คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ตอนที่ 43 : อุบัติเหตุ
.
.
“ มินโฮ โซดาเป็นอะไรเหรอ?” ซังอายังคงถามผมไม่เลิก ผมส่ายหน้าก่อนจะรีบเดินออกมาจากคลาสเพราะมีงานต่อ รถของวงรอผมอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย ไม่ใช่ว่าผมไม่ห่วงยัยนั่นหรอกนะ แต่ผมไม่รู้จะพูดกับเธอยังไงดี วันนั้นผมมันแย่เองแหละที่ตะคอกใส่โซดาเสียงดัง ผมน่าจะใจเย็นกว่านี้
“ นายไม่สบายรึป่าวมินโฮ” ผมส่ายหน้าเบาๆให้กับพี่อนยูที่ถามด้วยความเป็นห่วง
“ แน่ใจนะ?” คิบอมถามย้ำ
“ ไม่มีอะไรหรอก แค่เหนื่อยเท่านั้นแหละ”
“ แล้วโซดาล่ะ? วันนี้ไม่มาด้วยกันเหรอ??” พี่อนยูถาม แต่ผมไม่ตอบ
“ ทะเลาะกับนูนาเหรอฮะมินโฮฮยอง” ผมหันไปมองหน้าแทมินที่นั่งอยู่ข้างผม แล้วหันกลับมาสนใจiPadของตัวเอง เห็นiPad แล้วคิดถึงยัยนั่นจัง
“ ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าใช่จริงๆสินะ” คีย์พูด ทำไมถึงชอบรู้ทันคนอื่นนักนะ
“ ทะเลาะอะไรกัน ถึงขนาดไม่พูดกันเลยเหรอ” พี่อนยูถามบ้าง
“ ขอโทษครับ แต่ผมอยากอยู่เงียบๆ”
“ โอเคๆ” พี่อนยูยอมแพ้ในที่สุดแล้วหันกลับไปสนใจมือถือตัวเองอย่างเดิม ผมแค่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากพูด ไม่อยากตอบคำถามใครทั้งนั้น
วันต่อมา…//
“ ฉันจะกลับบ้านเลย เธอจะกลับพร้อมกันไหม?” ฉันถามซังอาที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้ก็สามโมงเย็นแล้ว ได้เวลาเลิกเรียนแล้วกลับบ้านสักที
“ ไม่อ่า ฉันจะต้องไปทำธุระกับซึงโจที่โรงพิมพ์”
“ ถ้าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแบบนี้ก็คบๆกันไปเถอะ ฉันขี้เกียจฟังพวกเธอเถียงกันตอนเห็นซึงโจเดินกับผู้หญิงคนอื่น”
“ เชอะ! เดี๋ยวนี้หันประชดประชันนะ ติดนิสัยมินโฮมารึไง”
“ ทำไมต้องตานั่นอ่ะ ฉันกลับดีกว่า”
“ แล้วไม่กลับพร้อมมินโฮเหรอ?” ฉันหันไปมองซังอาแล้วมองไปยังอีกคนที่กำลังเก็บของใส่เป้อยู่ ฉันไมได้คุยกับมินโฮมาหลายวันแล้วล่ะ ยังเคืองมันอยู่
“ ไม่จำเป็นนี่” ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินออกมาจากคลาส เดินไปรอข้ามถนนหน้ามหาวิทยาลัยที่มีรถวิ่งไปมาจนน่าเวียนหัวเพื่อไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่ง
“ รถเยอะจัง” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆแล้วมองสัญญาณไฟ แย่จังสัญญาณไฟคนข้ามยังเป็นสีแดงอยู่เลย แล้วเมื่อไรฉันจะได้กลับบ้านเนี่ย
พลั่ก!
OoO!
ปี๊นนนนนน~!!!
โครม!!!!!
“ มีคนโดนรถชน ช่วยด้วยค่า!” ฉันรู้สึกเจ็บๆตึงๆที่ขา นี่ฉันเป็นอะไรไปน่ะ แล้วทำไมตาถึงมัวๆล่ะ นี่ฉันโดนอะไรน่ะ
“ พี่โซดา พี่โอเคไหมค่ะ” ซอฮยอน ยูซอฮยอน นักข่าวสาวลูกน้องของซึงโจวิ่งเข้ามาหาฉัน น้ำตาเธอไหลด้วย
“ .......” ฉันอ้าปากจะตอบแต่ทำไม่ได้ มันเจ็บไปหมดทั้งตัวเลย เจ็บเหมือนร่างกายจะหลุดเป็นชิ้นๆ
“ ไม่ต้องห่วงนะ รถพยาบาลกำลังมา” รถพยาบาลงั้นเหรอ? อ่า ง่วงจัง
“ พี่อย่าหลับนะ มองฉันสิค่ะ มองฉัน”
“ ........” ฉันหลับตาในที่สุด Zzz.........
.
.
“ พี่มินโฮ! พี่โซดาแย่แล้ว!!!” ผมหันไปหาเสียงดังที่อยู่หน้ายิม ยูซอฮยอน กำลังยืนหอบอยู่ตรงนั้น
“ พี่มินโฮ พี่ต้องไปกับฉัน เดี๋ยวนี้!” ซอฮยอนเดินเข้ามาหาผมที่กำลังเล่นบาสอยู่ เฮ้ยๆๆ แล้วทำไมตามตัวถึงได้มีเลือดล่ะ
“ ไปไหน แล้วทำไมเสื้อผ้าเลอะเลือดแบบนี้”
“ พี่โซดา!! พี่มินโฮ พี่โซดาแย่แล้ว”
“ แย่? โซดาเป็นอะไร!!?”
“ พี่โซดาถูกรถชนที่หน้ามหาวิทยาลัย ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว พี่ต้องไป..เฮ้ยพี่มินโฮ! รอฉันด้วย” ผมรีบโยนลูกบาสให้มินฮยอกที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วเดินไปหยิบเป้ของตัวเองที่วางอยู่ข้างสนาม
“ ซอฮยอน โซดาอยู่โรงพยาบาลไหน” ผมถามเมื่อมาถึงรถของตัวเอง ยัยรุ่นน้องก็ตามขึ้นมาด้วย
“ โรงพยาบาลโซล พี่รีบไปเถอะ” ผมพยักหน้าแล้วออกรถ
//...โรงพยาบาลโซล…//
“ ขอโทษนะครับ แต่ว่าโซดาเป็นยังไงบ้าง”
“ ยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ?!!!” พ่อของโซดาลุกขึ้นแล้วตะคอกใส่ผม ผมทำอะไรผิด?
“ คุณค่ะ นั่งลงเถอะ” น้าโซอึนจับแขนพ่อของโซดา ผมอยากรู้ว่าโซดาเป็นอะไร
“ เกิดอะไรขึ้นกับโซดาครับ”
“ คนแถวนั้นบอกว่าโซดาถูกผลักตกถนนแล้วโดนรถชน ตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลย” น้าโซอึนตอบผมเสียงเรียบ
“ ถูกผลักตกถนน?” ผมทวนคำ
“ ก็ใช่น่ะสิ! เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ลูกผมเป็นแบบนี้ เพราะคุณคนเดียว!!”
“ เพราะผม? ผมทำอะไรฮะ”
“ การที่คุณอยู่ใกล้ลูกสาวผม นั่นทำให้เธอไม่ปลอดภัย โซดาต้องเดินกลับบ้านด้วยความหวาดระแวงทุกวัน คิดบ้างไหม”
“ .......”
“ ขอโทษนะครับ ใครเป็นญาติของคนไข้ฮะ” คุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วนสีหน้ากระวนกระวาย เกิดอะไรขึ้นกับโซดา
“ ผมเองครับ ผมเป็นพ่อของโซดา”
“ ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก ทางเรามีเลือดไม่พอ พอจะมีใครที่มีเลือกกรุ๊ปเดียวกับคนไข้บ้างไหมครับ”
“ โซอึน คุณกรุ๊ปอะไร โอรึป่าว?”
“ ฉันเอค่ะ”
“ ผมก็ให้ไม่ได้เพราะผมก็กรุ๊ปเอเหมือนกัน”
“ ผมช่วยโซดาได้นะครับ” ผมเอ่ยออกไป แต่พ่อของโซดาหันมาตะคอกไล่ผม
“ ออกไปซะ! แล้วไม่ต้องกลับมาอีก!!!”
“ ขอโทษนะค่ะคุณพ่อของพี่โซดา แต่พี่มินโฮยังไม่ได้ทำอะไรเลย พี่เค้าผิดตรงไหนค่ะ” ซอฮยอนที่มาพร้อมผมเอ่ยถามพ่อของโซดา
“ แค่เค้าเป็นคนดัง นั่นก็ผิดแล้ว”
“ แค่นั้นเหรอค่ะ? ทำไมคุณอาไม่มีเหตุผลเลย พี่มินโฮ เราไปกันเถอะค่ะ” ซอฮยอนพูดแล้วลากผมออกมาจากหน้าห้องฉุกเฉินมานั่งที่สวนหลังโรงพยาบาล
“ ขอยืมโทรศัพท์ของพี่หน่อยได้ไหม” ซอฮยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้ายื่นมือมาขอโทรศัพท์ของผม ผมมองหน้าเธอเล็กน้อยแล้วส่งโทรศัพท์ให้
“ เบอร์โทร.ด่วนเบอร์แรกของพี่เป็นเบอร์ใครค่ะ”
“ โซดา” เด็กสาวตรงหน้าผงะเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ
“ แล้วเบอร์ที่สองล่ะ”
“ พี่อนยู” ผมตอบ เธอเผยยิ้มเล็กน้อยแล้วกดโทร.ออก
“ สวัสดีค่ะ ฉันเป็นรุ่นน้องของพี่มินโฮที่มหาวิทยาลัยนะค่ะ...พี่มินโฮไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่คนที่พี่เค้าดูแลน่ะเป็น..พี่มาที่โรงพยาบาลโซลตอนนี้เลยได้ไหมค่ะ…เราจะรอพี่ที่หน้าโรงพยาบาลนะค่ะ เร็วๆนะค่ะพี่อนยู” หลังจากโทร.คุยกับลีดเดอร์เสร็จแล้วซอฮยอนก็ส่งโทรศัพท์คืนให้ผม
“ โทร.หาอนยูฮยองทำไม?”
“ ฉันรู้นะว่าพี่อยากช่วยพี่โซดา แต่พี่มีเลือดคนละกรุ๊ปกับออนนี่”
“ แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่อนยู??”
“ ก็อนยูโอปามีเลือกรุ๊ปโอนี่ค่ะ พี่อนยูช่วยพี่โซดาได้นะ”
“ ทำไมไม่เป็นพี่นะ”
“ พี่อย่ากังวลเลยนะ พี่โซดาต้องปลอดภัย”
“ ภาวนาขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ”
“ เราไปรอพี่อนยูกันเถอะค่ะ” ผมเดินออกจากสวนหลังโรงพยาบาลแล้วเดินมารอพี่อนยูที่หน้าโรงพยาบาล ไม่นานรถของวงก็มาจอดตรงหน้า
“ โซดาเป็นไงบ้างมินโฮ”
“ ยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉินเลยฮะ พี่ต้องช่วยโซดานะ”
“ เออๆ เข้าไปข้างในกัน” พี่อนยูดึงผมให้เข้าไปในโรงพยาบาลด้วยกัน ผมกังวลจังเลย
“ คนที่บ้านแกบอกว่าแกอยู่ที่นี่ ฉันเลยตามมา ว่าแต่มีเรื่องอะไรวะชินโจ”
“ ลูกฉันโดนรถชน มินจียังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลยยุนกยอม”
“ พ่อ!” ผมเดินเข้าไปหาพ่อที่กำลังคุยกับพ่อของโซดา
“ อ้าวมินโฮ มาทำอะไรที่นี่”
“ ผมต้องจัดการธุระก่อน เดี๋ยวมานะครับ” ผมลากอนยูฮยองที่โค้งเก้าสิบองศาทักทายพ่อของผมและพ่อของโซดาเข้ามาในห้องฉุกเฉิน
“ ขอโทษครับ แต่ผมหาคนบริจาคเลือดได้แล้ว”
“ บริจาคเลือด?” พี่อนยูทวนคำเสียงสูงพลางมองหน้าผมงงๆ
“ โซดาเสียเลือดมากและโรงพยายบาลมีเลือดไม่พอ พี่ต้องช่วยโซดานะครับ”
“ พี่?” พี่อนยูชี้ที่ตัวเองงงๆ ผมพยักหน้าหนักแน่น
“ อื้อ จริงๆผมอยากจะให้เลือดผมกับเธอด้วยซ้ำ แต่ยัยนั่นเลือดกรุ๊ปโอและผมเลือดกรุ๊ปบี”
“ พี่กลัวเข็มนะมินโฮ Y^Y”
“ ก็ไม่ต้องมองสิฮะ ขอโทษนะครับคุณพยาบาล เอาพี่ผมไปให้เลือดได้เลย”
“ เฮ้ย! มินโฮ!!!!”
“ ผมจะบอกให้พี่มีโซหายงอนพี่ถ้าพี่ช่วยโซดาของผม ขอร้องนะครับพี่อนยู” ผมขอร้อง พี่อนยูได้แต่พยักหน้าทั้งน้ำตา แล้วเดินตามพยาบาลไป ผมเดินออกจากห้องฉุกเฉินแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าพ่อของตัวเอง
“ ไงไอ้ลูกชาย เศร้าเลยนะ”
“ แน่สิ โซดาเป็นแบบนี้เพราะผมนี่” พ่อเข้ามากอดผมเหมือนจะปลอบ ยิ่งพ่อกอดแน่นเท่าไร น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ยิ่งไหลออกมามากเท่านั้น
“ ผมกลัวจังเลยฮะ ผมกลัวโซดาจะเป็นอะไร”
“ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า โซดาของลูกไม่เป็นอะไรหรอก เธอเป็นคนดี สวรรค์ต้องคุ้มครองสะใภ้คนเล็กของพ่ออยู่แล้ว”
“ แกพูดแบบนี้หมายความว่าไงยุนกยอม” พ่อของโซดาถามพ่อของผมเสียงนิ่ง พ่อคลายอ้อมกอดแล้วตอบพ่อของโซดา
“ ก็โซดาไง ฉันอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้คนเล็ก”
++ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไรเตอร์มาลงเพิ่มให้นะค่ะ ไรเตอร์ขอโทษจริงๆนะ งื้อๆๆๆ >.< ++
ความคิดเห็น