เรื่องย่อ โอกุ สงครามจอมนาง (ภาคโอฟุกุ) ตอนที่ 2
เขียนโดย
sweethaze
โอฟุกุได้นำ "ท่านชายทาเคชิโยะ" มาให้ท่านหญิงโกดูหน้า
โอฟุกุหมอบลงทำความเคารพ นางพูดเสียงนอบน้อม ในขณะที่ท่านหญิงโกซึ่งนั่งอยู่ในที่สูงกว่ามองด้วยสายตาจงเกลียดจงชัง
"เป็นเพราะความเมตตาของท่านมิได จึงทำให้ท่านชายเติบโตแข็งแรง"
ท่านหญิงโกเกลียดชังโอฟุกุมากเพราะโอฟุกุเป็นลูกสาวของคนที่ทรยศต่อตระกูลของเธอ --ทำไมคนที่ข้าเกลียดจึงมาเป็นแม่นมให้กับลูกของข้า?-- ใช่...ท่านหญิงโกไม่เคยต้องการ และเพราะทิฐิมานะแรงกล้า จึงทำให้ท่านหญิงโกพูดออกมาว่า
"โอฟุกุ เจ้าอย่าคิดเลยว่าทาเคชิโยะจะได้เป็นโชกุน"
โอฟุกุชะงัก มองหน้ามิไดด้วยความไม่แน่ใจ ท่านมิไดเหยียดยิ้มหวานแต่อาบยาพิษแห่งความชิงชัง
"เพราะถ้าข้ามีลูกอีกคน ลูกคนนี้อาจไม่ได้เป็นโชกุน"
โอฟุกุเริ่มเข้าใจเลือนลางแล้วว่า...ท่านหญิงโกชิงชังตนจนเลยมาถึงลูกของตัวเอง!
ไม่นาน ท่านหญิงโกก็ตั้งครรภ์ โอฟุกุอดไม่ได้ที่จะอธิษฐานไม่ให้เด็กในครรภ์ของท่านมิไดเป็นลูกชาย! --ไม่ ๆ ขอให้เป็นลูกสาวเถิด!--
แต่สวรรค์ไม่ฟังคำขอของโอฟุกุ ท่านหญิงโกคลอดบุตรชายออกมาอีกหนึ่งคนชื่อว่า"คุนิมาสึ"
ท่านหญิงโกเลี้ยงดูคุนิมาสึด้วยความรักใคร่เอ็นดู ในขณะเดียวกัน...นางก็ทอดทิ้งทาเคชิโยะลูกชายคนโตอย่างไม่เหลือเยื่อใย
ท่านชายทาเคชิโยะเติบโตมาโดยไม่เคยได้รับความรักจากแม่... ได้แต่เฝ้ามองแม่ประคับประคองคุนิมาสึอย่างทะนุถนอม...
ครั้งหนึ่ง ท่านชายทาเคชิโยะไปพบท่านโชกุนกับท่านหญิงโก โอฟุกุจัดแจงให้ท่านชายท่องคำทักทายอย่างดี แต่พออยู่ต่อหน้าท่านโชกุนกับท่านหญิงโก ท่านหญิงโกให้คุนิมาสึนั่งอยู่เคียงข้าง คอยจับมือลูกชายคนเล็กไม่ยอมให้ห่างกาย ท่านทาเคชิโยะมองภาพนั้นด้วยความน้อยใจ ทำให้ลืมคำทักทายที่ท่องไว้จนหมด
"ขอให้ท่านโชกุนกับท่านมิได จง...จง..."
คุนิมาสึมองหน้าพี่ชายแล้วหันไปถามท่านหญิงโกว่า
"ท่านแม่ครับ ท่านพี่พูดไม่ได้ซะแล้ว"
ท่านหญิงโกยิ้มอย่างเอ็นดูลูกชายคนเล็ก นางไม่วายพูดเสียงหวานแต่บาดใจคนฟังว่า
"จำไว้นะคุนิมาสึ คนเกิดก่อนไม่จำเป็นต้องเก่งกว่าเสมอไป ดูอย่างท่านพ่อของเจ้าสิ เป็นลูกชายคนที่ 3 แต่กลับได้รับความไว้วางใจจากท่านปู่ให้ดำรงตำแหน่งโชกุน"
ท่านทาเคชิโยะได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง...
ในวันเกิดของท่านทาเคชิโยะ ท่านหญิงโกส่งสีและพู่กันมาให้ ท่านทาเคชิโยะดีใจมาก ๆ ท่านชายหันไปถามโอฟุกุที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ว่า
"ทำไมท่านแม่ไม่มามอบของขวัญให้ข้า"
โอฟุกุอึกอัก ก่อนตอบว่า
"ท่านแม่ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ"
แต่ท่านทาเคชิโยะกลับพบท่านแม่ที่ควรจะนอนป่วยกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนกับคุนิมาสึ ท่านหญิงโกชี้ชวนให้คุนิมาสึดูปลาไน คุนิมาสึอาสาจะจับปลาไนในสระน้ำให้ท่านแม่ เขาวิ่งลงมาริมสระ ยื่นมือไปแตะน้ำ ท่านหญิงโกรีบตามมารั้งตัวไว้ แล้วบอกด้วยความเอ็นดูว่า
"ไม่ต้องหรอกคุนิมาสึ ดูสิ มือเจ้าเลอะหมดแล้ว"
ท่านหญิงโกชักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือให้ลูกชายคนเล็กอย่างทะนุถนอมแล้วจูงมือพากลับห้อง ...การกระทำทั้งหมดของทั้งสองตกอยู่ภายใต้การเฝ้ามองของท่านทาเคชิโยะซึ่งยืนอยู่ไกล ๆ... ท่านหญิงโกเผลอทำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นตกโดยไม่รู้ตัว พอทั้งสองไปไกลลับตาแล้ว ท่านชายทาเคชิโยะก็ค่อย ๆ เดินมาหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น...
ท่านทาเคชิโยะกลับห้อง แล้วพากเพียรวาดรูปปลาไน วาดได้เก่งและเหมือนมากจนโอฟุกุที่เดินเข้ามาเห็นเข้าชมไม่หยุดปาก
ทาเคชิโยะชี้ให้โอฟุกุดูรูปปลาไนในกระดาษ
"ปลาไนตัวใหญ่คือท่านแม่ ปลาไนตัวเล็กข้าง ๆ นี่คือข้า"
ทำให้โอฟุกุสะท้อนใจมาก... ท่านชายหันมาถามโอฟุกุว่า
"ข้าจะมอบรูปวาดปลาไนนี้เป็นของขวัญให้ท่านแม่ คิดว่าท่านแม่จะดีใจไหมฟุกุ?"
โอฟุกุยิ้มอย่างเอ็นดูและสงสารท่านชาย ก่อนพยักหน้าอย่างให้ความหวัง...
ในตอนที่ท่านชายกำลังขะมักเขม้นวาดรูปอยู่นั้น คุนิมาสึวิ่งเล่นผ่านมาเห็นเข้าพอดี เขาบอกสาวใช้ที่ติดตามมาว่า
"ข้าอยากจะวาดรูปเล่น"
"แต่ที่นี่ไม่มีเครื่องเขียน..."
"ทำไมจะไม่มี นี่ไง"
คุนิมาสึวิ่งขึ้นไปแย่งพู่กันกับทาเคชิโยะ ทั้งสองยื้อกันไปยื้อกันมาจนสีจากปลายพู่กันหยดใส่ภาพปลาไนที่ทาเคชิโยะอุตส่าห์วาดจนเลอะเทอะไปหมด ทาเคชิโยะโกรธมาก เขาผลักคุนิมาสึจนล้มลง น้องชายร้องไห้จ้า
ท่านทาเคชิโยะหยิบพู่กันที่หักเป็นสองท่อนขึ้นมาดูด้วยความเศร้าใจ... ทั้งที่เครื่องเขียนเหล่านี้ท่านแม่เป็นคนมอบให้แท้ ๆ...
ในตอนนั้นเอง ท่านหญิงโกตามเสียงร้องไห้ของลูกชายคนโปรดมาด้วยความตกใจ นางกอดคุนิมาสึไว้ ถามเสียงเขียวว่า
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!"
สาวใช้ผู้ติดตามคุนิมาสึมาตัดสินใจพูดความจริง
"ท่านคุนิมาสึแย่งพู่กันจากท่านทาเคชิโยะค่ะ"
ทาเคชิโยะมองท่านแม่ด้วยความหวังเต็มหัวใจว่า...จะได้รับความยุติธรรมจากผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่... แต่ท่านหญิงโกกลับตวาดเสียงเขียวว่า
"ทาเคชิโยะ! เจ้าเป็นพี่ชาย รังแกน้องเล็กกว่าได้ยังไง!"
แล้วพาคุนิมาสึจากไปทันที ไม่สนใจเลยว่า...ได้ทิ้งแผลใจอันยิ่งใหญ่ไว้ในหัวใจเด็กน้อย...เด็กผู้ชายที่ต้องการความรักจากคนเป็นแม่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเด็กคนไหน...
โอฟุกุได้แต่เฝ้ามองท่านชายที่ตนเองทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงมาด้วยความสงสารยิ่งนัก...
-------------------------------------------------------------
ต่อตอนต่อไป
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
2 เม.ย. 55
5,622
0
ความคิดเห็น