[Fic Naruto] | "My heart is only for you." |

ลำดับตอนที่ #13 : Special Part! ||..Painful love..||

    

เปิดเพลงเพื่อเพิ่มอถรรสได้นะคะ ><  

ได้ชื่อตอนจากเพลงนี้เลย <3

Song. Painful love 

by. Lee Min Ho

Special  Part

||..Painful love..||

                ฟู่...

                เสียงของลมควันถูกพ่นออกมาดังขึ้นเบาๆ ละอองสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งในอากาศตลบฟุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นๆจากควันบุหรี่ ดวงตาคู่คมสีน้ำเงินเข้มเฉกเช่นผืนทะเลยามค่ำคืนเหม่อมองวิวทิวทัศน์ด้านล่างด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

                บ้านช่องบ้านเรือนต่างเริ่มดับไฟแล้วเข้านอนกันแล้วหลากหลายหลังเพราะช่วงเวลาที่มืดค่ำมากขึ้น แสงสลัวๆที่ส่องให้เห็นมีเพียงแสงไฟจากตะเกียงข้างทางเท่านั้น

                ฟีนิกซ์ถอนลมหายใจออกมาหนักๆ แม้จะดื่มสุราจนรู้สึกมึนเมาเบาๆแล้วก็ยังคงไม่หลงลืมความรู้สึกหนึ่งในจิตใจไปได้ จนกระทั่งสูบบุหรี่เพื่อให้สมองโล่งแล้วก็ตามแต่ดูท่าจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

                มือหนาถูกยกขึ้นมาปกปิดเสี้ยวหน้าที่อ่อนแอของตนเอง นัยน์ตาคู่คมฉายแววปวดร้าวออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกภายในใจป่นปี้จนแทบไม่เหลือชิ้นดี ราวกับลมหายใจที่ติดขัดเหมือนถูกเชือกเส้นใหญ่เหนี่ยวรั้งคอเอาไว้ ในตอนที่รับรู้ถึงข่าวหนึ่งจากเพื่อนร่วมทีม

-  -  -  -  -  -  -  -  -

                “เฮ้ ฟีนิกซ์ ครูคาคาชิฝากนี่มากให้นาย”ซองสีขาวสะอาดตาที่มีลวดลายของดอกไม้สีชมพูอ่อนๆประดับรอบๆทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย

                “เอ้า มัวแต่สงสัยอยู่ได้” ไม่ว่าเปล่านารูโตะก็ยัดซองที่ว่าใส่ในมือของเพื่อนตนเองที่ยังไม่ยอมรับซองสักที

                ฟีนิกซ์เหลือบมองเพื่อนสนิทผมทองของตนแวบหนึ่งก่อนจะค่อยๆแกะซองออกอย่างเชื่องช้า บางอย่างภายในอกตีกันรัวเร็วขึ้นจนเขารู้สึกรำคาญใจ

                ปกกระดาษแข็งสีครีมอ่อนๆด้านในมีกลิ่นอ่อนเจือจางออกมา เขารู้สึกว่ามือที่กำลังเอื้อมหยิบเจ้าสิ่งที่อยู่ด้านในช่างสั่นไวซะเหลือเกิน และสุดท้ายแผ่นกระดาษที่ถูกใส่ก็ถูกเปิดออก

ฮาตาเกะ คาคาชิ

&

สุกิยามะ อายาเมะ

                “ฮ่าๆ ๆ ฉันนึกว่าครูคาคาชิจะขึ้นคานทองซะอีกนะเนี่ย ในที่สุดก็แต่งงานกับเขาสักที!” ราวกับเสียงของนารูโตะจะไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของเขาแม้แต่น้อย มือที่ถือการ์ดในมือสั่นเทาจนแทบควบคุมไม่อยู่

                ราวกับว่าท้องนภาเบื้องบนแตกสลายลงในพริบตา ภายในอกข้างซ้ายเหมือนมีบางอย่างมาบีบรัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ความรู้สึกจุกในลำคอทำให้เอ่ยคำพูดอะไรออกมาก็ดูจะลำบากลำบนไปซะหมด และดูท่าชายหนุ่มผมทองจะไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนตนเอง

                “เออ จริงสิ! พอดีว่าครูคาคาชิเขาติดเตรียมงานน่ะ เห็นวิ่งวุ่นเลย ก็เลยให้ฉันเอาการ์ดมาให้นายแทน นายเองก็รีบๆแต่งงานสักทีนะ! คนอื่นเขาแต่งกันหมดแล้วนะ!”

                “อือ..”

                “เออใช่ๆ งานแต่งเริ่มอีกสามวันข้างหน้านะ นายเองก็แต่งตัวหล่อๆมาด้วยล่ะ! อย่ามาสายนะ! ฉันไปล่ะ!"

                ฝ่ามือใหญ่ของนารูโตะตบแปะลงบนไหล่กว้างสองสามทีก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินจากไปทันที ทิ้งให้คนพึ่งรับรู้เรื่องราวยืนใจหายอยู่ที่เดิม

                จากนี้คงไม่มีอีกแล้ว แสงประกายสวยงามในชีวิตของเขา ในเมื่อ.. สิ่งนั้นกลายเป็นของคนอื่นไปแล้วเรียบร้อย ไม่อาจจะแตะต้องได้อีกต่อไป...

-  -  -  -  -  -  -  -  -

                ตั้งแต่วันที่รู้ข่าวจากนารูโตะก็ผ่านมาแล้วสองวัน พรุ่งนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่จะเหลือเวลาให้เขาทำใจก่อนที่ระฆังลั่นวิวาห์จะเริ่มขึ้น ฟีนิกซ์เดินอ้อยอิ่งลงมาจากจุดชมวิวของโคโนฮะ สองขายาวพาร่างของคนที่บอบช้ำทางใจมาหยุดที่หน้าร้านแห่งหนึ่งซึ่งช่วงนี้เขามักจะเข้าประจำเกือบทุกวัน

                ภายในร้านค่อนข้างมีเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่บ้างประปรายตามประสาร้านเหล้า ฟีนิกซ์เลือกเดินมานั่งริมในสุดที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวมากกว่าจุดอื่นๆ รวมถึงฉากกั้นสีขาวขุ่นก็พอจะทำให้คนอื่นไม่สนใจมากนัก

                เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเขาก็ยังคงไม่หยุดดื่มเช่นเคย เหล้าสาเกถูกรินใส่เช่นเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า รวมแม้กระทั่งเหล้าที่มีแอลกอฮอล์รุนแรงที่สุดในร้านเขาก็ฟาดเรียบไปหลายต่อหลายขวด หากแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เขาลืมบางอย่างที่ทิ่มแทงในอกลงได้เลย

                “มาอยู่นี่เองสินะ..”

                น้ำเสียงนุ่มๆของใครบางคนที่เขาอยากได้ยินมาตลอดดังแว่วมาในโสตประสาท ฟีนิกซ์เค้นยิ้มอย่างสมเพชกับตนเอง นี่เขาคงเมาจัดถึงขนาดได้ยินเสียงของใครบางคนที่เขารักมากมาตลอดในเวลาเช่นนี้ได้

                “นายดื่มมากไปแล้วนะฟีนิกซ์”

                สัมผัสอบอุ่นที่วางทาบลงแผงอกกว้างของชายหนุ่มทำให้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มค่อยๆปรือขึ้นมาต้นเสียงอย่างเชื่องช้า

                “คา..คาชิ...เหรอ?”

                น้ำเสียงทุ้มแฟบพร่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากได้รูปอย่างยากลำบาก จนทำให้ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงโฮคาเงะรุ่นที่ 6 ถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเอือมระอากับคนตรงหน้า

                “ใช่ ฉันเอง นายคงต้องกลับบ้านได้แล้วนะ ดึกแล้ว” คาคาชิค่อยๆดึงแขนอีกคนพาดบ่าแล้วพยุงให้คนขี้เมาลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งสีแดงชาด มือขาวเนียนควักธนบัตรแบงค์ใหญ่แล้ววางลงบนจานรองรับเงินจากลูกค้าบนโต๊ะก่อนจะพาร่างสูงที่เริ่มไม่ได้สติเดินออกมานอกร้าน

                “ฉันได้ยินจากอิโนะและโจจิว่าช่วงนี้นายเข้าร้านเหล้าแทบทุกวัน กินเหล้า สูบบุหรี่เป็นว่าเล่นยังกับเป็นเพื่อนซี้กัน” คาคาชิบ่นขึ้นเบาๆพลางเหลือบมองใบหน้าด้านข้างคมคายของคนที่ถูกเขาพยุงให้เดินไปข้างหน้า

                แววตาคู่คมดูเหม่อลอยจ้องมองพื้นเบื้องล่างราวกับไม่ได้สติ ทำให้เขาอดที่จะถอนหายใจซ้ำออกมาไม่ได้

                “ฟีนิกซ์ เธอมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาฉันได้ เดี๋ยวนี้เธอเองก็ทำตัวเสเพลขึ้นนะ ฉันไม่อยากให้เธอทำตัวแบบนี้” เขาเอ่ยเตือนสติคนผมดำหวังว่าจะมีเสียงตอบรับกลับมา แต่ทว่ามันก็ไร้วี่แวว

                “ฟีนิกซ์..” คาคาชิเอ่ยเรียกชื่ออีกคนออกมาแผ่วเบา เมื่อจู่ๆร่างสูงก็หยุดเดินก่อนจะผละท่อนแขนออกจากไหล่ของเขาไป ดวงตาสีเถ้าถ่านคู่สวยหันมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง

                “คาคาชิ.. จำวันที่ผมได้อยู่ทีม 7 แล้วคุณให้แนะนำตัวได้มั้ย?” เสียงทุ้มดังขึ้นใบหน้าคมคายบางส่วนถูกเรือนผมสีดำสนิทตกลงมาปกปิดเอาไว้ ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้กับโฮคาเงะคนปัจจุบันจนคนโดนไล่ต้อนต้องถอยหลังหนีอีกฝ่ายอย่างช้าๆ

                “แล้วจำคำถามสุดท้ายที่คุณถามผมได้รึเปล่า?”

                สุดท้ายแล้วแผ่นหลังของคาคาชิก็แนบชิดกับกำแพงไร้ซึ่งทางหนี ดวงตาคู่สวยสบเข้ากับนัยน์ตาของอีกคนอย่างอ่อนใจ

                “คุณ..คิดว่านั่นผมพูดเล่นอย่างงั้นเหรอ?...”

                ไม่ว่าเปล่าชายหนุ่มกลับเริ่มโน้มตัวลงมาใกล้ใบหน้าที่อ่อนเยาว์กว่าอายุมากขึ้น มือเรียวใต้ถุงมือนินจายกขึ้นกั้นใบหน้าของคนกระทำเอาไว้อย่างเฉียดฉิวก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิกได้ทันพอดี

                “ฟีนิกซ์ ฉันว่านายดื่มหนักมากจริงๆแล้วนะ”

                คาคาชิเอ่ยอีกครั้งเพื่อเตือนสติอีกฝ่าย แต่ท่าว่าคนที่ถูกกล่าวหาว่าเมามายจะไม่ได้สนใจฟังแม้แต่น้อย

                มือหนาจับข้อมือที่บางกว่าตนเองออกไปไม่ให้กั้นขวางใบหน้าของทั้งสองคนออก ลมหายใจร้อนๆของคนอายุน้อยกว่าทำให้คาคาชิรู้สึกแปลกๆภายในอก

                “คุณ... เคยรับรู้ความรู้สึกของผมบ้างรึเปล่า?” ประโยคที่ถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นไหวและแหบพร่าของคนตรงหน้าทำให้คาคาชิเงยมองสบตากับนัยน์เนตรคู่สีน้ำเงินเข้ม มือแกร่งของอีกฝ่ายค่อยๆดึงผ้าพรางสีเข้มที่ปกปิดใบหน้าขาวเนียนลง

                “เคยรู้มั้ย.. ว่าผมรู้สึกยังไงตอนรู้ข่าว ตอนได้รับจดหมายจากคุณ หรือแม้กระทั่ง.. ตอนนี้...”

                “ฟีนิ–––!”

                มือเรียวทั้งสองข้างพยายามดันแผงอกแกร่งของอีกคนออกเมื่อรับรู้ว่าฟีนิกซ์เริ่มขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น แต่ไม่ทันได้เอ่ยห้ามริมฝีปากบางเฉียบก็ถูกริมฝีปากของอีกคนปกปิดไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาเสียแล้ว

                ริมฝีปากได้รูปบดขยี้ริมฝีปากด้านล่างอย่างดุดันและโหยหาย สลับกับบางคราที่แปลเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน มือของคนถูกกระทำทั้งทุบเข้าที่อกแกร่งกว่าและใช้มืออีกข้างจิกข่วนที่แผ่นหลังผ่านเสื้อที่อีกคนสวมใส่อย่างรุนแรง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจนหยุดการกระทำ

                ลิ้นร้อนเริ่มที่จะลามเลียกลีบริมฝีปากของคาคาชิมากขึ้น จนกระทั่งหลุดลอดเข้ามาในโพรงปากของอีกคนได้ มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุข รุกล้ำผ่านเนื้อผ้าสีเข้มก่อนจะค่อยๆถกเสื้อด้านในของอีกคนขึ้นเพื่อให้มือร้อนเริ่มเข้าลูบไล้เอวขาวเนียนของคนในอ้อมแขนได้อย่างง่ายดาย

                “อือ..อึก...”

                เสียงอู้อี้ในลำคอดังออกมาแผ่วเบาเพื่อที่จะพยายามให้ฟีนิกซ์หยุดการกระทำทุกอย่าง

                กลิ่นบุหรี่ที่ติดตามเสื้อของคนสูงกว่าลอยมาปะทะปลายจมูกจนรู้สึกฉุนๆ ภายในโพลงปากรับรู้ถึงรสของแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งอยู่อย่างเจือจาง ลิ้นร้อนของอีกคนคว้านไซร้ไปทุกที่ภายในโพลงปากของคนถูกกระทำ จนน้ำสีใสเริ่มไหลออกมาตามมุมปากมากขึ้น

                กึด..

                เพี๊ยะ!!!

        เสียงของฝ่ามือที่ปะทะเข้ากับแก้มดังลั่นก่อนที่ใบหน้าหล่อคมจะหันไปตามแรงตบ ของเหลวสีแดงเข้มค่อยๆไหลออกมาจากริมฝีปากได้รูป นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มค่อยๆตวัดมองคนทำเมื่อครู่ด้วยแววตาเรียบเฉย

                คาคาชิหอบหายใจเล็กน้อย ดวงตาสีเถ้าถ่านมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวดก่อนจะละออกมาจากที่แห่งนั้น สาวเท้าเดินหนีจากอีกคนให้เร็วและไกลที่สุด แม้จะอดกลั้นแค่ไหนแต่สุดท้ายของเหลวสีใสๆที่เคยเก็บกลั้นไว้ก็เอ่อทะลักออกมาจากเบ้าตาอย่างห้ามไม่อยู่

                ..ทั้งๆที่ฉันไว้ใจเธอมากแท้ๆ..

...........................................................................................................

                ..ทั้งๆที่ผมรักคุณมากแท้ๆ..

                สองขาแกร่งที่เคยยืนหยัดทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง หยาดพิรุณบนฟากฟ้าค่อยๆร่วงหล่นลงมายังพื้นดินและกระทบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาที่เงยหน้ารับฝนอย่างเต็มใจ

                ดวงตาที่เคยมีแต่ความเรียบเฉยฉายแววเจ็บปวดอย่างไม่ปิดบัง  ภายในอกปวดร้าวจนแทบแหลกสลายลงไปพร้อมๆกับเสียงของอัสนีที่ดังกึกก้องอยู่ด้านบน

                เขาปล่อยในสายฝนชะล้างทุกสิ่ง ทั้งน้ำตาและความเจ็บปวดภายในใจโดยหวังว่ามันจะช่วยให้ความรู้สึกเจ็บแน่นในอกจางหายมลายไปพร้อมๆความเย็นชืดของน้ำตาจากฟากฟ้านั่นได้ ความผิดอันใหญ่หลวงที่ทำพลาดพลั้งในครั้งนี้.. เขาคงไม่ได้รับอภัยจากอีกคนได้อย่างแน่นอน...

          Stop! Stopppppp!!!!

                อะแฮ่ม เรื่องนี้เป็นเพียงตอนพิเศษนะคะ! ไม่มีเหตุเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของฟิคทั้งสิ้น! (ยกเว้นประโยคที่น้องฟีถามว่าคาคาชิจำตอนที่ต้องบอกตอนที่แนะนำตัวได้รึเปล่า อันนั่นมาจากเนื้อเรื่องหลักของฟิคเลยค่ะ =.,= อยากรู้ว่าน้องพูดอะไรต้องรอติดตามตอนต่อไป ตอนที่ 12 นะ! เร็วๆนี้เลย!!><)

                ถามว่าทำไมถึงเกิดตอนพิเศษนี้ขึ้นได้?

                เป็นเพราะความกิเลสล้วนๆค่ะ ฮ่าๆ ๆ จู่ๆก็รู้สึกไม่ไหวอยากเขียนน้องตอนโตแบบรุกๆคาคาชิหน่อยแต่ก็มีความรู้สึกอยากทำร้าย(?)น้องด้วย เลยเกิดตอนพิเศษนี้ขึ้นค่ะ ฮา~ //น้องถือมีดปังตอรอ

                ถ้าอยากอ่านตอนพิเศษต่อเม้นบอกได้นะคะ! แต่ถ้ามีตอนต่อของตอนพิเศษตอนนี้คงมีอีกสักตอนสองตอนจบค่ะ แต่ถ้าอยากจบแค่นี้ไม่อยากเห็นน้องเจ็บๆแงๆ(?)ต่อก็บอกได้เช่นกันค่ะ ฮา~

T
B