื่อวานเพราะนัดนายไว้สินะ..." อาโอมิเนะนึกไปถึงเพื่อนสมัยเด็กของตนที่ให้ตนช่วยเลือกชุดให้เมื่อวาน "...งั้นนายรีบๆ ไปเลย อย่าให้ซัทสึกิรอนานดิฟะ"
"รีบหาทางไล่ผมเชียวนะครับ" คุโรโกะเอ่ยขณะที่อาโอมิเนะยอมปล่อยตนเสียที "ขอเตือนไว้ก่อนนะครับ ว่าห้ามทำอะไรเกินเลยเด็ดขาด...ไม่งั้นผมไม่รับประกันความปลอดภัยนะครับ"
"พูดยังกะนายทำอะไรฉันได้แหน่ะ" อย่าหาว่าดูถูกเลย แต่อาโอมิเนะไม่คิดว่าคุโรโกะจะทำอะไรตนได้จริงๆ หรอก ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาน่ะ
"ผมทำไม่ได้ แต่ฮิมุโระซังทำได้แน่นอนครับ..." คุโรโกะส่ายหน้านิดๆ กับคนคล้ำที่ดูท่าอยากทำอะไรเกินเลยจริงๆ "...ขนาดมุราซากิบาระคุงยังกระเด็นแล้วคิดว่าคุณจะเหลือเหรอครับ?"
"ไม่คิด" อาโอมิเนะตอบได้เต็มปากเลยกับไอ้คนหน้าตากับแรงไปคนละเรื่องแบบนั้น "แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะถึงขั้นแพ้ขาดลอยเลยนะ"
"ก็ลองดูแล้วกันครับ...ว่าถ้าคุณไปมีเรื่องกับฮิมุโระซังแล้วคางามิคุงยังจะยอมคบกับคุณหรือเปล่า" คุโรโกะเอ่ยเช่นนี้ก่อนที่จะหายแว่บออกจากห้องไปในทันที
"เฮ้ย! เดี๋ยว! เท็ตสี!" อาโอมิเนะโวยใส่เพื่อนตนที่ดูเหมือนจะ...ไม่ทัน "ให้ตายเถอะ! เหมือนไหร่จะเลิกอยู่ดีๆ หายไปแบบนี้สักทีฟะ!"
"ไดกิ..."
"หื้อ?" อาโอทิเนะมองชายเสื้อของตนที่ถูกกระตุกเบาๆ "มีอะไรเหรอคางามิ?"
"คุโรโกะไปไหนอ่ะ?" ดวงตาสีเพลิงมองเป๋ง
"ไปตามที่นัดกับซัทสึกิน่ะ..." อาโอมิเนะตอบ "...ปล่อยก่อนสิ คางามิ...เดี๋ยวฉันจะได้ไปหาข้าวมาให้นานกิน"
"ไทกะ..." คางามิเอ่ยขึ้นเบาๆ
"หื้อ?" อาโอมิเนะมองคางามิอย่างงงๆ
"เรียกฉันว่าไทกะสิ" คางามิเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อน
"ห๊า? ทำไมฉันต้อง..." อาโอมิเนะทำท่าจะถามกลับ แต่...
"ไม่ได้...เหรอ?" ...ท่าทางเหมือนแมวหูตกของคางามิทำเอาอาโอมิเนะพูดหรือเถียงอะไรไม่ออกเลย!
"ด...ได้! ตามใจนาย!" อาโอมิเนะหลบตาคางามิ...แม่ง โคตรน่ารักเลยโว้ย! "ท...ไทกะ ปล่อยฉันก่อนนะ ฉันจะหาอะไรมาให้นายกิน"
"ไม่เอา ไม่อยากกินอ่ะ" คางามิเอ่ย
"ไม่ได้ ยังไงก็ต้องกิน" อาโอมิเนะเถียงกลับ
"...ก็ได้" คางามิทำหน้ามุ่ยคล้ายเด็กโดนขัดใจ "รีบไปรีบมานะ"
"ครับๆ" อาโอมิเนะขานรับ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปก่อนที่อีกสิบนาทีต่อมาอาโอมิเนะกลับมาพร้อมข้าวต้มร้อนๆ ในมือ "เอ้า! ไทกะลุกขึ้นมากินได้แล้ว...และกินให้หมดด้วยล่ะ"
"อื้อ..." คางามิค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งอย่างช้าๆ "...ไดกิทำข้าวต้มเป็นด้วยเหรอ?"
"อะไรที่พอทำง่ายน่ะได้หมดแหละ" อาโอมิ้นะกรอดตาไปมา "รีบๆ กินซะ จะได้กินยาต่อ"
"นี่ๆ ไดกิ...ป้อนหน่อยสิ" คางามิเอ่ยเสียงหวาน
"จ...จะบ้าเหรอ!?" อาโอมิเนะแทบจะแว๊ดกลับทันที...โอ๊ย! เดี๋ยวอดใจไหม่ไหวกดเสียหรอก!
"ไม่ได้จริงเหรอ?" คางามิทำหน้าเศร้า
"ค...ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ!" อาโอมิเนะใจอ่อนยวบ
"ไชโย!" คางามิยิ้มกว้าง
"ไม่ต้องมาไชโยเลย รีบๆ กินให้หมดเลย" อาโอมิเนะเอ่ยก่อนที่จะค่อยๆ ป้อนข้าวให้คางามิและป้อนไปเรื่อยๆ จนหมดชาม "ต่อไปกินยา..."
"ไม่เอา" คางามิปฏิเสธทันที
"เฮ้ๆ ยังไงต้องกินนะโว้ย!" อาโอมิเนะยื่นยาไปตรงหน้าคางามิ
"ไม่เอาอ่ะ" คางามิเบ้หน้า
"ไทกะมากินดีๆ นะ" อาโอมิเนะเอ่ยเสียงเข้ม
"มันขมอ่ะ!" คางามิทำท่าปานเด็กเล็ก
"ไทกะถ้าไม่กินดีๆ ล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ" อาโอมิเนะเอ่ย...ไอ้ท่าทางน่ารักแบบนี้ทำเอามิเนะน้อยของฉันตั้งแล้วนะโว้ย! ปกติก็ตั้งมันแทบทุกวัน พอวันนี้คูนสองเลยโว้ย! (หื่นนะนาย // s , เธอเขียนให้ฉันเองนะ! // อาโอมิเนะ)
"ยังไงก็ไม่!" คางามิส่ายหน้ารวน
"ฉันเตือนนายแล้วนะคางามิ ไทกะ" อาโอมิเนะโยนยาเม็ดน้อยเข้าปากตนเองก่อนที่จะกดจูบลงบนริมริมฝีปากของคางามิ
"อ...อื้อ...อื้ม..." คางามิส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะๆ เมื่อลิ้นของอีกฝ่ายตวัดไปมาในโพรงปากของตน มือทั้งสองกดเสื้ออาโอมิเนะเอาไว้แน่น
"ไง...เป็นเสือหอบเชียวนะ" อาโอมิเนะถอนจูบออกและมองผลงานของตนเอง มือคล้ำลูบไล้ไปตามหน้าท้องสีแทนของคางามิก่อนจะค่อยๆ ไล้ลงไปต่ำลงเรื่อยๆ "ของจริงน่ะ...มันต่อจากนี้ต่างหาก"
"อ...อา..." คางามิครางออกมาเมื่อถูกจับยังส่วนสำคัญ
"ทำต่อเลยไหม? ไทกะ?" อาโอมิเนะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะเริ่มซีดลงทันใดเมื่อ...
"ทำอะไรต่อหื้อ? อาโอมิเนะคุง~~~" ...มีมือหนักๆ บีบไหล่อาโอมิเนะอย่างแรง พร้อมเสียงเหี้ยมชวนสยองที่ลอยมาจากด้านหลัง
"ม...มาได้ไง?" อาโอมิเนะเริ่มเหงื่อตก ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงนี้คือเสียงของฮิมุโระ ทัตสึยะซึ่งเป็นพี่ชายร่วมสาบานของคางามิแน่
"นั่งรถไฟมาน่ะ" เสียงง่วงๆ ของใครสักคนดังขึ้นพร้อมเสียงเคี้ยวขนม "ขอให้โชคดีนะ มิเนะจิน"
"ช่วยกันหน่อยสิวะ! มุราซากิบาระ!" อาโอมิเนะหันไปโวยใส่เพื่อนตน...แต่นั้นเป็นสิ่งที่อาโอมิเนะคิดผิดอย่างมหันต์ เมื่อหันไปปุ๊บก็ปะทะกับใบหน้าหวานที่ยิ้มน่ากลัวปานผีสาวปากฉีกปั๊บเลย
"ไม่ต้องมาหาคนช่วยเลยนะ อาโอมิเนะคุง..." ฮิมุโระบีบไหล่อีกฝ่ายแรงขึ้น "...คิดจะทำอะไรไทกะห๊า!?! You die! Aomine!!!"
"ช่วยฉันด้วย~~~~!!!" อาโอมิเนะร้องโหนหวนโดยไม่มีใครคิดที่จะช่วยเลย...เอวัง
"อื้อ..." เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นมาจากร่างเด็กหนุ่มผมสีเพลิง ดวงตาสีเดียวกับเรือนผมค่อยๆ ลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ
...อื้อ...นี่กี่โมงแล้วเนี่ย?...
คางามิเหลือบตาไปมองที่นาฬิกาซึ่งติดอยู่บนผนังห้อง แล้วก็ถึงกับเบิกตากว้างและกระเด้งลุกขึ้นนั่งทันที
...ช...ชิบหายแล้ว!...หกโมงเย็น! นี่เขาหลับข้ามวันเลยเหรอวะ!? โอ๊ย! แบบนี้อาโอมิเนะโกรธเขาตายแน่!!!...
คางามิค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะแทบต้องนั่งลงกับเตียงอีกครั้ง เมื่ออาการปวดหัวเข้าจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว
...ป...ปวดหัวฉิบ!...
เด็กหนุ่มผมสีเพลิงกัดฟันพยายามลุกขึ้นจากเตียงแล้วลากสังขารเดินออกจากห้องตนเอง...และเมื่อเปิดประตูห้องออกคางามิก็แทบถึงกับสมองหยุดทำงานทันที...
...กับภาพที่มีเด็กหนุ่มผมม่วงนั่งกินขนมอย่างไม่แค่นสายตาใครกับเด็กหนุ่มผมดำยืนหน้าเหี้ยมอยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินซึ่งโดนมัดเป็นมัมมี่อยู่กับพื้น...แถมคนผมดำยังเอาเท้าเหยียบไว้ด้วยแหน่ะ
"ไง...ตื่นแล้วเหรอ? ไทกะ?" เสียงอันอ่อนโยนดังขึ้นจากปากเด็กหนุ่มผมดำหน้าหวานทันทีที่เห็นคางามิเดินเข้ามา
"อ...อา..." คางามิตอบกลับอย่างงงๆ "...ทัตสึยะมาได้ไง? มุราซากิบาระด้วย? ที่สำคัญไหงถึงมัดอาโอมิเนะไว้น่ะ!?"
"หมอนี่ทำตัวเองนะ" ฮิมุโระเอ่ย
"คางามิ...ช่วยฉันหน่อยสิโว้ย!" อาโอมิเนะพยายามขอความช่วยเหลือ
"ไม่ต้องมาอ้อนไทกะเลย!" ฮิมุโระแยกเขี้ยวใส่ทันที
"...ใครก็ได้...อธิบายทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น?" คางามิถามอย่างงุนงง สมองที่ยังไม่ซาจากพิษไข้ยังมึนงงไปหมด
"คือมุโระจินเข้ามาเห็นมิเนะจินลวมลามคางาจินน่ะ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ" มุราซากิบาระทำหน้าที่อธิบาย "ฉันแนะนำว่าอย่าช่วยมิเนะจิ้นเลย เดี๋ยวซวย"
"ฉันกลัวว่าทัตสึยะจะฆ่าอาโอมิเนะน่ะสิ" คางามิเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะวูบไปหน่อยนึงจากพิษไข้
"เฮ้ยๆ คางาจินไปนอนเถอะ ไม่ต้องห่วงมิเนะจินหรอก...ไม่ตายง่ายๆ แน่" มุราซากิบาระเอ่ยก่อนที่จะ 'หิ้ว' คางามิกลับไปในห้องนอน
"เดี๋ยวๆ! มุราซากิบาระ!" คางามิโวยเล็กน้อย...เล็กน้อยจริงๆ เพราะไม่ทันโวยอะไรเพิ่มมุราซากิบาระก็จับคางามิวางลงบนเตียงก่อนที่จะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว "แบบนี้ทัตสึยะเอาอาโอมิ้นะตายจริงๆ นะโว้ย!"
"เดี๋ยวห้ามให้น่า คางาจินนอนไปเถอะ" มุราซากิบาระยืนหน้ามาบอกก่อนที่จะปิดประตูห้องเบาๆ
หลังจากนั้นคางามิก็ได้เพียงนอนบนเตียงเท่านั้นเพราะปวดหัวเกินฝืนสังขารอีกรอบ และจากนั้นไม่นานฮิมุโระก็เข้ามาพร้อมกับชามข้าวต้มโดยมีอาโอมิเนะที่หน้าบวมปูดเดินตามเข้ามาพร้อมกับมุราซากิบมระที่ยังกินขนมไม่หยุด...เป็นข้อสรุปว่าอาโอมิเนะรอดจากการตื้บของฮิมุโระมาได้นั้นเอง...
...ถือว่าโชคดีไปแล้วกันงานนี้ (ชอบจริงนะ...ให้ฉันซวยเนี่ย // อาโอมิเนะ , ก็มันสนุกดีนิ // s)
End
Cr. 海月くろば
PIXIV ID35416005
http://www.pixiv.net/member_illust.php?mode=medium&illust_id=35416005
ความคิดเห็น