คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : สมาชิกคนที่10คือนิโค โรบิน(RE2)
ฮินะจับกุมสมาชิกโจรสลัดได้หลายคน
แต่ดูเหมือนบอนเครจะหนีไปได้ด้วย
"ใช่
ฉันจับไม่ได้แม้แต่เรือของบอนเคร"ฮินะกล่าว
"พวกมันหนีไปได้สินะ"สโม๊คเกอร์พูดผ่านแมลงโทรศัพย์
"ใช่"ฮินะตอบเงียบๆ
"ก็พวกนั้นมันถนัดเรื่องหนีอยู่แล้วนี่
และไม่สนเลยว่าพวกมันทิ้งความเสียหายไว้แค่ไหน"สโม๊คเกอร์กล่าว
"และถ้าให้ผมเดา"เสียงใหม่ดังขึ้นมา
เป็นเสียงของดีโน่"นักดาบทมิฬทำทุกอย่างให้คุณลำบาก
ทำให้คุณรู้สึกว่าการฝึกและประสบการณ์หลายปีไร้ค่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา"
"นั่นถูกแล้วล่ะดีโน่คุง ต้องโทษคิรัวร์ด้วยที่ทำให้เปิดลูกไฟยักษ์พุ่งลงมาใส่เรือฉัน"ฮินะยอมรับพลางเปลี่ยนเรื่อง"ได้ยินว่าสโม๊คเกอร์ติดต่อให้เธอได้ติดแขนกลใหม่จากเวกาพังค์ด้วยนี่นา"
"ผมหวังว่าแขนใหม่จะมาพร้อมเลเซอร์หรืออย่างอื่น"ดีโน่กล่าวนึกถึงพลังของกลุ่มหมวกฟาง"เพราะกลุ่มหมวกฟางต่างแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ
ต้องใช้อาวุธพลังสูงจัดการพวกมัน"
"นั่นไม่พอหรอก
ฮินะโกรธมาก"
"โกรธความไร้ความสามารถของเธอเองเหรอ?"สโม๊คเกอร์ล้อเลียน
"ไม่ใช่หรอก"
"ท่านหญิงฮินะ"
"พวกเรากลับมาแล้วครับ"
ฮินะเหลือบมองจังโก้กับฟูลบอดี้ที่มองเธอด้วยสายตารักใคร่
เธอกลับไปคุยแมลงโทรศัพย์ต่อ
"นายน่ะมันบ้าไปแล้วนะ
สโม๊คเกอร์คุง"ฮินะกล่าว
"ฉันพูดแทงใจดำเธองั้นสินะ"
"หึ
ก็เพราะเจ้าหมวกฟางมันหนีไปได้ นายก็ทำท่าทางดีใจขึ้นมางั้นแหละ"
"ใช่
แล้วจะเอาอะไร ทำไม?"
"เปล่า"
__________________________
ที่อัลบานาพระราชากำลังคุยเรื่องลูกสาวให้ประชาชนฟัง
"แล้วตอนนั้นที่เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยป๋ะป๋า
โอ้ไม่สิ ท่านพ่อ ตอนนั้นเราที่เป็นราชาของอาณาจักรนี้ก็นึกขึ้นมาได้ว่า
ลูกสาวของน่ะ เธอได้ทิ้งคำว่าป๋ะป๋าไปแล้ว"
"อะไรเนี่ย
พูดอะไรของท่านน่ะ!!!"อีการัมถาม
"ฮ่าๆๆๆ"
_________________________
ยูบา
"ฮ่าๆๆๆๆๆ...!!!"
"อะไรกันเนี่ยคุณโตโต้
คำที่ท่านวี่วี่กล่าวไม่เห็นจะขำตรงไหนเลย"
"ให้ตายสิ
โดยพายุทรายมากจนเป็นบ้าเหรอพ่อ?"โคซาถาม
"ฮ่าฮ่า
ความลับ ฉันไม่บอกพวกแกหรอก"โตโต้กล่าว
"แล้วมันคืออะไรกันล่ะ?"โคซาถาม
"คงแข็งแรงดีสินะลูฟี่คุง
ถ้ามาอีกเมื่อไหร่ฉันจะเตรียมน้ำของยูบาให้ดื่มอีกนะ"โตโต้พูดโดยไม่มีคนเข้าใจ
"เอ้า
พวกนายมัวทำอะไรกันอยู่ รีบขุดบ่อเข้าสิ ขุดบ่อเร็วเข้า"โตโต้บอกทุกคน
"รู้แล้วน่า"
________________
ชายฝั่งแม่น้ำแซนโดร่า
พะยูนกังฟูที่เป็นหัวหน้ากำลังให้ตัวอื่นๆตามแบบลูฟี่
_________________
ที่บ้านหลังนึง
ชายคนนึงเดินออกมาจากบ้านพยุงตัวไปด้วยไม้เท้า
"เฮ้ นาย
นายลืมของไว้น่ะ"เจ้าของบ้านโชว์ผ้าสีขาวคุ้นตา
__________________
"นี่
จะว่าไปเจ้าหญิงท่านคุยกับใครอยู่นะ"
"ไม่รู้
จะคุยกับใครก็ช่างสิ"
"ยังไงท่านมี่มี่เล่าเรื่องดีๆให้พวกเราฟังนะ"
"พวกเราก็ต้องคอยเป็นกำลังใจให้พวกท่านนะ"
"ก็พวกเราเป็นเมืองของที่นี่นี่นา
ของมันแหงอยู่แล้ว"
"ฮ่าๆๆ"
__________________
ปู่ยักษ์จ้องมองกิงกิ่งยักษ์สองตัวด้าหน้าและดำลงดินหนีไป
___________________
เรนเบส
"ได้ยินว่าเมืองอัลบานาพังยับเยินเลย"
"งั้นพวกเราก็ไปช่วยกันที่นั่นเถอะ"
"แต่ว่าที่ยูบาเองก็ต้องการความช่วยเหลือนะ
ที่นี้เป็นเมืองศูนย์กลางของทางตะวันตกซะด้วย"
"แล้วต้องรีบซ่อมทางน้ำทั้งหมดของแม่น้ำแซนโดร่าด้วยสินะ"
"แล้วคาสิโนล่ะ"
"ของพรรณ์นั้นน่ะเหรอ
เลิกกิจการไปแล้ว ไปกันเถอะ"
___________________
อัลบานา
ในพระราชวัง
ทหารสองนายกำลังมองอูฐตัวนึงอยู่
มาซึเกะนั่นเอง
"ว่าแต่ทำไมเจ้านี้มันถึงได้มีอภิสิทธ์นักล่ะ"
"ไม่รู้สิ
ท่านมี่มี่บอกมาก็ช่วยไม่ได้
แถมยังเป็นความต้องการของหน่วยนกเป็ดน้ำอีกต่างหาก"
"อูฐเนี่ยนะ"
"ก็อูฐน่ะสิ"
_______________________
ด้านเรือโกอิ้งแมรี่กำลังโดนกองเรือไล่ตาม
เรือก็ยิงเจาะด้วยแท่งเหล็ก
"เรือพรุนไปหมดแล้ว
ขืนเป็นแบบนี้ละก็หนีไม่พ้นแน่เลย"นามิกล่าว
ด้านล่างอุซปกำลังซ่อมส่วนที่เสียหาย
"ช็อปเปอร์
ทางนั้นยังมีไม้เหลือไหม
ทางนี้ไม่ไหวแล้วนะ"อุซปกันไปเห็นช็อปเปอร์นอนแผ่กับน้ำเพราะหมดแรง"ช็อปเปอร์!!!!!!"
ด้านบนกลุ่มหมวกฟางคนอื่นกำลังเตรียมจัดการเรือรบทั้ง3
"อีกฝ่ายมีตั้ง3ลำ"
"ต้องเอาจริงกันแล้วละนะ"
"ไปกันเลย"ลูฟี่บอก
ทั้งสามกระโดดแต่สะดุดแท่งเหล็กล้มลงพื้น
"ทำอะไรเนี่ย!!!!"
"นั่นน่ะเหรอ
ไม่รู้ว่าจะใช้อะไรได้อีกรึเปล่า อุซปก็เลยถอนมาเก็บไว้"
"เกะกะจริงๆ"โซโลลุกขึ้นมา
"ไม่เอา!!!"ซันจิตะโกน
"งั้นฉันทิ้งนะ"ลูฟี่กล่าว
ลุฟี่โยนแท่งเหล็กทั้งหมดใส่เรือกองทัพ
เรือโดนเจาะด้วยแท่งเหล็กแล้วจมลง
"เอาล่ะไปสู้กันเถอะ"ลูฟี่พูด
ขณะคนอื่นมองเรือทั้ง3ลำโดนจัดการ
"ไม่ต้องแล้วมั้ง"โซโลกล่าว
_________________
ที่ชายฝั่งมีมี่มองเรือโกอิ้งแมรี่หนีออกจากอลาบัสต้าไปได้อย่างปลอดภัย
"เอาล่ะกาลู"มีมี่พูดแล้วกาลูเริ่มวนกลับหลัง
ขณะที่มีมี่ยกผมมามัดทรงทวิลเทล"กลับกันเถอะนะ ไปอัลบานากัน"
"แกว๊ก!!!!"กาลูวิ่งเต็มสปีด
"การผจญภัยของฉันอาจจะจบลงแล้ว
แต่ว่าการฟื้นฟูอลาบาสต้าอีกครั้งคือบททดสอบใหม่ที่ฉันต้องทำ
อลาบาสต้าในตอนนี้น่ะเหมือนกับเรือลำเล็กที่เต็มไปด้วยบาดแผลเพราะโดนคลื่นทะเลถ่มเข้าใส่
แต่ว่าไม่ว่าจะต้องเจอคลื่นที่ใหญ่แค่ไหนก็ตาม
พวกเราจะไม่มีวันแตกแยกเหมือนคราวนี้อีก และจะไม่มีวันสูญเสียเส้นทางของตัวเอง
แต่จะมุ่งตรงไปสู่อนาคตข้างหน้าอย่างไม่หยุดนั้ง ใช่แล้ว
ความมหัศจรรย์นั้นมันก็เหมือนกับเรือลำเล็กลำนั้น
"สักวันนึง
ฉันต้องได้เจอกับทุกคนอีกแน่เลยกาลู"
"แกว๊ก!!!!!!!"
__________________
บนเรือของสโม๊คเกอร์
เขากำลังนั่งเก้าอี้อยู่บนดาดฟ้าเรือ
"เป็นไงบ้าง?"สโม๊คเกอร์ถาม
ดีโน่ที่เหลือแขนข้างเดียวเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ
"ผมดีขึ้นแล้วครับ"ดีโน่กล่าว
เขาโชคดีที่ทางกองทัพจะช่วยหาแขนใหม่ให้
ประตูเปิดออกแล้วทาชิงิเดินออกมาที่ดาดฟ้าเรือ
"ไงคุณหนู
ขาเป็นไงบ้าง หายดีหรือยัง?"สโม๊คเกอร์ถาม
"เลิกพูดแบบนั้นซะทีเถอะคะ"ทาชิงิกล่าว
ทาชิงิเดินขึ้นบันไดมาดาดฟ้าด้านหน้า
สโม๊คเกอร์เทกาแฟใส่แก้วอีกใบให้ทาชิงิ
"ขอบคุณคะ"ทาชิงินั่งลงข้างๆผู้พันและผู้กอง
สิ่งแรกที่เธอมองคือใบค่าหัวใหม่ทั้ง4ใบกับใบค่าหัวเจ้าหญิง"ฉันเห็นใบค่าหัวพวกนั้นแล้วคะ"
"สำหรับพวกนั้นน่ะ
แค่นี้ถือว่าธรรมดา"สโม๊คเกอร์กล่าว"แล้วเกิดอะไรขึ้นนักดาบ2คนนั้นล่ะ"
"โรโรโนอากับนามิคาเสะเหรอคะ?"ทาชิงิถาม
"พวกนั้นจัดการกับพวกนักล่าค่าหัวไปกว่า200คนที่วิสกี้พีค"สโม๊คเกอร์บอกเธอ"แล้วก็ที่อัลบานา
โรโรโนอากับเซียร์ยังจัดการดัส โนเบสกับมือวางระเบิดโรมาริโอ้ได้อีกด้วย"
"นักฆ่าลือชื่อนั้นเหรอคะ?"ทาชิงิถาม
"หมอนั้นเป็นนักล่าค่าหัวในทะเลเวสบลู
แต่ว่าในบาล็อคเวิร์กมันใช้ชื่อว่ามิสเตอร์วัน ส่วนมือวางระเบิดโรมาริโอ้
ใช้ชื่อว่ามิสเตอร์ซิกส์"สโม๊คเกอร์กล่าว
"ฉันได้ยินเรื่องที่ดัสกินผลปีศาจเข้าไปทำให้มีพลังใบมีด
การที่หมอนั้นเอาชนะได้แสดงว่ามีฝีมือขนาดตัดเหล็กได้"ดีโน่กล่าว
"เอาเถอะ
เพราะนามแฝงพวกนี้พวกมันถึงไม่โดนอะไรเลย คล็อกโคไดล์มันช่างหัวใสจริงๆ
แต่พวกมันก็แพ้อยู่ดี พวกเข้าหมวกฟางน่ะมีอะไรต่างไปจากพวกนั้น"สโม๊คเกอร์กล่าว
"ครับ/คะ"ดีโน่กับทาชิงิกล่าว
______________________
"รู้สึกว่าพวกทหารจะไม่ไล่ตามมาแล้วละนะ"คิรัวร์กล่าว
"อื้อ~"
"พวกเรารอดแล้วนะ"
"อื้อ~"
"พอซะที!!!!"คิรัวร์รำคาญ
ช็อปเปอร์
วี่วี่ เซียร์ นามิ ซันจิ ลูฟี่และอุซปต่างนอนอยู่ที่ราวกั้นหน้าห้องครัวร้องไห้
"เหงาจังเลย!!!!"ทั้ง7คนร้อง
"เลิกทำหน้าหงอยซะทีน่า!!!"โซโลตะโกน
"ถ้าไม่อยากแยกกันขนาดนั้นละก็
ทำไมไม่บังคับพาตัวมาซะเลยล่ะ"คิรัวร์พูดอย่างไร้ความรู้สึกผิด
"คนป่าเถื่อน!!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"แย่มาก!!!!"นามิร้อง
"เลวที่สุด!!!!"อุซปร้อง
"คนไร้หัวใจ!!!!"เซียร์ตะโกน
"เจ้านักดาบทมิฬ"ลูฟี่กล่าว
"เฮ้ลูฟี่
เจ้านักดาบทมิฬน่ะมันไม่ได้ว่าเขาเลยนะ"อุซปกล่าว
"งั้นเจ้าดาบทมิฬคู่"ลูฟี่กล่าว
"เพิ่มดาบแล้วมันจะได้อะไรเล่า
ฟังนะ
การว่าคนอื่นน่ะคือการพูดทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายให้รู้สึกเจ็บใจน่ะทำเป็นไหม"อุซปอธิบาย
ประตูด้านหลังเปิดออก
"ดูเหมือนจะออกมาจากเกาะได้แล้วสินะ"เสียงเด็กสาวดังขึ้น
"เออ"โซโลพูดโดยไม่หันไปมอง
"ขอบใจมากนะ"คนที่เดินออกมาเป็นหญิงสาวผมสีเขียว
ผิวคล้ำและดวงตาสีชมพู สิ่งที่แปลกคือเธอมีหูและหางเพิ่มขึ้นมา
"มิสออลซันเดย์!!!"วีวี่ตะโกน
"โป๊ก!!!!!"คนอื่นยกหัวขึ้นกระแทกราวกั้นหัวโน
"มาแก้แค้นงั้นเรอะ
ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เอง"โซโลกล่าว
"ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"นามิถาม
"ศัตรูบุกๆๆ"อุซปตะโกนผ่านโทรโขง
ช็อปเปอร์วิ่งไปบนราวกั้น
"ใครเหรอ?"ลูฟี่ถามไม่เคยเจอซิวฟรีดในร่างเด็กผู้หญิง
"จะใครก็ช่างเถอะ
แต่ว่าเป็นพี่สาวสุดสวยจริงๆเลยน้า"ซันจิกล่าว
นิโค
โรบินมองกลุ่มหมวกฟางต่างชี้อาวุธมาที่เธอ ยกเว้นคิรัวร์ที่ยังนิ่งอยู่
“ปัดๆๆๆ”เธอใช้พลังให้แขนปัดอาวุธทุกคนตกลงพื้นไป
“อย่าหันของอันตรายใส่ฉันสิ
ฉันเคยเตือนแล้วนี่นา”โรบินกล่าว
มีบรรยากาศตึงเครียดขึ้นมา
"เธอน่ะขึ้นมาบนเรือตั้งแต่เมื่อไหร่?"วีวี่ถาม
"ก็อยู่ตลอดแหละ
นี่เสื้อของพวกเธอสินะฉันขอยืมหน่อยนะ"โรบินพูดเออเอง
"กางเกงน่ะใช่
แต่เสื้อไม่ใช่ของฉัน"นามิกล่าว
"มันเป็นของฉัน"คิรัวร์กล่าว
"งั้นเรอะ"โรบินหันหน้าหนี
"ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่พวกบาล็อกเวิร์ค!!!!"วีวี่ตะโกน
"นามิคาเสะ
คิรัวร์ เธอทำอะไรกับฉันไว้คงยังไม่ลืมสินะ"โรบินกล่าว
"ไอ้หมา นี่แกไปทำอะไรกับพี่สาวสุดสวยห๊า!!?"ซันจิพุ่งเข้าไปจะเตะใส่
แต่คิรัวร์ยกมือจับขาซันจิเหวี่ยงเขาตกทะเลไปอย่างง่ายดาย
"อย่าคิดมาเตะฉันมั่วซั่วเพราะนิสัยบ้าผู้หญิงของแก"คิรัวร์กล่าว
"จะยังไงก็เถอะ
ช่วยลงไปจากเรือทีเถอะครับ"อุซปพูดผ่านโทรโขงหลังเสากระโดงเรือ
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"คิรัวร์กล่าว
"ไม่หรอก
เพราะนายพึ่งช่วยฉันที่อยากจะตายน่ะสิ"โรบินกล่าว
"สรุป?"คิรัวร์ถามตัดบท
"ช่วยรับฉันเข้ากลุ่มทีนะ"โรบินกล่าว
"หา!!!?"อุซป นามิ เซียร์
ลูฟี่ วีวี่ โซโล ช็อปเปอร์ร้องอ้าปากค้าง
"คร้าบ!!!"ซันจิยอมรับเร็วมาก
"......"คิรัวร์นิ่งเงียบ
"ฉันน่ะไม่มีที่ที่จะไปต่อหรือว่ากลับไปอีกแล้ว
เพราะงั้นก็เลยมาอยู่ที่เรือลำนี้ไง"โรบินกล่าว
"อะไรกันแบบนี้เองเหรอ
งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ตามใจ"ลูฟี่อนุญาติ
"ลูฟี่!!!!!"พวกเธอตะโกน
"ไม่ต้องห่วงน่า
ยัยนี่ไม่ใช่คนไม่ดีหรอก"ลูฟี่ยิ้ม
กลุ่มหมวกฟางแทบทุกคนรับไม่ได้โดยเฉพาะวีวี่ที่ประเทศเกือบโดนยึด
"เมโรรินๆ"ซันจิเห็นด้วยเต็มที่
“โป๊ก!!!!!”เจ้าหญิงทุบหัวเขาล้มลงพื้น
_____________________________
"ก็อกๆๆ"อุซปนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะขณะนั่งเก้าอี้สอบปากคำโรบินตรงหน้าเขา
คิรัวร์ยืนเอนหลังพิงห้องเก็บของมองดูโชว์ด้านหน้า
วีวี่ยืนอยู่ตรงระเบียงห้องครัวและมองลงมาที่มิสออลซันเดย์ด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
ลูฟี่กับช็อปเปอร์จ้องมองโรบินที่สร้างมือจากพื้นขยับไปมา
ทั้งสองขยับหัวตาม เธอเอียงจนหัวทั้งคู่ล้มลงพื้น
"ฮะๆๆๆ"ลูฟี่กับช็อปเปอร์ต่างหัวเราะใหญ่
ช็อปเปอร์ที่นอนเอียงข้างมองดูเห็นสายตาโรบินกำลังมองมาที่เขา
"หวา!!!"ช็อปเปอร์วิ่งมาหลบหลังลูฟี่
แต่ก็โผล่ตัวไปซะเยอะ
"ฮิๆๆๆ"โรบินหัวเราะ
"ตึง!!!"อุซปยกกำปั้นทุบโต๊ะเรียกให้โรบินหันมามอง
"มีสมาธิหน่อยสิ
ตั้งใจตอบคำถามของฉันมาซะ ฉันจะถามอีกรอบหนึ่งนะ
เธอชื่ออะไร!!!"อุซปพูดข่มขู่ก่อนจะรีบเสริม"ฉันชื่ออุซปนะยินดีที่ได้รู้จัก"
"นั่นไม่ใช่สอบปากคำแล้ว"เซียร์ที่มองอยู่ห่างๆเหงื่อตก
"นิโค โรบินจ๊ะ"เธอแนะนำตัว
"เอาล่ะ นิโค
โรบิน งานของเธอคืออะไรเหรอ?"
“นักโบราณคดี"โรบินตอบ
"นักโบราณคดีเหรอ?"อุซปทวน
"บ้านฉันน่ะเป็นตระกูลนักโบราณคดี
ฉันเกิดมาก็เป็นแล้วล่ะ"โรบินกล่าว
"อืม
อย่างงี้นี่เองนะ เป็นกันทั้งตระกูลเลยใช่มั้ยเนี่ย"อุซปพยักหน้าและจดบันทึก
"อะไรของมันเนี่ย"โซโลมองการสอบปากคำที่ล้มเหลว
"แล้วยังไงต่อ?"อุซปถาม
"พอฉันเป็นนักโบราณคดีก็ถูกพวกรัฐบาลตามล่าแล้วก็ตั้งค่าหัวมาตั้งแต่8ขวบแล้วล่ะ
เป็นอย่างงี้มาตลอด20ปีเลย ที่ฉันต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆมาตลอด
“ตั้งแต่8ขวบ
อยู่คนเดียวมาตลอดเลยเหรอ?”อุซปถาม
"จะว่าไงดีล่ะ
ที่จริงแล้วเด็กผู้หญิงคนเดียวน่ะไม่น่าจะใช้ชีวิตอยู่กลางทะเลได้เลยใช่มั้ย
ส่วนใหญ่ก็พยายามปกป้องตัวเองและหาวิธีเพื่อไปสู่สิ่งที่ตัวเองต้องการ
จนถึงตอนเนี่ยฉันใช้ชีวิตอยู่กับพวกคนเลวๆมาตลอด มันก็ทำนองนั่นแหละจ๊ะ”โรบินกล่าว
"หมายความว่าคร๊อกโคไดล์เองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยสินะเนี่ย"อุซปกล่าว
"ใช่แล้วล่ะ
ทั้งหมดก็เพื่อตามหาริโอโพเนกลีฟ"โรบินกล่าว
"ริโอ?”อุซปงง
"ว่าแต่ฉันน่ะถนัดการเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลังมากเลยนะ
มันจะต้องเป็นประโยชน์กับพวกเธอแน่นอน”
"โอ้โห
ดูท่าทางมั่นใจจังนะ"อุซปกล่าว"แล้วเธอถนัดอะไรที่สุดล่ะ?"
"ลอบฆ่าจ๊ะ"โรบินตอบด้วยรอยยิ้ม
อุซปตัวสั่นทันทีเมื่อได้ยิน
"ลูฟี่
ผลจากการสัมภาษณ์ขอลงความเห็นว่ายัยนี่อันตรายสุดๆ"อุซปร้อง
"ฮะๆๆๆ"
อุซปมองไปเห็นลูฟี่กับช็อปเปอร์กำลังหัวเราะเพราะรูปภาพตัวตลกที่โรบินสร้างกลางอากาศ
"พวกนายฟังที่ฉันพูดรึเปล่าเนี่ย!!!!"อุซปตะโกน
"เธอสร้างมือออกจากทุกส่วนของร่างได้เหรอ?"คิรัวร์ถาม
"ส่วนอื่นของร่างกายด้วย ฉันกินผลฮานะฮานะเข้าไปตั้งแต่เด็ก
มันช่วยให้ฉันเอาตัวรอดได้มาตลอด20ปี"โรบินกล่าว"แล้วเธอได้ผลปีศาจมายังไง?"
"ได้มาสมัยเด็กตอนเป็นตัวทดลองของรัฐบาลและโดนส่งเข้ากองทัพ"คิรัวร์กล่าว
โรบินนิ่งเงียบอึ้งไปเล็กน้อย
เธอสงสัยว่าเขาเจออะไรมาบ้าง
"คิรัวร์คุง
ยัยนี่ไว้ใจไม่ได้นะ!!!!”เซียร์ตะโกน
"ตึง!!!!"นามิกระแทกเท้าใส่เรือ
ทุกคนหันไปมองเธอที่อยู่ด้านบนบันได
"ให้ตายสิ
ทำตัวตามสบายกันอยู่ได้เจ้าพวกงี่เง่า”นามิแสดงความเห็น”ยัยนี้เป็นถึงรองบอสขององค์กรอาชญากรรมเชียวนะ
พวกเธอคิดว่าคนแบบนี้เราควรจะเอาเข้าพวกด้วยรึยังไง
ถึงจะตบตาเจ้าโง่พวกนั้นกับคิรัวร์คุงได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอกนะ
ถ้าคิดจะหลอกฉันล่ะก็เธอต้องได้เจอดีแน่"
"จะจำไว้แล้วกัน
ว่าแต่ว่า"โรบินหยิบเอาถุงเล็กๆขึ้นมาวาง"ฉันเอาสมบัติของเจ้าคร๊อกโคไดล์ติดตัวมาด้วยนิดหน่อย"
"ว๊าย!!!!"นามิรีบวิ่งลงมาหาตาเป็นเบรี"ฉันน่ะรักเธอที่สุดในโลกเลย"
"เฮ้ๆ"โซโล
เซียร์และอุซปกล่าว
"นามิโดนเข้าแล้วไง"อุซปกล่าว
"จับจุดคนเก่งชะมัดเลย"เซียร์กล่าว
“ถ้าเป็นแบบนี้พวกเรากับวีวี่คงเป็น4คนที่ไม่หลงกลแล้วละนะ”โซโลกล่าว
“4คน? แล้ว...”
“โอ้
ความรัก”เสียงคุ้นหูดังขึ้น
“ฉันลืมหมอนี่ไปเลย”เซียร์บ่น
ซันจิกำลังเต้นฮัมเพลงมาท่าทางดีใจกับสาวสวยคนใหม่
"ความรักเจ้าเอ๋ย
มันเผาร่างกายของผมจนมอดไหม้ ให้ผมทุบตัวเองลงในสายน้ำเถอะ ท่อนไม้กลางสายน้ำ
ความงามของคุณดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางใจผม
ร่างของผมที่ค่อยๆทรุดลงดั่งท่อนไม้กลางสายน้ำ
ของว่างครับ"ซันจิวางเค้กและชาลง"ของว่างครับ"
"ขอบใจนะ"โรบินกล่าว
"เจ้านั้นมันก็เป็นแบบนี้ซะทุกที"โซโลกล่าว
"หมอนั้นไม่คัดค้านตั้งแต่แรกแล้ว"เซียร์กล่าว
"เออ
แต่ฉันว่าถ้าเอาดอกไม้มาเปรียบจะฟังดูหรูกว่านะ"อุซปกล่าว
"เรื่องนั้นช่างเถอะ
ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราคงเป็น4คนที่ไม่หลงกลแล้วละนะ"โซโลพูด
"ให้ตายสิเจ้าพวกนั้นเนี่ย
เป็นพวกเชื่อคนง่ายจริงๆเลย"อุซปกล่าว
"เฮ้ อุซป"ลูฟี่เรียกเขาจากด้านหลัง อุซปหันไปมอง
"ช็อปเปอร์"ตอนนี้ลูฟี่มีเมืองอกออกมาจากหัวเหมือนเขากวาง
"ฮะๆๆๆๆ"ช็อปเปอร์หัวเราะใหญ่
"ฮ่าๆๆๆๆ"ลูฟี่
ช็อปเปอร์ เซียร์และอุซปลงไปนอนหัวเราะด้วยกัน
โซโลมองอย่างหงุดหงิด
ตอนนี้เหลือเขากับวี่วี่แค่2คน
"อยากจะเรียกว่าโรบินจังอยู่หรอกหรือจะเรียกว่าโรบินซังดี
เอ๋ จะเรียกคุณว่ายังไงดีล่ะครับ"ซันจิกล่าว
"แค่โรบินก็พอแล้ว"โรบินยิ้มให้แล้วลุกเดินออกไป
"โอ้
มีสาวสวยเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้วดีจังเลย!!!!!"ซันจิร้อง
โซโลมองเธอแล้วเดินไปที่ดาดฟ้าด้านหน้า วีวี่เดินเข้าห้องครัวไปอย่างหงุดหงิด
โรบินมองปฎิกิริยาคนที่ต่อต้านเธอที่สุดบนเรือเหลือบมองคิรัวร์
"ไม่ต้องห่วงหรอก
โซโลไม่ไว้วางใจเธอที่เข้ามาใหม่และเธอเป็นอดีตรองหัวหน้าองค์กรที่พยายามยึดประเทศเจ้าหญิง
ถ้าเธอพิสูจน์ว่าไม่ได้คิดจะทำร้ายทุกคนก็จะเริ่มเชื่อใจเธอเอง"คิรัวร์กล่าว
"นั่นรวมเธอด้วยสินะ?"โรบินถาม
คิรัวร์แค่ยักไหล่เดินออกไป
โซโลขมวดคิ้วเมื่อเห็นโรบินเดินขึ้นมาที่ดาดฟ้าเรือนั่งตรงราวกั้น
"ดีจังเลยนะเรือลำนี้
ร่าเริงกันแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?"โรบินถาม
"ใช่
ก็แบบนี้แหละ"โซโลกล่าว
"งั้นเหรอ
ฮิๆๆ"โรบินยิ้มพลางเดินไป
"ยัยนี้ต้องการอะไรกันแน่นะ"โซโลคิดในใจ
โรบินมองไปทะเลด้านหน้าหันไปมองนามิ
"ว่าแต่คุณต้นหนคะ
เธอทำงานยังไงเหรอ?"โรบินถาม
"ดูลมน่ะ
อากาศดีอย่างนี้ไม่เป็นไรหรอก ฉันดูมาดีแล้วละคุณโรบิน!!"นามิตอบเสียงหวาน
"นามิ นี่เธอรับสมบัติมาใช่มั้ย?"วีวี่ถาม
"แหม่
อย่าใจแคบนักสิวีวี่"นามิยิ้มให้เจ้าหญิง
"ซันจิยังไม่ได้อีกเหรอ?"ลูฟี่ถามหาข้าว
"รอเดี๋ยวสิฟะ"ซันจิกล่าว
"ฉันหิวแล้วนะ"ลูฟี่กล่าว
"ฉันก็หิว!!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"ฉันก็ขอด้วยนะ"เซียร์พูดขึ้น
"โอ้
ได้เลยครับเซียร์จัง"ซันจิรีบวิ่งไปทำ
"เร็วดิๆๆ"ลูฟี่ทวงข้าวอีก
แล้วนิโค
โรบิน อดีตมิสออลซันเดย์ของบาล็อกเวิร์ค ก็ได้เข้าเป็นสมาชิกกลุ่มหมวกฟาง
_________________________
กลับมาที่อลาบาสต้า
เปรูยืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพของตัวเองที่มีดอกไม้วางไว้
"หลุมศพของเรา"เปรูกล่าว
ความคิดเห็น