คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 * Why you so serious ???*
บทที่ * Why you so serious ???*
ณ โรงพยาบาล Arkham Asylum
“อ้าว หนูเรวี่ มาเยี่ยมพี่ชายอีกแล้วซินะคะ” คุณป้าพยาบาลที่โรงบาลแห่งนี้เข้ามาทักผมอีกเช่นเคย
“ครับผม”
“นี่ๆ หนูเรวี่ รู้แล้วหรือยังเนี่ย” เขามีข่าวอะไรมาบอกกันนะ
“อะไรหรือครับป้า”
“คุณหมอประจำตัวของพี่คุณเขาลาออกไปแล้วคะ แล้วป้าได้ข่าวมาว่าเขาหนีออกจากเมืองไปแล้วคะ” อีกคนแล้วงั้นหรอ
“งั้นหรอ ครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าเขาออกไปได้ก็ยินดีกับเขาด้วยครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พูดบ้าๆอย่างกับใครจะเข้าออกเมืองบ้าๆนี่ได้ง่ายๆอย่างงั้นแหละ
“งั้นผมไปเยี่ยมพี่ก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
หลังจากบอกลาผมก็ตรงดิ่งไปยังห้องของพี่ชาย
“พี่ผมมาแล้ว เป็นไงบ้างพี่ ฮ่า ฮ่า ใกล้หายยัง” หายเหยอะไรกันก็พี่เป็นอำมพาตครึ่งตัวนี่พูดกับเรายังต้องเขียนผ่านกระดาษอยู่เลย
/เหมือนเดิมแหละ แล้วเอ็ดเวิดไม่มาด้วยหรอ/
“รายนั้นหรอ ฮ่า ฮ่า ติดเกมอยู่บ้านหละอีกอย่างพามาทีไรลำบากคนไข้คนอื่นเขาวุ่นวายเป็นบ้า พี่ไม่รำคาญมั่งหรอไง ฮ่า ฮ่า”พามาทีไรพยาบาลไล่มันเกือบกลับทุกที
/นี่แกเจอกับคุณหมอคนใหม่เขาหรือยัง/
“หมอเมืองนี้มันมีกี่คนเองพี่ ฮ่า ฮ่า”
ทันใดนั้น หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับผมผมบลอนยาวสลวยหน้าตาดีมากๆก็พลักประตูเข้ามาในห้อง
“หึ!!”ผมจ้องเขมงพร้อมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เออ นี่คุณเป็นน้องชายของคุณ เดนธ์สินะคะเมื่อกี้คุณพยาบาลเขาบอกมาแล้วคะ สวัสดีคะฉันชื่อ ฮาร์ลีน ฮาร์ลีน ควินเซล เป็นหมอคนใหม่ที่จะมาดูแลพี่คุณคะ”
ถ้าทางที่หยิ่งพยองนั้นมันอะไรกัน “คุณหมอคุณนะอายุ เท่าไหร่ครับ” “18 คะ”
อะไรนะอายุใกล้ๆกลับเราเลยนิ “เออนี่คุณเป็นคนเมืองนี้หรือป่าวครับ ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย”
“ไม่คะ ฉันพึ่งย้ายเข้ามาไม่นานนี้เอง”
บ้า!!น่าย้ายเข้างั้นรึมาในเมืองนี่เนี่ยนะเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“เออ”
“ฉันว่าเรามาคุยเรื่องอาการของพี่คุณดีกว่าคะตอนนี้ คุณ ฮาววี่ เดนธ์ อาการยังคงทรงตัวเช่นเคยอาการซีกขวาเขาสามารถจับต้องและเขียนหนังสือได้แต่ซีกซ้ายยังทรงตัวเช่นเคยคะ” เออ เอาเหอะฉันดูก็รู้หนะ
“เออ คุณคะรอยแผลที่ปากคุณนั้นอะไรคะ” ว่าละ ช่างสังเกตจริงนะ
“ก็นิดหน่อยหนะครับ ฮ่า ฮ่า ก็ปกติของชีวิตวัยรุ่นเมืองนี่หนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อย่าไปรู้ประวัติมันเลยน่า
“เออ ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ” น่านถามชื่อเราก่อนคิดอะไรป่าวเนี่ยเธอ “ผมชื่อ เรวี่ เรวี่ เดนธ์ ” หลังจากนั้นเธอก็ออกจากห้องไปบอกว่าต้องไปดูแลคนไข้คนอื่น
“เฮ้อ น่าสงสารคิดอะไรของเธออยู่นะยัยนั่น บ้าหรือป่าวที่มาเมืองนี้เนี่ยน่าสงสารจัง เฮ้อ”
/ นี่ เรวี่ พี่ว่าเธอสวยดีนะลองจีบดูสิ/
“โอยไม่เอา อะท่าทางอย่างนั้นอีกอย่าง เธอะนะจะทนเมืองนี้ไดแค่ไหนเชียว”
จากนั้นผมก็ออกมาจาโรงพยาบาลสู่ห้องเช่าโทรมๆที่ผมอาศัยอยู่อย่างน้อยก็ไม่มีคนสงสัยว่าพวกเราทำอะไรกัน
“โอ้ย กลับมาแล้วโว้ย” เป็นอีกวันที่แสนน่าเบื่อ
“เอ้ามันเข้าๆ เอ็ดเวิด ฉันไม่ได้อุตส่าห์แฮค รหัสอินเตอร์เน็ตดีๆมาให้แกติดเกมนะโว้ย”มันไม่ใช้เรื่องง่ายนะที่จะมีอินเตอร์เน็ตดีๆใช้ในเมืองนี้หนะถึงมันจะง่ายสำหรับฉันก็เหอะ
“อย่าบ่นน่า มีให้เล่นก็เล่นไปเหอะ” ดูมันตอบสิ
“เออ มีอะไรกินบ้างวะหิวเป็นบ้า”
“แกถามผิดคนและนู้นถามพ่อครัวเลย” เออนั้นสิ
โคร่ม!! เพล้ง!! เอาอีกจนได้
“โฮกกกกกกกกกกก”
จะได้กินไหมเนี่ยวันเนี่ย
“เออ เรวี่ถามไรหน่อยจิ”เออเอาเหอะพ่อมนุษย์เจ้าปัญหา
“ทำไมวะ”
“เออ นี่ๆดูนี่สิ ในอินเตอร์เน็ตเพียบเลย ฮี่ ฮี่ ฮี่”ว่าและมันต้องเปิดดู
“มาดูด้วยกันไหมพ่อ ตัวตลก ”
“เอื้ออออออมมม เอาสิ”
ณ คฤหาส เวนย์
“หยุดนะ เดเมี่ยนจะหนีไปไหนหนะ”
“แน่จริงก็เข้ามาเอาเองสิ ฮ่า ฮ่า”แค่ยืม ไดอารี่ มาอ่านนิดหน่อยทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ยัยนี่
ในขณะที่กำลังวิ่งอยู่อีกเช่นเคยที่ฉันเห็นทุกวันพี่ ดิก ยืนมองท้องฟ้าอยู่ที่หน้าหลุมศพของใครซักคน
“เอาคืนมาได้แล้วน่า”
“อะๆก็ได้”ฉันหยุดหน้ารูปภาพรูปใหญ่รูปหนึ่งในบ้านเป็นรูปชายแก่ที่ฉันไม่รู้จัก
“เออนี่รูปใครอะ ฉันอยากรู้มานานและ บาบาร่าเธอรู้ปะ”ในขณะนั้นพี่ชายฉันก็เข้ามาตอบข้างหลัง
“อัลเฟรด พ่อบ้านและคนที่ดูแลพ่อเรามายังไงหละ” พี่ชายตอบคำถามของฉัน
“อ้าวพี่ เจสัน มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ตกใจนะเนี่ย
“ก็เมื่อกี้เอง แหละ อะนี่บาบาร่า สารวัตร กอร์ดอนฝากของมาให้อีกและ” ลุงนี่จะจีบบาบาร่าหรอไงเอาของขวัญมาให้จังหวังกินหญ้าอ่อนแน่ๆ
“มีของแกด้วยเดเมี่ยนอะ”ต้องอย่างงี้สิ
“ว้าว!!การ์ตูน กัปตันอเมริโกหนิ สุดยอดนี่บาบาร่ารีบๆไปแต่งกับลุงแกซะและเอาการ์ตูนมาให้ฉันเยอะๆเลยสิ”
“ไอ้บ้าเดเมี่ยน!!!”
มื้อเย็น ณ ห้องทานข้าว
“อ้าววันนี้ ทิม ไปไหนซะหละ” พี่เจสันถามทุกคน
“ก็เหมือนเดิมหละพี่ พี่ทิมแกก็ไปสุมหัวกับพรรคพวกแกตามเคยแหละ”มันก็เป็นอย่างงั้นแหละ
“นึกว่าวันนี้จะได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันซักที เอาเหอะมีแค่นี่ก็กินกันแค่นี่” แค่นี้แหละดีแล้วน่า
“พ่อครับเรื่อง โจ๊กเกอร์ เอาไง” พี่เจสันอย่าถามสิกำลังกินข้าวดีๆอยู่แล้วแท้ๆ
“กินข้าวเถอะ”
บ้างั้นหรอป่าวเลย คนอื่นต่างหากที่บ้าฉันก็แค่จบหลักสูตรและเก่งกว่าคนอื่นๆทั้งที่อายุน้อยกว่า และคนอย่างฉันจะให้ฟังคำสั่งคนอื่นคงไม่ได้หรอกและนี่เป็นทางที่ฉันเลือกแล้ว ว่าแต่เมืองนี้กลางคืนเงียบจังน่ากลัวเป็นบ้า
“หยุดนะสาวน้อย ส่งของมีค่ามาให้หมดไม่ๆสิส่งตัวเธอมาดีกว่า ” เจ้าโจรเอ่ยกระจอกหาเรื่องผิดคนแล้วหยะ
“เห้ยเร็วๆสิหน่อยโว้ย นังบ้านี่”เสร็จฉันหละไอ้โจรกระจอกดูสิแกสู้มีดผ่าตัดสุดคมที่ฉันซ่อนไว้ได้หรือป่าวแค่ได้ปาดคอแกครั้งเดียวเลือดได้ไหลไม่หยุดแน่ ขอสักจึกเถอะน่า
ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ปั้ง!! ใครๆกันยิงมา
“จะ จะ จะ โจ๊กเกอร์” ชิ มันหนีไปจนได้
“แกเป็นตัวอะไรกันเนี่ย ”ดูแต่งตัวเข้าสิมันบ้าหรือป่าวเนี่ย
“ฉันหรอ ฉันก็ตัวตลกไงหละ ฮ่า ฮ่า ดูสิๆคนสวยทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น”
Why you so serious ???
ความคิดเห็น