คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ✚ BE MY BABY :: HAPPY NEW LIFE
Author : MR.$N0WMAN*
Pairing : Kim Jongin & Do Kyungsoo
Story : Jackboiz
Rate : PG-15
Be my Baby*
: happy new life
“โธ่...จงอินครับ คยองต้องวางแล้วจริงๆ นะ”
คยองซูกำลังงอแงเพื่อขอร้องให้คนเป็นพี่ที่ตอนนี้ดันงอแงกว่านั้นอยอมให้เขาได้วางสาย
จงอินส่งเสียงง๊องแง๊งมาจากปลายสายเมื่อรู้สึกว่ายังไม่ต้องการจะให้คยองซูวางสายไป
หากแต่จะทำได้ยังไงล่ะ ตอนนี้คยองซูต้องไปช่วยมัมทำกับข้าวสำหรับมื้อเช้า
แต่เพราะคนที่กำลังงอแงอยู่พร้อมทั้งทำหน้าบูดบึ้งผ่านวิดีโอคอลมาน่ะทำให้คยองซูไม่สามารถจะปลีกตัวไปได้เลยซักที
“ไม่เอาง่า...เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ได้คุยกันอีกนะ
ฉันต้องไปงานเลี้ยงของบริษัทนี่นา นายก็รู้”
“งั้นจงอินนั่นแหละครับที่ต้องรีบวาง
รีบไปแต่งตัวเลยไป ที่โน่นก็เริ่มเย็นแล้วไม่ใช่เหรอเดี๋ยวก็สายหรอก”
“ไม่สายหรอกน่า...ฉันเตรียมตัวพร้อมตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
นี่งาย ดูเซ่...ฉันให้ไอ้มินซอกช่วยหาร้านซักรีดให้ล่ะ
ไหนนายลองเลือกดูสิว่าจะใส่ตัวไหนไปดี”
คนเป็นพี่ส่งยิ้มพลางหันหน้าโทรศัพท์ไปยังตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดทิ้งไว้
ก่อนจะหันกลับมาแล้วส่งยิ้มให้อย่างเก่า
“โธ่...แค่เลือกเสื้อผ้าก็ลองทำดูเองบ้างเถอะครับ
ทำไมต้องให้คยองดูให้อยู่เรื่อยเลย” คยองซูเบะปากใส่
“ก็นายเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันเคยตัวอ่ะ
มาทำให้ทุกวันแล้วมาบอกให้ฉันกลับมาทำเองเนี่ยนะ
ไม่ยอมอ่ะ มันเป็นสิทธิที่ฉันควรได้รับ! ถ้านายไม่ทำนะ ฉันจะแจ้งว่านายละเมิดสิทธิมนุษยชน!”
จงอินแหวขึ้นมาเมื่อน้องเขาเริ่มกลอกตาผ่านมาทางหน้าจอโทรศัพท์
หากแต่คยองซูตัดสินใจที่จะเลิกสนใจสิ่งที่พี่เขาพูดซะ
แล้วเริ่มมองดูนาฬิกาข้อมือที่พี่ซูจองเป็นคนซื้อให้ขึ้นมองดูเวลาอีกหน
“จงอิน...คยองต้องไปแล้วครับ
แต่ก่อนจะวางลองชูแหวนให้ดูหน่อยซิ...ขอเช็คหน่อย”
“ทาดาาาาาาา...ยังอยู่เหมือนเดิมเลยนี่งายยย นี่ใส่ทุกวันไม่เคยถอดเลยน่า
นายนั่นแหละห้ามถอดก็แล้วกัน...ถ้าฉันรู้นะ ฉันบินไปอเมริกาแน่” จงอินพูดแหย่
“บินมาอะไรกันครับ วันมะรืนก็จะกลับอยู่แล้วน้า...
คยองต้องวางแล้วครับจงอิน...แล้วค่อยคุยกันทีหลังน้า”
เมื่อน้องเขาทำเสียงออดอ้อนมาเป็นครั้งสุดท้ายจงอินจึงต้องยอมจนได้
ลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบตกลงไปตามคำขอ
เพราะเห็นว่าน้องเขาอ้อนจะวางหลายรอบแล้วเช่นกัน
“อื้ม...วางก็ได้ครับ ... คิดถึงนะครับรู้ไหม?” จงอินพูดกับน้องเขาพลางยกยิ้มหวาน
“ครับ...คิดถึงจงอินเหมือนกันน้า
อีกไม่กี่วันก็เจอกันแล้ว...รอคยองนะครับที่รัก จุ๊บจุ๊บจุ๊บ”
จงอินหัวเราะออกมา
เมื่อคยองซูพูดกับเขาเสียงหวานแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาจูบที่กล้องด้วย
จงอินมองดูคนเป็นน้องโบกมือบ๊ายบายแล้วกดวางสายไป
เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงแฟนเด็กที่เพิ่งวางสายไปได้ไม่ถึงนาที
.
.
.
ก่อนที่จะหันไปข้างๆ แล้วพบว่าไอ้จงแดกำลังมองมาที่เขาแล้วกระพริบตาปริบๆ
“เรียบร้อยรึยังวะ?” ไอ้จงแดถาม
“เออ...เรียบร้อยว่ะ” ผมตอบเขาไปพลางเม้มปากแล้วพพยักหน้าอย่างเชื่องช้า
“ไหนมึงบอกกูอีกทีซิ...เมียเด็กมึงจะกลับวันไหนนะไอ้จงอิน?” ไอ้จงแดถามผมอีกครั้ง
“วันมะรืนว่ะ” ผมตอบเขา...
“แล้วตอนนี้มึงคิดว่าไงวะ?” จงแดถามผมอีกครั้งพลางกลืนน้ำลาย
“เอ่อ...มึงคิดว่าไงล่ะเจหนึ่ง...” ผมกระพริบตาแล้วบอกเขา
“...............................................
กูว่ามึงก็คิดเหมือนที่กูคิดล่ะเจสอง” จงแดตอบผมกลับมาพลางยกยิ้ม
“เออ...มึงคิดถูกว่ะ....
.
.
.
เมียไม่อยู่...คนหล่อก็ร่าเริงสิครับ!!!
ไปแว๊นซ์กันครับไอ้บีหนึ่ง!!!!! วู๊ปปรี้!!!!!!!!!!!!”
ผมกับไอ้จงแดพากันกระโดดขึ้นลงบนโซฟาแล้วแหกปากกันอย่างสนุกสนาน
วันนี้เป็นเหมือนวันปล่อยผีของผมกับไอ้จงแด
เมื่อไอ้มินซอกได้ไปสัมมนากับบริษัทที่เชจูสองคืนและคยองซูเมียเด็กของผมก็ไม่อยู่
เราเลยวางแผนกันแบบลับๆ เพื่อจะไปฉลองด้วยกันตั้งแต่เมื่อเย็นวานก่อน
และพวกเองก็วางแผนให้ไอ้ชานยอลหลอกแบคฮยอนเพื่อมาเที่ยวกับพวกเราด้วย
ซึ่งแน่นอนว่า...มันตอบตกลง!
โธ่...ผมรักคยองซูมากนะครับ...แต่นานๆ ทีพวกเราสามหนุ่มก็อยากจะมีเวลาไปปล่อยแก่(?)กันบ้าง
นี่พวกเราก็ใกล้จะสามสิบเต็มที แต่พวกผมยังไม่เคยมีเวลาไปแว๊นซ์ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนเลย
เพราะฉะนั้นในเมื่อทุกอย่างประจวบเหมาะอย่างนี้
พวกเราจึงไม่มีใครอยากจะพลาดโอกาสดีๆ อย่างนี้หรอกครับ...ฝันไปเถอะ
ไอ้จงแดจัดการยัดโปรแกรมตารางเวลาติ่งของพวกเราไว้จนแน่นเอี๊ยด
ตั้งแต่โปรแกรมติ่งแบบเยาวชนอย่างการไปเล่นเกมส์เซ็นเตอร์
ต่อด้วยโปรแกรมติ่งแบบมัธยมคือการไปเลือกซื้อหนังโป๊ด้วยกัน
และโปรแกรมติ่งมหาลัยคือการไปกินกาแฟแล้วม่อเด็กมหาลัยชายล้วนกันแบบชิลๆ
และสุดท้ายคือโปรแกรมติ่งวัยทำงานด้วยการไปแว๊นซ์และแดนซ์กันที่ผับ
ทำหมดทุกโปรแกรมก็จะเป็นอันเสร็จพิธี...ได้ปล่อยแก่สมใจอยากก่อนที่คยองซูจะกลับมาเกาหลีพอดี
อูยยย เปรมครับ...แค่คิดก็เปรมแล้ว แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
“งั้นไปครับมึง...ไปเลือกชุดซิ่งๆ กัน
เดี๋ยวไอ้หยอยแม่งจะมาแล้ว มันเพิ่งโทรบอกว่าพ่อตาก็บอกให้เมียมันกลับไปนอนที่บ้านวันนี้
หวานเลยมึง วันนี้ทางสะดวกสุดๆ... กูรับรองว่าสนุกแน่ๆ”
ไอ้จงแดยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะยกมือขึ้นมาไฮไฟว์กับผมอย่างมีชัย
ผมหรี่ตามองไอ้จงแดก่อนจะยกยิ้มออกมาที่มุมปาก...
ก่อนจะกระซิบกับมันราวกับเป็นความลับระดับชาติ
“ไอ้จงแด...มึงสัญญากับกูได้ใช่ไหมว่าภารกิจติ่งคราวนี้จะไม่รั่วไหลออกจากปากสว่างๆ ของมึง?” ผมถามเขา
“โธ่...พี่จงอินฮะ
พี่พูดงี้เหมือนพี่ไม่ไว้ใจแด้เลยฮะ...แด้เสียใจ”
ไอ้จงแดพูดก่อนแกล้งมุดหน้าเข้ามาซบแล้วร้องไห้แบบง่อยๆ ที่ไหล่ของผม
ผมกลอกตาก่อนจะผลักไอ้เฒ่าทารกออกไปให้ห่างๆ ก่อนจะกระซิบกับมันอีกครั้ง
“พอเลยไอ้เชี่ยกูขนลุก...
มาสัญญากับกูก่อนเลย มาเกี่ยวก้อยกับกูเลยนะไอ้แด้
ถ้าความลับครั้งนี้รั่วไหล กูสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัวมึงแตกแยกไม่มีชิ้นดีเลย”
ผมกระซิบขู่ลอดไรฟันพร้อมทั้งยกยิ้มในขณะเดียวกับที่คว้าเอานิ้วก้อยของไอ้จงแดมาเกี่ยวไว้
ไอ้จงแดยิ้มแฉ่งกลับมาจนรอยตีนกาผุดเต็มหน้า ก่อนจะกระซิบตอบผมกลับมาพร้อมตบบ่า
“แหม่ะ...น่ากลัวครับเพื่อน...ขนลุกมาก
อย่าลืมนะครับว่ากูเองก็กำความลับของมึงเหมือนกัน
ถ้ามึงทำกูบ้านแตกได้ กูก็ทำมึงบ้านแตกได้ครับเพื่อน
คราวนี้ล่ะมึง...อาจจะถึงเวลาที่เราต้องมาแดกกันเองก็ได้นะครับพี่จงอิน”
“โอ้มายบุดด้า...กูว่าเลิกเล่นเหอะว่ะไอ้แด้ กูขนลุก
มาเลยมึง...มาดื่มน้ำร่วมสาบานกับกูเลยมึง ดูดิ๊...ตู้เย็นมีไรมั่ง”
ผมบ่นก่อนจะเดินสาวเท้าไปยังห้องครัวแล้วเริ่มเปิดตู้เย็นเพื่อมองหาเครื่องดื่มอะไรซักอย่างหนึ่ง
และเมื่อไอ้จงแดสาวเท้าเดินตามผมมาแล้วมองเข้าไปในตู้เย็น
“มีแต่น้ำเปล่าครับไอ้ดำ” ไอ้จงแดบอกพลางกลอกตา
“เออ...ไม่เป็นไร กูมีนมเปรี้ยวซุกไว้ตรงนี้ขวดนึง
นี่ไงมึง! ยาคูลท์...มีประโยชน์ต่อร่างกายนะมึง
มีจุลินทรีย์และแบคโตบาซิลลัสที่จะช่วยชอนไชไส้มึงให้จู๊ดๆ ได้ในตอนเช้า
เพราะงั้นเชื่อกู...อันนี้เหมาะสุด”
ผมบอกเพื่อนรักพลางหยิบหลอดมาเจาะขวดยาคูลท์ขวดเล็กกระจิริดดังเป๊าะ
ไอ้จงแดกลอกตาก่อนจะมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตานัก
“ไอ้ดำ...เรากำลังจะไปกินเหล้ากัน
แต่มึงดันมาขอดื่มสาบานกับกูด้วยยาคูลท์เนี่ยนะ”
“ทำไมมึง...ก็ทั้งตู้เย็นกูมีแค่นี้อ่ะ มันเบบี๋ไปเหรอวะ?” ผมถามไอ้จงแด
“เปล่า...กูแค่จะบอกว่าขวดเล็กไม่พอหรอกมึงกูดูดฟืดเดียวแม่งหมดขวดละ
แถมอีกอย่างนะ...ขวดแม่งแค่นี้แลคโตบาซิลลัสทำไรกูไม่ได้หรอก
โทรบอกให้ยอลให้ซื้อขวดลิตรเข้ามาแล้วกัน...ยกดื่มกูว่าฟินกว่าครับเพื่อน คิกๆ”
ไอ้จงแดเดินตบบ่าของผมแล้วเดินไปทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาตามเดิม
ผมถอนหายใจออกมาพลางยกยิ้มเมื่อเห็นไอ้จงแดหยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้ชานยอล
เพื่อที่จะฝากซื้อยาคูลท์ขวดใหญ่...
อ่า...ผมเองก็พูดกวนเท้าไปอย่างนั้นเองแหละครับ
ความจริงผมเองก็รู้อยู่แล้วว่าพวกเราสามคนคงไม่มีใครหลุดปากออกไปหรอก
และผมก็มั่นใจด้วยว่าภารกิจติ่งที่ไอ้จงแดวางแพลนเอาไว้จะต้องเป็นความลับของเราสามเกลอตลอดไป
และคุณเองด้วยนะครับ...อย่าเผลอไปบอกคยองซูเชียวล่ะ
เก็บไว้เป็นความลับระหว่างเรานะครับ...จุ๊ๆ ♥
*********
ท่ามกลางอากาศอันเย็นสบายของเดือนมีนาคม
ฤดูใบไม้ผลิเริ่มมาเยือนพร้อมอากาศดีๆ อย่างที่คิมจงอินชื่นชอบ
อย่างในเช้าวันอาทิตย์ที่แสนสงบและอุ่นสบายแบบวันนี้...
คิมจงอินกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนอย่างเป็นสุข
อันความจริงเขาเองควรจะตื่นนานแล้ว แต่ในเมื่อไม่มีคนคอยปลุกและเช้าวันหยุดแสนสบายที่ไม่ต้องมีภาระอะไร
ทำให้จงอินตัดสินใจนอนต่อไปเรื่อยๆ แบบที่นานๆ ทีจะได้ทำซักหนหนึ่ง...
โอ...ชีวิตของคิมจงอินนี่ช่างมีความสุขซะจริงๆ
เขามีเงินมีงานมีเมียเด็กแล้วด้วย...จะมีก็เพียงแค่ลูกเท่านั้นแหละนะที่ขาดไป
แต่เรื่องนั้นไม่เป็นไร...เขาอาจจะซื้อลูกหมาตัวเล็กๆ หรือไม่ก็แมวซักตัวให้คยองซูเลี้ยงเอาก็ได้
ผมนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง...และยังไม่ลืมตาเพราะยังไม่พร้อมจะตื่น
และถึงแม้ว่าจะได้ยินเสียงรถเลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านแล้วก็เถอะ
แต่ผมเองก็ตั้งใจที่จะไม่ลืมตาขึ้นมาเพราะว่ากำลังรออะไรบ้างอย่างอยู่...
แกร๊ก...
เสียงประตูห้องที่เปิดออกทำให้ผมต้องพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้
และเมื่อได้ยินเสียงสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้แล้วมุดเข้ามาในผ้าห่มนั้นก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งใจเต้นระทึก
ผมคิดถึงคยองซูเอามากๆ...
แต่แน่นอนว่าผมเองก็รอจูบที่เป็นเหมือนนาฬิกาปลุกของผมจนแทบจะทนไม่ไหวเช่นกัน
สวบ...สวบ...
คยองซูปีนขึ้นมาทับบนตัวผมเหมือนที่ผมคิดเอาไว้
ผมรู้สึกว่าตัวเขาหนักขึ้นนิดหน่อย...แต่ก็ยังอดทนไม่พูดอะไรออกมา
ก่อนจะเฝ้ารอจูบจากเขา และคิดว่ายังไงๆ ผมเองก็ต้องได้มันแน่ๆ
“อ๋า...หน้าตาไม่เห็นจะหล่อเหมือนที่พี่คยองบอกเลยอ่าาา”
เสียงเล็กๆและออกจะคุ้นหูของใครซักคนนั้นทำให้ผมต้องสะดุ้งและเผลอลืมตาขึ้นมาทันที
ก่อนที่จะพบว่าเด็กชายตาสีน้ำตาลทองคนหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ผม
และที่สำคัญก็คือ...เขาหน้าตาเหมือนคยองซูเป๊ะเลย!!!
โอ้มายบุดด้า!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!! ทำไมคยองซูยังตัวเล็กอยู่ล่ะ???
ร...หรือว่าทั้งหมดที่ผ่านมาคือฝันไป!!!
“นาย! คยองซู!!”
ผมผลักไอ้เด็กตัวเล็กกระจ้อย แต่ไม่เล็กด้วยน้ำหนักนั้นออกจากตัวก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างหวาดๆ
ผมยอมรับว่าช็อคมาก แต่กลับมองเห็นเด็กน้อยคนนั้นกำลังกุมท้องแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบอกชอบใจ
ผมอ้าปากค้างแล้วจ้องมองไปที่เขา...
พูดอะไรไม่ออกเพราะกำลังเรียงลำดับความคิดของตัวเองอย่างวกไปวนมา
หากแต่ไม่ทันได้คิดอะไรนานเกินไปนักหรอก...คยองซูอีกคนก็โผล่ออกมาจากประตูห้องนอนของผม
โอ้มายก๊อด!! เกิดอะไรขึ้นวะครับ!!!
“ดีโอ! พี่บอกว่าอย่าเพิ่งมาปลุกพี่จงอินเขาไง”
คยองซูเดินเข้ามาตวาดใส่เด็กตัวเล็กแล้วเดินเข้ามาดึงเด็กที่ชื่อว่าดีโอไปอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน
“อรุณสวัสดิ์ครับจงอิน
ตื่นนานรึยัง? คยองเพิ่งมาถึงบ้านล่ะ”
คยองซูส่งยิ้มมาให้ผมก่อนจะวางเด็กที่ชื่อว่าดีโอเอาไว้บนพื้น
เด็กนั่นจ้องผมมาตาแป๋วเลย...ในขณะที่มือก็เกาะชายเสื้อของคยองซูเอาไว้ด้วย
“คยองซู...นี่มันอะไรกันเนี่ยฉันงงไปหมดแล้ว” ผมถามเขาอย่างไม่เข้าใจนัก
ดี...ทำไมไม่ทักทายพี่เขาล่ะ?”
คยองซูพยักเพยิดปลายคางมาทางผม
แล้วบอกให้เด็กชายคยองซูไซส์มินิได้ทักทายกับผมอย่างเป็นทางการ
“กู๊ดมอร์นิ่งครับพี่จงอิน...
ผมชื่อดีโอเป็นน้องของพี่คยองซู”
ดีโอก้มหัวแล้วกลับมาหัวเราะคิกคักกับผมอีกหน
ผมเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
ก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินไปคว้าแขนคยองซูแล้วลากให้เดินมาตรงมุมห้อง
“คยองซู...นี่มันอะไรกันเนี่ย???” ผมถามเขาอย่างร้อนรน
“ก็น้องชายคยองไงครับจงอิน? เข้าใจอะไรยากตรงไหนเนี่ย??”
“แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้เล่า!”
“ก็ป่ะป๊าส่งดีมาเรียนที่เกาหลีไงครับ
ที่อยู่เกาหลีนานก็เพราะไปส่งใยสมัครเรียนแล้วก็ติดต่อเรื่องเรียนให้ดีนั่นแหละ”
“บ้าตาย! แล้วทำไมนายไม่บอกฉันก่อน?!
คุณพ่อตาด้วย...เขาส่งเด็กนี้มาเป็นสายสืบแล้วคอยแยกพวกเราออกจากกันแน่ๆเลยอ่ะ
อ๊ากกกก ฉันจะประสาท!!!”
ผมโวยวายออกมาด้วยเสียงกระซิบ
เหล่ตามองเด็กน้อยดีโอที่กระโดดขึ้นเตียงแล้วเริ่มกลิ้งตัวนอนขลุกขลักอยู่ใต้ผ้าห่ม
คยองซูกลอกตาไปมาก่อนจะเริ่มอธิบายกับผมอย่างช้าๆ
“โธ่...ไม่หรอกครับจงอิน
ดีโตแล้วนะ เด็กฝรั่งหัวไวจะตายเพราะฉะนั้นเขาไม่มายุ่งกับเราหรอกน่า
เราให้ดีนอนห้องเก่าคยองก็ได้...เขาไม่ได้จะมานอนกับพวกเราซักหน่อย”
“แต่มันก็....”
ผมอ้าปากกำลังจะเถียง หากแต่เสียงเล็กๆ ก็ขัดขึ้นมาพร้อมๆ
กับไอ้เด็กตัวเล็กที่วิ่งเข้ามากระตุกที่ชายเสื้อของผมซะก่อน
“จงอินครับ...พาดีไปกินไอติมหน่อยน้า
คยองสัญญากับดีไว้ว่าจะพาดีไปกินไอติมไม่ใช่เหรออ
ดีอยากกินไอติมง่า....”
เสียงออดอ้อนพร้อมๆ กับเท้าเล็กๆ ที่ย่ำอยู่กับที่นั้นทำให้จงอินแทบจะเป็นบ้าตาย
ริมฝีปากสีแดงๆ และดวงตากลมโตที่ถูกหรี่เล็กจนหยิบหยีนั้นก็ทำให้จงอินแทบจะอดรนทนไม่ได้
โธ่...คุณก็รู้นี่ครับว่าตอนที่คยองซูทำแบบนี้ทุกทีน่ะ ผมจะไร้แรงต้านทานทุกทีเลย!
“อ่า...จริงด้วยสิ เราพาดีไปกินไอติมกันนะครับจงอิน
น้องอยากกิน...คยองก็อยากกินเหมือนกันล่ะ
เพราะงั้นเราไปกันน้า...ดีช่วยพี่อ้อนจงอินหน่อยสิ น้าาาาาาา”
“น้าาาาา...จงอินนี่พาดีไปนะครับน้าาาาาา”
เสียงเล็กๆ จากคยองซูไซส์ใหญ่และไซส์มินิต่างพากันออดอ้อนนั้นทำให้คิมจงอินต้องกลืนน้ำลาย
เขายังปรับตัวไม่ค่อยจะทันเท่าไหร่นักเมื่อจู่ๆ ก็มีเด็กอีกคนเดินเข้าอยู่ในชายคาบ้านเพิ่มอีกคนหนึ่ง
หากแต่แรงเขย่าที่แขนข้างขวาจากคยองซูคนพี่
และแรงกระตุกชายเสื้อจากดีโอคนน้องนั้นก็ทำให้จงอินต้องกลอกตา
ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วตอบรับสองพี่น้องไปอย่างไม่สามารถเลี่ยงได้
“อ่า...ก็ได้ๆ ไม่ต้องอ้อนแล้วน่า
ขออาบน้ำแป๊ปนึงแล้วกัน ไปนั่งดูทีวีรอข้างล่างไป”
“เย้! จงอินใจดี!!”
ดีโอกระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไปตามที่ผมบอก
ผมหันไปมองคยองซูแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง...
คยองซูรีบยกยิ้มออกมาก่อนจะเขย่งตัวขึ้นมาจูบที่แก้มผมเบาๆ
“ขอบคุณนะครับจงอิน...จงอินใจดีที่สุดเลยย”
คนเป็นน้องกระซิบเสียงหวานพลางกอดแขนของผมเอาไว้แล้วซบหน้าลงมาอย่างน่ารัก
ผมถอนหายใจอีกหน แต่ก็รู้ดีว่าทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้
“เฮ้อ...ก็นะ ช่วยไม่ได้นี่นา”
“รักจงอินที่สุดเลย...คยองดีใจนะครับที่จงอินไม่รังเกียจดี
รักดีให้มากๆ นะครับ...แต่อย่ารักมากกว่าคยองล่ะ ตกลงไหม?”
คนเป็นน้องกัดริมฝีปากก่อนจะส่งยิ้มแกล้ง
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วจึงส่งมือขึ้นไปขยี้ผมน้องเขาทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้ในรอยยิ้ม
“ไม่รังเกียจหรอกน่า...หน้าดีโอน่ะเหมือนนายตอนเด็กเปี๊ยบเลย แล้วอย่างนี้ฉันจะเกลียดลงได้ไง
โอ๊ะ! แต่แน่นอนว่าฉันรักนายที่สุดนะ! จะหาใครมาเปรียบกับน้องคยองของพี่ไม่มีอีกแล้วครับที่รัก”
ผมพูดพลางส่งอ้อมแขนเข้าไปโอบรอบน้องเขาแล้วเริ่มกอดรัดให้แน่นขึ้น
มองตรงเข้าไปในตาของคยองซูก่อนจะกระซิบออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“คิดถึงจัง...คิดถึงคยองซู” ผมบอกกับเขา
“เหมือนกันครับ...คยองก็คิดถึงจงอิน”
ทันทีที่น้องเขาตอบกลับมาด้วยเสียงกระซิบ
ผมเองก็โน้มตัวลงไปมอบจูบแทนความรู้สึกคิดถึงสุดขั้วหัวใจของผมให้เขาได้รับรู้
คยองซูหลับตาพริ้มและส่งแขนขึ้นโอบรอบคอของผมเมื่อปลายลิ้นของเราเริ่มเกี่ยวกระหวัดกัน
จูบของเราหวานฉ่ำ...และทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอย่างไม่น่าเชื่อ
“Oh my gosh!!”
เสียงเล็กๆ ตะโกนขึ้นมาทำเอาผมกับคยองซูสะดุ้งจนสุดตัว
เรารีบผละออกจากกันเมื่อได้เห็นว่าดีโอกำลังเอามือปิดตาเอาไว้
แล้วยื่นมือออีกข้างมาจับลูกบิดประตูแล้วปิดประตูห้องให้กับเรา
“ดีจะรออยู่ข้างล่างนะครับ! ถ้าพวกพี่เสร็จแล้วก็รีบๆ ลงมาน้า!
แต่อย่านานนะครับ! ดีอยากกินไอติมแล้วนะ...เร็วๆนะ!”
เด็กน้อยตะโกนออกมาจากหลังบานประตูที่ถูกปิดไปแล้ว
ผมหัวเราะออกมาหากแต่คยองซูกลับยกมือขึ้นกุมที่ขมับและหน้าแดงแจ๋
“บ้าชะมัด...คยองลืมไปว่าเรายังไม่ได้ปิดประตู!”
คนเป็นน้องถลึงตาใส่ผมแล้วยกมือขึ้นตีที่ต้นแขนของผมเบาๆ เสียทีหนึ่ง
เมื่อเขาเห็นว่าผมยังไม่หยุดหัวเราะเสียที
“เอาน่า...แต่ตอนนี้มันก็ปิดไปแล้วนี่ ดีโอนี่เป็นเด็กมีมารยาทนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ย๊า! คิมจงอิน! ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ!” คยองซูแหวใส่ผมก่อนจะส่งมือมาทุบที่หน้าอกของผมอีกทีหนึ่ง
“เอาน่า...ขอจูบอีกซักทีแล้วจะไปอาบน้ำแล้ว...นะ”
ผมพูดอ้อนแล้วเลื่อนมือไปโอบเอวน้องเขาไว้อีกครั้ง
หากแต่คยองซูกลับยิ้มออกมาแล้วส่ายหน้าส่งให้กับผม
“ไม่เอาครับ...ไปอาบน้ำก่อนเลยไป
เดี๋ยวคยองจะไปรอเป็นเพื่อนดีข้างล่าง
เฮ้...อย่าทำหน้าบูดน่า...คยองไม่อยากให้น้องรอนานนะ
.
.
คยองขอติดไว้ก่อนนะครับ...แล้วคืนนี้ค่อยว่ากันอีกที”
คยองซูพูดบอกผมแบบนั้นก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจูบที่แก้มผมเบาๆ แล้วเดินจากไป
ผมหัวเราะออกมาเมื่อเขารีบวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดังปัง
จนสุดท้ายแล้วเขาก็ทิ้งให้ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียวตรงนี้พร้อมกับความอิ่มเอมใจอย่างไม่น่าเชื่อ...
อ่า...งั้นลูกหมาลูกแมวที่ตั้งใจว่าจะซื้อมาก็คงไม่ต้องซื้อแล้วล่ะสินะ
ผมล่ะมั่นใจว่าต่อจากนี้บ้านเราต้องวุ่นวายขึ้นอีกหลายเท่าตัวแน่ๆ...
.
.
.
ก็ได้ไอ้เด็กน่ารักน่าหยิกมาเลี้ยงเป็นลูกอีกคนแล้วนี่นา...
*********
เวลาบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า...
ทั้งผม คยองซู และดีโอที่กลับมาจากกินไอศกรีมที่ห้างแล้วเราก็กลับมาพักผ่อนกันที่บ้าน
คยองซูนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา...
ข้างๆ เป็นดีโอที่กำลังนอนแผ่แล้วคุยโทรศัพท์จ้อด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษรัวเร็วของเขา
ศีรษะเล็กๆ ของดีโอกำลังหนุนตักของคยองซูเอาไว้แล้วทำท่าทางดูเหมือนว่าเป็นเด็กที่สบายที่สุดในโลก
ผมเองเหมือนเป็นง่อยไปเลยเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไง
เลยได้แต่นั่งอยู่บนพื้นแล้วดูทีวี...เพราะว่าพื้นที่บนโซฟาถูกไอ้เด็กดีโอจับจองไปหมดเลยน่ะสิพับผ่า...
กิ๊งก่อง...
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมาซึ่งนั่นทำให้ผมและเด็กๆ ตระกูลโดต้องหยุดการกระทำทั้งหมด
แล้วหันไปสนใจคนที่กดกริ่งที่หน้าประตูบ้านแทน
ผมลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตูก่อนจะเปิดมันออกเพื่อดูว่าใครกันนะที่มาเยี่ยมเราที่บ้าน
และคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านนั้นก็ไม่ใช่ใครเลย...หากแต่เป็นจงฮยอนนั่นเอง
“อ้าว...ไอ้เด็กเวรนี่เอง หวัดดีๆ” ผมทักทายเขาพร้อมรอยยิ้มและหยอกไปอย่างที่ทำทุกครั้ง...
“หวัดดีครับพี่จงอิน...ได้ยินว่าคยองซูกลับมาจากอเมริกาวันนี้ใช่ม้า??
ผมผ่านมาแถวนี้พอดีเลยซื้อขนมมาฝาก”
จงฮยอนยกยิ้มร่าก่อนจะยื่นกล่องขนมมาตรงหน้าผม
และเป็นขณะเดียวกับที่คยองซูและดีโอเดินเข้ามาสมทบกับผมที่หน้าบ้าน
“อ้าวจงฮยอนนี่! ฉันนึกว่าพี่แบคฮยอนมาซะอีก
เข้ามาสิ...มาดื่มชาก่อนนะ”
คยองซูพูดชักชวนให้จงฮยอนได้เข้ามาในบ้านหากแต่จงฮยอนกลับไม่ได้สนใจเขา
เพราะจงฮยอนกำลังเบิกตามองเด็กน้อยที่กำลังยืนเกาะชายเสื้อของคยองซูอยู่อย่างไม่วางตา
“โอ้...นี่ใครเนี่ย? เขาดูเหมือน...ใช่...เขาดูเหมือนนายนะ
ชื่ออะไรครับพ่อหนุ่มน้อย?”
“ดีโอครับ...มาย เนม อิสดีโอ”
ดีโอตอบกลับจงฮยอนไปด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มหน้าและดวงตาก็หรี่ให้เล็กจนหยิบหยี...
ดีโอปล่อยชายเสื้อของคยองซูแล้วเดินเข้าไปหาจงฮยอนแทน
จงอินเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเด็กน้อยดันยื่นมือไปจับกับมือของจงฮยอนเอาไว้อย่างถือวิสาสะ
“อ้าวบ้าจริง...ไปจับมือพี่เขาทำไมน่ะดี?” คยองซูแหวใส่
“ฮ่าๆ...ไม่เป็นไรหรอกน่า
น่ารักชะมัด นี่น้องชายที่นายว่าเหรอคยองซู?” จงฮยอนถาม
“อืม...ใช่แล้วล่ะ กำลังจะมาเข้าเรียนที่โรงเรียนเราเทอมนี้ด้วยนะ”
“โอ...งั้นก็ดีน่ะสิ ถ้ามีเด็กน่ารักๆ อย่างดีโออยู่ที่โรงเรียน
การไปโรงเรียนต่อจากนี้ต้องสนุกแหงๆ เลยเนอะ”
จงฮยอนยกยิ้มอย่างใจดีก่อนจะยกมือขึ้นลูบที่ศีรษะเล็กๆ ของดีโออย่างอารมณ์ดี
ดีโอยกยิ้มจนตาปิดก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปมาเมื่อพี่ชายตรงหน้าบอกว่าตัวเองน่ารัก
จนกระทั่งดีโอนั่นเดินเข้าไปกระตุกชายเสื้อของจงฮยอนถี่รัวแล้วเริ่มพูดอ้อน
“จงฮยอนครับ...ดีอยากกินขนม พาดีไปซื้อขนมหน่อยสิ
พาดีไปซื้อขนมหน่อยนะะะ...น้าาาาา”
“โอ้! ไม่เอานะดี ทำไมไปขอพี่เขาอย่างนั้นล่ะ เอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้วนะเด็กดื้อ”
คยองซูตวาดใส่น้องเขาอย่างไม่เห็นด้วยนัก
หากแต่เห็นได้ชัดว่าดีโอเองก็ไม่ได้สนใจ เพราะว่าเขากำลังออดอ้อนจงฮยอนอยู่อย่างนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกน่าคยองซู...ไม่ต้องไปดุดีหรอกน่า
ดีเพิ่งมาถึงก็คงอยากไปเดินเที่ยวบ้างล่ะ เดี๋ยวจงฮยอนจะพาไปเองน้า
เราไปหาขนมกินกันเนอะ ให้พี่ๆ เขาสวีทกันเถอะนะครับ”
จงฮยอนว่าก่อนจะจูงมือดีโอให้เดินออกไปจากบ้านโดยไม่ได้สนใจจะขออนุญาตพี่ๆ ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เลยซักนิด
ดีโอหัวเราะเอิ๊กอ๊ากแล้วกระโดดโลดเต้นไปมาในขณะที่เดินออกจากบ้านไปกับจงฮยอนด้วย
ทิ้งให้จงอินและคยองซูยืนนิ่งอึ้งอย่างกับรูปปั้นอยู่ที่ประตูหน้าบ้านอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์นัก...
“เอ่อ... ฉันว่ามัน... น่าจะมีอะไรผิดปกตินิดหน่อยนะ
ไหนเด็กแก่แดดรุ่นเดอะช่วยลองวิเคราะห์ดูซิครับว่ามันน่าจะเป็นอะไร”
จงอินกลั้วหัวเราะในลำคอขณะที่เอื้อมมือไปโอบรอบบ่าคยองซูที่ทำสีหน้าอึ้งติดบึ้งตึงอยู่เล็กน้อย
คยองซูส่ายหน้าไปมาช้าๆ อย่างอ่อนแรงก่อนจะเอนตัวเข้าไปพิงจงอินไว้ราวกับจะขอพักพิงเป็นหลักยึด
“บ้าชะมัด...ดีโอ! ไอ้เด็กแก่แดดเอ๊ย!!
เอาเข้าไปสิ...เจอจงฮยอนนิดเดียวแล้วเดินไปกับเขานี่มันไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะครับจงอิน!
ไม่ได้เลยนะ...ห้ามเด็ดขาดอ่ะ!!”
“เห...แล้วมันยังไงล่ะ? จงฮยอนก็เพื่อนนายนี่?” ผมถามเขาอย่างแปลกใจ
“แต่...แต่...จงฮยอนกับดีโอห่างกันตั้งเกือบรอบนึงนะ!!!”
“เอ้า...ฉันกับนายก็ห่างกันเกือบตั้งรอบนึงเหมือนกันนะ
โธ่ ไม่เอาน่า...ใครบอกกันล่ะว่าอายุห่างกันตั้งรอบนึงแล้วจะรักกันไม่ได้
แล้วไหนเมื่อเช้าบอกว่าดีโตแล้วไง...ไหนว่าเด็กฝรั่งหัวไวด้วยนะ ฉันจำได้...”
“โอ้ยตาย...คยองปล่อยให้คำพูดนี้หลุดออกจากปากคยองไปได้ยังไงนะเนี่ย??”
คยองซูยกมือขึ้นตบที่หน้าผากของตัวเองแล้วเริ่มบ่นกระปอดกระแปด
ทำเอาจงอินต้องหัวเราะออกมาเพราะว่าท่าทางของคยองซูน่ะอย่างกับพ่อหวงลูกสาวอะไรอย่างนั้น
“โธ่...ทำเป็นหวงไปได้
ให้เด็กมันตัดสินใจเองน่า อีกอย่างจงฮยอนมันก็เป็นคนดีนะ” ผมบอกกับเขา
“เฮ้อ...คยองก็รู้ครับ แต่มันก็...เอ้อ...นั่นแหละ”
คยองซูพูดพลางยักไหล่ให้กับผม
และดูเหมือนเขาจะหาเหตุผลดีๆ ที่จะยกขึ้นมาเถียงได้
จนสุดท้ายแล้วเมื่อคยองซูไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ผมจึงปิดประตูแล้วเดินจูงมือน้องเขามานั่งที่โซฟาแล้วเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง
“เอาน่า...ไม่แน่มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้
แต่ถ้าใช่ ฉันว่ามันก็โอเคนะ...ดีดูเหมือนจะชอบจงฮยอน
แล้วก็...จงฮยอนก็ดูจะชอบดีเหมือนกัน”
“อืม...คยองก็เห็นอยู่หรอกครับ
แต่มันก็...เฮ้อ...งั้นก็ช่างมันเถอะ”
ถึงแม้คยองซูจะบอกว่าช่างมันทั้งๆ ที่สีหน้าก็ยังดูเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย
ผมเลยตัดสินใจที่จะทำให้เขาลืมๆ มันไปซะด้วยการส่งมือเลื้อยเข้าไปใต้เสื้อของคยองซู
แล้วเริ่มลูบไล้ที่หน้าท้องของเขาอย่างเนิบนาบ
“งั้นก็ดีแล้วน้า...เลิกเครียดเรื่องดีแล้วมาคุยกันเรื่องของเราดีกว่า
พี่คิดถึงนายใจจะขาดแล้วนา...อยากกอดจะแย่แล้ว”
“คิมจงอิน...พี่ไม่ดูเวลาเลย”
น้องเขากลอกตาแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะปัดมือของผมออกไปอย่างที่ผมคิดว่าเขาจะทำ
และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่...
ในเมื่อน้องเขาไม่ว่าอะไรผมก็เลยรุกเร้าเข้าเต็มกำลังทัพ!
“งือ...รอก่อนไม่ได้เหรอครับจงอิน”
น้องเขาถามขึ้นมาเมื่อผมเริ่มกดไหล่น้องเขาให้ราบกับโซฟาแล้วเริ่มซุกไซร้ที่ซอกคอขาว
หากแต่คำขอร้องของน้องเขาเป็นอะไรที่ยากเหลือเกินที่จะทำตาม
โธ่...ก็ผมคิดถึงน้องเขานี่ครับ คิดถึงจนอดใจแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วนะให้ตาย
“ไม่เอาไม่รอ...รอไม่ไหวแล้ว” ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ
“แต่ถ้าจงฮยอนกับดีกลับมาล่ะ”
คยองซูถามในขณะที่พยายามจะดันอกของผมให้ออกห่าง
ผมหยุดเล้าโลมเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากลมโตที่น้องเขาส่งมาอย่างมีคำถาม
หากแต่ไม่นานนักผมก็ยกยิ้มออกมาแล้วเริ่มก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของคยองซูใหม่อีกหน
ก่อนจะกระซิบบอกกับน้องเขาไปว่า...
“ไม่เป็นไรหรอกน่า...เรื่องนั้นไม่มีปัญหา
ถึงจะกลับมาแต่ถ้าเข้าบ้านไม่ได้พวกเขาก็ไปเที่ยวกันต่อนั่นแหละน่า...” ผมบอกกับน้องเขาพร้อมกับยักคิ้ว
“หืม? หมายความว่าไง?” คยองซูถามกลับอย่างไม่เข้าใจนัก
“ก็หมายความตามนั้นแหละครับน้องคยอง...
ถ้ากลับบ้านมาก็เข้าบ้านไม่ได้อยู่ดี
.
.
.
เพราะฉันล็อคประตูไว้แล้ว...แถมปิดม่านแล้วด้วยนะ ปราศจากหูตาสัปปะรดและข้ออ้างทุกประการ!
และในเมื่อฉันรอบคอบขนาดนี้แล้วล่ะก็...
.
.
.
เรามาทิ้งทวนกันที่โซฟาเป็นครั้งสุดท้าย...ก่อนจะรับเยาวชนเข้ามาอยู่ในบ้านกันเถอะนะครับน้องคยอง”
- THE REAL END -
เอ้าๆ...มาปรบมือกันหน่อยค่ะ...
นมน.จะขอจบฟิคเรื่อง Be My Baby อย่างเป็นทางการมา ณ ที่นี้ค่ะ ^^
ขอขอบคุณทุกๆ คนเลยนะคะที่อ่านมาจนถึงตอนนี้...
รักนะคะคนดีของฉัน...จะวันไหนก็รักเพียงเธอ ^^
- ไรเตอร์นมน. -
ความคิดเห็น