คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Touching Heart 02
Touching Heart 02
เจ็บ..แล้วก็หิวน้ำ..
“น..น้ำ..ขอน้ำ” เสียงทุ้มที่แทบจะไม่ได้ยินเอ่ยขึ้นมาเบาๆเรียกให้คนที่นั่งเฝ้าอยู่ถลาเข้ามาพร้อมกับเทน้ำให้คนนอนอยู่บนเตียงและค่อยๆประคองขึ้นมาเพื่อให้ดื่มน้ำได้สะดวก จงอินพึ่งสังเกตว่าเขาอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาลเอกชนซักแห่งในกรุงโซล รวมทั้งมีสายระโยงระยางเต็มแขนและหน้าอกของเขาเต็มไปหมด ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงคำถามให้กับแบคฮยอนที่คอยช่วยเขาอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีคนช่วยนายไว้น่ะ ฉันนึกว่าจะเสียนายไปแล้ว แต่กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญนายเลยรอดมาได้” แบคฮยอนอธิบายอย่างงงๆ เพราะเขาเองก็รู้แค่นี้ แต่สิ่งหนึ่งที่คาใจแบคฮยอนตั้งแต่หมอบอกอาการของคนอายุน้อยกว่าให้ฟัง กระสุนปืนนั้นฝังอยู่ในหน้าอกก็จริง แต่กลับไม่โดนอวัยวะสำคัญทำให้ผ่าตัดออกได้ง่าย ตอนแรกแบคฮยอนเองก็คิดว่าเพราะความโชคดีของจงอินที่ชานยอลยิงไม่โดนหัวใจ แต่..ด้วยฝีมือและระยะขนาดนั้นทำไมถึงไม่ยิงให้ตาย เพราะขนาดระยะทางไกลกว่านั้น คนอย่างปาร์คชานยอลเองไม่มีวันพลาดเด็ดขาด
“คิดอะไรอยู่ครับ” สายตาที่จ้องมาจากคนเจ็บทำให้แบคฮยอนรีบสายหัวเป็นเชิงไม่มีอะไรแล้วจับมือแกร่งขึ้นมาแนบแก้ม สัมผัสอุ่นที่แก้มทำให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกสบายใจขึ้น อย่างน้อยเขาก็มั่นใจได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันที่เขาคิดไปเองคนเดียว
“อา.. ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะครับ!” เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างเล็กพอๆกับแบคฮยอนรีบโค้งหลายๆรอบกับคำขอโทษ ดวงตากลมสวยดูรู้สึกผิดจนคนมองอยู่รู้สึกได้และส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ให้ขอโทษอีก แบคฮยอนยิ้มบางๆให้กับผู้มาใหม่
“จงอินนี่คุณคยองซู คนที่ช่วยจงอินไว้”
“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับคุณคยองซู คิมจงอินครับ” จงอินโค้งให้กับผู้มีพระคุณเล็กน้อยก่อนจะดึงสายน้ำเกลือออกจนคนมาใหม่ถึงกับตกใจ นัยน์ตากลมที่จงอินเห็นชัดๆมีร่องรอยของความกังวลอยู่จนเขาอดที่จะขำไม่ได้ เพราะดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว คนที่ช่วยเขาไว้น่าจะมีฐานะดีจนเรียกได้ว่าคุณหนูดีๆนี่เอง
“แต่ว่าคุณพึ่งผ่าตัดเองนะ รีบแบบนี้..”
“ผมต้องไปหางานทำน่ะครับ พวกเราไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าโรงพยาบาลแพงๆแบบนี้หรอกครับ” คำพูดที่เรียกสายตาสงสัยจากแบคฮยอนที่กำลังมึนอยู่ว่าคนอายุน้อยกว่ากำลังจะเล่นอะไร เงินค่ารักษาพยาบาลแค่นี้พวกเขามีเพียงพอ และสามารถใช้บริการโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในโซลได้เลยด้วยซ้ำ งานของพวกเขาเสี่ยงก็จริงแต่มันก็ให้ค่าตอบแทนคุ้มค่าแน่นอน
“แล..แล้วพ่อแม่ของพวกคุณล่ะ พวกคุณไม่ได้อยู่กับพวกเขาหรอ” สายตาของคยองซูฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่แบคฮยอนเริ่มตามทันจงอินแล้วตีหน้าเศร้าพร้อมกับน้ำตาใสๆที่เอ่อล้นดวงตาคู่สวยอย่างน่าสงสาร ยิ่งทำให้คยองซูทำอะไรไม่ถูก
“พวกเรากำพร้าครับคุณคยองซู..พ่อของผมกับแม่ของจงอินพวกท่านเสียไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้..ตอนนี้ก็เลย..” จงอินมองแบคฮยอนอย่างพอใจที่คนเป็นพี่สามารถตามเขาทัน พร้อมกับคิดว่าสิ่งที่แบคฮยอนทำได้ดีที่สุดตั้งแต่ฝึกมาก็คือการแสดง แอคติ้งของแบคฮยอนนั้นยากที่จะจับได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือว่าเป็นเรื่องที่ถูกแสดงขึ้นมาเท่านั้น ยิ่งมาใช้กับคนที่ดูไม่ทันคนแล้ว..
“งั้น..ถ้าไม่รังเกียจมาอยู่กับผมนะพี่แบคฮยอน.. คุณจงอินด้วย”
“ไม่รบกวนหรอกครับ แค่นี้พวกผมก็รบกวนคุณมากแล้ว” ความหวังดีที่ถูกปฎิเสธไม่ทำให้คยองซูเลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ เขาคิดอยู่แล้วว่าจะต้องโดนปฎิเสธ แต่อะไรบางอย่างที่ทำให้คยองซูต้องพยายามอีกครั้งในการยื่นความหวังดีให้สองพี่น้อง อาจจะเป็นเพราะสองคนนี้น่าสงสารและที่บ้านก็ไม่มีใครว่าอะไรถ้าจะพาคนซักคนสองคนไปและหาที่พักให้ หรืออาจจะเป็นเพราะเหตุผลแปลกๆที่เวลาเขาสบตากับคิมจงอินทีไร ก้อนเนื้อข้างซ้ายจะเริ่มทำงานหนักขึ้นและเบาลงเมื่อหลบสายตานั้น
โดคยองซูไม่ปฎิเสธว่าคิมจงอินเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีเกินไป
รวมทั้งสายตาที่มีเสน่ห์ อาจจะทำให้สาวๆหลายคนหลงใหลได้ไม่ยาก
และอาจจะทำให้ผู้ชายด้วยกันหัวใจเต้นแรงได้ด้วย
ก็แค่นั้น...
แต่เหตุผลใหญ่คงเพราะสองคนนี้ดูน่าสงสารจริงๆ เขาถึงอยากจะช่วยเท่าที่จะช่วยได้ คุณแม่ของเขาเคยบอกไว้ว่าการทำดี บางทีก็ไม่ต้องการเหตุผล แค่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันก็พอแล้ว
“คุณจงอินสนใจทำงานกับผมหรือเปล่า” ในที่สุดร่างเล็กก็ยื่นข้อเสนอไปให้คนเจ็บที่นั่งมองอยู่บนเตียง และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายทันที
“จริงหรอครับ? คุณจะให้ผมทำงานกับคุณหรอครับ แล้วแบคฮยอนจะสามารถทำงานด้วยได้ไหมครับ”
“ผมจะหาที่พักให้พวกคุณก่อน แล้วคุณอยากทำงานอะไรผมจะพยายามช่วยหาให้” รอยยิ้มนั้นทำให้คยองซูต้องหลบสายตาอีกครั้งและหันหลังเดินออกไปจากห้อง
“อ้อ จงอินเรียกผมว่าพี่ก็ได้นะ พี่อายุมากกว่านายปีนึง..ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับ”
หลังจากที่ร่างเล็กออกไปแล้ว ความเงียบก็กลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง ไม่มีการพูดคุยหรือแม้แต่เสียงสะอื้นเหมือนเดิมของแบคฮยอน แบคฮยอนปาดน้ำตาทิ้งแล้วจ้องคนที่นั่งอยู่บนเตียงเงียบๆ มือเรียวเอื้อมไปดึงแขนแกร่งเบาๆให้หันกลับมาสนใจตัวเอง และให้ตอบข้อสงสัยว่าทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร
“จำที่ฟินิกซ์สั่งได้ไหมครับแบคฮยอน...”
“จำได้ซิ ..เดี๋ยวนะจงอิน นายหมายถึงคุณคยองซูหรอ” แบคฮยอนเผลอจิกมือตัวเองจนมือเป็นรอย เพราะคาดไม่ถึงว่าคนที่มาช่วยพวกตัวเองจะกลายเป็นเป้าหมายของพวกเขาไปได้ ดังนั้นพวกเขาจะได้เข้าใกล้เป้าหมายอีกถ้าไปทำงานกับคยองซู แต่ถ้าแผนแตกขึ้นมาอีกครั้งพวกเขาคงจะโดนสั่งเก็บจากหัวหน้าแน่นอน แต่สิ่งที่แบคฮยอนยังไม่รู้ก็คือ ทำไมต้องเล็งเป้าหมายไปที่คยองซู.. มีเพียงจงอินเท่านั้นที่ได้เข้าไปคุยกับฟินิกซ์เวลาทำงานใหญ่
“นั่นล่ะครับ ที่ว่าทำไมผมถึงจะเข้าใกล้โดคยองซูให้มากที่สุด” แววตาที่เฉยชาและว่างเปล่าเหมือนตอนทำงานปรากฏขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มที่หลายๆคนเห็นว่ามันกระชากใจสาวๆมานับต่อนับ แต่สำหรับแบคฮยอนแล้ว รอยยิ้มแบบนี้..เขาไม่ชอบมันแม้แต่นิดเดียว เพราะเมื่อใดที่รอยยิ้มนี้ปรากฏขึ้น นั่นหมายความว่า มือของพวกเขาจะต้องเปื้อนเลือดของใครซักคนอีกแล้ว..
“แล้วนายจะเข้าไปอยู่ในฐานะอะไรล่ะจงอินอา” ร่างเพรียวกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วหัวเราะเบาๆกับคำถามที่เขาถามมาตลอดเวลาทำงาน พวกเขาแสดงได้ทุกอย่าง คนใช้ คุณชาย นักฆ่า นักเรียน ทุกอย่างพวกเขาก็ทำมาหมดแล้ว ทำให้เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยากในการทำงานโดยใช้ฐานะปลอมๆหลอกขึ้นมา
“ครั้งนี้หรอครับ ผมจะเข้าไปเป็นบอดี้การ์ดของคุณหนูคยองซู”
ขอให้สนุกกับฟิคแล้วก็ฝากเรื่องนี้ด้วยค่ะ
ความคิดเห็น