คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : สามวันก่อน
C h a p t e r 1
เมื่อสามวันก่อน...
ปั้ง!!
เสียงแก้วกระทบกับโต๊ะ มือเรียวยาวหันไปหยิบขวดที่ตัวเองดื่มจนหลือไม่ถึงค่อนขวด ก่อนจะเทลงใส่แก้วที่มีน้ำแข็งอยู่น้อยนิด และยกซดพรวดเดียวหมดอีกครั้ง ปริมาณแอลกอฮอล์ที่สะสมมานานเริ่มแสดงอาการ หัวที่โงนเงนควบคุมไม่ได้จนต้องอาศัยไหล่เพื่อนข้างๆเป็นที่พักพิง
‘ไหวมั้ย ฮินาตะ’ หญิงสาวหน้าหมวยที่มีทรงผมลูกชิ้นเป็นเอกลักษณ์เอ่ยถาม
‘อืมมม... หวายยย แค่นี้ สบายมากกก ฮี่ๆ” ฮินาตะยกหัวอันหนักอึ้งขึ้นก่อนจะสบตาเทนเทนแล้วยิ้มหวาน แต่การกระทำแบบนี้แหละ ยิ่งบ่งบอกชัดเจนเลยว่าเธอไม่ไหวแล้ว
‘อิโนะ ทำแบบนี้มันจะดีหรอ’ หลังจากมองการกระทำของเพื่อนตรงหน้า ที่เอาแต่ดื่มไม่หยุด จนหัวแทบทิ่มตกเก้าอี้ ร่างบางผมสั้นประบ่าสีชมพูหันจึงหันไปถามเพื่อนด้านข้างที่เป็นตัวตนคิดให้พาฮินาตะมาระบายอารมณ์ที่ผับ
‘ดีสิ เรื่องอกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน หมาไม่มอง เหล้าเท่านั้นแหละที่จะช่วยได้’
‘นั่นมันเฉพาะเธอหรือเปล่า’ ซากุระขมวดคิ้ว เหล่ตามอง
‘เอาน่าๆ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวนะ’
มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยที่สี่สาวจะมารวมตัวในสถานที่บันเทิงอารมณ์แบบนี้ แต่เพราะหนึ่งในกลุ่มมีคนกำลังทุกข์ใจ นั่นคือฮินาตะ สาวเรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม เพราะไม่อยากปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียว อิโนะเลยชวนทุกคนออกมาพูดคุยกันพร้อมหาทางระบายให้เพื่อน โดยวิธีของสาวผมยาวสีเหลืองอ่อนนั่น ก็คือให้ดื่มเหล้าที่ฤทธิ์แรงที่สุด ซึ่งผลลัพท์ของมันช่างแตกต่างจากเพื่อนอีกสองคนคิดไว้อย่างสิ้นเชิง
ฮินาตะนั่งมองแก้วเหล้าที่มีน้ำเมาอยู่เต็มแก้ว พลางคิดเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทำไมแค่การรักใครสักคนมันถึงได้ทรมานขนาดนี้นะ
รักแรก...
เกือบสิบปีมาแล้วที่เธอเอาแต่คอยวิ่งตามเขา เขาผู้ที่ไม่เคยมองเธอในฐานะคนรักเลย แต่เธอก็ยังคงหวัง หวังว่าสักวันนึงเขาจะหยุดวิ่ง หันหลังกลับมามอง เอื้อมมือให้เธอจับ และเดินเคียงคู่กัน
แต่แล้วความหวังนั่นก็พังทลาย เมื่อคนที่เธอรัก มีคนเข้ามาเดินเคียงข้าง
ซึ่งคนคนนั้นไม่ใช่เธอ
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ฮินาตะยกแก้วสุดท้ายขึ้นดื่ม ก่อนจะยืนขึ้นอย่างทุละทุเล จนเทนเทนต้องลุกมาจับประคอง
‘เธอจะไปไหน’ เทนเทนถาม
‘ห้องน้ำอ่า ปวดฉี่’
‘งั้นฉันไปเป็นเพื่อน’
‘ไม่เป็นไร ฉันจะไปคนเดียว แค่นี้ จิ๊บบบจิ๊บบบ’ ท่าทางและการพูดจาทีเล่นทีจริงนั่น ช่างแตกต่างจากฮินาตะตอนปรกติซะเหลือเกิน
ฮินาตะปฎิเสธน้ำใจของซากุระ ก่อนจะเดินเซซ้ายซาขวาไปทางห้องน้ำ กว่าจะถึงเล่นเอาซะใช้เวลานาน เพราะเธอต้องคอยจับกำแพงมาตลอดทาง
ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง และนั่งลงบนชักโครก หยดน้ำใสๆ ที่กลั้นไว้ ก็ไหลออกมาจากดวงตากลมโตทั้งสองข้าง
ไม่เห็นจะจริงอย่างที่อิโนะพูดเลย ไหนบอกว่าถ้าดื่มมากๆ จะช่วยทำให้ดีขึ้นไง แต่ตอนนี้ทั้งปวดหัวทั้งปวดใจ หน้าเขาคนนั้นลอยอยู่เต็มไปหมด ยิ่งอยู่คนเดียวความรู้สึกก็ยิ่งพลั่งพลูออกมา ยิ่งนึกถึงน้ำตาก็ยิ่งไหล ฮินาตะปล่อยความรู้สึกผ่านน้ำตาที่ไหลลินอาบแก้มทั้งสองข้าง เพราะเสียงดนตรีในผับดังจนกลบเสียงสะอื้น จึงทำให้ไม่มีใครรู้ว่ามีคนร้องไห้อยู่
......................................................................................
หลังจากที่ร้องไห้จนพอใจ ฮินาตะออกจากห้องน้ำแล้วเดินไปที่โต๊ะของพวกเธอ แต่แทนที่จะเจอกลุ่มเพื่อน กลับมีแต่ทางเดินที่เต็มไปด้วยประตูห้องอยู่ทั้งสองฝั่งตลอดทางเดิน
ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย… แล้วพวกนั้นหายไปไหนกันหมด...
ระหว่างที่ฮินาตะกำลังหาทางกลับ ประตูห้องที่อยู่ใกล้เธอได้ถูกเปิดออก พร้อมกับมีหนุ่มสาวสองคนเดินออกมา
‘เดี๋ยวสิ นารูโตะ!’ ผู้หญิงในชุดเกาะอกสีแดงตะโกน คว้าแขนของชายอีกคนไว้ เพื่อให้เขาหยุดคุยกับเธอ
‘อะไรอีกล่ะ’ เสียงจิ๊จ๊ะในลำคอนั่น ทำให้รู้ว่าเลยว่าเขาอารมณ์ไม่ดี
‘ทำไมนายต้องไปยุ่งกับนางนั่นด้วย นายไม่แคร์ความรู้สึกของเรนะเลยใช่มั้ย’
‘ฉันว่าฉันพูดจบไปแล้ว’
‘จะจบได้ยังไง เรนะไม่ยอมนะ!’
เสียงเล็กๆ ที่กรีดร้องวี๊ดว้ายทำให้ร่างหนาผู้มีผมสีเหลืองอารมณ์หงุดหงิดมากขึ้นกว่าเมื่อกี้หลายเท่า เขาเกลียดเสียงแหลมๆ แบบนี้ที่สุด มันรู้สึกปวดหัวทุกครั้งที่ได้ยิน เขาสะบัดแขนของหล่อนออก คิดจะหนีไปพ้นๆ จากตรงนี้ แต่ก้าวเท้าได้ไม่ถึงสองก้าวก็ต้องหยุด เพราะผู้หญิงคนนั้นกระโดดสวมกอดเขาจากข้างหลัง
ฮินาตะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ดวงตาที่หรี่ลงจนแทบปิดก็ได้เบิกโผล่งขยายใหญ่ขึ้นเมื่อเธอเห็นใบหน้าของนารูโตะ
นั่นมันเขาหนิ
...รักแรกของเธอ
ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ละ หรือว่าเขาจะตามฉันมา ที่เขาตามฉันมาเพราะเขาเป็นห่วงฉันใช่มั้ย
‘ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น’ ใบหน้าผู้หญิงคนนั้นแนบชิดแผ่นหลัง สองแขนกอดรัดเขาเอาไว้
เธอไม่ชอบแบบนี้เลย
เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มีอยู่มากในตัวฮินาตะ ทำให้ร่างกายตรงดิ่งเข้าไปกระชากแขนของผู้หญิงคนนั้นออกจากจากตัวนารูโตะอย่างไม่ลังเล
‘เธออย่ามาแตะต้องเขานะ’ ฮินาตะเปล่งสุดเสียง
เจ้าของเกาะอกสีแดงเลิกคิ้วทำหน้าสงสัย
‘เธอเป็นใคร’ หล่อนสะบัดแขนออกจากมือของฮินาตะ ‘เธอมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันแตะต้องเขา’ เมื่อกี้หล่อนเพิ่งถามถึงผู้หญิงอีกคน แต่กลับมีผู้หญิงอีกคนกระโจนเข้ามา นี่มันอะไรกัน
‘...เพราะเขาเป็นผู้ชายของฉัน’
คำตอบของฮินาตะ ทำเอาคนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ ถึงกับตาโต ตะลึงงึงงัน
แต่เขาก็ไม่คิดจะทำอะไร ยังยืนอยู่เฉยๆ คอยดูสถานการณ์ว่าจะเป็นอย่างไงต่อ
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดด’ เรนะแผดเสียงออกมา ขนาดหล่อนที่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนารูโตะมาก่อน ยังไม่เคยเอ่ยพูดว่านารูโตะเป็นของหล่อนอย่างมั่นใจขนาดนี้ เรนะพุ่งเข้าหาฮินาตะ หมายที่จะประทับฝ่ามือลงบนหน้าเธอ
หมับ!!
แต่ฝ่ามือนั่นก็หยุดลอยอยู่กลางอากาศเพราะนารูโตะเข้ามาจับไว้
‘พอได้แล้ว’
‘นายปกป้องเธอ สิ่งที่ยัยนั่นพูดเป็นความจริงงั้นหรอ!!’ เรนะแหกปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ปากที่ทำงาน หล่อนระดมกำปั้นทุบลงที่หน้าอกของนารูโตะ
‘ไม่จริงใช่มั้ย ยัยนั่นโกหกใช่มั้ย’
ไม่ทันที่นารูโตะจะเอ่ยปากตอบ ฮินาตะก็พุ่งตัวเข้ามาผลักเรนะออก และจับมือพานารูโตะวิ่งหนี โดยมีเสียงกรีดร้องดังอยู่ข้างหลัง
เมื่อเสียงแหลมๆ นั่นหายไป ฮินาตะลดฝีเท้าลง แต่ยังไม่ยอมหยุด ยังคงเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ
‘เฮ้ๆ นี่เธอจะพาฉันไปไหน’ คนร่างสูงอดที่จะถามไม่ได้
แต่คนนำหน้ากลับเงียบ ไม่ยอมตอบ
‘นี่เธอได้ยินที่ฉันถามหรือเปล่า’
‘…’
‘นี่เธอ!’ เขาหยุดเดิน ดึงแขนให้คนร่างบางหันมาประจัณหน้ากับเขา แต่เขาก็ต้องตกใจ เพราะใบหน้าหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
‘นายทำแบบนี้ทำไม’
‘ห๊ะ?’
‘นายมาที่นี่เพื่อมาตามฉันกลับบ้านไม่ใช่หรอ แต่ทำไมนายถึงไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นล่ะ’
‘เฮ้ย! เดี๋ยว’
‘ทำไมนายทำแบบนี้ ทำไม!’ ฮินาตะปล่อยโฮ ยิ่งทำให้นารูโตะงงกับสถานการณ์ตรงหน้าเข้าไปใหญ่
‘เธอฟังฉันก่อนได้มั้ย’ เขาพูดเสียงดังขึ้น
‘ฉันจะมาตามเธอได้อย่างไง ฉันไม่รู้จักเธอนะ’
อะไรของยัยนี่วะ?
1 เม้น = 1 กำลังใจ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ความคิดเห็น