คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ราชาแห่งรัตติกาล Demon King บทที่ 14 สองบุคลิก
บทที่ 14
สองบุคลิก…
“คุณรู้...”
คอสถามเมื่อเขาเปิดให้เรเทียรเดินเข้ามาในห้องอย่างว่าง่ายด้วยหน้าตาขมวดคิ้ว
“ใช่ชั้นรู้ และรู้มากกว่านาย ”
เรเทียรตอบกลับด้วยสีหน้าตาย
“…”
“เอาเถอะ...เราต้องรีบแล้วล่ะ เท่าที่ดูอาการแย่มาก”
เรเทียรพูดพลางโน้มตัวเข้าไปอุ้มเทียรร่าที่นอนอยู่บนเตียง
“เดี๋ยว...นายจะทำอะไร”
คำถามนั้นทำให้เรเทียรหยุดชะงัก ก่อนที่จะหันหน้ามาตอบคอสด้วยใบหน้าขมวดคิ้ว
“ก็ถามได้ ชั้นกำลังจะพาไปที่จะรักษาเธอได้น่ะสิ”
เมื่อพูดจบเรเทียรก็โน้มตัวไปหาเทียรร่าตามเดิม แต่ทว่า...
“เดี๋ยว...ชั้นจะอุ้มเธอไปเอง”
คอสก็พูดขัดอีกรอบ
“ตกลงนายจะเอายังไงกันแน่ ”
“เปล่าหรอกก็แค่...”
“เฮ้อ...นายเนี่ยนะ ”
เรเทียรพูดพลางเดินออกมา แล้วทำหน้าตาราวกับว่าช่วยไม่ได้
“ที่นี่มัน...”
คอสพูดพลางเบิกตาด้วยความตกใจก่อนจะหันหน้าไปถามเรเทียรด้วยสีหน้าเชิงบอกว่า ทำไมถึงมาที่นี่...
“ในเวลานี้มีที่นี่ที่เดียวเท่านั้นล่ะที่จะพอช่วยเธอได้...”
เรเทียรพุดพลางแหงนมองประตูสูงตรงหน้า
“นายจะบอกว่า...จะให้พวกเราเข้าไปงั้นหรือ”
“ถูกต้อง...อีกอย่าง ชั้นจะสามารถไว้ใจนายได้ไหมหลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไปก็อีกเรื่อง...”
เรเทียรหันไปหาคอสด้วยสีหน้าจริงจัง
“หึ...ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นไม่บอกใครแน่”
คอสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกันพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ราวกับว่าเรื่องที่พูดมาเป็นเรื่องตลก
“ก็ดี...” เรเทียรพูดพลางกางแขนซ้ายไปข้างหน้า “เอาล่ะ...เราเสียเวลามามากพอแล้ว”
ทันใดนั้น ประตูสูงตรงหน้าก็เปิดออก กลิ่นไอปีศาจก็เริ่มออกมาอย่างรวดเร็วทำให้คอสต้องรีบปิดจมูก
“ชั้นไม่รู้ว่านายเรียนเรื่องนี้ถึงไหนนะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรหรอกเพราะว่านายมีสิ่งนั้นอยู่”
เรเทียรพลางชี้ไปที่สร้อยคอของคอส
“นายจะบอกว่า...”
คอสพูดพลางเอามือออกแล้วก้มมองที่จี้สร้อยตนเอง
“ใช่ จี้สร้อยที่นายสวมอยู่ตอนนี้ทำจากหิน ‘ฟอร์เรส’ ทั้งหมด ถ้าให้เดานายคงรู้คุณสมบัติมันดีใช่ไหม”
“ใช่ แต่ชั้นไม่รู้เลยว่ามันเป็นหิน ฟอร์เรส”
“ก็นะ...หินนี้ก็ใช่ว่าจะดูกันง่ายๆไม่งั้นมันจะเป็นหินที่หายากงั้นหรอ แต่วิธีสังเกตุมันก็ง่าย...เพราะว่าถ้าหินนี้โดนกระทบกับไอปีศาจเมื่อไหร่ ตัวหินจะส่องแสงเหมือนที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ไง”
“…”
คอสก้มมองดูอย่างเงียบๆ
“ไปกันเถอะ”
เรเทียรพูดพลางเดินนำหน้า ก่อนที่คอสที่อุ้มเทียรร่าจะเดินตามไปติดๆ
“เอาล่ะ วางเธอตรงนี้ก่อนเลย อีกสักพักเมื่อได้รับพลังกลับคืนก็จะหายไปเป็นปกติ อย่างน้อยก็ราว5นาที”
เรเทียรพูดพลางดีดนิ้ว เตียงนอนขนาดใหญ่ก็ปรากฎขึ้น
ก่อนที่คอสจะวางเทียรร่าลงที่เตียงนั้น
“เอาล่ะ ระหว่างรอชั้นจะขอถามนายอย่างหนึ่งเพื่อความแน่ใจ”
“ว่ามาสิ ถ้าเป็นเรื่องที่ตอบได้ชั้นจะตอบ...”
คอสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่ต้องห่วงหรอก...ชั้นไม่ถามอะไรที่เป็นความลับ แต่ชั้นจะถามเกี่ยวกับตัวนาย”
“ตัวชั้น...”
คอสทวนคำพลางขมวดคิ้ว
“ใช่...ชั้นจะถามนายว่า เมื่อ5ปีก่อนนั้นนายคือเด็กผู้ชายคนนั้นใช่ไหม”
“นายรู้สินะ...” คอสเงียบสักครู่ก่อนจะตอบว่า “ใช่...ชั้นคือเด็กผู้ชายคนนั้น และชั้นก็พบกับเทียรร่าเมื่อตอนอายุ11ปี แต่ชั้นแปลกใจที่เธอกลับจำชั้นไม่ได้”
คอสพูดด้วยสีหน้าเศร้านิดๆ
“ว่าแต่ นายรู้ได้ยังไง”
“ก็เพราะชั้นดูตลอดเลยไง”
“ดู...”
คอสพูดพลางทำหน้าราวกับว่าคิดเรื่องหนักหน่วงอยู่
“เลิกคิดซะ ชั้นไม่ใช่พวกมีรสนิยมแบบนั้น คนที่ชั้นจับตาดูตลอดก็คือ...” เรเทียรพูดพลางมองไปหาเทียรร่าที่กำลังอยู่ในท่านอนหลับสนิทที่เตียงขนาดใหญ่
“เทียรร่า...งั้นหรอ”คอสพูดพลางมองไปทางเทียรร่าเช่นกัน
“ใช่...แต่เนื่องในโอกาสที่นายรู้เรื่องนี้แล้ว” เรเทียรพูดเหมือนจะเสนออะไรบางอย่างที่ภูมิใจสุดๆ “ ชั้นจะให้นายดูคอลเลคชั่นเกี่ยวกับนายท่านของชั้น ที่มีทั้งรูปถ่าย รูปปั้น ของเล่นชิ้นแรกและชิ้นสุดท้าย ของนายท่าน อ่า~ท่านช่างสง่างามเหลือเกิน เพราะงี้ไงชั้นถึงต้องจับตามองความสง่างามอย่างไม่ห่าง แต่ชั้นก็สุภาพบุรุษพอที่จะไม่ดูท่านอาบน้ำ แต่เพราะเมื่อกี้นายอยู่ด้วยชั้นเลยไม่ได้ถ่ายภาพตอนที่นายท่านกำลังนอนเพราะเป็นไข้ แต่เมื่อนายรู้แล้วชั้นก็ไม่ต้องมีอะไรต้องปิดปัง”
เรเทียรพูดพลางหยิบกล้องออกมาแล้วถ่ายภาพของเทียรร่านูนนี้จนมองแทบไม่ทัน
“…” คอสอึ้งจนพูดไม่ออก เมื่อเห็นเรเทียรเปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันทีที่เขารู้งานอดิเรกสุดพิศดารของเรเทียร
หมอนี่...สโตกเกอร์
“เอาล่ะ...เก็บรูปนายท่านมาหมดละ” เรเทียรพูดด้วยหน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข เมื่อเขาถ่ายรูปเทียรร่าจนฟิล์มหมด
“เมื่อกี้...” คอสพูดด้วยสีหน้างุนงงจึงทำให้เรเทียรทำหน้าขรึมไปด้วย “นายเรียกเทียรร่าว่า นายท่าน งั้นหรอ...”
คำถามของคอสทำให้เรเทียรทำหน้าจริงจังขึ้น
“ช่วยไม่ได้นะ...ใช่เมื่อกี้ชั้นพูด” เรเทียรพูดพลางยิ้มกลบเกลื่อน
“นายเป็นอะไรกับยัยนี่กันแน่...แล้วเมื่อวานนายรู้ใช่ไหมว่าเทียรร่าไปทำอะไรมา...”
“ใช่...ชั้นรู้ทุกอย่าง จะให้พูดตามตรงสถานะของชั้นกลับนายท่านก็คงไม่ต่างอะไรมากไปกว่าคนรับใช้...ส่วนเรื่องเมื่อวานชั้นก็รู้ไม่แน่ชัดแต่ชั้นเห็นท่านอยู่กับ เจนนี่ ราเทส คู่หมั่นของนาย...”
“เจนนี่งั้นหรอ…”
คอสทวนด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
“ใช่ พร้อมกับเด็กปี2อีก1คน ที่ทางเดินเชื่อมอาคารของหอพักปี1…”
“...”
คอสเงียบเพื่อเปิดให้เรเทียรอธิบายต่อ
“ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกสองคนนั้นไปทำอะไร แต่...ว่าถ้าตอนนั้นชั้นไปไม่ทันละก็...ท่านอาจจะฆ่าทั้งสองไปแล้วก็ได้!”
“..!!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นคอสก็ถึงขั้นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อลองมาคิดดูแล้วถ้าเกิดเรเทียรไปห้ามเทียรร่าไม่ทันล่ะ อะไรจะเกิดขึ้น!
“จะว่าง่ายๆ...นายก็รู้ใช่ไหมว่าท่านไม่มีทางทำอะไรสิ้นคิดอย่างนั้นแน่เท่าที่ชั้นคอยมองท่านมาตลอด...แต่ถ้าบุคลิกที่สองก็ไม่แน่”
“บุคลิกที่สองงั้นหรอ”
“ใช่ บุคลิกที่สองของนายท่านเริ่มตอนอายุ15ซึ่งเป็นตอนที่ท่านโตเต็มไว สำหรับปีศาจและมีสัญลักษณ์นั้น จึงทำให้เกิดบุคลิกหนึ่งขึ้นมา และตัวที่จะมาปลุกบุคลิกที่สองได้นั้นก็คือกระตุ้น”
“ตัวกระตุ้น”
“ยกตัวอย่างชั้น ตัวกระตุ้นของชั้นก็คือนายท่าน ถ้าให้ชั้นเดาตัวกระตุ้นของนายท่านน่าจะเป็นความโกรธ...”
“ความโกรธ...นายจะบอกว่า เจนนี่ทำให้เทียรร่าโกรธงั้นหรอ” คอสพูดพลางทำหน้างุ้นคิด
“ก็คงใช่ ต่อให้ท่านปกปิดอารมณ์มากแค่ไหนแต่ภายในใจโกรธก็คือโกรธ นั้นก็คือเหตุผลที่ทำบุคคิลที่สองครอบงำและมันก็ดึงพลังเวทย์ไปมากทีเดียว เลยทำให้ท่านเป็นอย่างที่เห็นนั้นล่ะ วิธีแก้เราก็ต้องหาพลังเวทย์มาทดแทนเท่านั้นซึ่งการพามาที่นี่ก็เป็นทางออกเดียว...”
“…”
“…”
ในที่สุดทั้งคู่ก็เงียบไปเพราะตอนนี้หญิงที่สาวที่นอนหลับเหมือนเจ้าหญิงนิทรานั้นได้ตื่นขึ้นมาแล้ว
พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉย...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยนะ ไรเตอร์เพิ่งกลับมาจากเข้าค่ายที่เข้าเมื่อ2-3วันที่แล้ว เพิ่งกลับมาตอนเที่ยง เลยอัฟช้ากว่าปกติ พิมส์ผิดไปหน่อยต้องขอโทษด้วยเพราะรีบปั่น >/\<
ความคิดเห็น