Magic of Saria!! เวทมนตร์แห่งซาเรีย

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ - 6 - บาดแผลและโรงเรียน

ครั้งนี้ราเอลช่วยเล่าด้วย เปลี่ยนบรรยากาศมั่งง ^3^

ตอนที่ 6 บาดแผลและโรงเรียน..

 

"ทำไมพวกนายถึงได้แย่ขนาดนี้.." เสียงอาเซย์แทรกเข้ามาในสมองเบาๆ ราเอลค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วสำรวจร่างกายตนเอง เธอนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ แขนขาขยับได้เหมือนเดิมแล้ว เพียงแต่ยังไม่ชินเท่านั้น รอยสลักตรงแขนก็ตื้นมากจนแทบไม่เห็น รอยที่คอก็ยังไม่หายยังไป รอยโซ่ยังคงอยู่เพราะตอนที่นักปลด(เรียกย่อจากนักปลดพันธนาการนะ)มาถึงแล้วแก้ก็ใช้เวลาพอดูเพราะนี่เป็นโซ่ที่แข็งแกร่งมาก

 

"ทำไมถึงปกป้องราเอลไม่ได้.." เสียงอาเซย์เริ่มดังขึ้นๆในสมองเธอ เธอค่อยๆยันตัวลุกขึ้นเบาๆโดยที่ทุกคนก็ไม่ทันที่จะสังเกต อาเซย์หันหลังให้เธอองครักษ์ยืนก้มหน้ารับคำสั่งสอนของเขา เธอก็ไม่ได้ขัดเขา

 

"ถ้าราเอลเป็นอะไรไป ใครจะดูแลเมือง ประชาชน.." เขาไม่พูดถึงเรื่องแต่งงาน ใช่ เธอรู้ดี เขาไม่ได้รักเธอหรอก บางทีถ้าเขารักเธอก็คงเป็นเพราะอยู่ด้วยกันบ่อยจนสนิทกัน และพัฒนาขึ้นไปเอง แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ แล้วท่านรีเกลก็บอกว่าไม่ให้เปิดเผยว่าเธอเป็นราซีต้าจนกว่าจะอณุญาตก็คงเพราะว่าอาเซย์ไม่ได้รักเธอ ไม่อยากให้ใครๆเข้าใจผิดไป 

 

"ทีหลังทำให้ดีกว่านี้ ไปได้แล้ว" เขาพูดแล้วทำมือให้องครักษ์ทั้งหมดออกไป แล้วจึงหันมามองราเอล "อ้าว ฟื้นตอนไหนล่ะเนี่ย"

 

"เมื่อกี้น่ะ" ราเอลตอบ เสียงเธอแหบนิดหนึ่ง

 

"เธอสลบไปสามวันเลยนะ แล้วกว่าพวกองครักษ์จะจับพวกลูกน้องของเจ้านั่นมาได้หมดใช้เวลานานมากเลย เนี่ยเพิ่งกลับมาครบพร้อมลูกน้องของคนๆนั้น สรุปพวกนั้นเป็นชาวซาเรีย เอ้อ พรุ่งนี้เธอต้องไปเรียนแล้วนะ เครื่องแบบก็ตัดไว้แล้วด้วย" เขาพูดยาว คงอัดอั้นมากสินะ (T^T) พลางชี้ไปที่เครื่องแบบที่แขวนอยู่ในห้อง

 

"อืม" เขาเข้าใจว่าเธอเหนื่อยจึงไม่ได้น้อยใจที่เธอตอบแค่ 'อืม'

 

"เธอกังวลเรื่องหมอนั่นเหรอ" ราเอลพยักหน้า สภาพจิตใจเธอตอนนี้คงเกลียดโรงเรียนทั้งที่ยังไม่เคยไปมาก่อน "ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการหมอนั่นเอง" อาเซย์พูดด้วยหน้าตามุ่งมั่น

 

"ฉัน.." ราเอลพูดไม่ออก น้ำตาร่วงเผาะ

 

"พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ" อาเซย์พูดแล้วลูบลงบนผมสีดำของราเอลเบาๆ

 

"อาเซย์.." ราเอลเรียกเขาไว้ขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องไป "ขอบใจนะ" เธอพูดเสียงเบา

 

"ยินดีรับใช้ตลอดครับผม" เขาพูดแล้วยิ้มเหมือนตอนแรกที่เขาเจอเธอ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่แข็งกระด้างแล้ว นี่เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น ราเอลก็ยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน แล้วเขาก็เดินออกไป..

 

วันรุ่งขึ้น..

#ราเอล

 

"กรี๊ดด!!" ฉันสะดุ้งตื่นแล้วกรี๊ดออกมาดังๆเพราะเมื่อกี้ฝันถึงตอนที่สู้กับปีศาจแล้วผลก็คือฉันแพ้อ่ะ TT มันจ้วงตับไตไส้พุงฉันซะเรียบเลย เหลือแต่ก้อนเนื้อเละๆ ฮือๆ อ๊ะ วันนี้ต้องไปโรงเรียนนี่นา งั้นไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า

 

"เฮ้อ สบายตัวดีจัง" ฉันนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนนึงออกมาก่อนจะพูดเบาๆแล้วยกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นเช็ดผมที่เพิ่งสระเสร็จ มือก็ร่ายเวทย์ไฟจางๆส่งไปถึงผมข้างหลังทำให้ผมฉันแห้งเร็วขึ้น ฮ่าๆ ชักชอบแล้วสิเนี่ย ^0^

 

ก๊อก ก๊อก

 

ใครมาเคาะประตูห้องหว่า แต่ไม่ได้ล็อคให้เปิดเข้ามาเลยละกัน "ไม่ได้ล็อคค่ะ" ฉันตะโกนออกไป เจ็บคอจัง -..-

 

แกร็ก

 

"อ้าว อาเซย์เหรอ" 

 

"-///- ราเอลใส่เสื้อก่อนมั้ย" พูดอะไรเนี่ย แล้วหน้าแดงทำไม -0-" ฉันจึงก้มดูความผิดพลาดของตัวเอง

 

เฮ้ยย นี่ฉันพูดโดยไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ม่ายน้าาา ม่ายยยยย ฉันยกมือขึ้นปิดส่วนสำคัญของตัวเอง ฮือๆๆ T^T ซวยแต่เช้าเลยเว้ยยย

 

"ก..ก็ออกไปสิยะ ตาบ้า!!" ฉันคว้าหมอนมาปาใส่เขาทีหนึ่งก่อนที่เขาจะรีบกลับตัวและวิ่งออกจากห้องไป

 

"ไปซะที -3- ฟู่" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่าไม่มีใครอยู่แล้วจึงถอดผ้าขนหนูออกและใส่เครื่องแบบโรงเรียนที่จะไปเข้าเรียน แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าโรงเรียนชื่ออะไร อยู่ที่ไหน เป็นยังไง เอาเถอะใส่เสื้อผ้าก่อนละกัน 

 

"ท่านราเอลคร้าบบบ" มีคนพุ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่แม้แต่จะเคาะประตู อะไรเนี่ยยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยเว้ยยย ฉันรีบคว้าผ้าขนหนูมาบังข้างหน้าไว้ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับแขกมาใหม่เมื่อรู้ว่าเป็นใครฉันจึงปาหมอนใส่เขา

 

"เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูล่ะ เร็ต" ฉันตะคอก หน้าแดง >///< กรี๊ด จะเข้ามาทำไมกันเยอะแยะเนี่ย

 

"เอ่อ ขอโทษครับ" เขาหันหน้ากลับไปก่อนจะพูดต่อ "คือว่ามีคนมาหาท่านราเอลครับ เขาบอกว่ารู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้" แล้วเขาก็ยังพูดต่ออีก "ขอตัวครับ" เขาพูดแล้วจึงรีบออกจากห้องไป ฉันจึงเกือบจะแต่งตัวอีกครั้ง

 

"เอ่อ ขออภัยครับตอนนี้ท่านอาเซย์กำลังทะเลาะกับเขาอยู่ กรุณารีบแต่งตัวและลงไปด้วยครับ" เขาพูดและออกไปจริงๆ 

 

หลังจากฟังเรื่องราวแล้วฉันขนลุกชะมัด -w- ทำไมเขาต้องมา ทำไม ทำไม ทำไมฟร้าาา ฉันรีบแต่งตัวลวกๆแล้วลงจากห้องไป เรื่องนี้จะได้จบๆไปซะที ฉันยังไม่อยากให้เขาไปป่าวประกาศให้ประชาชีฟังหรอกนะว่าเขาทำอะไรที่คอฉัน จะว่าไปมันยังอยู่มั้ยนะ ถ้าไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร ฉันรีบดึงคอเสื้อลง ม่ายยย มันยังอยู่!!! T0T

 

"นายสองคนมาเอะอะกันทำไมตรงนี้หะ" ฉันรีบวิ่งไปหน้าประตูวัง วันแรกของการไปโรงเรียนช่างวุ่นซะจริง

 

"ก็ทะเลาะเรื่องของสาวสวยชื่อราเอลครับ :)" เขาพูดแล้วก็โค้งตัวลงแต่ฉันไม่โค้งตอบเพราะว่าเขาทำผิดต่อฉันนะ ทำคอฉันเป็นรอย -*-

 

"ไปโรงเรียนด้วยกันนะครับ" เขาพูดอย่างสุภาพเหมือนตอนที่เขา เอ่อ เจอฉัน อืม นั่นแหละ -///- ก่อนที่จะเอื้อมมือมาดึงแขนฉันไปยืนข้างตัวเขา ดึงไม่แรงแต่เหมือนมีแรงกระชากฉันไปอยู่ข้างเขาในทันที อาเซย์รีบเดินจากข้างหน้าเขามาใกล้ฉันแต่ก็เหมือนมีแรงผลักออกไป

 

"ส่งราเอลคืนมาไม่อย่างนั้นฉันเอานายตายแน่" ใช่ๆ ปล่อยฉันเถอะ TT

 

"ยากหน่อยนะครับเพราะผมคงไม่ทำอย่างนั้นครับ ท่านว่าที่ราชา :)" เกลียดยิ้มกวนประสาทนี่ชะมัด

 

"นายไม่มีสิทธิ์" อาเซย์พูดถึงจะรู้ว่าเขาจะเอาเหตุผลอะไรมาอ้าง เออ ยอมรับ ฉันก็รู้

 

เขากระชากคอเสื้อที่เกือบๆจะเรียบร้อยของฉันลงเผยซอกคอขาวนวลที่มีรอยแดงๆจากริมฝีปากนิ่มของเขาออกมา "ขนาดนี้ยังไม่มีสิทธิ์อีกเหรอครับ :)" ก็ยังจะยิ้มเนอะ -*-

 

"เจ็บนะ นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" ฉันพูดก่อนจะพยายามดึงมือของเขาออก แต่เขาก็ไม่ปล่อย

 

"ถึงนายควงราเอลไปคนอื่นเขาก็รู้อยู่ดีว่าราเอลต้องแต่งงานกับฉัน เดี๋ยวเธอก็จะเผยเรื่องเธอเป็นราซีต้า" อาเซย์พูดอย่างคนเหนือชั้นกว่า

 

"แต่มีข่าวแว่วๆมาว่าคุณไม่มีสิทธิ์บอกคนอื่นไม่ใช่หรือครับว่าราเอลเป็นราซีต้า"

 

"นายนี่รู้ลึกชะมัด -..-"

 

"แน่นอนสิครับ คนเราก็ต้องศึกษาเรื่องคนรักของตัวเองสิ"

 

"ฉันไปเป็นคนรักของนายเมื่อไหร่"

 

เขาชี้ที่รอยแดงบนคอเบาๆ "ตั้งแต่มีรอยนี่ไงครับ :)" เออ ยิ้มเข้าไปเหอะ ยิ้มให้ฉีกถึงหูไปเลย

 

"งั้นก็ไปกันเถอะครับ" เขาพูดแล้วก็ลากฉันออกไปจากตรงนั้นทันที อาเซย์ก็ตามมาติดๆ แต่เข้าใกล้ฉันไม่ได้ ฉันก็ใช้พลังเวทย์ไม่ได้ นายนี่จะเก่งไปไหน

 

"นายชื่ออะไร" ฉันตัดสินใจถามเมื่อคิดว่ามันเงียบเกินไป

 

"เดรกครับ" 

 

"โอเคเดรก คราวนี้นายปล่อยฉัน ฉันจะกลับไปหาอาเซย์" เขาไม่ปล่อยอ่ะ =^=

 

"อยากถึงโรงเรียนเร็วๆหรือครับ ได้เลย" เขาพูดแล้ววาดมิติกลมๆขึ้นจากนั้นก็ผลักฉันเข้าไป เหวอ หมุนๆแบบนี้ไม่ให้ฉันเวียนหัวตายเลยล่ะ -..-

 

กรี๊ดด ก้นฉันกระแทกพื้นเลย ฉันรีบเปลี่ยนท่าเป็นขาทั้งสองข้างพับข้างตัว แล้วเอามือกดกระโปรงไว้ที่หว่างขา มันลุกไม่ขึ้นอ่ะ =+= "โอ๊ย เจ็บๆ" ฉันทะลุออกมาหน้าโรงเรียนแล้ว ว้าวว ใหญ่แล้วก็สวยจังเลย ชื่อโรงเรียนมายาเวทมนตร์ ชื่อเพราะจัง อ้าว แล้วทำไมทุกคนหยุดเดินแล้วมองฉันอย่างนี้ล่ะ เขินนะ

 

"เฮ้ย ใครน่ะ ใส่เครื่องแบบโรงเรียนเรา สวยชะมัดเลย ผมดำผิวขาว ว้าวว แจ่ม" ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งพูด

 

"ว้าว สวยจังเลยเนอะ เล เป็นรุ่นพี่เรารึเปล่าเนี่ย" เด็กคนที่ดูๆแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าฉันพูดกับเพื่อน

 

"อ๊ากก ตาสีนิลคมสวยนั่นมันอะไรกัน หลงเลยนะเนี่ย" ผู้ชายหน้าตาดีอีกคนพูด

 

"มีแฟนรึยังฟระ ถ้าไม่มีนี่จับทำเมียเลย รักแรกพบเลยเว้ยย" หน้าตาดีนะแต่พูดให้ดีๆหน่อยได้ป่ะ

 

แม่เจ้า คนซุบซิบกันใหญ่เลย ฉันจะทำยังไงดี ยังงายยย

 

"กรุณาเงียบด้วยครับ พอดีว่าเธอมีเจ้าของแล้ว" เสียงของเดรกดังขึ้น เขาคงเพิ่งมาถึง เดี๋ยวก่อนเจ้าของบ้าบออะไร ไม่มี๊ไม่มี ฉันรีบลุกขึ้นปัดกระโปรงและหันไปต่อว่าเดรก

 

"มีบ้าบออะไรของนายเนี่ย อย่ามามั่วน่า มีคนเยอะแยะอย่ามาพูดพล่อยๆนะ" ฉันตะคอกใส่เขา ก่อนจะหันใบหน้าที่ปั้นยิ้มมาให้ทุกคนและดูเหมือนพวกเขาจะตื่นตะลึง

 

"ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเรื่องเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องจริง เอ่อ ฉันควรจะแนะนำตัวมั้ยคะ" ฉันรู้สึกหน้าด้านนะที่ถามไปตรงๆ -..-

 

"ควร.." ทำไมตอบพร้อมกันอย่างนี้ -0-

 

"ค่ะ ชื่อราเอล เพิ่งย้ายมาเรียนใหม่วันนี้ ฝากตัวด้วยนะ :)" ฉันส่งยิ้มน้อยๆให้พวกเขา

 

"เสียงใสจังเลย เพอร์เฟ็กอ่ะ" น้องคนหนึ่งพูด 

 

"เห็นด้วย" ทุกคนตอบพร้อมกัน

 

"เอ่อ ว่าแต่ทำไมพี่เดรกมาโรงเรียนกับพี่ราเอลล่ะคะ" น้องคนหนึ่งโพล่งออกมา ทุกคนเงียบตั้งใจฟังกันมาก

 

"ก็แค่รู้จักกันโดยบังเอิญเมื่อก่อนหน้านี้ เลยไปรับมาน่ะครับ" เขาพูดพร้อมพยายามเอื้อมมือมาเปิดคอเสื้อฉันออก เหอะ ใครจะยอม!

 

อยู่ๆ ร่างกายฉันก็อ่อนแรง หรือว่าเพราะเขา!! เขาพยายามเอื้อมมือมาเปิดคอเสื้อ ฉันจึงยกมือขึ้นกุมคอไว้และถอยหลังไป แต่เซมากไปหน่อยจึงไปชนกับหนุ่มหน้าตาหล่อที่ดูลามกข้างหลัง เขาจับเอวฉันและล็อกไว้ไม่ให้ไปไหน โอ้ว ไม่นะ ซวยชะมัด "ปล่อยน่า" ฉันบอกหนุ่มคนนั้นเบาๆแต่ดูเหมือนเขาจะหูหนวก ไม่เห็นปล่อยเลย

 

"อย่ามาทำเรื่องวุ่นตั้งแต่วันแรกได้มั้ย!!" อาเซย์ตะคอกทำให้คนทั้งหมดหันไปสนใจเขาทันที มาแล้ว TT ดีใจชะมัด

 

"กรี๊ดดดดด" สาวๆกรี๊ดกันใหญ่เลย แหม ป๊อปซะ

 

เขาผลักเดรกเบาๆและเอื้อมมือมาดึงมือฉันออกไปจากผู้ชายลามกคนนั้น "ราเอล เข้าเรียนได้แล้ว" อาเซย์พูด ทุกคนตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อืม ฉันก็ตะลึง ="=

 

"เอ่อ อืม" 

 

"เดรก.. เดี๋ยวนายกับฉันจะได้เห็นดีกัน" คำพูดเย็นยะเยือกดังจากปากอาเซย์ ทุกคนค้างหนักกว่าเดิม แม้แต่ฉันยังแข็งเป็นหิน

 

"พร้อมเสมอครับ :)" เขาตอบด้วยเสียงสบายๆสุดๆ

 

"เอ่อ งั้นขอตัวเข้าเรียนเลยนะครับ ทุกคน" เดรกพูดแล้วก็ไป ทุกคนจึงกลับมาเป็นปกติ

 

"ราเอล เธอน่ะเป็นราซีต้า ราซีต้าจะปล่อยเวทย์ดึงดูดออกมาตลอดเวลา คนรอบข้างจึงหลงไหลเธอได้ง่าย ฉันไม่รู้ว่าทำไมแต่เรื่องไม่ดีส่วนมากจะเกิดขึ้นกับราซีต้า และเป็นเรื่องทางแบบนั้นด้วยน่ะ เหมือนที่เดรกทำ อันนั้นเขาไม่ได้โดนเวทย์แต่ประกอบกับที่เธอสวย เขาชอบจริงๆและคนอื่นก็อาจจะเป็นเช่นนั้นด้วย บางทีฉันก็คิดว่ามันเหมือนเป็นการทรมานพวกคู่จำเป็นของราซีต้าชะมัด เฮ้อ" ฉันแทบไม่ได้ฟังเขาเลยเนี่ย เสื้อมันจะหลุดๆอยู่นั่นแหละ อึดอัดอีกต่างหาก =*=

 

"เอ่อ อาเซย์คือว่าเสื้อมันใส่ยากจัง ลำบากและอึดอัดมากเลย เอาปลายเสื้อออกจากกระโปรงได้มั้ยอ่ะ" ฉันถามอาเซย์แต่จริงๆแล้วกำลังดึงเสื้อออก

 

"ไม่ได้ ใส่กลับเดี๋ยวนี้เลยนะราเอล" เขาพูดทั้งๆที่ยังไม่ได้ปรายตามามองเลยด้วยซ้ำ

 

"ถึงแล้ว" อาเซย์พูดขณะที่เรากำลังยืนอยู่น่าตึกใหญ่ๆตึกหนึ่ง อลังการมากอ่ะนะ

 

แกร็ก เสียงเปิดประตูดังออกพอดีกับที่เราเดินมาถึงหน้าห้องเรียน

 

"อุ๊ย" หญิงสาวสวยผมสีน้ำตาลช็อคโกแลตเดินออกมาด้วยท่าทีตกใจเล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้ "ราเอล ใช่มั้ยคะ" เธอพูดแล้วส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันกับอาเซย์ ฉันพยักหน้านิดหนึ่งเธอจึงผายมือเชิญอาเซย์เข้าไปในห้องแล้วบอกให้ฉันยืนรออยู่ข้างนอกอีกสักพัก

 

"ฉันเข้าไปก่อน ทำตัวสบายๆไม่ต้องอายนะ แค่แนะนำตัว" อาเซย์พูดก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน..

 

#จบการเล่า

 

ภายในห้องมีเสียงดังตลอดเวลา บ้างก็ซุบซิบนินทา บ้างก็พูดถึงเรื่องเรียนหรือเวทย์บทใหม่ แต่บทสนทนาที่ถูกพูดถึงมากที่สุดในเวลานี้คงเป็นเรื่องข่าวของนักเรียนใหม่สุดพิเศษ มีกลุ่มของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่บนโต๊ะโดยมีเพื่อนๆล้อมฟังมากมาย แน่ล่ะเขาพูดถึงนักเรียนใหม่ 

 

"ได้ข่าวมาว่า วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาละ สาวๆคงเสียใจหน่อยนะเพราะคนๆนี้เป็นผู้หญิง แถมสวยซะด้วย อย่าเพิ่งเกลียดซะล่ะเพราะเขาว่ากันว่าเพียงสบตากันแค่วินาทีเดียวแม้แต่ผู้หญิงยังตะลึงในความงามและความอบอุ่น น่ารักของเธอคนนี้" ชายหนุ่มคนนั้นซึ่งในสายชั้นนี้ได้รับหน้าที่เป็น'นักข่าว'ไปเสียแล้ว เขารู้เรื่องที่อยู่ในโรงเรียนนี้ แทบทั้งหมด

 

แกร็ก ตึก ตึก ตึก

 

เสียงเดินของคนมาใหม่เรียกสายตาจากคนทั้งห้องได้เป็นอย่างดี เขากลายเป็นจุดสนใจไปเรียบร้อยแล้วแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจเรื่องนั้นเลย เขานั่งลงในที่ของตัวเองหยิบของออกมา และ 

 

"กรี๊ดดดด" เสียงกรีดร้องประสานดังออกมาจากปากของนักเรียนหญิงทุกคนในห้อง เขาคนนี้คือคนที่ทำให้ผู้หญิงที่รักเรียนและสนใจแต่หนังสือเปลี่ยนเป็นคนที่กรี๊ดเขาได้เพียงแรกสบตา ก็อาเซย์นั่นเอง

 

"ว๊ายยย ทำไมวันนี้เขาถึงมาโรงเรียนล่ะเนี่ย โชคคงเข้าข้างพวกเราแล้วสินะ" 

 

"วันนี้คงไม่เป็นอันเรียนกันอีกแน่ๆเลย" 

 

"นั่นสิ เพราะมัวแต่มองเขา อ๊ายยย"

 

"จริงด้วยยย กรี๊ดดด" 

 

เสียงพูดของสาวๆยังคงดำเนินต่อไป แต่ชายหนุ่มในห้องกลับทำหน้าบึ้งกันหมดโดยเฉพาะนักข่าวฝึกหัดที่ไม่มีใครแย่งจุดสนใจจากเขาไปได้ยกเว้นหนุ่มหล่อตระกูลรวยอย่างอาเซย์และเดรกที่อยู่ห้องข้างๆ(ซึ่งปกติเดรกก็ไม่มาห้องนี้บ่อยนักหรอก)

 

"ว่าไงครับ ท่านอาเซย์ ทำไมวันนี้ถึงมาโรงเรียนล่ะ" เขาพูดยียวน

 

อาเซย์มองชายหนุ่มผมน้ำตาลแดงด้วยหางตาอย่างไม่สนใจก่อนจะหันกลับไปมองที่โต๊ะ "ก็ได้ข่าวว่ามีเด็กใหม่นี่ ใช่มั้ย แจ็ค" 

 

"ครับ แล้วไงล่ะครับ ปกติก็ไม่เห็นจะสนใจนี่"

 

"ก็.. ตามมาดูแลน่ะสิ" เขาหันไปมองแจ็คและยักคิ้วให้อย่างผู้ชนะ ทำเอาสาวๆแทบสลบ การพูดยียวนกันของสองคนนี้นับเป็นเรื่องธรรมดาเลยทีเดียว อาเซย์แทบจะไม่พูดเมื่ออยู่กับสาวๆหรือในห้องเรียน กับเพื่อนผู้ชายก็คุยน้อยเพราะนานๆเขาจะมาโรงเรียนที จึงไม่มีเพื่อนสนิทเลย และเพื่อนที่คุยกับเขาก็เป็นพวกประเภทคล้ายๆเขา ลูกเจ้าเมือง คนใหญ่คนโตหรือว่าที่องครักษ์

 

"รู้จักกันมาก่อนหรือครับ หรือว่าเธอคนนั้นเป็น.. ราซีต้า" ตอนนี้อาเซย์และทุกคนในห้องเงียบสนิท อาเซย์เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆก่อนจะส่ายหน้าและตอบกลับเขาไป

 

"แค่เป็นคนที่ช่วยไว้น่ะ เธอโดนลูกหลงจากตอนที่ปีศาจบุกมาเท่านั้น" อาเซย์ยักไหล่และหันไป คนอื่นๆและแจ็คก็ไม่สนใจอีกและห้องก็กลับมาเสียงดังอีกครั้ง

 

แกร็ก

 

เสียงเปิดประตูอีกครั้งเรียกความสนใจของคนบางกลุ่มไว้และพวกเขาก็ค่อยๆเดินเข้าที่ไปทีละคนๆ จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม และครบทุกคน คุณครูที่เดินเข้ามามีผมสีน้ำตาลช็อคโกแลต เธอปรบมือสองสามทีทั้งห้องก็เงียบสนิท

 

"เอาล่ะค่ะ ครูขอบอกข่าวดีก่อนละกัน วันนี้มีนักเรียนใหม่ เข้ามาได้เลยจ๊ะ" คุณครูพูดและกวักมือเรียกราเอลเข้ามา เธอสูดลมหายใจสองสามครั้งก่อนจะเดินเข้าไปอย่างสง่างามและยิ้มแย้ม

 

ทุกคนในห้องเงียบสนิท เธอเดินมาหยุดที่ข้างโต๊ะครูก่อนจะย่อตัวอย่างสง่างาม และยิ้มแย้ม

 

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อราเอล จะมาเป็นนักเรียนที่นี่ตั้งแต่วันนี้ ฝากตัวด้วยนะคะ" 

 

"..." ก่อเกิดความเงียบขึ้นในห้อง เธอรู้สึกเสียใจนิดหน่อย แต่ก็ยังยืนตัวตรงอย่างสง่างาม เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

 

"ราเอล.." แจ็คพูดขึ้นทำลายความเงียบที่ก่อตัวอย่างต่อเนื่อง "เธอ.. สวยมาก"

 

"เห็นด้วย.." ทั้งนักเรียนหญิงชายพูดขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะเริ่มมีเสียงดังขึ้นอีก

 

แปะ แปะ เสียงปรบมือของคุณครูสาวดังขึ้น เรียกความเงียบให้ก่อตัวอีกครั้ง "ราเอลคาบนี้ไปนั่งข้างหนุ่มผม(น้ำตาล)แดงคนนั้นนะ เหลืออยู่ที่เดียวแล้วนี่ แจ็คก็อย่าไปแกล้งเขาล่ะ" ว่าเสร็จราเอลก็เดินไปนั่งที่แล้วก็เริ่มคาบเรียนแรก