คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ตอนที่ 37 : เชมี
//...ห้องนอนคาริสม่า...//
“ เธอแน่ใจนะว่าจะไม่ย้ายไปนอนห้องอื่น” มินโฮถามพลางมองฉันผ่านทางกระจก
“ ห้องพี่มีโซน่ะเหรอ เรื่องอะไรจะไป”
“ เธอไม่ชอบพี่มีโซเหรอ” ฉันกำลังนั่งกอดหมอน(อีกใบ)อยู่บนเตียงพลางสนทนากับมินโฮที่นั่งบำรุงหน้าตัวเองอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“ ป่าว แต่ไม่อยากได้ยินชื่อ ไม่อยากนึกถึง ไม่อยากเห็นตอนเค้าอยู่กับพี่จินกิ”
“ นั่นก็เรียกไม่ชอบไม่ใช่รึไง”
“ ถ้าเค้าไม่ได้เป็นแฟนพี่จินกิ ฉันคงขอพี่มีโซเป็นพี่สาวอีกคนไปแล้ว”
“ ตกลงที่เธอไม่ชอบซ้อเพราะซ้อเป็นแฟนกับอนยูฮยอง ว่างั้น?”
“ มั้ง นายบำรุงหน้านานจัง”
“ อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว บ่นจังเลย”
“ ไม่บ่นแล้วก็ได้ นอนดีกว่า” ฉันวางหมอนลงข้างๆ แล้วล้มตัวลงนอน
“ เธอกล้าอยู่กับฉันสองต่อสองในห้องได้ยังไง เกิดฉันทำอะไรเธอขึ้นมาล่ะ ไม่กลัวเหรอ?”
“ จะกลัวอะไร นายไม่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก”
“ รู้ได้ไง?”
“ รู้สิ นายน่ะเป็นสุภาพบุรุษพอ ไม่งั้นเมื่อตอนที่ฉันเมา นายคงทำอะไรฉันไปแล้ว”
“ ตอนนั้นเธอเมานี่นา”
“ ไม่เห็นเกี่ยวเลย แล้วนายก็เลิกพูดให้คิดได้ไหม ฉันอุตส่าห์ไว้ใจนายนะ”
“ หรือว่าจริงๆเธออยากนอนใกล้ฉัน”
“ อืม”
“ โกหก”
“ รู้แล้วจะพูดทำไม”
“ เชอะ!”
“ เชอะ!”
“ ถามอะไรหน่อยสิ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ นายยังรักเธออยู่ไหม” ฉันถามทำลายความเงียบอีกครั้ง อยู่ๆก็อยากรู้ขึ้นมาว่ามินโฮยังมีใจให้กับผู้หญิงคนนั้น คนที่ไปชอบพี่มินซอกอยู่รึป่าว?
“ คนไหน?”
“ คนที่ไปชอบพี่ชายนายไง โทษทีนะที่ต้องถามตรงๆ ถ้านายลำบากใจที่จะตอบ ไม่ต้องตอบก็ได้”
“ ทำไมต้องลำบากใจด้วยล่ะ” มินโฮลุกขึ้นเดินไปปิดไฟในห้องแล้วมานอนบนเตียงเดียวกับฉัน แต่คนละฝั่งนะ ฉันเอาหมอนข้างกั้นไว้
“ ก็..มันเป็นเรื่องส่วนตัว”
“ รู้ว่ามันส่วนตัวแล้วจะถามทำไม” มินโฮย้อน มันหลอกด่าฉันใช่ป่ะ = =
“ งั้นนายก็นอนไปเถอะ ไม่คุยด้วยแล้ว” ฉันพูดแล้วพลิกตัว
“ ผู้หญิงคนนั้น...ฉันไม่ได้รักเค้าแล้วล่ะ เป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดไม่ใช่เหรอ” ไม่รู้ทำไมฉันต้องยิ้มกับคำตอบของมินโฮด้วยนะ นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย
“ แล้วนายโกรธพี่มินซอกไหม” ฉันหันมาถามเค้าตรงๆ มินโฮทำหน้าคิดแล้วส่ายหน้า
“ ฉันไม่โกรธหรอก ทำไมต้องโกรธล่ะ ฮยองไม่ได้แย่งเธอไปซะหน่อย อีกอย่างฉันกับเค้าก็ยังไม่ได้คบกัน ผู้หญิงคนนั้นมีสิทธิ์เลือกคนที่ดีกว่า”
“ แต่เค้าทำร้ายจิตใจนาย”
“ ก็ดีกว่าคบกันไปแล้วจบไม่สวยนะ มันค่อนข้างลำบากใจที่จะเจอกันหรือคุยกันเหมือนเดิม”
“ ถูกของนาย แล้วตกลงว่าผู้หญิงคนนั้นกับมินซอกโอปาคบกันรึป่าว?”
“ ไม่ได้คบ ก็ตอนนั้นพี่มินซอกเค้ามีแฟนอยู่แล้วจะไปคบกับผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง”
“ เป็นกิ๊กไง”
“ พี่ชายฉันแมนพอเหอะ ฮยองไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“ ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าพี่มินซอกคงไม่ทำแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นคงเสียใจน่าดูเลยเนอะ”
“ ไม่รู้สิ ฉันย้ายมาเรียนที่ไฮสคูลคอนกุกก่อน”
“ แล้ว...?”
“ ...”
“ ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“ อยากรู้เหรอ?”
“ ก็ไม่เชิง ไม่ต้องตอบก็ได้”
“ หน้าเธอดูอยากรู้มากเลยนะ ฮ่ะๆ ยังไงซะฉันก็ไม่มีอะไรปิดบังเธออยู่แล้ว จะเล่าให้ฟังก็ได้”
“ ....”
“ ผู้หญิงคนนั้นชื่อเชมี สวย เก่ง นิสัยดี เรียกได้ว่าเพียบพร้อมเลยล่ะ มีแต่คนมาชอบทั้งในโรงเรียนแล้วก็ต่างโรงเรียน...”
“ แล้วนายก็คือหนึ่งในนั้น”
“ ...อืม แต่ตอนนั้นฉันเป็นคนขี้อายก็เลยไม่ได้แสดงให้เธอรู้ว่าฉันชอบเธอ ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ จริงๆเราเป็นเพื่อนห้องเดียวกันด้วยแหละ เลยค่อนข้างสนิทกัน”
“ แล้วเชมีไปชอบพี่ชายของนายได้ไงอ่ะ”
“ ก็...มีวันนึง เธอขอตามฉันไปหาพี่มินซอกที่โรงเรียนด้วย คือฉันกับพี่ชายเรียนคนละที่กันน่ะ วันนั้นแหละมั้งที่ทำให้เชมีปิ๊งพี่ชายฉัน”
“ บางทีอาจจะปลื้มก็ได้นะ แบบที่รุ่นน้องปลื้มรุ่นพี่ไง”
“ ไม่หรอก ฉันรู้จักเชมีดี เธอจะทำข้าวกล่องให้เฉพาะคนที่เธอชอบ และพี่ชายฉันก็ได้ข้าวกล่องของเธอ โดยมีฉันเอาไปให้”
“ ฟังดูเจ็บปวดดีนะ”
“ ตอนที่ฉันรู้ ฉันไม่คุยกับพี่ไปสัปดาห์นึงเต็มๆเลยนะ ไม่ได้โกรธพี่แต่โกรธตัวเองที่สู้พี่ไม่ได้”
“ แค้นใจว่างั้น?”
“ มั้ง ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เลยตีตัวออกห่างเชมีแล้วย้ายมาเรียนที่ไฮสคูลคอนกุก จนได้เจอซึงโจกับซังอาเนี่ยแหละ”
“ แล้วนายอยากเจอเชมีไหม?”
“ เฉยๆนะ ไม่เจอกับเจอ..ความรู้สึกตอนนี้มันก็เหมือนกัน ไม่ได้ต่างกันเลย”
“ ฉันอยากเจอเธอจัง”
“ อยากเจอทำไม? ไม่เห็นมีเรื่องให้ต้องเจอเลย”
“ ก็ฉันอยากเห็นว่าเชมีของนาย ตรงสเป็กนายรึป่าว ผู้หญิงผมยาวๆ ชอบสวมเดรส ถ้าให้ดีต้องสวยด้วย นายเคยพูดแบบนั้น”
“ อืม เชมีก็ประมาณนั้นแหละ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงผมยาวแล้ว”
“ แล้วมาบอกฉันทำไมกัน นอนเถอะๆ ง่วงจะแย่แล้ว” ฉันรีบพลิกตัวมาอีกด้านแล้วข่มตาให้หลับ ที่มินโฮพูดน่ะ คงไม่ได้หมายถึงฉันหรอก อืม ไม่ใช่ฉันหรอก
“ เป็นเธอใช่ไหมที่ส่งชื่อโซดาไป เธอต้องการอะไรกันแน่โบฮยอน” วันนี้ฉันกับมินโฮมาที่มหาวิทยาลัยพร้อมกัน แล้วพอดีกับที่เจอโบฮยอนตอนจะเดินขึ้นตึกไปเรียน มินโฮเลยคุยกับเธอเรื่องของฉัน ซึ่งฉันเองก็ขอยืนฟังอยู่ด้วย แม้จะกลัวยัยนี่ตบก็เถอะ -*-
“ ฉันแค่อยากรู้ ว่าเธอจะแน่สักแค่ไหน”
“ เธอจงใจทำให้โซดาอับอายต่อหน้าคนทั้งมหาวิทยาลัย จิตใจเธอทำด้วยอะไรกัน ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้”
“ เพราะนายนั่นแหละมินโฮที่บีบให้ฉันต้องทำ นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบใครให้เข้าใกล้นาย”
“ ฉันเป็นอะไรของเธอ ฉันไม่ใช่แฟนเธอ แล้วตอนนี้..แม้แต่เพื่อน...ฉันก็ไม่อยากเป็น”
“ มินโฮ...!”
“ อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน ถึงฉันจะเป็นไอดอล แต่ความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัด ถ้าเธอเป็นผู้ชาย ฉันซัดไม่เลี้ยงแล้ว”
“ ฉันเป็นอะไรในสายตานาย ตั้งแต่มัธยมฯ นายไม่เคยแม้แต่เหลียวมองฉันเลย ฉันไม่ดีตรงไหนเหรอมินโฮ”
“ นิสัยแย่ๆที่เอาจุดอ่อนของคนอื่นมาทำให้เค้าอับอายไง เธอควรจะถามตัวเองนะว่าทำไมฉันถึงไม่เคยมองเธอเลย อย่าทำอะไรโซดาอีก...ถ้ายังอยากเห็นหน้าฉันอยู่” มินโฮขู่แล้วดึงฉันให้เดินขึ้นตึกไป ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นภายใต้น้ำตาของโบฮยอน ยัยนั่นกำลังคิดจะกำจัดฉัน
ความคิดเห็น