คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : :กลรัก ลวงใจ: 5
:กลรัก ลวงใจ: 5
ใกล้ถึงเวลาเลิกงานชานยอลก็รีบเก็บเอกสารแฟ้มบนโต๊ะเข้าที่เดิมและเดินเข้าไปปลุกจงอินที่ยังนอนหลับอยู่บนโซฟา มีเจ้าซารักนั่งเล่นอยู่ข้างๆเฝ้านายตัวเองอยู่ไม่ยอมห่าง
“จงอินครับตื่นได้แล้วนะครับ”มือใหญ่ตีที่ไหล่บางๆเบา ร่างบางสลึมสลือตื่นขึ้นมา
“อือ...”เสียงอู้อี้ส่งเสียงออกมาพร้อมกับสภาพที่งัวเงียของจงอินที่ลุกขึ้นมานั่งเอามือขยี้ตาและนั่งมองคุณอาชานยอลที่นั่งอยู่ตรงหน้านั่งยิ้มให้กับตัวเอง
“จงอินลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนะครับ เดี๋ยวอาจะเก็บของให้หนูเอง” ชานยอลบอกออกมา จงอินพยักหน้าน้อยๆและลุกขึ้นไปล้างหน้าด้วยสภพางัวเงีย ชานยอลมองหลานชายยิ้มและหันมาเก็บของให้กับหลานชายก่อนที่จะพาจงอินไปส่งที่บ้าน
จงอินเดินกลับมาใบหน้าหวานยังนั้นยังมีน้ำเกาะติดใบหน้าที่ยังไม่ผ่านการเช็ด ชานยอลหันมามองจงอินยิ้มๆหันจากเก็บของให้จงอินเสร็จเรียบร้อย ชานยอลจับมือหลานชายมานั่งบนตัก มืออีกข้างล้วงผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กในกระเป๋ามาเช็ดหน้าให้กับจงอินที่นั่งนิ่งให้กับคุณอาหนุ่มเช็ดให้
มือใหญ่ค่อยๆเช็ดไปตามโคลงหน้าหวานอย่างพินิจพิสมัยใบหน้าหวานคมของจงอิน พลางมองใบหน้าหวานตามที่ผ้าผืนเล็กได้เช็ดผ่าน สายตาเข้มแพรวพราวจ้องมองมายังใบหน้าของจงอินพร้อมกับมือใหญ่ที่กำลังเช็ดหน้าให้กับคนตัวเล็กบนตัก ทำให้จงอินใจเต้นแรง ปากเม้นเข้าหากัน แก้มแดงระเรื่อพร้อมกับมือเล็กที่บีบกันแน่นด้วยความขวยเขินที่ถูกคนอายุมากกว่าจ้องมองและยังอ่อนโยนกับตัวเองมาก ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับจงอินมาก่อนเลย นอกจากพ่อแม่เท่านั้นที่จะทำให้กับจงอิน
ใจจ๋าใจอย่าเล่นแบบนี้กับจงอินแบบนี้ซิ......
“เสร็จแล้วครับ อาว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า” จงอินได้แต่พยักหน้า ก็ตอนนี้จงอินพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกแล้วโดนความอบอุ่น ความอ่อนโยนของอาชานยอลทำให้ขนาดนี้ก็ทำให้จงอินไปไม่เป็นท่าเลย จงอินอุ้มซารังไว้ในอกที่ชานยอลเป็นคนถือของให้ มือใหญ่ยังโอบไหล่เล็กเข้ามาใกล้ จงอินได้แต่ก้มหน้างุดไม่เคยชินเสียที ถึงตอนเข้ามาชานยอลจะเดินโอบไหล่เข้ามาก็ตาม แต่จงอินก็ยังไม่ชิน ใครจะชินง่ายๆก็เพิ่งเจอไม่กี่วันก็โดนคุณอาหนุ่มเดินโอบประคองทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันนเสียแล้ว แล้วจะจงอินชินได้อย่างไงกัน จะให้ชินมันก็ไวเกินไปสำหรับจงอินเด็กผู้ไม่เคยมีความรักมาก่อน
ซองแจกลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนออกมารับหน้ามีแต่ซูยองภรรยาออกมารับคนเดียว
“ลูกยังไม่กลับอีกหรอ”ซองแจถามขึ้นที่ส่งกระเป๋าทำงานและสูทให้กับภรรยา
“ชานยอลยังไม่มาส่งเลย ไม่รู้ว่าปานี้จงอินกวนชานยอลอยู่หรือเปล่า”ซูยองเอ่ยออกมา “เดี๋ยวผมโทรหาลูกเอง”ซองแจบอกออกมาและกดโทรหาเพื่อนทันที ซูยองนั้นเดินเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง
ฝั่งชานยอลที่กำลังขับรถพาจงอินกลับบ้านแต่กลับไม่ใช่บ้านของจงอินแต่กลับเป็นบ้านของคุณอาชานยอลสักเอง ชานยอลหันมามองจงอินเป็นระยะแต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดการมองหลานชายแสนน่ารักทำให้ชานยอลกดรับเสียไม่ได้เมื่อคนโทรมานั้นเป็นซองแจว่าที่พ่อเขยในอนาคต
“ไอ้ชานยอลมึงจะมาส่งลูกชายกูกี่โมงเนี๊ย” ซองแจถามขึ้น ชานยอลยกยิ้มออกมาและมองไปยังจงอินที่นั่งเล่นกับซารัง
“ค่ำๆหน่อยมึง ตอนนี้จงอินอยู่บ้านกู กูพาจงอินมาเที่ยวที่บ้านกู มึงไม่ต้องห่วงไปหรอกเดี๋ยวกูดูจงอินให้อย่างดีเลย”พูดทั้งรอยยิ้ม
“เออ! แต่ก็อย่าให้ดึกมากนะมึง” ซองแจบอกออกมาอย่างไม่ว่าอะไร ก็ไว้ใจเพื่อนคนนี้อยู่บ้าง คงดูแลจงอินแทนเขากับซูยองได้
“เสร็จแล้วกูจะรีบไปส่งให้ถึงบ้านเลย” ชานยอลพูดจบก็วางสายและหันมามองจงอินที่กำลังยิ้มให้ตนเองอยู่ ชานยอลก็ยิ้มตอบที่ทั้งสองต่างยิ้มให้กันจนชานยอลขับมาถึงบ้านตระกลูปาร์ค
ชานยอลงลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับจงอินที่อุ้มเจ้าซารังอยู่ในอก แล้วเดินโอบไหล่เล็กเข้ามาในบ้าน จงอินมองดูรอบๆบ้านอย่างสนอกสนใจ ที่มีสาวใช้คอยออกมารับ
“เดี๋ยววันนี้ทำอาหารเย็นด้วยนะ จัดอาหารเย็นเป็นสองที่”
“ค่ะคุณท่าน”สาวใช้โค้งรับและเดินออกไป ชานยอลจึงพาจงอินเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ห้องของชานยอลนั้นทำให้จงอินมองไม่วางสายตาที่มันดูเรียบและมีสไตล์ในตัว
“ทำตัวสบายเลยนะ คิดว่าเป็นบ้านของเราเลยก็ได้” ชานยอลบอกออกมาที่เดินเอาสูทมาแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า
“ครับ” จงอินมองดูรอบๆห้องและเดินมานั่งที่ปลายเตียง “อาชานยอลอยู่คนเดียวหรอครับ”จงอินถามขึ้น ชานยอลหันมามองที่กำลังถอดเสื้ออยู่ได้
“อาอยู่คนเดียวครับ แม่ของอาอยู่ที่เชจู อาเลยต้องอยู่บ้านนี้เพียงคนเดียวตามลำพัง” ชานยอลบอกออกมาและเดินมานั่งข้างๆจงอิน “อาถึงอยากให้เรามาทานข้าวกับอาทุกเย็น มาทานเป็นเพื่อนอา อาจะไม่ได้เหงาที่ต้องทานข้าวคนเดียว” จงอินหันมามองด้วยรอยยิ้มถึงจะอายที่ต้องอยู่ในห้องกันสองต่อสองก็ตาม
“ทำไมอาไม่แต่งงานล่ะครับ หาผู้หญิงมาแต่งงานกับอาสักคน อาก็จะไม่ต้องเหงาแล้ส อยู่กับเด็กอย่างจงอิน สักวันอาก็ต้องเบื่อ” เสียงใสตอบออก มีเด็กอย่างเขาอยู่ด้วยก็ต้องมีเบื่อเป็นธรรดา ชานยอลเคลื่อนมือมากุมมือเล็กมาไว้ที่ตักของตน สายตาคมเข้มจ้องมองดวงตาเล็กกลมแป่วตรงหน้า
“จงอินคิดว่าถ้าอาแต่งงานกับคนที่อาไม่ได้รักแล้วมันจะมีความสุขไหมครับ” จงอินส่ายหน้า “จงอินยังคิดเหมือนอาเลย การที่แต่งงานกับคนที่เราไม่ได้รักมันไม่มีทางมีความสุขไปได้ แล้วถ้าคนที่เราแต่งงานด้วยเค้าไม่ได้รักเราเหมือนกันสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี แล้วอาอยู่แบบนี้ไม่ดีกว่าหรอครับ อยู่กับความเหงายังดีกว่าอยู่กับคนที่อาไม่ได้รักและไม่ได้รักอาด้วย แต่.....” สายตาคมจ้องมองดวงตาเล็กอย่างมีความหมาย “แต่อีกไม่นานอาก็ต้องแต่งงานกับคนที่อารัก แล้วเค้าก็รักอาเหมือนกัน แค่รอเวลาให้คนที่อารักพร้อมเท่านั้น ไม่ว่ากี่ปีอาก็จะรอ รอให้เค้าโตแล้วพร้อมมาใช้ชีวิตกับอา”เสียงทุ้มนุ่มลึกบอกออกมากับสายตาที่สบประสานกันทำให้จงอินก้มหน้างุด หน้าแดงระเรื่อ มือใหญ่เชยคางมนขึ้นมามองสบประสาน ดวงตาเล็กสั่นไหวเล็กน้อยแต่ก็ยิ่งดูยิ่งน่ารักและทำให้ชานยอลห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ต้องหอมแก้มแดงระเรื่อของจงอินอย่างอ่อนโยนกับสายตาอบอุ่นที่กลับมาจ้องมองดวงใบหน้าหวานตรงหน้าที่ได้แต่นั่งนิ่งที่ถูกคนอายุมากกว่าหอมแก้ม
“ถ้าอาแต่งงานเมื่อไรอาจะบอกเราคนแรกเลย” ชานยอลบอกออกมาที่ยังคงมองจงอินไม่วางตา จงอินได้แต่ก้มหน้าเขินอายไม่กล้ามองคนตรงหน้าที่เพิ่งหอมแก้มเขาไปเมื่อครู่
ใจจ๋าใจจงอินจะไม่ไหวแล้ว........
จงอินยังคงนั่งนิ่ง ริมฝีปากเม้นหากันแน่นมือยิ่งบีบจิกกันแน่นที่โดนชานยอลหอมแก้มไปเมื่อครู่ จงอินรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันที่โดนคุณอาหนุ่มหอมแก้มซึ่งๆหน้า ชานยอลถึงกับยิ้มออกมากกับอาการเขินของหลานชาย
“อาว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่านะครับ ทานเสร็จแล้วอาจะได้ไปส่งจงอินกลับบ้าน” จงอินได้แต่พยักหน้าไม่ยอมมองหน้าคนตรงหน้าเลย ทำให้ชานยอลต้องจับคางมนขึ้นมามองหน้าตัวเองอีกรอบ “จงอินมองหน้าอานะครับ อย่าหลบสายตาอานะครับ”ถึงจะใจเต้นรัวมากแค่ไหน แต่จงอินก็ยอมทำตามที่ชานยอลบอก “จงอินสัญญากับอาได้ไหมครับ ว่าจงอินจะไม่ให้ใครมาหอมแก้มแบบอาอีก” จงอินเม้นปากแน่นไม่กล้าพูดออกมา ก็มันเขินจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว อาชานยอลยิ่งถามแบบนี้จงอินจะตอบออกมาได้อย่างไงกัน*_*
“สัญญากับอาได้ไหมครับคนเก่งของอา”ย้ำถามอีกรอบ
“จงอินสัญญาครับ”กลั้นใจตอบออกมาทั้งที่ไม่แรงจะตอบออกมาก็ตาม
“จงอินสัญญากับอาแล้วนะ ห้ามผิดสัญญากับอาเด็ดขาด ถ้าจงอินผิดสัญญากับอา อาจะโกรธและไม่คุยกับจงอินเลย ”ได้ทีคุณอาก็ออกลายเป็นคนเผด็จการ
“ครับ” จงอินตอบสั้นๆทำให้ชานยอลระบายยิ้มออกมาและโอบไหล่บางเดินออกมาจากห้องลงมาทานอาหารเย็นด้วยกัน
ระหว่างทานอาหารเย็นทั้งชานยอลและจงอินต่างก็มีรอยยิ้มให้กันตลอดเวลา ถึงจงอินยังเขินอายไปบ้างแต่ก็ยังทานได้ ทำให้ชานยอลนั้นพลอยยิ้มตามไปด้วย แม้กระทั่งสาวใช้ แม่บ้านที่ยืนคอยรับใช้อยู่ข้างหลังก็พลอยยิ้มตามๆ นานๆที่จะได้เห็นเจ้านายมีรอยยิ้ม ความสดใส รอยยิ้มในบ้านที่หายไปนานวันนี้กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเด็กที่ชื่อจงอินที่เข้ามาเติมเต็มรอยยิ้มในบ้านตระกลูปาร์คให้กลับมาอีกครั้ง
“อร่อยมั๊ยครับ” ชานยอลถามขึ้นเมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ จงอินยิ้มรับ “เดี๋ยวอาจะสั่งให้แม่บ้านทำอาหารเย็นไว้ทุกวันเลยนะครับ”
“ทุกทีอาไม่ได้ทานที่บ้านหรอครับ”ครั้งแรกที่จงอินกล้าถามคุณอาชานยอลโดนหอมแก้มบนห้อง “อาไม่ค่อยได้อยู่ทานหรอก ส่วนมากอาจะออกไปทานข้างนอกหรือไม่ก็ทานกับลูกค้ามาแล้ว นี้มื้อแรกของอาเลยรู้มั๊ยที่ได้ทานข้าวที่บ้าน”ชานยอลบอกออกมาตามตรง
“จงอินคงมาทานกับอาชานยอลทุกวันไม่ได้หรอกครับ” ชานยอลถึงกับหน้าเศร้า แต่ก็ทำให้ยิ้มออกมาได้เมื่อจงอินพูดชวน “วันไหนจงอินมาทานไม่ได้ อาชานยอลก็ไปทานที่บ้านจงอินนะครับ ไปทานกับจงอินที่บ้านบ้าง คุณแม่จะได้ไม่น้อยใจที่จงอินต้องออกมาทานกับอาชานยอลทุกวัน” ชานยอลถึงกับยิ้มแก้มปริ แสดงออกมาอย่างชัดเจน
“เอาอย่างนี้จงอินมาทานบ้านอาสี่วัน อาไปทานบ้านจงอินสามวันโอเคไหมครับ”
“ก็ได้ครับ” จงอินตอบออกมาด้วยรอยยิ้มๆที่ทั้งสองยิ้มให้กัน
ไม่แค่กี่ชั่วโมงเราทำให้อารักเราได้มากขนาดนี้ รักจนโง่หัวไม่ขึ้นแล้วนะจงอินของอา........
หลังจากนั่งคุยนั่งเล่นได้สักพักชานยอลก็ขับรถมาส่งจงอินที่บ้าน เมื่อมาถึงจงอินก็วิ่งเข้ามากอดซองแจที่ยืนรอรับอยู่หน้าบ้าน ซ๊วอนนั้นเดินตามหลังมาที่อุ้มเจ้าซารังมาส่งจงอินอุ้มต่อ
“พ่อถึงว่าทำไมเราถึงยอมออกไปเที่ยวกับอาชานยอลก็เพราะแบบนี้นี่เอง” ซองแจแซวลูกชายที่อุ้มเจ้าซารังอยู่
“ชานยอลไม่น่าตามใจหลานขนาดนี้เลย”ซูยองบอกออกมาอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเห็นว่าจงอินอยู่คนเดียวอาจจะเหงาก็เลยซื้อเจ้าซารังให้มาเล่นเป็นเพื่อนจงอิน”ชานยอลบอกยิ้มๆ
“จงอินขอบคุณคุณอาชานยอลก่อนซิลูก”ซูยองหันไปบอกลูกชาย
“ขอบคุณครับอาชานยอล” จงอินบอกด้วยรอยยิ้ม
“แล้วอย่าลืมสัญญาที่ให้กับอาไว้ด้วยล่ะ”
“ครับ”จงอินตอบออกมา “พ่อครับจงอินขอขึ้นห้องก่อนนะครับ จงอินง่วนมากๆ” ทำท่าง่วงนอนให้พ่อเห็นที่ซองแจได้แต่ยิ้มพยักหน้าอนุญาตให้จงอินขึ้นไปพักผ่อนได้ จงอินรู้ว่าพ่อคงต้องถามสัญญาที่ให้เอาไว้กับชานยอลแน่ จงอินจึงเลี่ยงให้อาชานยอลเป็นคนตอบเองดีกว่า จงอินไม่อยากอยู่ให้อาชานยอลทำให้จงอินอายเพราะอาชานยอลอีกแล้ว วันนี้อาชานยอลทำให้จงอินอายมาทั้งวันแล้ว
“จงอินไปสัญญาอะไรไว้กับมึง”เป็นอย่างที่จงอินคิดเอาไว้ไม่มีผิด น้ำเสียงห้วนถามขึ้นกับความหวงลูกชาย
“ก็ข้อแลกเปลี่ยนนิดๆหน่อยๆ” ชานยอลตอบกวนประสาทเพื่อน
“จะตอบดีๆหรือจะให้กูเตะมึงก่อน” ซองแจว่าออกมา ซูยองได้แต่ยิ้มกับสามีและเพื่อนของสามีที่ชอบกวนประสาทกันไม่เลิก
“ก็แค่ให้จงอินออกไปเที่ยวกับกูทุกอาทิตย์ ตอนเย็นก็ไปทานข้าวกับกูทุกวัน ไม่เห็นมีอะไรเลยมึง”
“เหงาละซิมึงถึงต้องให้ลูกกูไปอยู่เป็นเพื่อนกับมึงทุกวันแบบนี้”ซองแจว่าออกมา แต่ชานยอลได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร ใครจะบอกล่ะว่าหลงรักลูกมัน บอกไปมีหวังได้โดนลูกซองยิงหัวกระจุยแน่
“แปลว่ามึงอนุญาตให้จงอินไปเที่ยวกับกูทุกอาทิตย์นะ ส่วนตอนเย็นกูจะมารับจงอินไปทานกับกูเป็นบ้างวัน”ชานยอลรีบรวบรัดด่วนสรุป
“กูก็แล้วแต่จงอิน ลูกว่าไงกูก็ตามใจลูกกู” ซองแจบอกออกมา ชานยลอมยิ้มออกมาที่จะมีเวลากับจงอินมากขึ้นกว่าเดิม ที่มันก็ทำให้จงอินที่แอบฟังอยู่ข้างในอมยิ้มออกมาเหมือนกัน ที่จะได้อยู่ใกล้กับอาชานยอลทุกวัน ถึงอาชานยอลจะทำให้เขินอายก็ตาม แต่จงอินก็อยากจะใกล้กับอาชานยอลเหมือนกัน มือบางลูบนิ่มเบาๆและยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อหัวค่ำที่อาชานยอลได้หอมแก้ม ส่วนชานยอลเห็นว่าหลานชายยังไม่ได้ขึ้นนอนแต่ยังแอบฟังอยู่ถึงกับยิ้มออกมาให้กับจงอินและนั้นก็ทำให้จงอินรีบวิ่งเข้าบ้านไป ส่วนชานยอลก็ยิ้มให้กับเพื่อนกระหยิ่มในใจที่อีกไม่นานคงต้องเป็นลูกเขยของเพื่อน
ขอบคุณนะพ่อตาในอนาคต ลูกเขยคนนี้จะไม่ทำให้ผิดหวังเลยครับ...............
TALK
มาอัพแล้วนะคะทุกคน เมื่อวานไม่ได้อัพพอดีฝนตกฟ้าแรงไรต์เลยอัพไม่ได้ วันนี้กลับมาอัพให้อ่านกันแล้วนะคะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กันด้วยนะคะ #หลานจงอินอาชานยอล
ความคิดเห็น