ด้วยรักที่ไม่เคยเลือนราง [มี E-BOOK + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #43 : บทที่ 10 บาดแผลของอธิป 70%

แววตาอธิปไม่มีแม้แต่ความคิดกังวลถึง มือเขากำเอาไว้แน่นแล้วทุบลงไปกับโต๊ะกินข้าวสุดแรง น้ำในแก้วกระเด็นออกมาจนเปียก

“มึงมาบ้านกูทำไม!”

“อิชย์ นี่พ่อนะ”

“พ่อ?” อธิปทวนคำ ๆ นั้นราวกับสมเพช ก่อนจะลุกเดินขึ้นไปประจันหน้า “มึงไม่ต้องเอาคำนี้มาเรียกกับกู กูเกลียดมึง!”

เขาไม่ใช่แค่ตะโกนลั่นบ้านด้วยความเจ็บช้ำ ดวงตาสองข้างแดงก่ำ ชี้โบ้ยให้คนสองคนออกไปจากบ้าน

“พี่อิชย์ ใจเย็นก่อนนะพี่ พ่อเขาอยากมาหา” อัษฎาเดินเข้ามาสมทบ

“มึงมาด้วยเหรอ งั้นพวกมึงสามตัว มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น กูไม่ต้อนรับ”

“นี่มันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรออิชย์ คุณทศเขาเป็นพ่อเธอนะ”

“ไม่ต้องเสือก” เขาตวัดสายตาไปมองคนข้างกายของทศวรรษ คนที่เขาไม่ยอมรับให้เป็นพ่อตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น

“น้ำหน้าเมียน้อยที่ทำครอบครัวคนอื่นเขาแตกแยก ร้าวฉาน มึงคงมีความสุขสิท่า ได้ทุกอย่างไปแล้วนี่ สะใจหรือยัง”

“แม่มาวันนี้ก็อยากจะมาขอโทษพี่ ให้โอกาสพวกเราเถอะนะครับ”

“ถ้าแม่มึงคิดได้ คงไม่อยากได้ผัวคนอื่นหรอก แต่จะโทษฝ่ายเดียวไม่ได้ ถ้าพ่อมึงไม่มักมาก เรื่องมันไม่เกิดแน่”

อธิปตราหน้าผู้หญิงที่อายุอ่อนกว่าผู้ให้กำเนิด

“แกอย่าว่าคุณสรเขาแบบนั้น ถ้าจะมีคนผิด คนนั้นมันเป็นพ่อ”

ทศวรรษพยายามทำให้ลูกชายของตนอารมณ์เย็นลง แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่

“มึงปกป้องทุกคน ยกเว้นกูสินะ”

อธิปถามอย่างเหลืออด

“พ่อผิดเองลูก”

“มึงผิดอยู่แล้ว มึงผิดตั้งแต่มึงฆ่าแม่กู!” อธิปสุดจะทนเขาคลั่งแค้นในใจ อารมณ์โกรธคุโชนมันกำลังเผาไหม้ช่วงโชติในหัวใจของเขา

หยดใส ๆ ร่วงลงมาจากดวงตาคู่คมอย่างเจ็บปวด ตอนนี้เขารู้สึกได้เลยว่า ความเจ็บปวดที่มันกำลังจะจางหายลงไปบ้างกลับย้อนเข้ามาทำร้ายอีกครา แค่คำว่าโกรธ แค่คำว่าเสียใจ มันใช้กับวินาทีนี้ไม่ได้จริง ๆ

“มึงฆ่าแม่กูทำไม!”

เขาถามอย่างหมดหวัง แทบจะหมดแรงยืนเมื่อต้องพูดถึงเรื่องนั้นที่มันสะเทือนใจ

อธิปวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว เขาหยิบด้ามมีดปลายแหลมออกมาด้วยแล้วหยุดที่คนสามคน

“คุณอิชย์!” ปาลิดารีบเข้าไปประชิดตัว มือที่กำลังสั่นแตะลงไปที่แขนแกร่งของเขา “อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ”

“กูจะฆ่ามึง ให้ตายเหมือนที่ทำกับแม่ของกู!”

เขาหัวเราะร่าอย่างสาแก่ใจ ทว่าแววตาคู่นั้นมันเคลือบแฝงแต่ความเศร้าโศกและอาวรณ์

คุณยายมิ่งขวัญกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาสมทบทันทีที่สาวใช้ไปรายงานว่าใครมาที่บ้าน

“ติดคุกไปแค่สิบห้าปี มึงคิดเหรอว่าแค่นั้นกูจะอภัยให้คนเลวอย่างมึง มึงรู้ไหมว่าวันนั้นกูทรมานแค่ไหน กู! ที่ต้องทนดูแม่ตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา และมึงที่เอามีดมาปักอกแม่กู ปล่อยให้แม่กูค่อย ๆ ขาดใจตายแล้วมึงก็เดินจากไป!”

อธิปตะโกนลั่นถือมีดมือสั่น เขาร้องไห้ระบายความอัดอั้นภายในใจ

“กูร้องเรียกมึง ขอร้องให้มึงพาแม่ไปหาหมอ แต่มึง…ก็เดินหนีกูไปพร้อมกับอีผู้หญิงคนนั้น”

“พ่อ…” อัษฎาไม่อยากจะเชื่อ

ปลายมีดแหลมเปลี่ยนทิศทางไปยังสรสวรรค์ที่ยืนเกาะแขนทศวรรษ

“อิชย์ ไม่เอาลูก” คุณยายมิ่งขวัญเดินมาปลอบประโลม ลูบหัวคนที่หวาดกลัวกับอดีตที่มันกัดกินใจ

“กูอยู่กับศพของแม่ห้าวัน กลิ่นของแม่คละคลุ้งไปทั่วห้อง หลายครั้งที่กูอยากจะตายตามเขาไป แต่กูลืมนึกไปว่าต้องแก้แค้นให้เขา นั่นคือการฆ่ามึงและผู้หญิงคนนี้!”

“คุณอิชย์ขา อย่าทำอะไรแบบนั้นเลยนะคะ”

“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนที่จะต้องมีลมหายใจผ่านมันไปให้ได้แต่ละวัน ฉันค่อย ๆ มองศพของแม่กำลังเปลี่ยนสภาพทุกวัน จนตัดสินใจได้ว่า ต้องทำยังไงแม่จะอยู่ด้วยกันตรงนี้นาน ๆ ”

“อิชย์พอแล้วลูก”

“ไม่ต้องมาเรียกกู! มึงต้องฟังกับสิ่งที่มึงทำลายชีวิตกู มึงรู้ไหม!”

ดราม่าช่วงแรกมาแล้วค่ะ

ไหวไหมคะ