คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Touching Heart 01
Touching Heart01
ใกล้..ใกล้เข้ามาแล้ว..
ร่างสูงที่กำลังวิ่งฝ่าฝนที่ตกลงมาอย่างหนักพร้อมกับร่างที่เล็กกว่าที่วิ่งตามมาติดๆ โคลนเฉอะแฉะถูกเท้าเหยียบลงไปเต็มแรงจนโคลนกระจายขึ้นมาเลอะรองเท้าสีขมุกขมัวเพราะวิ่งท่ามกลางสายฝนมานาน แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของจะไม่ได้สนใจสิ่งสกปรกที่เลอะขึ้นมาแม้แต่น้อย ขาทั้งสองข้างวิ่งหนีใครบางคนอย่างสุดชีวิต
เพราะถ้าหากถูกจับได้.. จะไม่มีโอกาสได้มีลมหายใจอีก..
บทเรียนราคาแพงที่เขาต้องจ่ายเมื่อทำงานพลาด..
คือชีวิตของเขา
“บ้าชิบ!เพราะไอ้เฮงซวยนั่นคนเดียว” เสียงทุ้มสบถคำหยาบออกมาอย่างอารมณ์เสียในขณะที่สองขายาวยังคงพาร่างสูงวิ่งไปตามทางเฉอะแฉะ แต่ทันทีที่หันกลับไปมองคนที่ตามมากลับพบว่าร่างเล็กกว่าล้มอยู่ที่พื้นและเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้หัวใจของร่างสูงยิ่งทำงานหนักมากขึ้น
“ขึ้นมา..แบคฮยอน สภาพแบบนี้วิ่งหนีพวกมันไม่พ้นแน่” มือแกร่งพยุงอีกคนให้ขึ้นหลังเพื่อที่จะไปต่อ พวกเขามาด้วยกัน และต้องหนีด้วยกัน.. แขนเรียวกอดคออีกคนไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตกลงไปพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่เริ่มวิ่งอีกครั้ง แต่ขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าที่ตามมาเริ่มเข้าใกล้ขึ้นอีกจนหัวใจของทั้งคู่เต้นแรงด้วยความหวาดกลัว
ใครว่าสายลับจะไม่มีความกลัว..
แค่เรียนรู้ที่จะสะกดมันเอาไว้ให้อยู่ในส่วนลึกของหัวใจแค่นั้น
แล้วใครว่าสายลับจะไม่กลัวความตาย..
ถึงจะยอมพลีชีพเพื่อหน้าที่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมตายง่ายๆซะเมื่อไหร่
ถ้ามีทางหนี พวกเขาก็พร้อมยอมเสี่ยงแม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม
“ทางนั้น..” ดวงตาเรียวสวยเหลือบไปเห็นช่องแคบระหว่างตึกและชี้ให้คนเด็กกว่าหาที่หลบ เพราะดูจากสภาพของจงอินและเขาแล้วพวกเขาไม่มีทางวิ่งพ้นพวกของ‘ฮีท’ได้แน่นอน องค์กรลับที่ใหญ่ขนาดนั้น..พูดได้ว่าฝีมือของคนที่เข้าไปได้ก็ต้องไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ถึงพวกเขาจะเป็นคนของ‘ฟินิกซ์’ก็ตาม แต่สภาพของพวกเขาตอนนี้แทบจะหนีไปไหนไม่รอดด้วยซ้ำ
ตึกตึกตึก..
ร่างของคนสองคนแนบชิดกันเพื่อให้หลบในช่องว่างได้ คิมจงอินโอบร่างที่เล็กกว่าไว้แน่นแล้วกดให้ซุกที่อกเพื่อกลั้นลมหายใจ เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นมาเรื่อยๆพร้อมกับร่างของชายชุดดำห้าถึงหกคนวิ่งช่องแคบนั้นไปทำให้จงอินอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ เมื่อแน่ใจว่าคนที่ตามพวกเขาอยู่ผ่านไปแล้ว ร่างสูงถึงยอมปล่อยอีกคนออกก่อนจะเดินออกมาจากช่องแคบอย่างระวัง
แขนเสื้อเปียกชุ่มถูกยกขึ้นมาเช็ดที่ใบหน้าได้รูปของชายหนุ่มที่ตอนนี้มีเพียงความเครียดที่ฉายผ่านนัยน์ตาคม ถึงเขาจะออกมาได้แล้วแต่เขากลับรู้สึกว่ามันยังไม่ปลอดภัยพอที่จะให้แบคฮยอนออกมาพร้อมกับเขาถึงแม้ว่าคนพวกนั้นจะไปแล้วก็ตาม แต่อะไรบางอย่าง..ในความรู้สึกของเขายังคงคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่นอน
“จงอินระวัง!!”
ปัง!
เสียงตะโกนจากแบคฮยอนทำให้ร่างสูงหันกลับมาและไถลตัวหลบกระสุนที่ยิงมาจากด้านข้าง ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นขึ้นมาทันทีที่เสียงกระสุนดังขึ้น พร้อมกับของเหลวสีแดงที่ไหลจนชุ่มแขนเสื้ออย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาคมตวัดมองบุคคลที่ยิงมาแล้วก็ยิ่งแค้น อดีตเพื่อนสนิทอย่างปาร์คชานยอล..ใบหน้าหล่อเหลาปนน่ารักกับดวงตาที่เปี่ยมด้วยความสนุกสนานร่าเริงที่เขาเคยเห็น ตอนนี้เขาไม่สามารถหามันได้อีกแล้วบนใบหน้าที่คุ้นเคย
“แก..ไอ้ชานยอล!” จงอินใช้มือกดแผลไว้แล้วรีบลุกขึ้นมองหาปืนที่มักจะพกไว้ตลอดเวลา แต่กลับพบกับความว่างเปล่า..ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาให้ปืนกับแบคฮยอนไว้ป้องกันตัวแล้ว และตัวเขาตอนนี้...มีแค่มีดพกเล่มเดียวเท่านั้น และคำนวณจากระยะทางของเขากับชานยอล ไม่มีทางที่จะเข้าประชิดตัวได้โดยไม่ถูกอดีตเพื่อนสนิทยิงทิ้งเสียก่อน
“Game Over..โทษทีนะเพื่อนรัก..” นัยน์ตากลมว่างเปล่ามองไปยังอดีตเพื่อนสนิทที่กำลังบาดเจ็บจากลูกกระสุนพลาดเป้าของเขาพร้อมกับหันปากกระบอกปืนเล็งไปที่อกของร่างแกร่งและลั่นไกปืนทันที
ปัง!
สำหรับปาร์คชานยอล นัดเดียวก็เพียงพอที่จะปลิดชีพคนซักคนได้..ขอแค่เขาอยากทำ..
ร่างของคิมจงอินทรุดไปกองกับพื้นโคลนต่อหน้าแบคฮยอนที่ถลาเข้ามาพร้อมปืนที่เล็งไปยังร่างสูง มือเรียวกำด้ามปืนแน่นแต่กลับสั่นระริกอย่างคนหมดแรง นัยน์ตาคู่สวยของแบคฮยอนกำลังมีน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายและถูกกลืนไปกับสายฝนที่กระหน่ำลงมา ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีคำพูดนอกจากปืนที่กำลังจะทำหน้าที่ตามที่เจ้าของสั่งการ ในขณะที่ชานยอลกลับยืนนิ่ง นัยน์ตากลมที่ฉายแววนิ่งสนิทกลับมีประกายบางอย่างที่แบคฮยอนรู้ดีก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
“..ไปซะ..ชานยอล”
“....”
“ก่อนที่ฉันจะยิงนายจริงๆ..” แบคฮยอนลดปืนในมือลงแล้วหันกลับไปสนใจคนที่อาการหนักแทน จงอินยังคงหายใจอยู่ เพียงแต่เริ่มอ่อนลงช้าๆ ความรู้สึกกลัวกำลังโถมเข้าหาแบคฮยอนอย่างฉุดไม่อยู่ กลัวที่จะเสียเพื่อนร่วมงาน..น้องชายคนสนิท หรืออีกตำแหน่งนึงที่แบคฮยอนพยายามแสดงออกทางความรู้สึกให้อีกคนรับรู้เสมอ และได้รับการตอบกลับด้วยความอ่อนโยนตลอด แต่ไม่เคยได้เข้าไปอยู่ในนั้นอย่างแท้จริง
“กลับไปรายงานนายท่านด้วย..ว่าคิมจงอินตายแล้ว” เสียงที่ดังมาจากข้างหลังยิ่งตอกย้ำว่าคนที่กำลังกุมแผลอยู่ตอนนี้กำลังจะตายในไม่ช้า ทำให้แบคฮยอนตวัดปืนยิงไปยังลูกน้องอดีตเพื่อนสนิททันที ร่างของลูกน้องที่ล้มลงต่อหน้า ไม่ทำให้ชานยอลผิดคาดเท่าไหร่ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเล็กน้อยก่อนจะขึ้นรถที่ขับมาจอดเทียบไปอย่างเงียบๆ
ร่างของคนสองคนที่มองจากทางกระจกข้างของรถ และสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของพยอนแบคฮยอนทำให้ชานยอลอดที่จะหัวเราะเบาๆไม่ได้ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความไปหาใครบางคนอย่างอารมณ์ดีผิดกับตอนที่เขากำลังทำงาน
‘ภารกิจแรกเรียบร้อย’
ในที่สุดตอนที่หนึ่งก็ปั่นจบหลังดองมาเป็นเดือน..
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น