คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่11 บังคับ
“กุหลาบสีม่วง แปลว่า รักแรกพบ ยังไงล่ะ”
คนฟังกระชับดอกไม้แน่นขึ้นกว่าเดิม จมูกโด่งรั้นสูดกลิ่นดอกไม้ใกล้กว่าเดิมจนกลีบดอกแทบจะหลุดเข้าไปในโพลงจมูก
“สังเกตมานานเอ็งนี่ปากหวานดูท่าจะใช้วาจาเกี้ยวสาวบ่อยสินะ?”
“ไม่เคยสักครั้ง ริทเป็นรักครั้งแรกและครั้งเดียวเหมือนความหมายดอกไม้นี้เลย กันเองก็ชอบดอกกุหลาบสีม่วงเหมือนกันเพราะมันคือตัวของกันเองนี่แหละ”
“คนรักเอ็งโชคดี”
“กันสิโชคดีกว่าเพราะกันได้เจอกับริท”^^
เพราะชื่อที่เหมือนกันแถมสายตาคมโตที่มองมาที่เขาทำให้ร่างเล็กอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าพูดกับเขาอยู่
“คุณกันคะช่วยมาดูบัญชีกับรายการส่งของทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงเรียกของพนักงานทำให้คนผิวเข้มหันไปตามเสียง
“เด๋วกันมานะครับเคลียร์งานเสร็จแล้วเราออกไปเที่ยวกันนะ”
“เออ”
ใบหน้าหวานมองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินห่างจากเขาไป ตากลมหวานมองดอกไม้ในมืออีกครั้ง
“อิจฉาชะมัด”
........................................................................................................
“หัวหน้าเลิกฝึกดาบแล้วไปกินเหล้าที่บ้านหัวหน้าได้ไหม?”
“อะไรกันไอ้ยมมึงเพิ่งจะหาย แผลที่ยังเจ็บอยู่เลยไม่ใช่หรือยังจะมาอยากแดกเหล้าห่าอะไร?”
“เอ๊าหัวหน้าไม่รู้หรือไง? เหล้ามันช่วยทำให้ความเจ็บลดลง”
“ตำราเล่มไหนมันบอกมึงมาวะ? เออจะว่าไปกูก็เปรี้ยวปากไม่ได้ดื่มเหล้ามานานเอางั้นเลยก็ได้”
“งั้นเด๋วข้าไปบอกแม่อิ่มให้ทำกับแกล้มเลยแล้วกันแล้วจะยกไปที่บ้านหัวหน้าทีเดียว”
“เออๆ เฮ้ยไอ้เด่นไอ้ขาววันนี้แดกเหล้าเว้ย!!!!”
“เย้!!!!!!!!!”
.
.
คนผิวเข้มนำลูกน้องเดินทางกลับมาที่บ้านตัวเองที่ตอนนี้เงียบสนิทไม่มีแม้แต่เงาสิ่งมีชีวิตซึ่งมันผิดปกติเพราะวันนี้ไอ้เอ๋อมันกลับมาเปิดโรงหมอรักษาคนไข้ แต่นี่แม้แต่ตัวมันเองก็ไม่อยู่บ้านมันหายไปไหนของมัน?
“ไอ้เตี้ยมันหายไปไหนของมันวะ?”
“มันหนีไปไหนหรือเปล่าหัวหน้า” ไอ้ขาวรีบเดาเหตุการณ์ตามตาเห็น
“กูไม่รู้....เฮ้ยยยยยใครเห็นไอ้ลูกเจ้าเมืองว่ามันหายไปไหนบ้าง????” คนผิวเข้มตะโกนถามคนแถวนั้น
“อ้าวพ่อกัน คุณหมอยังไม่กลับอีกหรือพอดีพวกไอ้ยอดมันชวนคุณหมอไปเล่นน้ำที่ลำธารนู่นแน่ะ”
ฟังจบคนผิวเข้มก็สบถคำหยาบก่อนรีบรุดหน้าไปที่ลำธารที่ว่า.........คนพวกนี้เป็นไรไปกันหมดถึงลืมว่ามันเป็นลูกเจ้าเมืองที่เป็นเชลยแล้วถ้ามันหนีไปที่ผ่านมาก็เท่ากับว่าเขาเสียเปล่า
“หัวหน้าคอยด้วย!!!!”
..................................................................
ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของคนใต้ร่างผิวเนื้อที่แน่นและมีกล้ามลอนๆไม่ต่างกับเขาผิดกับผิวเนื้อที่นุ่มลื่นของผู้หญิงโดยสิ้นเชิง
........แต่เขากลับรู้สึกว่าชอบกับสัมผัสแบบนี้มากกว่า
“มึงจะกระเถิบหนีกูทำไม?”
กระซิบถามคนที่ขยับตัวหนีเขาทุกครั้งที่เขากระแทกกายลงลึก แขนแกร่งรวบเอวบางแล้วรั้งเข้ามาใกล้เขาเช่นเดิม
“กูขยะแขยงคนอย่างมึง”
เขาไม่โกรธแต่กลับยิ้มรับคำด่า ร่างสูงโปร่งขยับตัวแรงขึ้นและถี่ขึ้นอีกจนคนว่าต้องกดหน้าลงกับเสื่อกก
โตโน่ใช้แขนตัวเองเป็นที่ระบายความเจ็บปวด เขาไม่อยากร้องไห้ฟูมฟายแบบในละครน้ำเน่า ไม่อยากให้มันเห็นใบหน้าที่หน้าอับอายของเขา ไอ้โรคจิตแรงควายนี่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้จะผ่านไปหลายชั่วโมง เขาเป็นชาวพุทธถูกสอนมาว่าการฆ่าตัวตายคือบาปมหันต์ แต่บางทีเขาเองก็อยากจะทำเช่นนั้นเพื่อหนีให้พ้นจากความตายอย่างทรมานที่อีกคนกำลังมอบให้เขา
.
.
......
“นี่กะละมังน้ำเช็ดตัวซะ!!!” รุจวางกะละมังกระแทกดังๆเพื่อเรียกให้อีกคนลืมตาตื่น
“วางไว้ตรงนั้นแหละ กูจะนอน” คนที่โดนใช้แรงงานทั้งคืนบอกอย่างอารมณ์เสีย เขาเพิ่งจะพักผ่อนได้ไม่ถึงสามชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ
“ลุกขึ้นมาเช็ดตัวเด๋วนี้นี่คือคำสั่ง”
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู” ลืมตาขึ้นมาตวาดใส่ไอ้คนชอบบังคับ
รุจเม้มปากแน่นขนาดเขาสั่งสอนเล่นไปซะหลายยกจนมันขยับตัวไม่ได้แล้วมันยังจะมีแรงมากวนประสาทเขาได้อีก
“ทำไม?หรือติดใจอยากเก็บสัมผัสกูเอาไว้นานๆ นอนแก้ผ้าให้ท่ากูขนาดนี้อยากให้กูปล้ำมึงอีกหรือไง?”
คนตาตี่รีบเด้งตัวลุกขึ้น แม้จะรู้สึกร้าวช่วงร่างแต่ก็ยังคงฝืนความเจ็บไว้
“เออกูจะเช็ดตัวแล้วมึงรีบไสหัวไปได้แล้วไป”
“มึงก็เช็ดไปดิ ”
“แล้วมึงจะมองห่าไร?”
“มึงเป็นของๆกูกูจะมองก็เรื่องของกู กูจะดูว่ามึงเช็ดตัวสะอาดไหม?กูไม่ชอบของสกปรก”
โตโน่ขมวดคิ้ว ไอ้โรคจิตนี่มันบ้าไปแล้วหรือไง?แล้วนี่เขาต้องมาเช็ดตัวต่อหน้ามันด้วยนี่นะมันจะเกินไปหน่อยแล้วไหม?
“กูสกปรกก็ไม่ต้องยุ่งกับกู และ กูก็ไม่ใช่ของของมึง”
“อะไรที่กูทำเครื่องหมายเป็นเจ้าของแล้วกูถือว่าเป็นของๆกู”
“เครื่องหมายอะไรของมึ...” ยังไม่ทันพูดจบคนหน้าสวยก็ชี้ไปตามรอยต่างๆที่มันทิ้งไว้ตามร่างกายเขา คนตาตี่หน้าขึ้นสีเล็กน้อย
“ตอนนี้มึงคือของๆกูจำเอาไว้”
..............................................................................................
“นั่นหรือเปล่าหัวหน้าไอ้ลูกเจ้าเมืองน่ะ?” ไอ้เด่นชี้ไปทางลำธารซึ่งมีคนเล่นน้ำอยู่เยอะแยะ
คนผิวเข้มรีบเดินกลับมาดูแล้วก็เห็นว่าเป็นคนที่ตัวเองกำลังตามหาอยู่จริง คนผิวเข้มถอนหายใจที่มันไม่ได้หายหรือหนีเขาไป
“แม่งผิวมันนี่ดีจริงๆเลยนะเนี่ย ขาวอมชมพู หน้าก็หวาน ผู้หญิงในหมู่บ้านยังไม่มีใครผิวสวยและหน้าหวานขนาดมันเลยด้วยซ้ำ” ไอ้ขาวผิวปากอย่างชอบใจ
“เออใช่ ติดเสียมันเป็นผู้ชายถ้าเป็นผู้หญิงป่านนี้กูปล้ำทำเมียไปแล้ว” ไอ้เด่นสมทบความคิด
โป๊กกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
“โอ๊ยยยยยยยยหัวหน้าเจ็บนะนี่มะเหงกนี่มาแต่ใดครับ”
“กูฟังพวกมึงพูดจาเลอะเทอะนี่ซิ มันเป็นผู้ชายมึงจะไปชมมันทำไมวะ?”
“ก็มันจริงนี่หน่า โป๊กกกกกก โอ๊ยยยยยไม่พูดแล้วขอรับบบบบ”
คนผิวเข้มรีบเดินไปที่คนที่กำลังเล่นน้ำสนุกสนาน ริทเงยหน้ามองคนคุ้นตาที่ตอนนี้ยืนหน้าหงิกอย่างไม่ทราบสาเหตุอยู่
“เล่นน้ำด้วยกันไหมกัน?”
“ขึ้นมาเด๋วนี้ แล้วใส่เสื้อผ้ากลับบ้านซะ!!!”
“ห๊ะ????”
“รีบขึ้นมาไงเล่า????” เห็นอีกคนทำหน้าเอ๋อแล้วทนไม่ไหวลงไปยังลำธารแล้วดึงแขนขาวให้เจ้าตัวเดินตามเขาขึ้นทันที ริทจากที่โดนดึงให้เดินตามกลับเปลี่ยนเป็นออกแรงจูงอีกคนไปในที่ๆค่อนข้างลับตาคนและไกลจากเด็กๆและลูกน้องของคนผิวเข้มพอสมควร
“เป็นไรไป?”
อีกคนไม่ตอบยื่นเสื้อให้เขาใส่
“บอกก่อนเป็นไร?”
“มึงมาเล่นน้ำทำไมไม่บอกกู อย่าลืมมึงเป็นเชลยถ้าหนีไปกูจะทำไง?”
“โทษทีพอดีเด็กๆชวนมาเล่นน้ำ แต่ริทจะไปบอกกันแล้วนะแต่กันฝึกดาบอยู่เลยไม่อยากกวน”
“งั้นหรือ วันหลังก็ไปบอกก่อนนึกว่ามึงหนีไปแล้ว”
“55555+ไม่หนีหรอก เมื่อวานเพิ่งขอความรักจากคนตรงหน้าวันนี้จะมาหนีได้ยังไง? ถ้าจะหนีก็คงพากันหนีไปด้วย”
คนผิวเข้มมองค้อนขวับหนึ่งก่อนจะยื่นเสื้อให้อีกคนใส่....พอมองร่างเปลือยของคนตรงหน้าเพิ่งจะรู้ว่าอีกคนซ่อนรูป ร่างที่ดูบอบบางที่จริงมีกล้ามเป็นลอนอ่อนๆ ไหล่กว้างและดูแข็งแรงไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่?
“รีบใส่เสื้อซะ พวกไอ้เด่นไอ้ขาวมันเอาไปพูดคะนองปากแล้ว”
“พูดว่า?”
“ถ้ามึงเป็นผู้หญิงจะปล้ำมึง”
“แล้วกันคิดงั้นบ้างป่ะ?”
“คิดห่าไร? มึงเป็นผู้ชายจะให้กูไปสมมติว่ามึงเป็นผู้หญิงได้ยังไง?” ตอบแบบฉุนเฉียว ไอ้หน้าหวานนี่ทำไมมันต้องจ้องเขาแล้วยิ้มแบบนั้นด้วยวะ?
“เหมือนกันเลยริทก็ไม่เคยนึกสมมติว่ากันเป็นผู้หญิงแล้วอยากปล้ำกันเลยซักครั้ง”
“มันก็ต้องงั้นอยู่แล้วก็กูเป็นผู้ชาย”
“นั่นแหละริทอยากปล้ำกันที่เป็นผู้ชายแบบนี้มากกว่า” คนผิวขาวประกบริมฝีปากบางของคนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“ไอ้เตี้ย หยุดนะเว้ยย” รีบดันปากนุ่มๆที่ยังคงดันจะรุกที่ปากเขา
“นิดเดียวเอง ร้องดังคนอื่นได้ยินนะ” ตาคมมองเลิ่กลั่กไปที่ลูกน้องตัวเองที่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่
“นิดเดียวก็ไม่ให้ทำ กูยังไม่ได้ยอมรับว่าจะเป็นคนรักมึง มึงจะทำแบบนี้กับกูไม่ได้” ดันๆๆๆๆ
“ทำบ่อยๆเด๋วกันก็รักริทเองแหละ ริทเรียนหมอมาทฤษฎีนี้ใช้ได้ผลเสมอ”^^ (เอ่อเรียนหมอที่ไหนมาฟระริท//คนเขียน) (เรียนจากหมอริทนี่แหละ//ริทตอบ^^)
“ไอ้เตี้ย อื้มมมมมมมมมมม!!!!!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพก่อนไปเที่ยว ฮิ้วววววววววว ตอนนี้สนองจิตเขาสุดๆ ตอนแรกจะอัพ หัวใจจำกัดรัก แต่เรื่องนู้นกากมันเลวไปเลยมาระบายให้ริทจัดการให้เรื่องนี้ แต่งไปมาแต่งเรื่องนี้เสร็จก่อน555555555+ (รอก่อนเน้อเรื่องหัวใจจำกัดรักน่ะ)
ความคิดเห็น