คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Fic เวียน! GM by shinichi
ไม่ได้มาต่อตั้งนาน หวังว่าทุกคนคนยังไม่ลืมเรื่องนี้กันนะ ยังไงชินก็ต้องขอโทษด้วยที่เว้นระยะในการอัพฟิกนานขนาดนี้ เป็นเพราะว่ามีอะไรมากมายอ่ะ ทั้งที่คิดพลอตเรื่องไม่ออกเพราะเว้นระยะมานาน แต่ตอนนี้ชินก็เอามาลงให้แล้วนะคับ หุหุ ต่อไปเป็นตาของมดแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ค่อยได้เจอมดอ่ะ ชินอยากจะขอบคุณทุกคนนะคับ ที่อ่านฟิกและติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบคุณคับที่ให้ให้นักเขียนสมัครเล่นอย่างชินคนนี้ มีงานเขียนเป็นของตนเอง แถมยังมีคนเม้นและแอดเมล์มาหาอีก ยังไงก๊ต้องขอบคุณนะคับ ถ้าไม่มีคนอ่านและคนเม้นที่คอยช่วยเหลือชินมาโดยตลอด ชินคงไม่มีกระใจสร้างผลงานมาให้ทุกคนได้อ่าน ยังไงก็อยากบอกเสมอนะคับ รักคนอ่านและคนเม้น รักทุกคนนะคับ ขอบคุณคับ
********************************************************************
“ไมค์ นายคิดกับพี่แค่นั้นจริงๆหรอ”กอล์ฟเอ่ยถามด้วยความเสียใจ น้ำตาที่มันไหลลงมาอาบแก้มไม่หยุด มันทำเอาหัวใจของไมค์ถึงกับกระตุกกับภาพของคนตรงหน้า ที่ไม่ว่ายังไงก็ยังคงร่าเริงอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ ภาพรอยยิ้มที่แสนจะสดใสกำลังถูกลบไปด้วยคราบน้ำตาที่มันเอ่อท้น ไมค์พยายามจะเลื่อนมือไปปลอบโยนแต่ก็โดนคินเอามือปัดออกทันที
“นายทำอย่างนี้กับเพื่อนของชั้นได้ยังไงกัน”คินเอ่ยขึ้นอย่างโกรธๆ ชินเห็นดังนั้นก็เตรียมตัวที่จะเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนพรอ้มๆกับอธิบายให้คนรักฟัง แต่ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรคินก็เหลือบมองมาที่ชินก่อนที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแห่งการตัดพ้อ
“นายก็คงเหมอืนกับเพื่อนของนายใช่มั้ย ที่เล่นอะไรสนุกๆโดยที่ไม่นึกถึงหัวใจของพวกเราบ้าง”คินเอ่ยพร้อมๆกับเลื่อนมือไปปลอบโยนกอล์ฟที่ตอนนี้ร้องไห้จนเกือบจะหมดแรงไปเสียแล้ว
“ต่อแต่นี้ไป....พวกเราดาวโรงเรียนจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับแก๊งค์ขนนกพิฆาตอีกต่อไป!!!”เมื่อทั้งสี่แห่งแก๊งค์ขนนกพิฆาตได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าซีด นี่พวกเขากำลังจะเสียคนรักไปจริงๆใช่มั้ย เสียไปเพราะไอ้เกมส์บ้าๆที่พวกเขาไม่ยอมเลิกเล่น ทั้งๆที่รู้หัวใจของตนเองแล้วก็ตาม
“เดี่ยว ฟังก่อนนะคับ นะคับ เชน ฟังผมก่อนได้มัยคนดี”คิระที่อึ้งมานานเมื่อรู้สึกตัวก็รีบเดินมาหาคนรักพร้อมๆกับง้องอนทันที แต่มีหรือที่พวกดาวโรงเรียนที่เคยเจ็บมากอ่นจะให้อภัยกับคนที่ทำร้ายพวกเขา
“ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นคิระ ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเล่นอะไรกัน แต่ตอนนี้ ผมและเพื่อนๆไม่อยากจะเจออะไรให้ตัวเองเสียน้ำตาอีกแล้ว ไม่แล้วคิระ ผม...ลาก่อน”คิระได้แต่ยืนทำอะไรไม่ถูก ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักใครเท่าเชนมากอ่น ที่ผ่านมาเขาแค่เล่นๆ แต่ตอนนี้เขากำลังจะเสียคนที่เขารักจริงอย่างนั้นหรอ
“ยู...”
“ไม่ต้องบอกอะไรทั้งนั้นเจ ผมไม่เคยรักคุณ เพราะฉะนั้นผมไม่เจ็บหรอกนะ แต่เมื่อพวกคุณทำให้เพื่อนๆของผมเสียใจ ต่อไปนี้ก็อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย”ยูเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เศร้าๆ ใช่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรักเจเลย แต่วันเวลาก็ค่อยๆทำให้เขาเริ่มมีใจให้กับคนตรงหน้า แต่พอเวลานั้นมาถึง คนตรงหน้าก็กลายเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
“ไม่ฟังผมก่อน ถึงคุณจะไม่รักผม แต่ผมก็รักยูนะ ผมขาดยูไม่ได้ ยูก็รู้ว่าผมรักยูจริงๆ”ยูส่ายหน้าบางๆพร้อมกับมอบรอยยิ้มแห้งๆให้กับเจ ประมาณว่าเราจบกันเถอะ
“กอล์ฟ....”ไมค์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดในลำคอ ทำไมนะทำไมเขาถึงพูดอะไรออกไปไม่ได้เลย ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนจุกอยู่ที่คอของเขา กอล์ฟเหลือบสายตาขึ้นมามองไมค์ คนที่เขารักจนสุดหัวใจ กอ่นที่จะยิ้มบางๆ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่กอล์ฟไม่เคยได้ใช้มันเลย มันเป็นรอยยิ้มของความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน ราวกับว่า คนๆนี้ไม่สามารถที่จะยิ้มได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว และคนที่ทำลายรอยยิ้มอันสดใสนั่นก็คือไมค์
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น ต่อจากนี้ไป เราจะเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม ก็ในเมื่อนายไม่คิดอะไรและไม่เคยคิดที่จะรักพี่เลย พี่ก็จะทำเหมือนเรื่องทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันก็เท่านั้นเอง ไปกันเถอะ ยู เชน คิน”ว่าแล้วก็รีบเดินไปพร้อมกับเพื่อนๆที่มีความรู้สึกไม่แตกต่างกัน
“ยู / เชน / คิน” ทั้งเจ คิระ รวมทั้งชินต่างก็ร้องเรียกคนรักเผื่อที่ว่าจะมีใครซักคนหันมาแต่พวกเขาก็ต้องพบกับความผิดหวังก็ในเมื่อคนรักของพวกเขาได้แต่เดินไปข้างหน้าเหมือนกับจะไม่หันมามองพวกเขาอีกต่อไปแล้ว ทั้งสามได้แต่มองไปอย่างเศร้าสร้อยก่อนที่จะเหลือบสายตาไปหาตัวต้นเหตุที่พูดอะไรไม่ทันนึกคิด
“พวกนายไม่ต้องมองอย่างนั้นหรอก ก็คนมันพูดไปแล้วนี่นา แล้ว....จะทำยังไงดีหล่ะเนี่ย”ไมค์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เศร้าๆพร้อมกับเลื่อนมือมากุมขมับ ใช่ เขายอมรับแล้ว เขายอมรับว่าตัวเขาไม่เคยที่จะเกลียดกอล์ฟเลย แต่จริงๆแล้วเขารักกอล์ฟมากกว่า รักจนหมดหัวใจ ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็ไม่รู้ เพื่อนทั้งสามมองดูกอล์ฟที่ทำสีหน้าเศร้าเสียใจก็ไม่กล้าต่อว่าอะไรอีก
“นายรักกอล์ฟหรอืเปล่า”คำถามที่เอ่ยออกมาจากจินอีกครั้งหลังจากที่ดูเหตุการณ์มานาน
“จะให้พูดว่าอะไรหล่ะคับ พี่จิน ผมน่ะ ทั้งๆทีคิดว่าเกลียดกอล์ฟมาโดยตลอด พยายามกลั่นแกล้งทุกอย่างเพื่อให้เจ้านั่นเสียใจ แต่สุดท้าย ผมกับรักเขาเข้าเต็มประตู”ไมค์เอ่ยขึ้นกอ่นที่จะเดินไปนั่งที่ม้านั่งข้างๆสนาม พร้อมกับก้มหน้าด้วยความเสียใจ ทั้งเจ ชิน และคิระก็เดินไปนั่งพร้อมๆกับทำท่าทางแบบเดียวกัน ทำเอาจินและเพื่อนๆถึงกับกุมขมับกับความโง่ของเจ้าพวกนี้
“เอาเถอะ ถ้าพวกนายรู้ใจตัวเองแล้วก็ตามไปง้อสิวะ มัวนั่งทำอะไรกันอยู่”ทั้งสี่หันหน้าขึ้นมาพรึ๋บ ก่อนที่จะรีบวิ่งตามไปง้อคนที่พวกเขารักกันจ้าละหวั่น ชนกันบ้าง ชนเสาข้างทางบ้าง จนจินเห็นแล้วยังนึกคำ แก๊งค์ที่ใครๆต่างก็กลัวนักกลัวหนา แต่พอมาเจอกับความรักก็กลายเป็นเด็กธรรมดาน่ะเอง
“เฮ้ ปล่อยไปจะดีหรอ พวกเราอุตส่าห์เจอคนที่น่ารักนะ”กายเอ่ยขึ้น
“ปล่อยไปแหละดีแล้ว คนที่เรารักจะได้มีความสุขยังไงหล่ะ นายก็เถอะอย่าทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้นหล่ะ”กายพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปพร้อมๆกับจินและทุกคน
หนทางที่พวกเขาเลือกเดิน และรู้ใจของตนเองแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป ดาวโรงเรียนทั้งสี่จะยอมมอบหัวใจให้กับแก็งค์ขนนกพิฆาตอีกครั้งหรือไม่ต้องติดตามใน รักร้ายๆของน้องชายตัวแสบ ในตอนต่อไป
ความคิดเห็น