คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ::::::::: CURSE ' 09
Author : `MR.$N0WMAN *
Pairing : Kim Jongin
Xiao Luhan/Oh Sehun/Zhang Yi xing/
Kim Junmyun/Krystal Jung
Rate : PG-17
✚ CURSE ' 09
ไคกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานในโรงแรมของเขา
เป็นขณะเดียวกับที่กำลังงมอยู่กับเอกสารต่างๆ ที่ละเอียดซับซ้อนและชวนงง
ด้วยตัวหนังสือเยอะแยะและตัวเลขต่างๆ เต็มหน้ากระดาษมันทำให้ไคนั้นเริ่มจะเวียนหัว
อาจเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้นอนหลับมาเต็มอิ่ม เลยเกิดอาการเบลอๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากที่ไคตื่นและแยกย้ายกับชานยอลเมื่อเช้า...ไคก็อาบน้ำและออกมาทำงานทันที
เรื่องจบลงด้วยดี เพราะว่าปาร์คชานยอลยังคงซื่อสัตย์ในความรักโง่ๆ ของเขา
จนถึงกับตื่นขึ้นมาร้องไห้ฟูมฟายด้วยความรู้สึกผิด และเอาแต่พูดแก้ตัวว่าเขาเมา...
และมันน่าตลกจริงๆ...ขนาดเมื่อคืนเขาและผมจัดหนักกันหลายรอบซะขนาดนั้น
แถมยังร้อนแรงเสียด้วยสิ คนเมาไม่มีสติบ้าอะไรจะออกแรงได้ใจขนาดนั้น
ไม่รู้ว่าที่เมื่อเช้าตื่นมาร้องห่มร้องไห้นี่ สรุปแล้วใครเป็นคนที่เสียหายกันแน่ก็ไม่ทราบ
“หึหึ...รู้สึกผิดเพราะความรักงั้นหรือ?
นายนี่มันโง่จริงๆ เลยนะปาร์คชานยอล”
ก๊อก..ก๊อก...
“อืม...เข้ามาสิ”
เสียงเคาะประตูหน้าห้องเรียกให้ไคต้องเงยหน้ามองขึ้นไปตอบรับคนที่เคาะประตู
เขาก้มหน้าลงเซ็นต์เอกสารตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังคนที่เปิดประตูห้องเข้ามา
จนกระทั่งได้พบว่าเป็นคริสตัลจอง เลขาคนสวยของผมนั่นเองที่เป็นคนเคาะประตูและเดินเข้ามา
เธอสวย...ใช่ครับ ผมล่ะกล้าพูดได้เต็มปากว่าเธอน่ะมีเสน่ห์ที่ร้ายกาจมากๆ
และวันเธอก็แต่งตัวได้น่าจับถอดออกให้เปลือยเสียจริงๆ เลยนะครับให้ตาย...
เธอกำลังเยื้องย่างเข้ามาอย่างช้าๆพร้อมกับกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นในมือจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของผม...
“กาแฟค่ะเจ้านาย...
นี่สิบโมงกว่าแล้วนะคะ...เจ้านายกินข้าวหรือยังคะเนี่ย? ระวังผอมแล้วจะไม่หล่อนะคะ”
คริสตัลโน้มตัวลงมาวางแก้วกาแฟเอาไว้ตรงหน้าเขา โดยไม่ลืมส่งยิ้มหว่านเสน่ห์มาให้เขาด้วย
ใช่แล้ว...ทำไมไคจะไม่รู้ว่าหล่อนกำลังหว่านเสน่ห์เขา
คริสตัลมักจะใส่เสื้อผ้าโชว์เนื้อหนังมังสาตลอด
เพราะหล่อนรู้ว่าไคชื่นชอบที่จะมองเรือนร่างของหล่อนซะจนบางทีก็แทบจะไม่เป็นอันทำอะไร
ช่วงแรกๆ ที่คริสตัลเข้ามาทำงาน หล่อนก็ไม่ได้แต่งตัวแบบนี้หรอก
แต่ช่วงหลังๆ นี่สิ...มันแทบทำเขาอยากจะอุทานว่า โอ้วแม่เจ้า!! นี่มันชักจะเอ็กซ์มากไปแล้วจริงๆ
และถ้าหากว่าใครไม่รู้จักเขา ก็อาจจะคิดว่าเขาเป็นพวกเอเย่นต์ส่งเด็กไปเป็นโคโยตี้แหงๆ
คริสตัลยกคิ้วส่งมาให้เขาอย่างน่ารัก และเฝ้ารอคำตอบจากเจ้านายของเธอ
ไคกระแอมในลำคอเบาๆ ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
โดยทำเป็นไม่สนใจสายตาที่คริสตัลกำลังมองมาที่เขา
“อืม...กาแฟนี่อร่อยดี เธอชงกาแฟเก่งขึ้นนะ”
“โอ...จริงเหรอคะ?
ขอบคุณมากค่ะเจ้านาย...ดีใจจังที่เจ้านายชอบ
แหม...กว่าเจ้านายจะชมฉันได้ ฉันต้องพยายามแทบตายเลยนะเนี่ย”
ไคหัวเราะเบาๆ อย่างขันๆ ด้วยความเอ็นดูเลขาของเขา
คริสตัลมักจะขี้เล่นอย่างนี้เสมอล่ะ...ซึ่งนั่นนับเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของหล่อน
ที่มักจะทำให้เขาผ่อนคลายความเครียดลงไปได้เสมอยามเมื่อได้พูดคุยด้วย
ลู่หานไม่ค่อยจะพูดเล่นบ่อยนัก แต่เขาก็มักจะพูดให้ไคได้สบายใจเสมอๆ
ถึงแม้จะไม่ค่อยมีคำพูดตลกๆ หรือขี้เล่น...แต่ทุกคำที่ลู่หานพูดก็มักจะทำให้ไคเดินไปยังเส้นทางที่ถูกต้องได้เสมอ
และใช่...เขากำลังคิดถึงลู่หานขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้...
“เจ้านายเป็นอะไรไปเหรอคะ? ทำไมถึงเงียบไป?”
คริสตัลถามอย่างไม่รู้ประสา เมื่อเห็นคนเป็นเจ้านายกำลังเหม่อลอย
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก” ไคบอกปัด
“เลขาคนเก่าของเจ้านายเป็นคนยังไงหรือคะ?”
จู่ๆ คริสตัลก็ถามขึ้นอย่างจริงจัง
และทิ้งเอาความขี้เล่นและรอยยิ้มเมื่อก่อนหน้านี้ไปจนหมด
“จู่ๆเป็นอะไรน่ะ...
ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นด้วยฮึ?” ไคถาม
“....................”
หากแต่คริสตัลไม่ยอมตอบ...
เธอเงียบเพื่อรอจะฟังคนเป็นเจ้านายของเธอได้ตอบคำถาม
ไคลอบถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอนหลังพิงกับเก้าอี้นุ่ม แล้วค่อยๆหลับตาลง...
ในเมื่อหล่อนตัดสินใจที่จะถาม ไคเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ตอบหล่อนหรอกนะ
ไคไม่ได้เกลียดลู่หานถึงขนาดว่าจะพูดถึงเขาไม่ได้...ก็แค่ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องคิดหรือพูดถึง...
“เลขาคนก่อนของฉัน...เขาเป็นผู้ชายที่หน้าสวยเหมือนผู้หญิงเลย เขาขยันมากๆ และมีอะไรบางอย่างคล้ายๆ กับเธอ
ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรอกนะ แต่ฉันแค่สัมผัสได้....ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกันน่ะ
เขาเป็นคนที่ทำงานเก่งมาก...เก่งจนฉันแทบไม่ต้องลงมือทำงานเองด้วยซ้ำ
โอ้! เธอก็ทำงานดีน่า...อย่าเพิ่งหน้าบูดสิ เพียงแต่เขาแค่ตามใจฉันมากฉันไปหน่อย
ฉันเลยไม่ค่อยได้ทำงานอะไรเลย เพราะเขาจัดการให้ทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด
แต่เขาคุยไม่สนุกเท่าเธอหรอกนะ และอายุมากกว่าเธอนิดหน่อย”
และหลังจากนั้นร่วมยี่สิบนาที ไคและคริสตัลก็เอาแต่พูดถึงแต่เรื่องของลู่หานไม่หยุดหย่อน
เขาไม่เข้าใจเลยซักนิด ว่าคริสตัลอยากจะถามถึงอดีตเลขาของเขาไปทำไม?
หากแต่เมื่อเธอถาม...ไคเองก็ไม่ได้คิดอิดออดที่จะตอบคำถามเลยซักนิด
ความทรงจำเกี่ยวกับลู่หานค่อยๆกลับมาทีละนิด
ระยะเวลาหลายปีที่ลู่หานทำงานกับไคเริ่มย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ
เมื่อคริสตัลถามเซ้าซี้ไม่หยุด และไคเองก็ไม่ได้มีอารมณ์จะทำงานอะไรนัก
เขาจึงปล่อยให้บทสนทนาต่างๆหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆไม่มีหยุด...
“เจ้านายรู้สึกเสียดายเขาบ้างไหมคะ...ที่ไล่เขาออกไป??” คริสตัลถาม
“.............................” แต่ไคกลับเงียบกริบ...
เขาไม่รู้จะตอบคำถามนี้ได้ยังไง
เขาอาจจะเสียดายลู่หานอยู่บ้าง ใช่แล้ว...เขาเองก็คิดถึงลู่หาน
แต่เขาก็ไม่อาจจะรับความรู้สึกของลู่หานได้เช่นกัน...
เขาไม่เคยรัก...และไม่คิดจะรักลู่หานเลย
เขาเป็นเพียงเลขา
และเป็นเหมือนเพื่อนที่จงรักภักดีต่อไคมาตลอดเวลาหลายปี
...ลู่หานเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่าไคเกลียดคำว่ารักแค่ไหน...
จนกระทั่งลู่หานเอ่ยคำว่ารักออกมาเพียงคำเดียว
มันก็ทำให้ความเชื่อใจของไคหมดไป และมันทำให้เขารู้สึกราวกับโดนหักหลังและทรยศ
เพราะฉะนั้นไคก็ไม่อาจจะเสียดายคนที่หักหลังเขาได้หรอก
“.......................”
เมื่อไคนั่งเงียบจนเกือบจะเป็นใบ้
คริสตัลก็ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะค่อยๆ หยิบแก้วกาแฟออกจากมือคนเป็นเจ้านายของเธออย่างแผ่วเบา
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหมุนตัวหันหลังกลับเดินออกจากห้องไป
คริสตัลเปิดประตูห้อง ก่อนจะหันกลับมายิ้มบางๆให้กับคนเป็นเจ้านายของเธออย่างช้าๆ
แก้มใสนั้นมีน้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มอย่างเงียบๆ
จนสุดท้ายแล้ว คริสตัลก็ยกยิ้มออกมาก่อนจะ พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือว่า....
“ฉันต้องการรู้แค่นี้ล่ะคะ...เจ้านาย”
คริสตัลเดินออกไปแล้ว...
และทิ้งไคเอาไว้ในห้วงความคิดของตัวเองด้วยความเงียบงัน...
*********
ไคเคลื่อนรถของเขาเข้าไปจอดในบ้าน
นานเป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้กลับมาเหยียบที่บ้านนี้เลยซักวัน
จนไม่รู้ว่าป้าคิมจะเดือดเขาว่ายังไงบ้างสิน่า...
ไคคิดในใจก่อนจะคว้ากระเป๋าลงจากรถ และไม่ทันไรป้าคิมแม่บ้านก็เดินมาต้อนรับ
และคว้ากระเป๋าไปจากมือของเขาไปถือไว้เองโดยไม่ต้องบอก
“คุณหนู...หายไปไหนมาตั้งหลายวันคะ?
ป้าล่ะตกใจแทบแย่ มาขนของออกไปตอนไหนก็ไม่รู้
ถ้าป้าไม่ได้สังเกตว่ากระเป๋ากับเสื้อผ้าหายไปป้าต้องไปแจ้งความแน่ๆ เลยค่ะ” ป้าคิมพูดพร้อมๆกับที่เดินตามไคเข้ามาในตัวบ้าน
บ้านยังคงสะอาดเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว...
อาจเป็นเพราะว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่เลย นอกจากป้าคิมกับแม่บ้านและคนสวนอีกสองคนเท่านั้น
“ขอโทษทีครับป้า...พอดีมีงานเข้ามาติดพันนิดหน่อย” ไคตอบป้าคิมไปอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหนู แต่วันหลังจะไปค้างที่ไหนก็บอกป้าไว้บ้างก็ดีนะคะ
คุณหนูเซฮุนเธอมาที่นี่ทุกวันเลย...ป้าก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะติดต่อคุณหนูก็ไม่ได้เลย”
“ไม่ต้องบอกน่ะดีแล้วครับป้า...
ผมน่ะรำคาญเขาจะตายอยู่แล้ว”
ไคพูดก่อนจะหย่อนตัวลงที่โซฟานุ่ม
แล้วคว้าแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย...
“เอ้อจริงด้วยสิคุณหนูคะ...ป้ามีเรื่องจะบอกคุณหนูน่ะค่ะ
ว่าจะบอกนานแล้ว แต่เพราะคุณหนูไม่ยอมกลับมาที่บ้านเลย เลยไม่มีโอกาสได้บอกเสียที”
“อ่า...ไว้ก่อนได้ไหมครับป้า... ผมขอไปอาบน้ำก่อนได้มั้ย?
ตอนนี้ผมเพลียมากๆ เลย พอดีเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอน
ไว้มีอะไรค่อยคุยกันทีหลังนะครับ วันนี้ผมจะนอนค้างที่บ้าน”
“แต่ว่า... // ช่วยเตรียมข้าวเย็นให้ผมด่วนๆ เลยนะครับป้า...
ผมหิวโซเลยล่ะตอนนี้ แล้วก็...ถ้าเสร็จแล้วรบกวนเอาขึ้นไปบนห้องให้หน่อยนะครับ”
ไคพูดขัดป้าคิมขึ้นมาพลางส่งมือไปนวดต้นคอของตัวเองไปด้วย
เขารีบผุดลุกจากโซฟาและเดินขึ้นห้องไป โดยไม่ได้สนใจจะฟังเสียงเรียกร้องตามหลังของป้าคิมอีก
*********
ไคปล่อยให้น้ำเย็นๆ ได้ไหลลงมาตามผิวกายของเขาเพื่อหวังว่ามันจะช่วยให้เขาสดชื่นขึ้นได้บ้าง
รู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างถึงที่สุด...เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาต้องเจอมาตลอดทั้งวัน
คริสตัลที่เงียบไปตลอดทั้งวัน หลังจากที่เขาพูดถึงเรื่องลู่หาน
และชานยอลที่ร้องห่มร้องไห้ เพราะเขากลายเป็นฝ่ายที่ทรยศและหันหลังให้ความรัก
เรื่องทั้งหมดนี้มันทำให้เขาคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา...
และคิดถึงใครบางคนที่ไคไม่อาจจะห้ามใจให้หยุดคิดถึงได้
มันนานเหลือเกินแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน...
ผมเองไม่เคยแน่ใจว่าทำไมถึงมีอคติเรื่องความรักอยู่ได้ตลอด
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเพราะอะไร...ที่ทำให้ผมต้องกลายมาเป็นคนแบบนี้
ผมไม่แน่ใจนักว่าตัวเองเคยรู้จักกับความรักมาก่อนไหม
ใช่...ผมคิดว่าผมอาจจะเคยรู้จักกับความรักมาก่อน และผมคิดว่ามันอาจจะใช่
ผมยังไม่เข้าใจและไม่รู้จักมันมากพอ
ผมเคยมีโอกาสได้ทำความรู้จักกับมัน...แต่ผมก็สูญเสียมันไป
แต่มันจะใช่ความรักไหมนะ ความรู้สึกเมื่อตอนนั้น?
ไคกัดริมฝีปากอย่างเจ็บปวด เมื่อคิดถึงอดีตที่เคยผ่านมาแสนนาน...
เขาหลับตาลง...ก่อนจะปล่อยให้สายน้ำไหลรินลงมาที่ใบหน้า
อยากจะชะล้างความรู้สึกและความคิดพวกนี้ออกไปเสียให้หมด
กับความรู้สึกคิดถึงใครบางคนในความทรงจำอันแสนนาน...
เป็นเพียงคนเดียวที่ไคพร้อมจะเปิดใจเรียนรู้คำว่า 'รัก'
ความรัก...ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความรัก
มันมีดียังไงกันนะ? ทำไมทุกคนถึงต้องพ่ายแพ้และยกหัวใจให้มันทุกคน
ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ...
ไคออกจากห้องน้ำและแต่งตัวจนเสร็จสรรพ
เดินไปเปิดเพลงจากเครื่องเสียงที่มุมห้องก่อนจะล้มตัวลงกับเตียง
นอนหลับตาและปลดปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงดนตรีที่ดังลอดออกจากเครื่องเสียงเบาๆ
และจู่ๆ น้ำตาของไคก็เอ่อคลอขึ้นมาเต็มเบ้า
เมื่อเพลงๆ หนึ่งถูกเปิดขึ้นมาตามลิสต์ที่เขาไม่ได้เปิดฟังมันนานมากแล้ว
มันเป็นบทเพลงที่ทำให้เขาคิดถึงใครบางคน...ในอดีตที่แสนนานมาแล้ว
แม้ว่าฉันจะต้องเจ็บปวดถึงเก้าครั้ง
แต่ฉันก็ยินดีจะอยู่ตรงนี้นะ ถ้าฉันจะยิ้มได้บ้างเพียงแค่ซักครั้งหนึ่ง
เพราะฉันมีความสุขเสมอเวลาที่ได้ยืนอยู่เคียงข้างเธอ
แม้ว่าฉันต้องรอคอยนับพันปีแต่ฉันก็อยากที่จะยืนอยู่เคียงข้างเธอ
หนึ่งวัน…หนึ่งเดือน อาจเป็นปี
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่กลับมาฉันก็สัญญาว่าจะไม่ไปไหน
รอคอย…กำลังรอคอย เหมือนเวลากำลังหลับใหล
ฉันจะยังคงรักษามันเอาไว้เพราะฉันไม่สามารถยกมันให้ใครได้อีกถ้าไม่ใช่เธอ…
ฉันพร้อมจะโดดเดี่ยวเพียงแลกกับการได้ยืนอยู่ตรงนี้
ฉันยังคอยอยู่…คนที่ยังรอคอยเธออยู่...
...ก็คือฉันเอง…
- Younha : Waiting -
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูปลุกไคให้กลับมาจากภวังค์
เขาส่งเสียงตอบกลับไปยังคนที่มาเคาะ...หากแต่ยังคงหลับตาและพยายามที่จะเช็ดน้ำตานั้นออกไปจากดวงตาของตัวเอง
จนกระทั่งประตูเปิดออกมาพร้อมกับกลิ่นหอมกรุ่นของอาหาร ไคจึงลืมตาขึ้นมามองทันที
หากแต่ดวงตากลับเบิกกว้าง เมื่อขาได้เห็นคนที่ไม่คาดคิดยืนอยู่ตรงนั้น....
...คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแล้ว...
เรื่องราวต่างๆ กำลังหวนคืนมา....
อดีตและความทรงจำทุกอย่างได้ย้อนเข้ามาในหัวของไคราวกับม้วนฟิล์มที่กำลังถูกกรอกลับ
และนั่น...มันทำให้ไครู้สึกเจ็บปวดในหัวใจขึ้นมาหลังจากที่ไม่ได้รู้สึกถึงมันมานานมากแล้ว
ความเจ็บปวดนั้นอาจจะมาจากจังหวะการเต้นของหัวใจ และแรงบีบรัดจากที่อดีตที่เขาเคยเจอปะปนกันไปด้วย
.
.
.
พี่จะกลับมาทำไมกันนะ?
...โด คยองซู...
✚ TALK
ในที่สุดก็โผล่มานะคะน้องโด้...
หู่ยยยยยย เล่นตัวจริงๆ เลยนะกว่าจะมา *ปาดเหงื่อ*
ความคิดเห็น