คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เราสามคนบนมอเตอร์ไซค์
ช่วงเวลาที่พวกเขามะรุมมะตุ้มกัน เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ แต่ฉันก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว ถึงแม้จะยังมีอาการหนาวสั่นอยู่บ้าง แต่แค่รู้ว่าฉันจะไม่โดนไอ้คนขับแท็กซี่ชั่วนั่นปลุกปล้ำมันก็ทำให้พอมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นมาหาทางหนีได้แล้ว เสียงตุ้บสุดท้ายดังออกมาจากข้างรถ ก่อนที่เทเลอร์จะชะโงกหัวผ่านประตูเข้ามามองหน้าฉัน...ไม่สิ เขากวาดสายตามองทั้งร่างตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยด้วยซ้ำ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...
“เฮ้อ~ ไงล่ะ หมดสภาพเลยนะ ^^”
“นะ...นาย ทำไมถึงมาช่วยฉันได้อ่ะ ฉันคิดว่านายจะไม่มาแล้วซะอีก U_U” ฉันพยายามยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่อยู่ดีๆ ก็ไหลรินออกมา บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้าเขา
“ใครว่าฉันจะมาช่วยเธอล่ะ ฉันจะมาเอารูปของฉันคืนต่างหาก แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แล้วพอดีว่าไอ้เรดส์มันเปิดก่อน จะให้ฉันอยู่เฉยๆ ไม่ช่วยเพื่อนได้ไง”
แถชัดๆ! ถึงฉันจะนอนนิ่งเหมือนผักต้ม แต่ฉันก็พอรู้นะว่าเขาต่างหากที่เป็นคนโผล่เข้ามาลากตัวคนขับแท็กซี่ออกไปก่อน พอเห็นนาฬิกาสีดำที่ข้อมือของเขาก็นึกได้ เมื่อกี้แขนของคนที่มาช่วยฉันไว้สวมนาฬิกาข้อมือแบบนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ที่ปฏิเสธก็คงจะกลัวเสียฟอร์มล่ะสิ
หรือว่าลึกๆ แล้ว...เขาก็แอบเป็นห่วงฉันอยู่เหมือนกัน
“ยังไงก็ขอบคุณนะ...ขอบคุณมากๆ ฮึก T^T”
“ไม่เอาน่า ขนลุก~ ขอบคุณอะไรกันเล่า บอกแล้วไงว่าแค่จะมาเอารูปคืนเฉยๆ ไม่ได้อยากจะมาช่วยสักหน่อย ไม่ต้องซาบซึ้งใจหรอก”
“ยัยนั่นเป็นยังไงบ้าง” เสียงเรดส์ดังตามมาแว่วๆ ก่อนที่เขาจะโผล่หน้าเข้ามาอีกคน มือเขาเกาะที่บ่าของเทเลอร์ไว้พลางจ้องมองมาทางฉัน “เธอ...โอเคแล้วใช่มั้ย”
“อะ...อื้อ ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณนายมากๆ นะ”
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก พอดีว่าไอ้เทมันไปหาฉันที่โรงเรียนแล้วขอยืมมอ’ไซค์น่ะ ฉันเลยถามมันว่าเกิดอะไรขึ้น มันบอกจะมาตามล่าเธอ ก็เลยขอตามมาด้วยดีกว่า เพราะไอ้เทมันยังขี่มอ’ไซค์ไม่แข็งน่ะ กลัวจะพากันคว่ำทั้งคู่”
“อ๋อ...ที่ตามมาเพราะเป็นห่วงเทเลอร์ กลัวเทเลอร์จะตายมากกว่าว่างั้น U_U”
“ฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก” เรดส์ยิ้มหวานพลางพยักพเยิดกับเทเลอร์ “ไปเหอะ ฝนหยุดตกแล้ว รีบไปก่อนที่ฝนจะเทลงมาใหม่ แล้วเดี๋ยวจะขี่กลับลำบาก ถนนแถวนี้ยิ่งมีแต่โคลนอยู่ด้วย”
“เออ...นายไปสตาร์ตรถรอไว้เลย เดี๋ยวฉันลากยัยนี่ไปเอง”
...ใช้คำว่าลากกก TOT
ใช่สิ! ตอนนี้สภาพฉันจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ใครจะทำยังไงกับฉันก็ได้ ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรจะตอบโต้อยู่แล้ว เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ ร่างกายก็ร้อนรุ่มไปหมด เขาจะฉุดกระชากลากถูพาไปไหนก็คงต้องยอมอ่ะ
“เคๆ ตามมาละกัน”
เรดส์ผละออกไปแล้ว เหลือแค่เทเลอร์ที่ยังคงยืนจ้องหน้าฉัน เขาก้มลงไปหยิบเสื้อกั๊กสีแดงของฉันที่ตกอยู่ตรงพื้นรถแล้วเอามาโยนให้
“เอ้า! สวมนี่ซะก่อน จะได้ไม่ไปยั่วสายตาใครเข้าอีก”
“ขอบคุณ” ฉันรับเสื้อกั๊กมาสวมอย่างว่าง่าย ก่อนจะนั่งจ้องเขาตาแป๋ว คือตอนนี้สติยังมาไม่เต็มร้อยไง ไม่รู้เลยว่าควรจะทำอะไรต่อไปยังไงบ้าง รอรับคำสั่งจากเทเลอร์อย่างเดียว
“ทีนี้ก็ออกมาได้แล้ว คลานออกมาเองได้รึเปล่า หรือต้องให้เข้าไปอุ้ม”
“ดะ...ได้ ไม่ต้อง”
ฉันรีบลนลานคลานออกไปหาเขาที่ประตูรถ แต่พอจะลุกขึ้นเพื่อลงไปยืน กลับรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาจนต้องเอามือเกาะบ่าเขาไว้
“โอ๊ะ +_+”
“เป็นไรไป”
“เหมือนจะหน้ามืดอ่ะ ขอเกาะตั้งหลักแป๊บนึงนะ @_@”
“ค่อยๆ ลงมาสิ -*-“ เทเลอร์บ่นพึมพำ แต่ก็หันมาช่วยประคองร่างฉันเอาไว้ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย “เฮ้! เธอตัวร้อนนะเนี่ย ไม่สบายแหงเลย”
“แค่กๆ สงสัยฉันจะตากฝนมากไปหน่อยน่ะ =_=;;;”
“จะไปโรงพยาบาลก่อนเปล่า”
“ไม่เป็นไร...กลับไปนอนพักที่บ้าน กินยาสักหน่อย เดี๋ยวก็หาย”
“ตามใจนะ...เดินไหวมั้ยล่ะ มา...ค่อยๆ เดิน เกาะฉันไปก็ได้ มอ’ไซค์อยู่แค่ตรงนี้เอง”
“อื้อ...”
ฉันเกาะแขนเทเลอร์แล้วค่อยๆ เดินตามเขาไป หางตาเหลือบไปเห็นคบขับแท็กซี่นอนแผ่หราอยู่บนพื้นโคลน สภาพร่างกายดูไม่จืด มีเลือดไหลอาบทั้งคิ้ว ปาก และจมูก นี่หวังว่าพวกเขาคงไม่เล่นหนักกันจนถึงตายนะ TOT โหดอะไรเบอร์นี้
“ทะ...เทเลอร์”
“หือ?”
“พี่เขาจะตายมั้ย >_<”
“โอ๊ย! แค่นี้เอง ไม่ตายหรอก สั่งสอนเฉยๆ พรุ่งนี้ก็คงคลานหาคนช่วยได้เองแหละ
คะ...คลาน O_O
โห...ไม่อยากจะคิดสภาพเลย แต่พอนึกไปถึงตอนที่มันพยายามจะปล้ำฉันแล้วก็สงสารไม่ลง เพราะถ้าพวกเทเลอร์มาช่วยฉันไว้ไม่ทัน คนที่น่าสงสารที่สุดก็ต้องเป็นฉันแน่ๆ ขอให้ฉันได้เป็นฝ่ายสมน้ำหน้ามันแทนจะดีกว่า ชิ~
ตึกๆๆๆ~
เทเลอร์ประคองฉันมาจนถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่มีเรดส์นั่งคร่อมอยู่บนนั้น เขาสตาร์ตรถรอไว้แล้ว เทเลอร์ปล่อยมือออกจากฉัน จากนั้นเขาก็หันมาอุ้มฉันให้ตัวลอยหวือขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์อย่างรวดเร็ว เล่นเอาฉันแทบจะหงายหลังตกลงมาเพราะยังไม่ทันตั้งตัว O_O อีตาบ้านี่! จะทำอะไรก็ไม่บอกล่วงหน้า เกือบตกลงมาคอหักตายแล้วมั้ยล่ะ TOT ฉันยิ่งไม่ชินกับการซ้อนมอเตอร์ไซค์อยู่ด้วย เกิดมาเคยซ้อนแค่สองสามครั้งเองนะ ฮือออ~~
แต่ไหนๆ ก็ขึ้นมาได้โดยสวัสดิภาพแล้ว ฉันก็ต้องหาที่ยึดเกาะเพื่อเสริมความมั่นคง เลยขยับตัวไปด้านหน้าเพื่อที่จะกอดเอวเรดส์เอาไว้ แต่อยู่ดีๆ เทเลอร์ก็แทรกขึ้น
“เดี๋ยวก่อน...เถิบไป”
เขาเอามือมาขวางหน้าอกฉันไว้กะทันหัน ดีนะที่ฉันชะงักทัน ไม่งั้นมือเขาได้สัมผัสกับหน่มน้มฉันเต็มๆ แน่ =[]=
“อะไรของนายเนี่ย มาขวางไว้ทำไม ตกใจหมด -_-;”
“หลบไปข้างหลังสิ ฉันจะนั่งตรงกลาง”
“ทำไมล่ะ...ฉันคิดว่านายจะขึ้นข้างท้ายซะอีก”
“เดี๋ยวเธอลวนลามไอ้เรดส์”
“นายจะบ้ารึไง -_-+++ ไอ้บ้า! นี่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้นมั้ย ฉันเพลียจะตายอยู่แล้วนะ”
“จะตายก็เรื่องของเธอสิ...แต่ฉันก็ต้องปกป้องเพื่อนฉันด้วย”
หน็อย! ไอ้หมอนี่ สรุปเขามาดีหรือมาร้ายกันแน่ ก่อนนี้ยังดีๆ อยู่เลย แล้วทีตอนนี้ก็มายัดเยียดข้อหาบ้าบออะไรให้ฉันก็ไม่รู้ สติยังดีอยู่รึเปล่าเนี่ย -*-
“เว่อร์มาก...ฉันแค่จะขยับเข้าไปกอดเอวเขาเพื่อไม่ให้ตัวเองตกจากมอเตอร์ไซค์เฉยๆ คิดได้ไงว่าฉันจะลวนลามเรดส์ฮะ =_=”
“นั่นไงๆ! เธอสารภาพออกมาแล้วว่าจะกอดมัน โธ่ คิดว่าฉันรู้ไม่ทันเธอเหรอ ยัยหนูมาลีจอมหื่น”
“นี่! เทเลอร์...ฉันเหนื่อยเกินกว่าที่จะตอบโต้เรื่องไร้สาระกับนายนะ L”
“เอาเถอะๆ...ยัยนี่ไม่มีแรงจะทำอะไรฉันหรอกน่า นายไม่ต้องห่วงหรอก” เรดส์ช่วยพูดอีกแรง แต่เทเลอร์ก็ยังยืนยันแข็งขันว่าเขาจะไม่เปลี่ยนใจ
“ฉันจะนั่งตรงนี้ ถ้าอยากกอดก็กอดฉันแทนแล้วกัน”
พูดจบเทเลอร์ก็โดดขึ้นมาบนรถ แถมยังแทรกกลางระหว่างฉันกับเรดส์ตามที่ประกาศกร้าวเอาไว้อย่างไม่สนใจใคร แต่ก็เอาเถอะ บอกแล้วว่าฉันไม่มีอารมณ์จะมานั่งคิดเล็กคิดน้อยเรื่องไหนทั้งนั้นแล้ว ใครจะนั่งตรงไหนก็นั่งไป ขอแค่ฉันได้กลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพก็พอ...ฉันอยากกลับบ้าน TOT
“เรียบร้อยแล้วนะ ฉันจะได้ออกรถ” เรดส์ถามพลางบิดแฮนด์มอเตอร์ไซค์บรื้นๆ สองสามครั้งเป็นการวอร์มเครื่อง
“เออ...แต่เดี๋ยวก่อน บ้านเธออยู่ไหนนะ” เทเลอร์หันมาถามฉัน เล่นเอาฉันที่กำลังจะกระเถิบเข้าไปข้างหน้าเพราะกลัวหงายหลังต้องชะงักกลางคัน เพราะถ้าขืนไม่หยุดไว้ มีหวังจมูกโด่งๆ ของเขาได้เฉี่ยวแก้มฉันอีกแน่ๆ >O<
“อยู่หลังที่สามนับจากซ้าย ซอยที่ถัดจากโรงเรียนเรามาแปดซอยน่ะ”
“นายรู้ใช่มั้ยเรดส์” เทเลอร์หันหน้ากลับไปคุยกับเรดส์เหมือนเดิมแล้ว เขาเงียบไปประมาณห้าวินาทีก่อนจะพยักหน้า
“อ้อ! เออ นึกออก เดี๋ยวไปเข้าทางลัดหลัง BS ละกัน จะได้ไม่ต้องผ่านถนนใหญ่ มันอันตราย หมวกกันน็อคดันลืมเอาไว้ที่ห้องด้วย ไม่งั้นก็จะเอามาให้มารีสวมอยู่หรอก” เรดส์บ่นอุบเล็กน้อยก่อนจะบิดแฮนด์มอเตอร์ไซค์อย่างแรงเพื่อออกรถทันที...
หวาาา~ หน้าเกือบหงาย O_o ดีนะที่ฉันคว้าเอวเทเลอร์เอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นร่วงแน่ T^T พอรถวิ่งออกมาได้สักพัก ฉันก็ถึงจะค่อยๆ กระดึ๊บเข้าไปใกล้ชิดกับเทเลอร์มากขึ้น ก่อนจะรวบรวมคว้ากล้า ยกมืออีกข้างขึ้นมากอดเอวเขาเอาไว้ด้วย สภาพตอนนี้ก็เลยดูเหมือนฉันกำลังกอดเขาจากด้านหลังอยู่ แถมลมที่ตีหน้ามาอย่างแรง ทำให้ฉันแสบตาสุดๆ ก็เลยต้องเอาหน้าแนบไปกับแผ่นหลังของเขาเพื่อไม่ให้มีฝุ่นผงอะไรเข้าตา...
การที่ตอนนี้ฉันจำเป็นต้องพึ่งเขาเพื่อเอาตัวรอด ทำให้ต้องยอมสงบศึกชั่วคราว เพิ่งรู้วันนี้แหละว่าการที่ผ่านเรื่องอะไรร้ายๆ มาแล้วได้กอดใครสักคน มันอบอุ่นหัวใจมากขนาดไหน นี่ขนาดเป็นผู้ชายที่ฉันเอาแต่พร่ำบอกตัวเองว่าเกลียดแสนเกลียดสุดขั้วหัวใจด้วยนะ ถ้าเปลี่ยนเป็นรุ่นพี่ไอคอนได้ก็คงจะดี ฉันคงใจสั่นหวั่นไหวได้มากกว่านี้น่ะ พอดีว่านี่เป็นอีตาเทเลอร์ ผู้ชายที่เลวอันดับหนึ่งในใจฉัน มันก็เลยไม่ได้ทำให้รู้สึกโรแมนติกวี้ดวิ้วอะไรสักเท่าไหร่ แต่ก็ดีแล้ว เพราะถ้าเกิดเผลอใจไปหวั่นไหวกับอีตาซาตานนี่ขึ้นมาจริงๆ คงจะยุ่งแน่นอน ปล่อยให้ความรู้สึกมันนิ่งๆ คงที่แบบนี้นั่นแหละดีแล้ว ไม่หาเรื่องใส่ตัวจะดีที่สุด
หมับ~
โอ๊ะ...อยู่ดีๆ เทเลอร์ก็เลื่อนมือข้างหนึ่งของตัวเองขึ้นมาทาบอยู่บนมือฉัน เหมือนเป็นการล็อกเอาไว้ให้มันแน่นหนาขึ้น ก่อนจะบ่นพึมพำๆ อยู่คนเดียว
“จะได้ไม่ตก”
แม้จะดูห้วนๆ ไม่น่าฟัง แต่มันก็ดันทำให้ฉันยิ้มออกมาได้แฮะ บางทีเขาก็มีมุมน่ารักๆ ของตัวเองอยู่เหมือนกันนะ เพียงแต่ว่าเลือกที่จะไม่หยิบออกมาใช้ โดยเฉพาะกับฉันเนี่ย -*- ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่พยายามจะหาเรื่องแฉเขา เขาก็คงจะสร้างภาพสร้างสถานการณ์ให้ตัวเองดูเป็นฮีโร่มากกว่านี้ล่ะ
แล้วนิสัยที่แท้จริงของเขาเป็นยังไงกันนะ
...อยากรู้จัง
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
มาเม้ามอยกันได้ที่ #kgent ในทวิตเตอร์นะค้าา >O<
ความคิดเห็น