คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : การตัดสินใจของมีมี่(RE2)
อีการัมเห็นภาพเจ้าหญิงมีมี่มัดผมทรงทวิลเทล
สวมหมวกกัปตันโจรสลัดหัวกะโหลกและสวมผ้าคลุมมีม่วงเข้มถือกระบอกปืนไว้
"อีการัม
คือฉันอยากเป็นเจ้าหญิงโจรสลัด"
"อ๊ากกกกก!!!!!"อีการัมร้องด้วยความหวาดกลัวและตื่นขึ้นจากฝัน
_____________________________
เวลาต่อมาอีการัมรีบวิ่งตรงไปที่ห้องของเจ้าหญิง
"ท่านมีมี่!!!!"อีการัมวิ่งเปิดประตูเข้าไป
เห็นมีมี่กำลังกางแขนให้เทราคอตตากับมาน่ากำลังแต่งตัวให้เจ้าหญิงอยู่
"อ้าว
ลุงอีการัม อรุณสวัสดิ์"มีมี่ทักทายเขา"มีอะไรเหรอ เหงื่อท่วมตัวเลย?"
"ใครใช้ให้เข้ามาเนี่ย
เจ้าหญิงกำลังแต่งตัวอยู่นะ"เทราค็อตตาบอกสามี
ดึมริบบิ้นทำให้มีมี่โดนรัดแน่นขึ้น
"เปล่า
คือๆ....อรุณสวัสดิ์ครับ"อีการัมกล่าว
"แล้วมีอะไรเหรอ?"มีมี่ถาม
"เปล่าครับ"
"ถ้าอย่างงั้นก็ออกไปแล้วตาลุงลามก!!!!"มีมี่ตะโกนโยนชามโดนหน้าผากอีการัม
และโดนของใส่หลายอย่างจนออกจากห้อง จากนั้นประตูห้องก็ปิดลง
"เราคิดมากไปเองเหรอเนี่ย"อีการัมหันหลังกลับแล้วเห็นพระราชาคอบร้าอยู่ระเบียงทางเดินที่มองเห็นข้างนอกวังได้"โอ้พระราชา
มาอยู่นี่เองเหรอครับ อรุณสวัสดิ์ครับ"
"เออ
อรุณสวัสดิ์ ว่าแต่มีมี่น่ากลัวจังเลยนะ"คอบร้าหันมาเผยให้เห็นหน้าผากที่โน
"นี่ท่านทำอะไรเนี่ย!!!!"อีการัมตะโกน
ท่าทางพระราชาจะเข้าห้องเจ้าหญิงโดยไม่ได้รับอนุญาติ
กลับไปในห้องมีมี่
"คุณเทราคอตตา
ฉันว่าคุณมัดแน่นไปหน่อยแล้วนะ"มีมี่พูดกับภรรยาอีการัมดีผิดคาด
"มันก็ต้องยังงี้แหละคะ
ก็นี่เป็นชุดทางการนี่นา"เทราคอตตากล่าว
"ที่ลานกว้างหน้าวังมีคนเต็มไปหมดเลยนะคะ"มาน่ากล่าว
"จริงเหรอ?"มีมี่กล่าว
"ก่อนจะได้เวลากล่าวสุนทรพจน์ก็ตั้ง10โมงแน่ะ
ประชาชนนี่ใจร้อนกันจริงๆ แต่ว่าฉันเองก็เข้าใจพวกนั้นแหละนะ
ก็ทุกคนรอเวลานี้มาตั้ง2ปีนี่นา"เทราคอตตากล่าว"ทั้งที่พิธีกล่าวสุนทรพจน์นี่จะต้องจัดตอนเจ้าหญิงอายุ14แท้ๆ
ท่านวีวี่ก็ร่วมพิธีไม่ได้ซะแล้ว"
"แต่ว่าฉันน่ะไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้นหรอก
ที่จริงคนที่ควรพูดคือท่านพี่ต่างหาก"มีมี่กล่าว
"อ๋อ
ไม่ต้องพูดก็ได้นะคะ
แค่ให้ทุกคนเห็นว่าเจ้าหญิงเติบโตได้อย่างสวยงามได้แค่ไหนก็พอแล้วคะ
เพราะว่าพิธีนี้เป็นพิธีอวยพรให้เจ้าหญิงที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
จัดงานนี้ในช่วงเวลานี้ ดิฉันว่าท่านราชาจะต้องยินดีแน่นอนเลยละคะ"
"ใช่แล้วคะ
สุนทรพจน์ของท่านมีมี่วันนี้
แมลงสื่อสารจะขยายเสียงให้ดังไปทั่วอลาบาสต้าเลยนะเนี่ย
ฉันจะรอฟังนะคะ"มาน่ากล่าว
______________________
"มีรายงานมาว่าเกิดการต่อสู้ที่ท่าเรือครับ"
"งั้นเหรอ"
"ลองเป็นแบบนี้พวกเราคงยื่นมือไปช่วยไม่ได้แล้ว"เปรูกล่าว
_____________________
"ยิง!!!!"
"ตูมๆๆๆ"
ปืนใหญ่ทหารเรือยิงไปที่เรือโกอิ้งแมรี่และสวานต้าของมิสเตอร์ทู
"มาเลยเจ้ากระสุน ฉันจะส่งกลับไปให้พวกแกเอง"ลูฟี่ตะโกน
แต่มันกลับเป็นหอกสีดำใหญ่แทงใส่เรือแมรี่แทน
"อะไรกันหอกเหล็ก!!!!"วีวี่ร้อง
"สถานการณ์เลวร้ายอย่างไม่ได้ล้อเล่นเลยนะฮะ"มิสเตอร์ทูกล่าว
"ถ้าโดนเล่นงานต่อไปแบบนี้อีกไม่นานเรือของเราต้องจมแน่"ซันจิกล่าว
"ปกป้องด้านข้างเรือให้ดี"
"ตูมๆๆๆๆ"พวกทหารเรือยิงมาอีก
"มาแล้ว!!!!"นามิร้อง
"แอเรีย"คิรัวร์ขยายโดมกว้างขึ้น"เทเลพอร์ต"
"ตูมๆๆๆ"หอกเหล็กหลายอันพุ่งไปตกทะเลแทน
"เปรี้ยงๆๆๆ"เซียร์ยกกริชฟันหอกเหล็กหักกระเด็นไป
"ฉึกๆ!!!!"แต่กราบซ้ายเรือโดนหอกแทงเข้ามา
"โอ๊ย!!!!"ช็อปเปอร์ร่างเฮฟวี่พอยต์โผล่มาจากใต้ท้องเรือพร้อมค้อนและไม้กระดาน"ฉันซ่อมรูมากกว่านี้ไม่ไหวแล้วนะ"
"พวกนายน่ะทำอะไรสักอย่างนึงสิ"นามิร้อง
"ให้คอยดูแค่ด้านเดียวมันก็ได้อยู่หรอก
แต่ว่าเล่นเข้ามา8ด้าน จำนวนมันต่างกันเกินไป"ซันจิกล่าว
"ถ้าสู้กับตัวต่อตัวพวกเราไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว"โซโลกล่าว
เรือหมวกฟางและมิสเตอร์ทูโดนล้อมทั้ง4ด้านโดยมีเรือรบอยู่ฝั่งละ2ลำ
"โดนล้อมซะขนาดนี้จะหนีก็ไม่ได้
มีแต่ต้องฝ่าออกไปเท่านั้น"โซโลกล่าว
"เห็นรึยัง
เราคือกองกำลังพิเศษมีชื่อว่ากองกำลังหอกทมิฬ"จังโก้กล่าว
"ฮ่าๆๆๆ
พวกเรามาเพื่อกำจัดพวกแกโดยเฉพาะเลยละเจ้าโง่เอย ฮ่าๆๆๆ"ฟูลบอดี้กล่าว
"เฮ้
นักสะกดจิต นายก็เป็นโจรสลัดไม่ใช่เหรอ"ลูฟี่เห็นหน้าคุ้นเคย
"หนวกหู พวกเราทำไปเพราะเหตุผลส่วนตัวเฟ้ย"
"คนซ้ายมือนั้นมันใครกันน่ะ"ซันจิมองฟูลบอดี้บนเรืออีกลำ
"จำไม่ได้สินะ"คิรัวร์กล่าว
"โชคดีจริงๆที่ได้เจอเจ้ากุ๊กถ่อยนั่นที่นี่
วันนี้ฉันจะจมมันทิ้งที่นี่ซะ"ฟูลบอดี้กล่าว
"ดูวงกลมนี้ให้ดีๆ
วันนี้แหละฉันจะแสดงให้พวกแกเห็นว่าฉันไม่ได้เป็นพวกโรจจิตแม้แต่น้อย"
ขณะที่ช็อปเปอร์และมิสเตอร์ทูวิ่งไปรอบๆเรือ
อุซปก็เล็งปืนใหญ่ไปทางนั้น และแม่นขึ้นเมื่อได้พลังวงแหวนของจังโก้
"วัน ทู
จังโก้"
"ตูม!!!!"ปืนใหญ่ยิงโดนเรือเต็มๆ
"พี่น้อง!!!!!"ฟูลบอดี้ร้อง
ก่อนที่เรือของจังโก้จะพังถล่มมาโดนเรือฟูลบอดี้จมไปด้วย
ลูฟี่มองเรือทั้งสองจมแล้วมองคนที่ทำ
อุซปเองก็อึ้ง
"อ้าว อุซป
นายเองเหรอ ยอดไปเลย"ลูฟี่กล่าว
"เอาล่ะ
เป็นไปตามที่คำนวนไว้ ของแค่นี้น่ะทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ"อุซปโม้ใหญ่
"คุณจมูกยาวยอดไปเลยฮะ
สำเร็จแล้วนะฮะ จัดการกองทัพฝั่งใต้ได้แล้วจ๊ะ
พวกเราทะลวงออกทางนั้นออกไปกันเลย"มิสเตอร์ทูกล่าว
"ท่านบอนเครแย่แล้วครับ"ลูกน้องมิสเตอร์ทูเรียก"กรงทมิฬครับ"
"จ๊าก!!!!"
"นั่นอะไรน่ะ"ลูฟี่ถาม
"กรงทมิฬ
นั่นเป็นกองเรือศูนย์บัญชาการใหญ่ที่ดูแลทะเลแถบนี้น่ะสิ
ตัวอันตรายโผล่มาซะแล้วรีบหนีกันเถอะฮะ"มิสเตอร์ทูร้อง
"ครับท่านบอนเคร"
______________________
ไกลออกไปเรือรบของฮินะกับเรืออีก2ลำมุ่งหน้ามาจากทางทิศเหนือ
"พวกมันน่ะทำท่าจะไม่ไหวกันแล้วสินะ"
"ไม่มีเรือลำไหนจมกำลังหอกทมิฬได้หรอกครับ"
"มันขึ้นอยู่กับสถานการณ์
ถ้าเราย่ามใจไปก่อน สุดท้ายจะโดนพวกมันสวนกลับมาได้ ถ้าปล่อยให้เรือจมได้
นั่นถือว่าความรับผิดชอบของพวกเธอใช้ไม่ได้ ฮินะไม่ชอบเลย"
"ครับ"
_______________________
"มัวทำอะไรอยู่พวกนายรีบหนีไปสิฮะ
ฝั่งใต้พอมีทางหนีได้แล้วแท้ๆเชียวนะฮะ ตอนนี้โอกาสดีแล้วรีบหนีไปสิฮะ
ถ้าขืนยังอยู่แบบนี้มีหวังโดนเล่นงานตายแหงเซ๊ะ"มิสเตอร์ทูกล่าว
"ถ้าอยากหนีก็ไปกันก่อนเลย
พวกเราไม่ไปหรอก"ลูฟี่กล่าว
"ไม่ไปงั้นเหรอ?"มิสเตอร์ทูร้อง
"ท่านบอนเครครับเร็วเข้าเถอะ
พวกเราหนีกันก่อน"ลูกน้องจากเรือสวานตี้เรียกเขา
"ท่าเรือฝั่งตะวันออกตอนเที่ยง
พวกเราสัญญาเอาไว้แล้ว ไม่มีทางอ้อมไปอีกทางนึงหรอก
มีแต่ต้องฝ่าเข้าไปเท่านั้น"นามิกล่าว
"พวกนายนี่บ้าไปแล้ว
มันมีสมบัติที่ถึงขนาดต้องเสี่ยงชีวิตก็ยอมรึไงกันยะ
งั้นก็เชิญไปตายเถอะ"มิสเตอร์ทูหันหลัง
"พวกเรากำลังจะไปรับเพื่อนน่ะ"
"หา?"มิสเตอร์ทูตาเบิกกว้าง"พะ...เพื่อเพื่อนเหรอ?"
_________________________
ประชาชนอลาบัสต้าจำนวนมากต่างรอกันอยู่หน้าวัง
ภายในวังมีมี่กำลังเตรียมอยู่
"พ่อขอเข้าไปหน่อยนะมีมี่"
"คะเชิญคะ"มีมี่กล่าว
คอบร้าเปิดประตูเข้ามา
"พ่อจะมาบอกหนู....โอ
ช่างน่าตกใจจริงๆ"คอบร้ามองดูมีมี่ เธอสวมชุดสีขาวทับด้วยผ้าคลุม
ใบหน้าของมีมี่คล้ายกับภรรยาเนเฟลตาลี ตีตี้ ยิ่งกว่าวีวี่ซะอีก
"นี่คือท่านมีมี่ที่จะเป็นราชินีในอนาคต"อีการัมพูดอย่างภูมิใจ
"ฟังสิคะป๊ะป๋า
ไม่สิ ท่านพ่อ อีการัม หนูมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยคะ"มีมี่กล่าว
พูดมีมารยาทจนทำให้ทั้งสองอึ้ง
____________________
"บอน
เคร!!!!!"
"ถ้าหนีไปง่ายๆก็ไม่ใช่บอน
เครน่ะสิ พวกที่ถึงต้องแลกชีวิตก็ต้องไปรับเพื่อนให้ได้แบบนายน่ะ
ถ้าทิ้งเพื่อนแบบพวกนายไปพรุ่งนี้ฉันคงกินข้าวไม่อร่อยแน่เลย"เหล่ากะเทยได้ฟังแล้วร้องไห้"เข้าใจไหมพวกลูกกระจ๊อกทั้งหลาย"เอาล่ะ
พวกแกและพวกลูฟี่จังฟังที่ฉันพูดให้ดีนะ"
________________________
ฮินะเห็นเรือทั้งสองลำแยกออกจากกัน
สวานตี้ไปทางทิศใต้ ขณะที่เรือกลุ่มหมวกฟางไปทางตะวันออก
"ท่านฮินะ
เรือสองลำแยกกันแล้วครับ เรือเป็ดมุ่งหน้าไปทางซ้ายแล้วครับ"
"เรือเป็ดนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างก็ได้นี่นา"
"คือว่า
บนเรือลำนั้นมีพวกของเจ้าหมวกฟางทุกคนอยู่น่ะครับ"
"อยู่บนเรือเป็ดนั้นกันหมดเลยครับ"
ฮินะส่องดูเองก็เห็นลูฟี่อยู่บนเรือเป็ด
"ไล่ตามมันไป
อย่าให้พวกมันหนีไปได้นะ"ฮินะสั่งแล้วเรือทุกลำรีบไล่ตามเรือสวานตี้ไป
ไม่สนใจเรือแมรี่
เรือของพวกกองทัพเรือเร็วกว่าและมาดักด้านหน้าเรือสวานตี้ไว้ได้ไม่ให้หนี
"เตรียมปืนใหญ่!!!!"ฮินะสั่ง
"ฮะๆๆๆ
นายหมวกฟางลูฟี่ที่นายกำลังตามจับอยู่น่ะ
คือดั้นเองฮะ"มิสเตอร์ทูเปลี่ยนหน้าตัวเองกลับเป็นเหมือนเดิม"ว่าไงละฮะ"
ฮินะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ด้านหลังบอนเครเป็น ลูกเรือตัวปลอมที่แปลงกายไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่
"ท่านฮินะ
เรือแกะมุ่งหน้าไปทางตะวันออกแล้วละครับ"ทหารเรือรายงาน
"ว่าไงนะ!!!!"ฮินะร้อง
"ฮ่าๆๆๆ"
"ฮึ้ย!!"ฮินะมองกะเทยที่หลอกเธอติดกับ
"จะบอกให้เธอรู้ไว้นะฮะ
เรื่องการแปลงร่างน่ะเดี้ยนถนัดนะฮะ แล้วก็"บอน เคร กระโดดมายืนบนขอบเรือ"เป็นเพื่อนกับนายหมวกฟางด้วยละฮะ"
"ไม่ว่าจะวิถีของผู้ชายหรือสตรี
ก็ไม่อาจหลุดจากวิถีของมนุษย์ได้ ถึงจะร่วงหล่นลงมา
แต่ความจริงแล้วพวกเราเปล่งประกายอยู่บนฟากฟ้า"ลูกเรือบอนเครตรบมือร้องไห้
ขณะที่ฮินะโกรธมาก บอนเครมองกัปตันหญิงกองทัพเรือฎ"ฉันล่ะสู้โว๊ย!!!"
"ฮินะต้องเอาคืน!!!!"
"วิชา2ดาบ
อุกกาบาตเพลิง!!!!"
คิรัวร์กำลังตวัดดาบทั้ง5เล่มเรียกลูกไฟขึ้นมาบนท้องฟ้าตกไปทางเรือของฮินะ
"โห
ขนาดใหญ่ชะมัด"อุซปกล่าว
"ว้าว”ช็อปเปอร์มองคิรัวร์ตาเป็นประกายกับฮีโร่ของเขา
"เกินกว่าที่คาดอีก"คิรัวร์คิดในใจ
"ท่านฮินะ
ลูกไฟยักษ์กำลังพุ่งมาทางนี้ครับ"
"หา?"ฮินะมองไฟลูกใหญ่7-8ลูก
"ตูมๆๆๆ!!!!"
_______________________
ไกลออกไปคิรัวร์กำลังมองดูผลงาน
เรือรบลำนึงโดนทำลาย อีก2ลำเสียหายและกำลังจะอัปปาง
"นี่น่ะเหรอ
พลังของดาบในตำนานที่อลาบัสต้าสืบทอดมันมา"วีวี่กล่าว
"ยอดไปเลยคิรัวร์"ช็อปเปอร์ร้อง
"บอนจังหนีให้รอดนะ"ลูฟี่ตะโกน
"ดาบที่ร้อนเหมือนดวงอาทิตย์
ชักสนุกแล้วสิ ขอฝากตัวด้วยนะดาบอามาเทราสุ"คิรัวร์พูดกับดาบ
_______________________
"หนอยแน่
ไอ้พวกโจรสลัด"ฮินะได้แต่มองกลุ่มหมวกฟางหนีไปโดยจมเรือเธอไป
เมื่อไม่สามารถเล่นงานกลุ่มหมวกฟางได้
ความโกรธของเธอพุ่งมาที่มิสเตอร์ทู
"ขอบคุณมากสหาย
ย๊ากกกก!!!!"
"ตูมๆๆๆๆ"เรือรบเริ่มยิงถล่มจมเรือของมิสเตอร์ทู
____________________________
มีมี่กำลังนึกถึงเมื่อสมัยก่อน
___________________________
ย้อนอดีต
"ไม่รู้ว่าใครเป็นตัวการเหรอคะ?"มีมี่ถาม
"ใช่
เพราะว่ามันเป็นองค์กรลับใต้ดิน
ไม่มีใครรู้เบาะแสที่แน่ชัดเกี่ยวกับตัวบอสเลย"
"ถ้างั้นศัตรูของอาณาจักรก็..."
"เราลองหาข่าวจากภายนอกแล้ว
แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย ในทางกลับกัน น่าจะหมายความว่าอาณาจักรยังไม่ปลอดภัยก็ได้"
"แต่ว่าเราควรจะจับหางของมันได้แล้วนี่คะ"มีมี่กล่าว
"ใช่"อีการัมยอมรับก่อนจะสะดุ้ง"เอ๋?"
มีมี่เอนตัวไปข้างหน้าจ้องมองเขา
อีการัมรู้ว่าเธอมีความคิดบ้าๆ
"อีการัม
รู้ไหมคะว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่"
"เฮ้ย
ไม่หรอกๆ"อีการัมพยายามถอยห่างจากมีมี่"ไม่รู้เลยครับ
ผมกลับไปปฏิบัติภารกิจดีกว่า"
"อีการัม"
"ไม่ได้นะครับ
นี่ไม่ใช่เรื่องเที่ยวเล่นนะครับ"
"เพราะงั้นถึงต้องทำไงล่ะอีการัม"
"เอ่อคือ..
"ยังไงพวกเราก็ต้องทำนะ!!!"มีมี่กล่าว
"ถ้างั้นผมขอถามคำถามหนึ่งครับ
ท่านตัวเตรียมตัวเตรียมใจที่จะตายอยู่แล้วรึเปล่า"
และความคิดบ้าๆนั้นทำให้มีมี่กับอีการัมแทรกซึมเข้าไปในบาล็อกเวิร์คและไต่อันดับขึ้นไปเป็นเอเยนต์และรู้ตัวจริงของคล็อกโคไดล์และทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดนี้
________________________
มีมี่เดินออกมาจากประตูวัง
ซึ่งมีปูพรมแดงไว้
เธอเดินผ่านทหารที่ยืนสองข้าทางไปยังระเบียงที่ด้านล่างเป็นลานกว้างที่มีประชาชนเต็มไปหมด
"ท่านมีมี่
"เจ้าหญิงมีมี่"
"ทรงเติบโตขึ้นมากเลย"
"ว่าแต่ท่านวีวี่อยู่ไหน?"
"มันเริ่มต้นที่วันนั้น"มีมี่คิดในใจ
"มันก็แค่
ออกไปผจญภัยนิดหน่อยน่ะคะ"แมลงโทรศัพท์และเครื่องขยายเสียงกระจายเสียงเธอไปทั่วอาณาจักร
________________________
นาโนฮานา
"เฮ้
เจ้าหญิงเริ่มพูดแล้วนะ"ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา
ชาวเมืองมาชุมนุมกันที่แมลงโทรศัพท์ในเมืองที่ติดลำโพงไว้
"รอด้วยสิ"
"ท่านไม่เป็นไรจริงๆด้วยสินะ
แหม่ โล่งอกไปที"
_________________________
เรนเบส
"พิธีที่อัลบานาเริ่มแล้วล่ะ"
"ช้ากว่ากำหนดตั้ง2ชั่วโมงแน่ะ
เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย"
ทุกคนกำลังจดจ่อกับคำพูดของเจ้าหญิง
ไม่ได้สังเกตเห็นชายสวมแว่นกันแดดที่มีผมสีดำเหมือนเลข3
__________________________
อัลนานา
พระราชาคอบร้านั่งดื่มชาอยู่ในห้องสมุดของวัง
"ทุกคนดูครึ่กครื่นดีจังเลยนะ"
___________________________
ยูบา
"นี่โคซาๆ
สุนทรพจน์ของมีมี่จังกำลังจะเริ่มแล้ว"โตโต้ตะโกนเรียกโคซาจากหน้าต่างโรงแรม
โคซานอนอยู่บนโซฟ้า ตอนนี้ฝนกลับมาตก ทำให้โอเอซิสของยูบากลับมาอีกครั้ง
ตอนนี้ทุกคนอยู่กลางเมืองรอฟังคำพูดเจ้าหญิง
"เครื่องขยายเสียงตัวเบ้อเริ่ม
เขาได้ยินกันทั้งเมืองอยู่แล้วละน่า โธ่เอ๊ย"โคซากล่าว
___________________________
"มันคือการเดินทางข้ามทะเลอันมืดมิดเพื่อตามหาความหวังคะ
ทะเลที่ทำให้ฉันจากประเทศไปนั้นมันกว้างใหญ่จริงๆ
แถมยังทำให้พบกับเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ เกาะที่เข้มแข็ง
สิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
วิวทิวทัศน์ที่เหมือนฝัน
และเสียงคลื่นบรรเลงซึ่งเมื่อยามสงบมันก็ไหลไปอย่างเงียบงัน
จนทำให้ฉันเกิดนึกกังวลขึ้นมาเล็กๆ และเมื่อยามมันบ้าคลั่ง
ก็เหมือนมันกำลังหัวเราะเยาะความอ่อนแอของฉัน
ฉันวนอยู่ในความมืดและในห้วงของพายุนั่นเอง
ทำให้ฉันได้เจอเรือลำเล็กๆลำนึง เรือลำนั้นเป็นที่ผลักดันให้ฉันลุกขึ้นก็ว่าได้
ตอนนั้นฉันมองไม่เห็นแสงนั้นที่อยู่ในตัวของพวกเขาเลย แม้จะอยู่ในความืดมิด
เรือมหัศจรรย์ลำนั้นก็ยังไม่สูญเสียหนทาง แต่กลับแล่นไปตามคลื่นยักษ์
ก้าวข้ามมาจนได้ ไม่ยอมหันหลังให้ทะเล แต่กลับหันหัวเรือมุุ่งหน้าตรงไป ไม่ว่าลมจะต้านไว้แค่ไหนก็ตามก็ยังคงมุ่งหน้าสู่เป้าหมาย
ดูสิเราเจอแสงนั้นแล้ว
มีมี่หยุดพูดชั่วครูนึกถึงกลุ่มหมวกฟาง
เพ่ื่อนพ้องที่เธอร่วมเดินทางมา
เรือนี่อาจจะเป็นเพียงแค่เงาของประวัติศาสตร์
แต่สำหรับฉันแล้วมันคือความจริง
"ท่านพูดเรื่องอะไรอยู่นะ?"
"คงพูดถึงพวกทหารที่ต่อสู้โดยไม่มีใครรู้ละมั้ง"
"และแล้ว..."แต่วี่วี่่ก็เงียบเมื่อเห็นอะไรบางอย่าง
________________________
"มีมี่"ช็อปเปอร์ร้องไห้
"ได้ยินใช่ไหมคนที่กล่าวสุนทรพจน์
จะต้องเป็นมีมี่ไม่ผิดแน่"โซโลกล่าว
"พิธีทั้งหมดจัดขึ้นที่อัลบานา
ก็หมายความว่าเธอตัดสินใจที่จะไม่มาที่นี่แล้วสินะ"ซันจิกล่าว
"......"คิรัวร์เงียบ
"ไม่
นั่นก็แค่คล้ายเสียงมีมี่เท่านั้นแหละ"ลูฟี่ไม่ยอมรับ"แค่พูดน่ะทำที่นี่ก็ได้ไม่ใช่รึไง"
"มันก็จริง"โซโลยอมรับ
"ไปเถอะ
มันเลยเที่ยงมาแล้วนะ"ซันจิกล่าว ทุกคนต่างคิดว่ามีมี่ไม่มา
"ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มาสักหน่อยนี่
เราไปตามหากันข้างล่างได้เปล่า?"ลูฟี่ถาม
"ไม่ได้"คิรัวร์ห้ามกัปตัน
"แย่แล้ว
พวกทหารเรือมาอีกแล้ว!!!!!"อุซปชี้ไปที่พวกกองทัพเรือที่โผล่มา
"มีเรือกี่ลำ?"โซโลถาม
"3ลำ"อุซปตอบ
"โธ่เว้ย
เราต้องออกเรือแล้วนะ"โซโลกล่าว
"ย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว"อุซปร้อง
"ตัดใจซะเถอะลูฟี่
ตอนนี้สถานภาพของเรากับเขามันต่างกันแล้วนะ"ซันจิบอกลูฟี่
ลูฟี่ไม่พอใจที่เพื่อนตัดสินใจว่าจะไม่ไปกับพวกเขา
_____________________________
อัลบานา
ภายในลานกว้างประชาชนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
"นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย!!!!"ประชาชนเริ่มขว้างปาของ
"ไหนเอาหน้ามาดูซิยัยเจ้าหญิงตัวปลอม"
"นั่นมันอีการัมนี่นา"
"เจ้าหญิงตัวจริงอยู่ไหน"
"เจ้าหญิงกำลังกล่าวสุนทรพจน์จากที่ไหนสักแห่งแน่ๆเลย"
"ถ้าท่านมีมี่ละก็"อีการัมพูดแล้วมีแก้วน้ำพุ่งมาโดนหัว"อย่าโยนขึ้นมาเยอะนักสิ"
_____________________________
"ทุกคน!!!!!"เสียงตะโกนดังมาจากชายฝั่ง
มีมี่อยู่บนชายฝั่งในชุดเจ้าหญิงของเธอ
กาลูที่มีแมลงโทรศัพท์บนหัว
"มีมี่!!!!"ลูฟี่ตะโกน
"กาลู!!!!"อุซปร้อง
"มีมี่นี่นา"เซียร์ที่เศร้ายิ้มกว้างออกมา
"มีมี่"นามิร้องขึ้นขณะเดินมาจากด้านหลัง
"ท่านมีมี่!!!!"ซันจิร้อง
"รีบมาขึ้นเรือเร็วเข้า"อุซปไปที่ห้องครัวเพื่อบังคับหางเสือ
"พวกทหารเรือไล่ตามพวกเรามาติดๆแล้วนะ"ช็อปเปอร์ร้องยังโบกมือให้
"ฉันแค่จะมากล่าวลาเท่านั้น"มีมี่ตะโกน
วีวี่ที่เฝ้ามองดูน้องสาวอยู่ยิ้มเล็กน้อยทั้งเศร้าและดีใจ
"ห๊ะ
เมื่อกี้อะไร"ลูฟี่หุบยิ้มไป
"กาลู
ขอเครื่องสื่อสารหน่อย"มีมี่บอกสัตว์เลี้ยงของพี่สาวที่ตอนนี้เธอต้องดูแลมันแทนแล้ว
"แกว๊ก!!!!"กาลูร้องแล้วมีมี่หยิบแมลงโทรศัพย์ไป
"ฉันน่ะไปด้วยไม่ได้หรอกนะ
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะ"มีมี่พูด เสียงเธอได้ยินทั่วอาณาจักร
แต่ที่สำคัญคือให้กลุ่มหมวกฟางได้ยิน
"ท่านกำลังพูดกับใคร?"
"บ้าน่า
นั่นมันเจ้าหญิงของอาณาจักรนี้ไม่ใช่รึไง"หนึ่งในทหารเรือบนเรือรบ3ลำส่องกล้องไปทางมีมี่"ตอนนี้น่าจะอยู่ในพิธีที่อัลบานานี่นา"
"ฉันอยากออกผจญภัยอีกนะ
แต่ว่าฉันเองก็รักอาณาจักรนี้มากเหมือนกัน
_____________________
อัลนานา
อีการัมกำลังเต้นเอาพัดโบกบนระเบียง
"ท่านมีมี่อยู่ไหน?"
"หลบไปซะแม่ทัพอีการัม"
"เราไม่ได้อยากเห็นหน้าแก!!!!"
"พวกเรามาเพื่อจะเข้าเฝ้าท่านมีมี่นะเฟ้ย"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
_______________________
"เพราะอย่างงั้นฉันถึงไปด้วยไม่ได้"
"งั้นเหรอ"ลูฟี่ยอมรับ
อย่างน้อยเธอก็อธิบาย
"ขอบคุณ"มีมี่กล่าว
"เอากากบาทเป็นสัญลักษณ์ดีกว่า"ลูฟี่กล่าว
"ทำไมล่ะ"นามิถาม
"ก็เราเป็นโจรสลัด"ลูฟี่บอกเหตุผล
"แต่ว่านั่นน่ะปกติมันแปลว่าตายนะ"อุซปกล่าว
"เอาเถอะน่า
แค่ทำให้รู้ก็พอ ใช่มั้ยวี่ว่ีเท่ดีออกใช่เปล่า"
"อื้อ
ฉันก็ว่าดี"วีวี่ห็นด้วย
"จะวาดอะไรไปก็ช่างเถอะ"โซโลกล่าว
น้ำตาของมีมี่ไหลออกมาขณะตัดสินใจลาเพื่อนๆ
"ฉันน่ะ
ฮึกๆๆ"มีมี่ร้องไห้ออกมา"ถึงฉันจะอยู่ที่นี่"
"สัญลักษณ์ของความเป็นเพื่อน"กลุ่มหมวกฟางและมีมี่ยืนด้วยกันเป็นวงกลมโชว์สัญลักษณ์ออกมา
"ถ้าพวกเราได้เจอกันอีก
จะขอให้พวกเธอถือว่าฉันเป็นเพื่อนอีกครั้งจะได้มั้ย?"มีมี่ถาม
"ได้ยินมั้ย
ยัยเจ้าหญิงนั่นมีความสัมพันธ์อะไรกับพวกหมวกฟางจริงๆด้วย"ทหารเรือกล่าว
"เจ้าหญิงจะเป็นเพื่อนกับโจรสลัด? บ้าน่า"
"ไม่ว่าเมื่อไหร่--"ลูฟี่จะพูด
"อุ๊บ!!!!”นามิปิดปากลูฟี่ทันที
"ทำอะไรของเธอนามิ?"ลูฟี่กล่าว
"ห้ามตอบกลับไปนะ
พวกทหารน่ะเห็นมีมี่แล้วนะ ถ้าเกิดพวกมันรู้ความสัมพันธ์ของพวกเราละก็
มีมี่จะต้องเดือดร้อนนะ"นามิอธิบายแล้วสั่งทุกคน"หันหลังซะ
แยกกันเงียบๆแบบนี้แหละ"
ที่ชายฝั่งมีมี่น้ำตาไหลขณะที่เห็นว่าเพื่อนๆไม่ได้ตอบกลับ
"แกว๊ก"กาลูร้อง
มีมี่จ้องมองและเห็นกลุ่มหมวกฟางทั้ง9คนต่างยืนหันหลังโชสัญลักษณ์กากบาทให้เธอเห็น
มีมี่และกาลูชูมือขึ้นมาเหมือนกันและร้องไห้
"จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
รอยที่แขนนี่จะเป็นสัญลักษณ์ของเพื่อน"
จากนั้นกลุ่มหมวกฟางก็แล่นเรือออกจากอลาบาสต้าโดยมีเรือรบ3ลำไล่ตาม
ความคิดเห็น