คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #83 : :กลรัก ลวงใจ: 6
:กลรัก ลวงใจ : 6
พอเลิกงานในทุกวันชานยอลก็จะรีบตรงดิ่งมาหาจงอินที่บ้าน ไม่มีที่จะออกไปนัดลูกค้าสาวๆทานข้าวของนอกไม่นัดคุยงานกับพวกนางแบบ นักแสดงสาวอวบอึ่มเหมือนอย่างที่เคยเป็นและที่สำคัญเขาไม่รับขอเสนอของบรรดาพวกผู้หญิง ดารานางแบบสาวที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้งานอย่างที่ใจหวัง ให้มีชื่อเสียงในวงการ ปาร์คชานยอลจะไม่รับข้อเสนอของพวกผู้หญิงพวกนั้นอีกต่อไป ในเมื่อตอนนี้เขามีหลานชายแสนน่ารักเข้ามาทำให้หัวใจคนแก่อย่างเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ชานยอลต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จจนไม่มีเวลาที่จะไปหาหรือไปรับจงอินมาเที่ยวเล่นบริษัทได้เลย ทั่งที่ใจอยากเจอใบหน้าหวานคม รอยยิ้มของเด็กหนุ่มวัยสิบสี่ใจแทบจะขาด ที่ใจมันเรียกร้อง ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวล่องลอยไปหาเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ทำให้เขาไม่เป็นอันทำการทำงานได้เลย มัวแต่คิดถึงจงอินเพียงคนเดียว แค่ไม่ได้เจอหน้าแค่วันเดียวทำให้ปาร์คชานยอลเป็นไปได้มากขนาดนี้เลยหรือไง สงสัยปาร์คชานยอลจะเข้าขั้นอาการโคม่าต้องเข้ารักษาโรคหัวใจรักเด็กอย่างด่วน คงมีแต่คุณหมอจงอินรักษาอาการคนไข้คนนี้ได้เพียงคนเดียว คนอื่นรักษาอย่างไงก็ไม่มีทางหายได้ นอกจากจงอินเพียงคนเดียวเท่านั้นที่หัวใจของปาร์คชานยอลเรียกร้องและสั่งให้รักเด็กคนนี้ ที่ใจสั่งมาให้รักเด็กที่ชื่อคิมจงอินอย่างจัง
“ไอ้ซองแจยังไม่กลับมาอีกหรอ” ชานยอลถามขึ้นเมื่อเห็นซูยองออกเดินมารับ
“อีกสักพักล่ะ แต่มานี้ตั้งใจมาหาใครกันแน่”ซูยองแซวอย่างรู้ทัน ชานยอลได้แต่ยิ้ม ว่าที่แม่ยายชังรู้ทันจริงๆ
“มาหาเธอและไอ้ซองแจด้วยแหละ แล้วก็จะมาดูว่าลูกชายเธอเลี้ยงเจ้าซารังดีหรือเปล่า”ตอบเลี่ยงๆไม่อยากให้ว่าที่แม่ยายรู้ตัวก่อนว่าเพื่อนคนนี้กำลังจีบลูกชายของตัวเองอยู่
“ไปดูเอาเองแล้วกัน ตาหนูอยู่ที่ริมสระน้ำ อ่านหนังสืออยู่”ซูยองตอบยิ้มๆ
“ชั้นไปหาหลานก่อนนะ เย็นนี้ชั้นฝากท้องหนึ่งวันแล้วกัน” ชานยอลบอกด้วยรอยยิ้ม ซูยองยิ้มตอบ ชานยอลจึงเดินออกไปหาคนที่เข้าตั้งใจมาหาตั้งแต่แรก
จงอินนั่งอ่านหนังสืออยู่ริมสระน้ำที่มีเจ้าซารังวิ่งเล่นอยู่รอบสระ ชานยอลเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่เห็นจงอินนั่งอ่านหนังสือเพลินๆ แล้วเขาค่อยๆเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วเอาแก้มไปแนบข้างๆใบหน้าหวานที่ไม่ให้จงอินรู้ตัว
“คิดถึงอามั๊ยครับ”
“อาชานยอล....” จงอินร้องบอกและหันหน้ามาทำให้จงอินนั้นหอมแก้มกร้านของคุณอาหนุ่มเต็มๆจงอินหันหน้ากลับทันขวับอย่างเขินอาย ชานยอลได้แต่ยิ้มและเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับจงอิน
“วันนี้จงอินหอมแก้มอาด้วย” ชานยอลแซวทั้งรอยยิ้ม
“อาชานยอลแกล้งผมอีกแล้ว สนุกมากใช่มั๊ยที่ชอบแกล้งผมเนี๊ย” จงอินกล้าพูดมากขึ้นหลังจากสองวันมานี้โดนคุณอายังหนุ่มแกล้งให้อายตลอด
“ก็เวลาเราอายนะมันน่ารักมากรู้มั๊ย อาก็อยากให้เรานะอายบ่อยๆอาชอบเวลาที่เราอายรู้มั๊ยครับ”ยิ่งพูดจงอินก็ยิ่งอาย ได้แต่ก้มหน้าและทำให้ชานยอลยิ่งยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นจงอินเขินอายมากขึ้น
“วันนี้อาชานยอลจะอยู่ทานข้าวกับผมใช่มั๊ยฮ่ะ” จงอินเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีกลบเกลื่อนความเขินอายที่มันเริ่มออกมาเรื่อยๆ
“เราตกลงกันแล้วนี้ครับ จงอินลืมข้อตกลงของเราแล้วหรอครับ”
“จงอินไม่ลืมหรอกครับ ถ้าอาจะอยู่ทานมื้อเย็นด้วย จงอินจะได้เข้าไปบอกคุณแม่ครับ”
“อาบอกแม่เราเรียบร้อยก่อนที่จะเข้ามาหาเรา” ชานยอลบอกออกมาที่มองใบหน้าหวานไม่วางตา “แล้วเราทำไรอยู่ ถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว”แกล้งถามออกมาทั้งที่รู้แก่ใจว่าหลานชายกำลังอ่านหนังสืออยู่
“จงอินอ่านหนังสือเตรียมไปเรียนวันจันทร์นี้แล้วครับ”
“อาคงได้เจอเราแค่ช่วงเย็นซินะ อาคงเหงาน่าดูเลยถ้าจงอินไปเรียน” ชานยอลทำเสียงเศร้า น่าเศร้านิดๆ จงอินถึงกับมีรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า
“ยังดีกว่าไม่ได้เจอกันนะครับ”เสียงหวานใสเอ่ยออกมาทำให้ชานยอลยิ้มออกมา
“อย่างนั้นตอนเย็นอาจะไปรับเราที่โรงเรียนแล้วกัน อาจะได้มีเวลาอยู่กับเรามากขึ้น” ชานยอลมองหน้าจงอินด้วยรอยยิ้ม
“ก็ได้ครับ แล้วแต่อาก็แล้วกัน” จงอินบอกออกมาทำให้ชานยอลระบายยิ้มออกมาและเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบของอะไรบ้างอย่างขึ้นมา
“อาให้เรา เวลาที่อาจะไปรับอาจะได้ติดต่อเราได้” ชานยอลวางโทรศัพท์สีฟ้าใส่มือเล็กของหลานชาย
“แต่คุณพ่อซื้อให้จงอินแล้วนะครับ อาจะให้จงอินอีกทำไมล่ะครับ”คำถามใสซื่อถามออกมา
“เครื่องนี้ไว้ให้จงอินโทรหาอาคนเดียว อาเมมเบอร์อาไว้ให้แล้ว ถ้ามีอะไรก็โทรหาอาได้ทันที ห้ามให้เบอร์ใครเด็ดขาดรู้มั๊ยครับ”
“ครับ”ตอบสั้นๆแต่ได้ใจความทำให้ชานยอลระบายยิ้มออกมาและหันไปดูเจ้าซารังที่วิ่งเล่นอยู่รอบสระและเดินไปเล่นกับมัน
จงอินมองดูชานยอลด้วยรอยยิ้มที่เห็นอาชานยอลของเขากำลังเล่นอยู่กับซารังริมสระ ความอบอุ่น ความใจดีของชานยอลทำให้จงอินนั้นรู้สึกดีไม่น้อยและประทับใจในตัวอาชานยอลมากขึ้น ทำให้จงอินให้ความไว้วางใจกับชานยอลมากขึ้นและเริ่มสนิทกันมากขึ้น
อาชานยอลทำให้หัวใจดวงน้อย ดวงนี้เริ่มอ่อนไหวมากขึ้นกับความอบอุ่น ใจดีที่มอบให้เรา ที่มันเริ่มเปิดใจให้กับอาชานยอลขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย
ตู้ม
เสียงตกน้ำของชานยอลทำให้จงอินตกใจต้องวิ่งมาข้างสระมีชานยอลลอยอยู่ในสระน้ำ จงอินมองยิ้มๆชานยอลนั้นยื่นแขนแกร่งมาให้จงอินดึงเขาขึ้นไป เมื่อจงอินดึงแขนแกร่งขึ้นมากับโดนชานยอลดึงให้ตกลงไปในสระด้วยอีกคน จงอินตกอยู่ในอ้อมแขนของชานยอลกับใบหน้างอเง้าที่ถูกแกล้งอีกแล้ว
“อาแกล้งผมอีกแล้ว”น้ำเสียงง้อเง้าบอกออกมา ชานยอลได้แต่ยิ้ม
“โทษอาได้ไง ต้องโทษเจ้าซารังโน้นที่ทำให้อาต้องตกน้ำแบบนี้” ชานยอลบอกออกมาที่โอบกอบเอวบางเอาไว้ที่ทั้งสองอยู่ในน้ำ สองใบหน้าใกล้ชิดกันทำให้จงอินก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาร่างหนา
“ผมว่าขึ้นเถอะครับ เดี๋ยวคุณพ่อจะเข้ามาเห็นได้นะครับ” จงอินบ่ายเบี่ยงออกมา ชานยอลนั้นต้องยอมปล่อยจงอินออกจากอ้อมกอดและว่ายขึ้นมาริมสระน้ำ จงอินเดินไปเก็บหนังสือและโทรศัพท์ที่ชานยอลเพิ่งให้มาเดินกลับเข้าไปในบ้านที่มีชานยอลเดินตามหลังไป
“จงอินทำไมหนูเปียกแบบนี้ ชานยอลด้วยหรอเนี๊ย” ซูยองร้องอย่างตกใจที่เห็นลูกชายและเพื่อนต่างเปียกปอนกันมา
“ผมตกน้ำมาครับแม่” จงอินบอกออกมาที่ส่งสายตาไปยังตัวต้นเองที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“เรานี้จริงๆเลย ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปและพาอาชานยอลเค้าขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าห้องลูกด้วย เดี๋ยวแม่ไปเอาเสื้อผ้าของพ่อเรามาให้อาเค้าเปลี่ยน”
“ครับแม่” จงอินบอกออกมาและเดินนำชานยอลขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องของตัวเองชานยอลได้แต่ยิ้มที่ในใจรู้สึกดีใจลึกๆจะได้เข้าไปดูห้องจงอินเป็นครั้งแรก
“อาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”เมื่อมาถึงจงอินก็เดินเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้กับชานยอล ชานยอลรับมาด้วยรอยยิ้มและเดินเข้าไปในห้องน้ำ ซูยองนั้นเอาเสื้อผ้าของสามีมาให้ลูกชายเพื่อให้ชานยอลได้เปลี่ยน
“ดูแลอาเค้าให้ดีล่ะ อย่าซนให้อาเค้าต้องเจ็บตัวอีกล่ะ” ซูยองกำชับลูกชาย อาชานยอลนั้นแหละทำให้ผมต้องเปียกแบบนี้
“ครับแม่” จงอินรับคำ ซูยองปิดประตูให้ลูกชาย จงอินวางเสื้อผ้าไว้ที่เตียงนอนรอให้ชานยอลเดินมาเปลี่ยน
ชานยอลเดินออกมาจากห้องน้ำที่พันผ้าขนหนูไว้แค่ช่วงล่างที่จงอินไม่รู้ตัวเลือกเสื้อผ้าของตัวเองอยู่
“ผมวางเสื้อผ้าของอาไว้ที่เตียงแล้วนะครับ” จงอินบอกออกมาที่กำลังเลือกเสื้อผ้าออกมาใส่ แต่พอหันกลับมาจงอินถึงกับหน้าแดงระเรื่อเมื่อได้เห็นชานยอลที่นุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวกำลังเดินไปหยิบเสื้อผ้า “ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ” จงอินบอกอย่างรวดเร็วและเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ชานยอลมองตามอย่างยิ้มๆและจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย
จงอินที่เข้าไปอาบน้ำยังไม่ออกมาจากห้องน้ำชานยอลนั้นแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงเดินดูรอบๆห้องที่มาหยุดอยู่ตรงโต๊ะหนังสือที่มีรูปครอบครัวของเพื่อนที่มีเด็กน้อยน่ารักนั่งอยู่บนตักของคนเป็นพ่อ ทำให้ชานยอลถึงกับยิ้มออกมากับความน่ารักของจงอินในวัยเด็ก
“เราเนี๊ยน่ารักตั้งแต่เด็กเลย” ชานยอลบอกออกมากับรูปภาพที่ได้เห็นจงอินในวัยเด็กและเสียงเปิดประตูดังออกมาทำให้ชานยอลเลิกสนใจหันมายิ้มให้กับจงอินเดินออกมานั่งอยู่หน้ากระจกเช็ดผมของตัวเอง
ชานยอลเดินมาหน้ากระจกที่หลานชายกำลังนั่งเช็ดผมอยู่ มือใหญ่ไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจากมือจงอินที่กำลังเช็ดผมอยู่ มาเช็ดให้ทำให้จงอินได้แต่นิ่งปล่อยให้อาชานยอลเช็ดผมให้ อาชานยอลนั้นดูแลเขาเหมือนแม่ที่ชอบทำให้ สายตากลมนั่งมองดูด้วยรอยยิ้ม
“เราเป็นคนแรกเลยรู้มั๊ยที่อาทำให้เราแบบนี้” ชานยอลบอกออกมาที่กำลังเช็ดผมให้หลานชายที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข ที่ไม่รู้ว่าตัวเองว่าทำไมถึงมีความสุขได้มากขนาดนี้ที่ถูกคุณอาดูแลเป็นอย่างดี “ชอบให้อาทำแบบนี้ให้มั๊ย” ชานยอลถามขึ้นและหยุดเช็ดเคลื่อนใบหน้าคมเข้มมาข้างศรีษะ จงอินพยักหน้าน้อยๆ “ตอบให้อาได้ยินหน่อยซิ อาอยากได้ยินเราพูดนะ” ชานยอลกระซิบข้างหู
“อยากครับ” ตอบแผ่วเบาอย่างเขินอาย ชานยอลนั้นหอมแก้มนิ่มเป็นรางวัล จงอินก้มหน้างุดเมื่อโดนหอมแก้ม
ชานยอลจับไหล่บางให้หันมามองตัวเองจงอินยังคงก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ไม่กล้าสบตากับชานยอลมือใหญ่ต้องจับคางเรียวให้เงยขึ้นมามองใบหน้าคมเข้มของตน ชานยอลนั่งคุกเข่าอยู่ตรงใบหน้าหวานคม
“ถ้าอาทำแบบนี้จงอินคงไม่โกรธอานะครับ” พูดจบชานยอลก็ทาบทับจูบลงไปบนกลีบปากอวบอิ่ม สายตาแป๋วได้แต่อึ้งค้างที่ถูกจูบที่ผ่านมาก็แค่หอมแก้มเท่านั้นแต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่ถูกคนอายุมากกว่าจูบ
ชานยอลไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นแค่จูบอยู่อย่างนั้นที่ริมฝีปากทั้งสองทาบทับกัน ไม่มีลิ้นร้อนแทรกพาดผ่านเข้าไป ชานยอลแค่อยากมอบความรักที่เก็บเอาไว้ไม่อยู่ให้กับจงอินเท่านั้น ริมฝีปากทั้งสองทาบทับอยู่เนิ่นนานไม่มีที่ท่าจะละออกมาจากกันเลย จงอินได้แต่นิ่งและยอมรับสัมผัสจากชานยอล ที่ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อยกับการโดนจูบครั้งนี้
“อาชอบจูบเรานะครับ อาขอจูบเราแบบนี้ทุกวันได้มั๊ยครับ”เสียงทุ้มนุ่มลึกถามขึ้น จงอินได้แต่นิ่งเขินอาย ใบหน้าแดงระเรื่อที่มือใหญ่จับคางเรียวให้มองใบหน้าคมเข้ม “ตอบอาซิครับ ถ้าจงอินไม่ชอบอาก็จะไม่ทำกับจงอิน” จงอินคิดอยู่อึดใจแล้วก็ตอบมันออกมา
“แล้วแต่อาซิครับ”เสียงแผ่วเบาตอบออกมาอย่างเขินอาย แต่มันก็ทำให้ชานยอลระบายยิ้มออกมาและทาบริมฝีปากลงไปบนเรียวอมชมพูอีกครั้ง ครั้งนี้เนิ่นนานและชานยอลก็ไม่ต้องกลัวว่าจงอินจะโกรธเขาได้เมื่อได้รับคำตอบจากหลานชายอายุสิบสี่เรียบร้อยแล้ว
ใจจ๋าใจทำไมจงอินถึงรู้สึกชอบจูบของอาชานยอลจัง แล้วอยากให้อาชานยอลจูบจงอินไปเรื่อยๆจัง*_*
ซองแจกลับมาถึงบ้านเห็นรถเพื่อนจอดอยู่บ้านถึงกับยิ้มออกมาที่เห็นเพื่อนติดลูกชายเขาแจ น่าจะเป็นจงอินติดชานยอลสักมากกว่าถึงจะถูกแต่นี้กับเป็นเพื่อนที่ติดลูกชายของเขา สงสัยความเหงาทำให้เพื่อนของผมต้องมาหาเพื่อนเล่นอย่างลูกของผมซะแล้ว
“ไอ้ชานยอลไปไหนแล้วล่ะคุณ ผมเห็นรถมันจอดอยู่หน้าบ้าน” ซองแจถามขึ้นเมื่อภรรยาออกมารับหน้า
“อยู่บนห้องกับตาหนูล่ะค่ะ เดี๋ยวก็ลงมาค่ะคุณ” ซูยองบอกออกมา
“เดี๋ยวผมขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน ถ้าลูกลงมาก็ให้รอผมก่อนแล้ว งานนี้ไม่รู้ว่าลูกจะอ้อนเอาของอะไรจากชานยอลอีก” ซองแจพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ซูยองยิ้มตามไปด้วย ที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าทั้งเพื่อนและลูกกำลังจูบกันอยู่บนห้องและเป็นชานยอลสักมากกว่าที่จะเป็นฝ่ายขอลูกชายสุดที่รักของตนทั้งนั้น และที่ขอแต่ละอย่างก็ทำให้จงอินต้องเสียเนื้อเสียตัวไม่น้อย หอมไม่พอยังมีขอจูบอีก ดีนะชานยอลยังรู้ว่าหลานชายยังเด็กเกินไป ไม่งั้นคงขอทั้งตัวไปแล้ว คงได้เวอร์จิ้นหลานชายวัยสิบสี่ก่อนเวลาอันควร ยังดีที่ว่าปาร์คชานยอลมีมโนธรรมอยู่ในตัวบ้าง
TALK
มาอัพตอนที่ 6 ให้แล้วนะคะ มาดูตาเฒ่าหลอกเด็กหลงเด็กกันก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าตาเฒ่าจะหลอกจะขอหลานกันอีก ต้องมารอดูกันตอนต่อไปว่าคุณอานั้นจะเป็นหนักมากแค่ไหนกับการรักหลานชายของตัวเอง อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันนะคะ #หลานจงอินอาชานยอล
ความคิดเห็น