สวนสนุกสยองขวัญ (รีไรท์)

ลำดับตอนที่ #1 : .... นำ เรื่อง ..... รีไรท์

.... นำ เรื่อง .....

"นาวินคะ  วันนี้ไปเที่ยวกับกิ๊ฟน่ะค่ะ"กิ๊ฟสาวสวยร่างสูงโปร่ง ขายาวราวนางแบบ ผิวขาวเนียน แก้มขาวอมชมพู ถือว่าเป็นสาวที่หนุ่มทั้งหลายหมายตา  เธอวิ่งเข้าไปเกาะแขนของนาวินหนุ่มหล่อตี่ สูงเกือบร้อยแปดสิบ ใบหน้าเนียนใส ดูสะอาดแบบผู้ชายดูแลตัวเอง

 เสียงออดอ้อนเหลียมสูงของเธอทำให้นาวินเกิดความเบื่อหน่าย นิสัยเอาแต่ใจไร้เหตุผลเช่นนี้นี่เองที่ทำให้เสน่ห์ของเธอดูลดน้อยลง  

"แต่วันนี้ผมไม่ว่างน่ะครับ"เสียงทุ้มตอบให้สุภาพด้วยความเกรงใจ ทั้งพยายามดึงแขนให้หลุดออกจากพันธนาการ

"นะคะ แค่วันนี้เองวันนี้เป็นวันสำคัญของกิ๊ฟนะคะ"ถึงนั้นสาวเอาแต่ใจก็ยังไม่ลดละและพยายามที่จะลากนาวินไปให้ได้

"วันสำคัญ? วันอะไรเหรอ?"นาวินสงสัย จะวันอะไรอีกกันนะ เพราะในแต่ละเดือนกิ๊ฟแล้วจะมีวันสำคัญสำหรับเธอเยอะมากเลยทีเดียว

"เอออออ...ก็วัน.. วัน..วันที่กิ๊ฟได้เจอนาวินไง"นี่คือข้ออ้างของเธอ  

"เอาอีกแล้ว...ก็ได้เห็นหน้าผมทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"ก็มันไม่เหมื่อนกันนี้นา"เธอเอาหัวสบกับไหล่ของนาวิน

"แต่วันนี้ผมมีงานจริงๆนะครับ…"นาวินปฎิเสธอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ทำให้เอาสาวเอาแต่ใจโกรธ

พรึบ!!!

กิ๊ฟสะลัดแขนนาวินออกด้วยความโมโห  ขายาวเดินจ้ำอ้าวๆไปนั้งที่โซฟา...โดยหารู้ไม่ว่า!!!!!

"โอ้ย...เธอทับฉันอยู่นะ..."

"ว้าย.........."กิ๊ฟกรี๊ดร้องออกมาแล้วดีดตัวลุกขึ้นและรีบหันหลังไปหาเสียงที่เกิดทันที

    หนุ่มโครงหน้าคม ตาเข้ม หนวดเคราะที่ปรกอยู่บนใบหน้านั้นดูมีเสน่ห์เสียมากกว่าจะดูสกปรก โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มหนาที่เคยปรกคลุมตัวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า มิดชิดเสียจนทำให้มองเห็นได้ยากยิ่งนัก ร่างยาวยืดตัวขึ้นท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนในเสื้อยืดสีขาว


"ทนฟังอยู่นานแล้ว...กำลังคิดว่าเมื่อไรจะไปๆกันเสียที...ตอนนี้ไปก็ยังไม่ไปแล้วยังจะมานั่งทับฉันอีกนะ.."บ่นออกมาอย่าเหลืออด ก็ทนอยู่นานสองนาน

"ช่วยไม่ได้แก่อยากนอนผิดที่เองนี้หว้า..."นาวินตอบกลับเพื่อนอย่างไม่แยแสสนใจอะไร เพราะที่ชายหนุ่มนั้นหลับสนิทอยู่ใช่เตียงนอนสะที่ไหน 

"เออๆ ฉันผิด ไปกันได้แล้วฉันจะนอน"เขาลุกขึ้นแล้วรีบพลักใสไล่ส่งนาวินกับกิ๊ฟให้หายไปจากบริเวรนี้เสียที

สาวเอาแต่ใจตาวาว เมื่อเจอเป้าหมายใหม่ ไม่ได้สนใจเลยว่าใครเขาจะรำคาญหรือเอือมต่อเธอแค่ไหน กิ๊ฟรีบเดินไปนั่งข้างๆกัปตันทันที

"กัปตันก็นอนอยู่ได้ไปเที่ยวกับกิ๊ฟดีกว่านะคะ..."

"เฮ้ย  ไม่เอาด้วยหรอก"กัปตันรีบปัดป้อง อิสระภาพของตนทันที ไม่อยากที่จะถูกใครครอบงำให่ทำตามในสิ่งที่ตนไม่อยากจะทำ

"กัปตันอะ... นะคะกิ๊ฟไม่อยากไปคนเดียว"

"บอกว่าไม่ๆไง พูดไม่เข้าใจเหรอ"หากไม่ใช่ผู้หญิง เขาคงผลักเธอกระเด็นตกจากโซฟาที่นอนของเขาไปแล้วก็เป็นได้

"นะคะ..."สาวเอาแต่ใจยังคงอ้อนอยู่อย่างนั้นทั้งที่กัปตันไม่มีทีท่ายอมไปเลย 

นาวินยืนยิ้มแกมหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนของตนตกอยู่ในสภาพที่ตนเองเคยประสบพบเจอ

ก๊อกๆๆๆ  ก๊อก!!!!

  เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ทั้งสามคนหยุดขยับเหมือนโดนสะกดแล้วหันไปมองที่ประตูพร้อมกัน

พรึบ!!!

มีซองจดหมายตกลงมาจากช่องรับจดหมาย  นาวินเป็นคนที่ยืนอยู่ใกล้ประตูที่สุดรีบเดินไปที่ประตูเปิดประตูมองออกไปข้างนอกแต่ก็ไม่เห็นใคร เขาก้มลงไปเก็บซ่องจดหมายที่ตกลงมาแล้วยืนดูอยู่หน้าประตูด้วยความงงงัน  พลิกซ้ายขวาหาที่มาของจดหมายโดยไม่สนใจอะไร

    ชายคนหนึ่งกำลังเดินมาหน้าเขา เสื้อคลุมสีดำใหญ่โบกพริวไปมายามต้องลม  ของมีคมในผ้าคลุมถูกชักออกมาช้าๆ  ลมหนาวเย็นวาวพัดผ่านหลังของนาวินจนเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรจัดหมายปริศนาในมือยังคงเป็นที่น่าสนใจมากกว่า   นั้นทำให้เขาไม่นึกจะหลบปลายมืดแหลมคมจากชายนิรนามได้
 

   เมื่อระยะห่างอยู่ในระยะที่เหมาะสม ชายนิรนามที่ยืนอยู่ข้างหลังของนาวินก็ง้างมืดขึ้นสุดปลายแขนก่อนจะจวงแทงลงไปเต็มแรงไร้ความปราณี

ฉึกๆๆๆ!!!

  เลือดสาดกระจายออกมาเต็มหน้าของชายคนนั้น สีแดงของมันสาดกระเซ็นไปตามพื้นปูนเย็น  นาวินก็ทรุดฮวบเข่าติดพื้น ดวงตาว่างเปล่าไร้วิญญาณ  กำจดหมายปริศนาไว้ในมือแน่น

"โอ้ย....อัก อัก "เสียงร้องครางแสนเจ็บปวดจนแทบไม่มีเสียง ร่างกายไร้การทรงตัวเพียงนั่งคุกเข่าก็ไร้แรง ร่างสูงยาวจึงทิ้งราบลงกับพื้นนอนทับลงบนกองเลือดสีแดงสด น่าสยดสยอง

ความเงียบปรกคลุมไปทั่ว แต่ก็เพียงครู่เท่านั้น

"เฮ้ย..."นั้นเป็นเสียงของนาวิน ร่างสูงสะดุ้งตัวนิดหน่อย

 กิ๊ฟรีบเดินออกมาดูพร้อมกันกัปตัน

"กูไม่เจ็บว่ะ"นาวินกระโดดลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วก็เดินเข้าไปกอดกัปตันพร้อมกับ ตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"กูไม่ตายๆๆๆๆๆๆ"

"มึงตายมึงก็บ้าแล้วไอ้นาวิน"ชายที่แทงนาวินก็พูดขึ้น

"หา!!!"ดูเหมือนนาวินยังคงจะกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่

"นี่มันมีดปลอม"ยกมีพลาสติกขึ้นมาให้ดูและเพื่อความแน่ใจก็ปาดข้อมือตัวเองให้ชม

"แล้วเลือด..."นาวินว่าพร้อมกับยกมือที่เปื้อนเลือดขึ้นมา ยื่นให้เขาดู

"เลือดบ้านมึงดิน้ำแดงโว้ย....แมร่งโง่"  ชายหนุ่มพูดพร้อมกับฉีดน้ำหวานสีแดงเข้าปากนาวิน

ความหวานทำให้นาวินรู้ว่าถูกหลอก

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"ในตอนที่ทุกคนกำลังหัวเราะ ไม่เว้นแต่ชายคนนั้น  นาวินก็เงยหน้าขึ้น

มาด้วยความแค้นอย่างช้าๆจนสายตาเขาไปจบที่ใบหน้าของชายที่หลอกเขา

"ไอ้เวรแห้ว...มึงตาย"สิ้นคำนั้นนาวินปลายท้ายยาวรีบวิ่งเตะแห้วทันที  จนลืมซ่องจดหมายปริศนาที่ได้มานั้น

"เล่นอะไรกันอยู่ค่ะ?"อยู่ๆก็มีหญิงสาวสวย ผมซอยสั้นรับใบหน้าขาวใสไร้สิว สาวมั่นเดินเข้ามาอีกหนึ่งคนมองดูแห้วที่วิ่งหนีนาวินอยู่

"อ้าวแนน...มาได้ไงเนี้ย"กัปตันถามเธอ ทั้งที่ยังมองดูความวุ่ยวายอยู่ด้วยความสนุก

"จะแวะมาหานาวินอ่ะ..แล้วเขาทำไรกันอยู่คะ?"

"เปล่า"กิ๊ฟตอบพล่างอมยิ้ม ไล่สายตาไปตามฝีเท้าของนาวินและกลยุทธการหลบหลีกของแห้ว

"จดหมายใครเนี้ย.."แนนหยิบขึ้นมาดู จดหมายที่นาวินเคยสนใจมากเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ดูท่าจะลืมไปแล้ว

แนนรีบเปิดออกดูเพราะหน้าซองก็ไม่ได้จ่าว่าใครส่งมาและส่งให้เเก่ใคร

"คุณได้รับรางวัล   เนื่องในวันครบรอบ13ปีสวนสนุกของเรา  เราจะยกสวนสนุกให้ พวกคุณหนึ่งคืนเต็ม  ในคืนนี้มาตามแผนที่ได้เลย  ขอให้สนุก...."แนนอ่านจบแห้วกับนาวินก็หยุดวิ่งแล้วเดินมาดูทันที

"เชิญใครอ่ะ"แห้วถามเสียงหอบน้อยๆ

"ไม่รู้..."ตอบพรางพลิกจดหมายไปมาหาเจ้าของและคนส่ง

"งั้นอย่าไปยุ่งดีกว่า..."กัปตันพูดแล้วก็จะเดินไปแต่โดนนาวินรั้งไว้

"โอกาสทองไม่ไปได้ไงใช่มั้ยคะทุกคน"กิ๊ฟพูดแล้วดึงจดหมายไปดูแผนที่จากมือของแนน

"ใช่..."ทุกคนตอบพร้อมกัน ยกเว้นกัปตันที่มองดูราวกับมัยเป็นเรืองไร้สาระ แต่เมื่อเห็นทุกคนอยากจะไปขนาดนั้น ยอมสักครั้งคงไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องโดนบังคับไปอยู่ดี

"เออ แล้วแต่เหอะ"ทุกคนยิ้มด้วยความดีใจแต่กัปตันตอบตกลง

ดูเหมือนนี้จะเป็นการเริ่มต้นของเรื่องใช่ไหม มันยังไม่ใช่แน่นอน 

ตอนต่อไปต่างหาก คือการเริ่มต้น

- - 

รีไรท์ใหม่นะคะ ^^ จะเอาให้น่ากลัว สยดสยอง น้ำหนองไหลกว่าเดิมแน่นอน อิอิ  ฝากด้วยนะคะ ^^