คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 4 หน้าที่ของหลิน 130% [ครบบท]
อธิปลุกจากเก้าอี้โคลงเคลงท่าทีหงุดหงิด
สับขาเดินไปที่ห้องนอนของปาลิดา
ปึง! ปึง! เขาทุบประตูเสียงดัง
“มาแล้วค่ะ” น้ำเสียงแหบแห้งตะโกนออกมาแล้วมาเปิดประตู “คุณอิชย์”
“เป็นอะไร!” เขาตะโกนถามต่อหน้าเธอ อันที่จริงเขาจะถามว่าไม่สบายหรือเปล่า
แต่ความแข็งกระด้างทำใหขาพูดออกไปแบบนั้น
“คือหลิน” ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอทำให้เขามองอย่างตั้งใจ คงจะไม่สบาย
นั่นก็ไม่แปลก
“หลินตื่นสายค่ะ
ขอโทษนะคะ พรุ่งนี้จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก”
อธิปยกหลังมือขึ้นไปแตะหน้าผากคนที่ก้มหน้าน้อมรับผิดตรงหน้า
ไม่ถึงขั้นร้อนเหมือนไฟแต่ก็พอรู้ว่าเธอมีไข้
“ไม่สบายก็ไปกินยา
ฉันไม่อยากเอาคนป่วย”
“ค่ะ”
อธิปกดสายตามองดูคอของปาลิดาที่เขาดูดจนเป็นรอยแดง
เธอมองเขาที่วันนี้ดูสดชื่นผิดหูผิดตาไป ปกติทุกเช้าเขาจะเกรี้ยวกราด
ไม่ว่ากับเรื่องไหนก็ตาม
“หิวข้าวไหมคะ
เดี๋ยวหลินจะทำอะไรให้กิน”
“ก็หิว”
ไม่รู้ทำไมพอได้เห็นหน้าของเธออารมณ์ที่มันหดหู่ก็ดีขึ้นฉับพลัน
“หลินยังมีแรงและสบายดี
ไม่ต้องกังวลนะคะ”
ปาลิดารีบมาเข้าครัวจัดการทำมื้อเช้าง่าย
ๆ ให้อธิป วันนี้เธอใช้รองพื้นอย่างดีปิดรอยที่คอ
คนที่บ้านก็ไม่น่าจะสังเกตด้วยซ้ำ
อธิปกดสายตามองลำคอระหงของอีกฝ่ายที่ถูกปกปิดเอาไว้
ก่อนจะเปล่งเสียงถามเสียงเบาออกไปว่า
“กินยาคุมหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ต่อไปก็ซื้อมาไว้
ซื้อแบบปกติมานะ ศึกษาวิธีและกินให้เป็น ถ้าขาดเหลืออะไรก็มาบอกฉัน
เพราะถ้าใช้แบบฉุกเฉิน ก็จะฉุกเฉินทุกวัน เดี๋ยววันนี้จะพาไปข้างนอก”
“ไปไหนคะ” คนตาแป๋วถามขึ้นมาทันที
เขาจ้องตาขึง
บอกเธอว่าไม่ควรถามต่อ ถ้าเขาอยากให้รู้ นั่นหมายความว่าจะพูดออกไปเอง
อธิปขับรถพาปาลิดามาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง นาน ๆ ทีได้ออกจากบ้าน
พอได้กินยาอาการคลุ้มคลั่งดูเหมือนจะทุเลาลง เขามองโลกภายนอกที่มันยังคงวุ่นวาย
ก่อนจะหันมามองปาลิดาที่กำลังเดินตามเขาต้อย ๆ เข้ามาข้างใน
“อิชย์
ทางนี้” เสียงตะโกนเรียกทำให้ทั้งคู่หันไปมอง ปาลิดามองดูผู้หญิงคนนั้นที่กวักมือเรียก
ทั้งคู่เดินมานั่งเก้าอี้ที่ถูกเตรียมเอาไว้
“นี่หลิน” เขาแนะนำ
“หวัดดีจ้ะ
พี่ฟางนะ เป็นเพื่อนของอิชย์และเป็นหมอสูติฯ”
อีกฝ่ายแนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ” ปาลิดายกมือไหว้
“เห็นอิชย์บอกว่าหลินต้องการคำแนะนำเหรอ”
เธอทำหน้างุนงงแล้วมองเขาที่ยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาดื่มไม่สนใจ
“การใช้ยาคุมกำเนิดไงจ๊ะ” แก้มเธอแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ นี่เขาเอาจริงเหรอ
“เอ่อ
หลินว่า”
“ไม่ต้องอาย”
“คุยกันไปก่อนนะ
ขอออกไปสูดบรรยากาศข้างนอกก่อน”
อธิปเดินออกไปข้างนอก
เขานั่งอยู่เก้าอี้ตัวนั้นเพียงลำพัง ไม่รู้ว่าความรู้สึกวินาทีนี้เขาหม่นหมอง
หรือลำบากใจอะไรหรือเปล่า
“หลินจ๊ะ”
“คะ?”
“ตอนนี้คุมกำเนิดแบบไหนอยู่เหรอ”
“หลินเพิ่งกินยาคุมฉุกเฉินไปเมื่อเช้าค่ะ
และกำลังจะเริ่มกินยาคุมแบบปกติ เภสัชให้คำแนะนำเป็นอย่างดีค่ะ”
“ดีแล้วจ้ะ
อิชย์เขาแค่กังวลน่ะ อย่าถือสาเขาเลยนะ”
“หลินเข้าใจ”
“แต่ถ้ามีอะไรสงสัยก็ปรึกษาได้
ได้หมดเลย แล้วตอนนี้อาการเขาเป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม”
“สัปดาห์ก่อนค่อนข้างย่ำแย่ค่ะ
เก็บตัวและทำร้ายตัวเอง”
“ยังไงก็อย่าปล่อยเขาไว้ลำพังนะ
อิชย์ค่อนข้างอ่อนไหวไม่ว่ากับเรื่องอะไร และยิ่งเรื่องลูก ยิ่งมีผลต่อจิตใจของเขา”
“ค่ะ” ปาลิดารับปากแล้วมองไปหาอธิปที่ไม่ได้อยู่เก้าอี้ตัวนั้น “คุณอิชย์หายไปไหนคะ”
เธอตกใจลุกจากเก้าอี้วิ่งปรูดออกไป
“คุณอิชย์คะ
อยู่ไหน!” เธอตะโกนเรียกตามหาเขา
จนมาเจอเขาที่กำลังยืนนิ่งอยู่ริมฟุตพาทกับรถที่วิ่งสวนกันไปมาด้วยความเร็ว
“อย่าทำแบบนั้นนะคะ
อย่าทำ”
ปาลิดาไม่รู้จะห้ามหรือบอกอธิปยังไง
พอถึงตัวเขาอ้อมแขนเล็กก็โอบกอดเอาไว้แน่น ก้มหน้าซบลงไปที่แผ่นหลัง น้ำตาไหลหลั่งออกมาด้วยความกลัว
“อย่าฆ่าตัวตายเลยได้ไหม
หลินขอร้อง”
“ใครบอกฉันจะทำแบบนั้น”
เขาหันมาถามแกะมือที่เหนียวราวกับตีนตุ๊กแกของเธอออกไปให้พ้นตัว
ก้าวขาไปที่กลางถนนอุ้มลูกหมาตัวนั้นที่ร้องเอ๋งขึ้นมาแนบอกเดินกลับมาหาเธอที่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง
“ฉันให้” อธิปส่งลูกสุนัขที่มันคงหลงทางมา วัยเพียงสองเดือนให้ปาลิดาที่ยืนทำหน้างง
“ฉันได้ยินเธอบอกอยากเลี้ยงหมา เอาไปสิ”
เธอมองแล้วยิ้มทั้งน้ำตากับความอ่อนโยนของเขา
รับลูกสุนัขมากอดเอาไว้
“ให้เลี้ยงจริง
ๆ นะคะ อย่าคืนคำนะ หลินจะเลี้ยงมันจริง ๆ นะคุณอิชย์”
“ขืนพูดมาก
ฉันจะให้เธอวางไอ้ขนปุยตรงนี้เลย”
เขาขู่แล้วเดินผ่านหน้าเธอไป
ขบคิดเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เธอวิ่งมากอดเขาเอาไว้ไม่ให้คิดสั้น
อธิปคือผู้ชายที่ไม่ใช่แค่คิดจะฆ่าตัวตาย
แต่เขายังลงมือทำและพยายามจบชีวิตตัวเองไปหลายครั้งหลายครา
แต่ทุกครั้ง
ก็ไม่ตาย
และเป็นทุกครั้งที่ปาลิดาเป็นคนมาช่วยชีวิตเอาไว้
“ขอบคุณนะคะ
คุณอิชย์”
น้ำเสียงตะโกนไล่หลังบอกกับเขา
วิ่งตามไปขึ้นรถ
แวะเอาพี่อิชย์มาส่งค่า
ความคิดเห็น