คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAP-5 = Once upon a time, We ere In Love.
NEVER MIND! ซิงเกิ้ลแป๊บดิ
CHAPTER 5 = Once upon a time, We were In Love.
มาร์คเดาะลิ้นในปากไปมาเมื่อเห็นว่าคนข้างๆยังทอดสายตามองซุ้มเกมบันไดงูออนไลน์นี่ด้วยรอยยิ้มจางๆ
“คนเรานี่ไม่น่าจะโตกันเลยนะ...” แบมแบมยักไหล่
“แต่ก็ใช่ว่าตอนเป็นเด็กจะดีอะไรนัก...”
“....” มาร์คประสานมือไว้ตรงหน้าท้องไม่ตอบอะไร
แบมแบมพยายามขำกลบเกลื่อน
“กลายเป็นว่าผมเล่าประสบการณ์เสียวครั้งแรกให้คุณฟังซะอย่างนั้นเลยนะ ฮ่าๆ...”
ส่ายหัว “คุณจะมองว่าผมแก่แดดรึเปล่าเนี่ย สิบเจ็ดก็เสียตัวซะแล้ว”
มาร์คเลิกคิ้ว “ของผม มีครั้งแรกตอนสิบสามนะ”
ถึงแม้ผมจะปรกหน้าอยู่แบบนั้นก็ตามเถอะ
แบมแบมก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องยักคิ้วกวนสุดแน่ๆเมื่อกี้
“สิบสาม?!” ทวนคำเสียงหลง “กับใครน่ะคุณ”
“พี่สาวข้างบ้าน ตอนปิดเทอมฤดูร้อน
เราไปเล่นในป่าใกล้ๆบ้านกัน ที่นั่นมีน้ำตกเล็กๆสวยมากเลย”
“แล้วไงต่อๆ...” แบมแบมทำหน้าสนใจ
“ตอนแรกผมกับเธอก็แค่เล่นน้ำกันธรรมดา
เพราะเราเห็นกันมานานหลายปีผมจึงแก้ผ้าเล่นน้ำกับเธอได้อย่างไม่ประหลาดใจมั้ง
แต่สักพักไม่รู้อะไรดลใจ...” มาร์คเว้นช่วง
“ยังไงต่อล่ะคุณ อย่ากดพอสหยุดกลางคันแบบนี้สิ”
“ก็สงสัยวันนั้นน้ำเย็นเกินไปมั้ง รู้ตัวอีกทีผมกับเธอก็จูบกันนัวแล้ว
ผมแค่นอนแผ่เฉยๆเท่านั้นเอง ที่เหลือเธอจัดการหมดเลย...”
แบมแบมอ้าปากค้าง “เธอ....อยู่ข้างบนหรอ”
มาร์คยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูใกล้ๆ “ผมได้เธอทั้งข้างหน้าข้างหลังเลยนะ”
“โอ้โห ผมไม่เชื่อคุณแล้ว
ว่าคุณเป็นแค่ไอ้เฉิ่มไอ้เชยตามที่คุณแต่งตัวน่ะ!” แบมแบมส่ายหัวระรัว
มาร์คหัวเราะเล็กน้อย “เรื่องของคุณน่ะยังเด็กๆ”
คราวนี้ดีไซเนอร์หนุ่มเบะปากอย่างหมั่นไส้
“ที่บอกว่าพี่สาวข้างบ้านน่ะ พี่สาวกี่ปีเชียว”
มาร์คยกมือขึ้นมานับนิ้ว “ตอนผมอายุสิบสาม
เธอน่าจะสักยี่สิบห้าแล้วมั้ง”
“นั่นมันพรากผู้เยาว์ชัดๆนะ!” แบมแบมเข่าแทบอ่อน “แบบนี้เขาเรียกว่า..ว่าอะไรนะ...”
ผู้ช่วยหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย
“ขึ้น...ขึ้นครูใช่มั้ย”
“ใช่ๆๆ โอ้โห คุณนี่เก่งภาษาเกาหลียิ่งกว่าผมอีกนะ”
แบมแบมทำหน้าประหลาดใจหนักขึ้นเรื่อยๆ “แล้วเป็นไงอะคุณ ครั้งแรกของคุณอะ...”
แม้จะรู้ว่ามันแปลกสุดโต่งที่มายืนคุยเรื่องลับในที่แจ้งขนาดนี้ก็ตามเถอะ
แต่ตอนนี้มันไม่น่าจะมีอะไรให้อายกันแล้วล่ะมั้ง
“เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ผมเคยรู้จักมา ตอนนั้นผมก็ต้องรู้สึกว่าตัวเองนี่เป็นเจ้าโลกเลยสิครับ
เธอเอาครั้งแรกของผมไปได้ถึงใจซะขนาดนั้น”
“แล้วคุณคบกับเธอมั้ย...”
“คุณน่าจะเดาตอนจบของเรื่องออกได้นี่ครับ
เราลักลอบมีอะไรกันอยู่ต่ออีกไม่เท่าไหร่เธอก็โยนผมทิ้งแล้ว”
“เอ้า ไหงงั้นล่ะ”
มาร์คเลิกคิ้ว
“เธอทิ้งผมเพราะผมไม่ใช้ไอ้งั่งเหมือนครั้งแรกๆแล้วไงครับ”
“ห๊ะ ผมงง...”
ผู้ชายหนุ่มจึงอธิบายเพิ่ม “เพราะผมเชี่ยวเรื่องเซ็กส์เกินไป
จนเธอไม่อยากได้แล้ว เธออยากได้เด็กหนุ่มโง่ๆไว้คอยให้เธอสอนนู่นนี่”
“หะ...โห โลกมันยุ่งยากขนาดนี้เลยหรอ...”
“แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ขอบคุณเธอนะที่สอนประสบการณ์ให้ผมวันนั้น
เธอก็ยังเป็นผู้หญิงสวยในความทรงจำของผมเหมือนเดิมนั่นล่ะ”
“คุณดูพูดถึงแฟนเก่าได้อย่างไม่เจ็บปวดเท่าไหร่เลยนะ”
แบมเอียงหน้ามอง
“เรื่องมันผ่านมานานแล้วนี่ครับ
จะเป็นทุกข์กับมันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้
ให้เธอนั่งเล่นอยู่ในส่วนลึกความทรงจำของผมแบบนี้ต่อไปน่ะดีแล้ว”
แบมแบมพยักหน้าแม้จะไม่เข้าใจนัก แต่คนที่เดินเข้ามาใหม่กลับดึงดูดความสนใจของเขาได้มากกว่า
“แบมแบม....”
เจ้าของชื่อหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ไม่ได้เจอมากว่าสิบปี
“ยูคยอม”
“คิดว่าจะไม่มาซะแล้ว”
ใบหน้าและรอยยิ้มที่ได้เห็นในวันนี้ไม่ต่างไปจากเมื่อหลายปีก่อนนัก
“ได้การ์ดเอ็กคลูซีฟขนาดนี้จะไม่มาได้ยังไงล่ะ ยินดีด้วยนะ
เห็นตามเว็บต่างๆ นายประสบความสำเร็จน่าดูเลยนี่นา” แบมแบมยิ้มจางๆ
“ไม่เท่านายหรอก คุณดีไซเนอร์ดัง
ลงนิตยสารแฟชั่นตั้งหลายเล่มเลยนี่นา” ยูคยอมยิ้มตอบ
“เอ่อ...”
มาร์ครู้สึกได้เลยว่าตัวเองกลายเป็นส่วนเกินของบทสนทนาไปแล้ว
ยูคยอมหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วจึงหันมามองหน้าแบมแบม
“ไม่แนะนำหน่อยหรอ...”
“นี่มาร์ค เป็นผู้ช่วยจากบริษัทของฉันเอง”
แบมแบมแนะนำอย่างเป็นทางการ “แล้วนี่ก็ยูคยอม คนคิดเกมที่ผมบอกคุณเมื่อกี้ล่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
มาร์คเอ่ยเล็กน้อยก่อนจะหันมามองแบมแบม “เดี๋ยวผมไปเดินดูรอบๆงานรอนะครับ”
แล้วจึงเดินแยกออกไป
ยูคยอมถอนหายใจนอนๆยืนเพียงกับระเบียงของชั้นจัดงาน
“สิบปีนี่มันผ่านไปไวเหมือนกันนะว่ามั้ย”
แบมแบมที่ยืนอยู่ข้างๆพยักหน้าเห็นด้วย
“อะไรๆก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว”
“รวมถึงความรู้สึกของนายด้วยรึเปล่า”
ดีไซเนอร์หนุ่มยิ้มเยาะ “นายคงไม่คิดว่าฉันจะยึดมั่นรักแต่นายมาตลอดสิบปีนี้หรอกนะ”
“เปล่า” ยูคยอมปฏิเสธ “ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้นหรอก
ฉันอยากให้นายมีความสุข กับใครสักคนที่ดีพอจะดูแลนาย”
แบมแบมเม้มปากนิ่ง “ยังไม่มีหรอก คนนั้นน่ะ”
“แบมแบม เรื่องเมื่อวันนั้นน่ะ ฉันขอโทษนะ ขอโทษสำหรับทุกอย่างเลย
ในวันที่ฉันยังเด็กและคิดอะไรได้ไม่มากพอ...”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก มันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว ฉันเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน
ถือว่าเราเจ๊ากันก็แล้วกันนะ”
“นายลองเล่นเกมของฉันรึยัง”
“นายก้รู้ว่าฉันไม่เล่นเกม” แบมแบมส่ายหัว
ยูคยอมยิ้ม หยิบสมาร์ทโฟนยี่ห้อซัมซองเครื่องโตออกมาเปิดเซิร์ฟเวอร์ตัวอย่างเกมของตน
“แต่เกมนี้ฉันตั้งใจทำมากๆเลยนะ
นายจำกระดาษที่ฉันชอบจดยิกๆตอนที่เราคบกันได้มั้ย”
แบมแบมพยักหน้า “ที่นายไม่เคยยอมให้ฉันดูเลยน่ะนะ”
“มันก็คือต้นแบบร่างของเกมนี้นี่ล่ะ
มันคือเกมแรกที่ฉันเขียนขึ้น ฉันตั้งใจจะทำเป็นของขวัญให้นาย...”
แบมแบมรู้สึกอึ้งไปกับสิ่งที่ได้รู้ “ให้ฉัน...ยังไงกัน”
“นายไม่ได้อ่านชื่อเกมหรอกหรอ...” ยูคยอมยิ้มเล็กน้อย
“The
maze of Snake ไง...”
“เปล่า ชื่อเกาหลีสิ...” ยูคยอมเปิดหน้าจอเกมให้แบมแบมดู
ตัวอักษรฟ้อนต์การ์ตูนปรากฎขึ้น
(แบมแบม)
“นาย...” เงยหน้ามองอีกฝ่ายที่จ้องมาก่อนแล้วทันที
“และกฎข้อหนึ่งของเกมนี้นะ
ในหนึ่งไอดีจะตกที่ช่องนี้ได้ครั้งเดียว” ยูคยอมสาธิตให้ดู
“และถ้าใครมาตกที่นี่ก็ต้องเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับรักครั้งแรกของตัวเอง
เขาจะได้รับรางวัลเป็นหัวใจตอบแทน หนึ่งคนจะตอบได้เพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น...”
“....”
“และฉันก็เป็นคนที่ทดลองด่านนี้เป็นคนแรกด้วย
ดังนั้นในเซิร์ฟเวอร์เกมนี้ มีเรื่องราวของฉันกับนายปรากฎอยู่เป็นเรื่องแรกเลยนะ”
“ยูคยอม...”
“ถือเป็นของขวัญและความทรงจำ...แด่รักครั้งแรกของฉัน”
“ฉัน....” แบมแบมพูดอะไรไม่ออก
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจนะแบมแบม”
ยูคยอมยิ้มยกมือขึ้นตบบ่าแบมแบมเบาๆ
“ต่อให้ในสิบปีที่ผ่านมานายจะรักใครคนอื่นไปแล้วก็ตาม
นายก็ยังจะเป็นคนที่ฉันรักในใจอยู่ตลอดเวลาเหมือนเดิม”
“ยูค.....”
“และฉันก็อยากให้นายได้เจอคนดีคนที่รักนายจริงๆ”
ยกมือลูบผมคนตรงหน้าเบาๆ “ฉันจะคอยเอาใจช่วยนะ”
แบมแบมโผเข้าสวมกอดผู้ชายที่เป็นรักครั้งแรกของตนอย่างแนบแน่นพลางพูดอู้อี้กับไหล่อีกฝ่าย
“ขอโทษนะที่ไม่ยอมติดต่อไปเลยตลอดสิบปีนี้”
“ไม่เป็นไร
ฉันรู้ว่าเรายังคงติดตามเรื่องราวของกันและกันอยู่เสมอนั่นล่ะ”
แบมแบมผละออกมาส่งรอยยิ้มจริงใจให้ยูคยอมได้เห็น
“ตอนแรกฉันก็ว่าจะห้ามใจล่ะนะ เพราะคิดว่านายมากับแฟนซะอีก”
หันไปมองมาร์คที่ยืนอยู่ห่างออกไปเกือบห้าร้อยเมตร
แบมแบมมองตามแล้วก็ส่ายหัว “อะไรของนาย”
“แต่ในเมื่อเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน
ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอจูบนายได้น่ะสิ”
“เอาจริงหรอเนี่ย” แบมแบมตาโต
“ขอแล้วให้มั้ยล่ะ” ยูคยอมยักคิ้ว
แบมแบมพ่นลมหายใจ “ถ้าฉันเข่าไม่อ่อนห้ามเลิกจูบเลยนะ”
ส่งยิ้มยักคิ้วให้ด้วยอีกต่างหาก
ยูคยอมยิ้มกว้างแล้วใช้มือโอบสะโพกอีกคนเข้ามาแนบชิดกับร่างตนแล้วประกบจูบริมฝีปากแดงที่โหยหามาตลอดนั่นทันที
แบมแบมเองก็ยกสองแขนขึ้นลูบแผ่นหลังอีกฝ่ายเช่นกัน
ลิ้นแดงที่ฟาดฟันกันอยู่นั้นทดแทนช่วงเวลาสิบปีที่หายไป
เนิ่นนานแต่ก็รวดเร็วสลับกันในความรู้สึกไปหมด
แต่ที่แน่ๆก็คือความอึดอัดในใจที่แบกมาตลอดสิบปีนี้มันอัตรธานหายไปเรียบร้อยแล้วล่ะ
ยูคยอมจูบซับริมฝีปากที่ฉ่ำเยิ้มนั่นให้แล้วปล่อยให้แบมแบมได้เป็นอิสระจากอ้อมแขน
“ดูท่าคุณผู้ช่วยของนายจะอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ จ้องราวกับจะฆ่าฉันเลย”
เพราะประโยคนี้ทำเอาแบมแบมไม่กล้าหันไปสบตาเจ้าของฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆเลย
“ฉันต้องไปสัมภาษณ์แล้ว ขอบใจที่มาวันนี้นะแบมแบม
มันมีความหมายกับฉันมากๆเลย ไว้ฉันจะติดต่อไปนะ ถ้ามีโอกาส”
“อือ โชคดีนะยูคยอม” แบมแบมโบกมือลา
ยูคยอมจึงเดินผละออกไปแต่ในจังหวะที่สวนกับมาร์คนั้นก็อาศัยจังหวะที่แบมแบมยังเหม่อลอย
กระซิบกับมาร์คเบาๆ
“ตอนแบมแบมคุกเข่าน่ะ เด็ดที่สุดแล้ว ลองดูสิ...” ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะต่ำๆจนมาร์คอยากจะขัดขาให้หน้าคว่ำสักที
“ว่าไงคุณ จะกลับรึเปล่าครับคอนโดน่ะ” มาร์คเดินเข้ามายืนข้างๆแล้วก็เอ่ยถามเสียงเรียบๆ
“ปะ...ไปสิ...” แบมแบมว่าแล้วก็รีบสาวเท้าคนช่างรีบทันที
ระหว่างทางที่นั่งแท็กซี่กลับมาทั้งคู่ก็ปล่อยให้บทสนทนาเงียบอยู่แบบนั้น
มีเพียงแบมแบมที่หันเหลือบไปมองอีกฝ่ายบ้างเป็นบางครั้ง
“เฮ้คุณ เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ทำไมเงียบจัง”
แบมแบมเอ่ยถามออกมาในที่สุด ขณะที่ยืนอยู่ในลิฟต์
“....” มาร์คไม่ตอบอะไรนอกจากยืนมองชั้นเลขลิฟต์
“นี่ผมพูดกับคุณอยู่นะ ไม่ได้ยินรึไง”
เมื่อลิฟต์เปิดชายหนุ่มก็เดินออกไปทันที
โดยที่มีแบมแบมเดินส่งเสียงดังไปตลอดทาง “นี่คุณ หยุดคุยกับผมก่อนนะ”
“คุณมีอะไรครับ ผมอยากพักผ่อนแล้ว”
“ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นอะไร ทำไมต้องหงุดหงิดด้วย”
“ผมไม่ได้หงุดหงิดครับ” มาร์คปฏิเสธ
“ผมแค่เหนื่อยกับงานวันนี้”
“ปากแข็ง” แบมแบมยิ้มเยาะ “คุณเห็นผมจูบกับยูคยอม
คุณก็เลยไม่พอใจใช่มั้ยล่ะ”
“คุณหลงตัวเองมากเกินไปแล้วนะครับ” มาร์คตอบเรียบๆ
“หรือว่ามันไม่จริงล่ะ”
“ถ้าผมจะไม่พอใจ ผมควรจะไม่พอใจเรื่องที่คุณใช้ให้ผมเป็นแฟนกำมะลอของคุณ
แต่คุณดันบอกแฟนเก่าของคุณไปซะว่าผมเป็นแค่เพื่อนร่วมงานของคุณน่ะ”
“นี่ไง!” แบมแบมร้องเสียงดังเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของทั้งคู่
“คุณยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าคุณน่ะหึงผม”
“ผมไม่ได้หึงครับ”
“ไม่ได้หึงได้ยังไงล่ะ นี่ไง ท่าทางของคุณน่ะหึงชัดๆ”
แบมแบมทำปากจู๋ “อิจฉาที่ผมจูจุ๊บกับยูคยอมมาใช่มั้ยล่า
หัวเราะร่าพลางพลิกตัวให้ไปปลดรหัสหน้าห้องไข่กุญแจจะเดินเข้าห้อง
“แต่ก็นะผมไม่อยากจะพูดนักหรอก แต่เทียบกันแล้ว จูบของยูคยอมน่ะดีกว่าซะอีก...เฮ้ย!!!”
“คุณไม่ควรยั่วผม” มาร์คเอ่ยขึ้น
“ผมยั่วคุณยังไง” แบมแบมฉุน
“คุณยั่วให้ผมหึง คุณคิดว่าผมไม่รู้หรอครับ” มาร์คจ้องดุ
“คุณรู้ว่าผมยืนมองคุณอยู่ไม่ไกลแต่แรก แต่คุณก็ยังยอมให้แฟนเก่าคุณจูบคุณอีก
คุณแค่ต้องการยั่วประสาทผมเท่านั้น”
แบมแบมยิ้มมุมปาก “แล้วผมทำสำเร็จมั้ยล่ะครับ”
“คุณทำให้ผมไม่พอใจได้ในระดับหนึ่งเลยล่ะ” มาร์คพยักหน้า
“แปลว่าสเน่ห์ผมก็ยังพอใช้ได้นะเนี่ย” นี่ก็ยิ้มอย่างพอใจ
“ถ้าคราวหน้าคุณยังทำแบบนี้อีก ผมจะจัดการคุณแน่ๆครับ”
มาร์คพูดเสียงเฉียบ
แต่มันช่างไม่น่ากลัวเลยในสายตาของแบมๆ “อ๋อหรอ คุณจะทำอะไรผมอย่างนั้นล่ะ...”
มาร์คเข้าไปประชิดตัวอีกคน พลางกระซิบเบาๆ
“ผมบอกคุณแล้วว่าอย่าแหย่เสือที่กำลังหลับ...”
“คุณ....”
แบมแบมเสียงขาดๆหายๆเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้ามาลิ้มเลียริมฝีปากบนล่างของเขา
นี่เขากำลังคุยอยู่กับใครกันแน่เนี่ย ทำไมสายตา ท่าทาง
มันขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกเหลือเกินนะ
หรือว่าเขากำลังเมาอยู่ ไม่นี่
เขายังไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เลยนะวันนี้ เมื่อวานก็ไม่ เมื่อวานซืนก็ไม่นี่นา
แล้วคนตรงหน้าเขาตอนนี้ทำไมถึงได้ดูมีสเน่ห์เหลือเกินล่ะ
“คุณไม่จำเป็นต้องยั่วผมหรอก...”
“....”
“คุณทำให้ผมมีอารมณ์อยู่ตลอดเวลานั่นล่ะ”
“มาร์ค...”
“อยู่ที่ว่าคุณพร้อมจะโยกอยู่บนตัวผมแค่ไหนกัน...”
- - - - - -
#ผู้ชายของแบม on twitter : )
หน้าร้อนฉ่ากันเลยทีเดียว เดาฟีลเรื่องกันยากเลยสินะ ฮ่าๆ
เขินคุณผู้ช่วยกันมั้ยเอ่ย หรือตกหลุมรักคุณดีไซเนอร์กันนะ
ฝากติดตามฟิคเรื่องนี้กันด้วยนะคะ ^^
สวนจีน.
ความคิดเห็น