Magic of Saria!! เวทมนตร์แห่งซาเรีย

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ - 5 - การต่อสู้..

ต่อจากตอนที่แล้ว..

การต่อสู้ยังดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมใคร แต่ฝ่ายปีศาจมีความเสียหายมากกว่าเพราะทหาร องครักษ์และราซีต้าของทางซาเรียมีพลังเวทย์สูงและยังว่องไว ทำให้ปีศาจต่อสู้ได้ยากราเอลรู้สึกว่าตัวเองพัฒนาและทำประโยชน์ได้มาก เธอไม่ค่อยกลัวแล้ว จะกลัวก็แต่ไอ้ปีศาจที่เหมือนกับจะเป็นหัวหน้าและลูกน้องเก่งๆของมันอีกสามตนเพราะมีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์.. หรือเป็นมนุษย์ขณะที่ราเอลกำลังคิดจนไม่มีสติสตังก็มีปีศาจตนหนึ่งพยายามจู่โจมเธอ เร็ตเหลือบไปมองราเอลพอดี "ท่านราเอล! ระวัง" เร็ตตะโกนฝ่าเสียงดังของปีศาจตนหนึ่งที่ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดแล้วสลายไป ทำให้ราเอลหันไปเผชิญกับภัยข้างหน้าอย่างตื่นกลัว 

 

เร็ตรวบรวมพลังทั้งหมดเพราะราซีต้าถือเป็นคนสำคัญที่สุดของอาณาจักรเลยก็ว่าได้ เธอต้องปลอดภัยที่สุด ในขณะที่ราเอลได้แต่มองจ้องปีศาจที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่สวมเสื้อคลุมสีทองบางๆพรางกาย(ซึ่งเธอคิดว่าเป็นลูกน้องเก่งๆของไอ้หัวหน้าน่ากลัวนั่น) ทำให้เห็นเป็นเหมือนกลุ่มควันสีทองจางๆเท่านั้น เซอร์โรได้ยินเสียงเร็ตและหันไปมองก็เห็นว่าเร็ตกำลังพยายามรวบรวมพลังอย่างสุดความสามารถ แต่พลังของเขาก็ใกล้จะหมดแล้ว นั่นทำให้เซอร์โรระแวงและพยายามรวบรวมพลังเช่นกัน

 

"กรี๊ดด" ราเอลร้องเมื่อปีศาจตนนั้นพุ่งเข้ามาใกล้เธออย่างรวดเร็ว เธอยกแขนทั้งสองขึ้นป้องหน้าอย่างเคยตัว แต่ขณะนั้น.. ชุดของเธอเปลี่ยนไปเป็นเกาะอกและกางเกงขาสั้นสีม่วงเข้มพร้อมเสื้อคลุมสีดำคลับและเข็มขัดสีเดียวกัน ที่แขนด้านบนปรากฏที่รัดแขนสีดำรัดไว้ พร้อมกับที่มีถุงน่องตาข่ายสีดำสวมเข้าที่ขาทั้งสองข้าง รองเท้าผ้าใบที่เธอใส่จากบ้านเปลี่ยนเป็นบู๊ทดำคลับสวยงามปิ่นปักผมสอดเข้าที่ผมสีม่วงเข้มนั้น ดวงตาที่แสดงความกลัวเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเฉยชาแต่ในความเฉยนั้นมีความมาดมั่นเจืออยู่ มือของราเอลตวัดลงหนึ่งครั้งคันธนูสีดำพร้อมกระบอกใส่ลูกธนูที่หลังก็ปรากฏขึ้น ราเอลดึงลูกธนูจากกระบอกแล้ววางลงในตำแหน่งที่ดีที่สุดบนคันธนู ง้าง และยิง! ปีศาจตกใจเล็กน้อยและพยายามเคลื่อนตัวไปข้างๆ แต่ไม่ทัน ธนูนั้นวิ่งเร็วเกินไปและเมื่อถึงตัวมันวนรอบตัวปีศาจหนึ่งรอบแล้วเกิดโซ่สีดำพันธนาการตัวปีศาจตนนั้นไว้พร้อมกับที่เซอร์โรและเร็ตปล่อยพลังของตนเองไปที่ปีศาจตนนั้นแล้วมันก็สลบไป

 

"ขอบคุณค่ะเทพีดาโก้" ปากของราเอลขยับไปโดยธรรมชาติเพื่อเอ่ยขอบคุณเทพีแห่งความมืดหรืออีกนามคือเทพีดาโก้ ไม่มีเวทใดที่เหมาะจะสู้กับปีศาจ(หรือมนุษย์?)ที่เป็น(มี)พลังเวทย์ธาตุแสงเท่ากับพลังเวทย์ธาตุคู่ตรงข้ามอย่างธาตุมืดอีกแล้ว ราเอลรู้ว่าตนเองขยับได้แล้ว(แต่ชุดยังไม่เปลี่ยน)จึงต่อสู้ต่อไป ตอนนี้ทุกคนก็กำลังต่อสู้เต็มที่เช่นกันเมื่อสู้มาได้สักพักหนึ่งปีศาจก็หายไปหมด.. และเหลือบาเรียเพียงชั้นเดียว "เหนื่อยชะมัด" ราเอลบ่นแล้วขยับนิ้วเรียกลมมานิดหนึ่งเพื่อทำให้ตัวเองเย็นขึ้น จากนั้นจึงหันไปตรวจดูว่าปีศาจที่เธอคิดว่าอาจเป็นมนุษย์นั่นครบสี่ตนหรือเปล่า(หัวหน้าหนึ่งและลูกน้องอีกสาม) แต่มีเพียงสามตนเท่านั้น ไหนล่ะอีกตน..? ราเอลเริ่มหน้าซีดและระแวง จึงหันไปถามเซอร์โรที่คุยกับเร็ตและองครักษ์อีกสองคนอย่างสบายใจว่า "เอ่อ.. ท่านเซอร์โรคะ เจ้าตัวหัวหน้าใหญ่ของพวกมัน.. เรายังไม่ได้สู้และจับมันหรอกหรือคะ" เซอร์โรและเร็ตรีบหันมาทางราเอล ทางที่ปีศาจถูกจับและมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

 

"น่าจะ.. ยังครับ" เร็ตตอบแทนเซอร์โรที่กำลังเครียดเรื่องปีศาจหัวหน้าใหญ่ "แต่มันน่าจะไปแล้วล่ะครับ ผมสัมผัสพลังปีศาจไม่ได้เลย" เขาพูดต่อแต่เสียงยังเครียด

 

"ค่อยยังชั่ว" ราเอลพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ในขณะที่เซอร์โรเองก็ทำท่าเหมือนสัมผัสพลังอะไรบางอย่างได้

 

"ไม่มีที่ไหนกันเล่า!! องครักษ์ทั้งหมดคุ้มกันท่านราเอลเดี๋ยวนี้!" สิ้นเสียงเซอร์โร องครักษ์ทั้งหมดก็วิ่งไปล้อมราเอลเป็นวงกลมก่อนจะยกมือขึ้นข้างหนึ่งก็เกิดบาเรียมาคลุมทั้งหมดไว้ เขารวบรวมพลังที่ฝ่ามือทั้งสองข้างและยกขึ้นฟ้าก่อนที่พลังนั้นจะกระจายครอบคลุมไปในรัศมีประมาณ 2 กิโลเมตร เขาลดมือลง บนมือปรากฏจอภาพขนาดฝ่ามือเขาฉายภาพบางอย่างเป็นสีฟ้าและจุดหนึ่งเป็นสีแดงกำลังเคลื่อนไหวมาใกล้พวกเขา! องครักษ์ดูภาพนั้นแล้วใจหายวาบไปตามๆกัน ส่วนราเอลก็งงไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่ยกคันธนูและลูกธนูขึ้นเตรียมพร้อมกับภัยที่ทุกคนสัมผัสได้

 

"ระวัง!" เซอร์โรตะโกนในขณะที่องครักษ์ทั้งหมดตัวแข็งทื่อ และบาเรียเหมือนโดนอะไรกระแทกใส่แรงๆ และเริ่มร้าว ร้าว ร้าว และ เพล้ง! บาเรียแตกกระจายออก เศษแก้วบาเรียที่แข็งแกร่งบางชิ้นหล่นลงบาดตามหน้าหรือตามตัวของเหล่าองครักษ์เกือบทุกคน เกราะที่ตัวขององครักษ์เมื่อโดนบาเรียกระทบก็บุบลงบ้างตามขนาดชิ้นของเศษบาเรีย หัวหน้าปีศาจนั้นคงใส่พลังลงไปที่บาเรียก่อนมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆอย่างตอนนี้

 

"ท่านเซอร์โรทำยังไงดีคะ!" ราเอลตะโกนถามเซอร์โรอย่างลุกลี้ลุกลน

 

"ยิงครับ" เซอร์โรหายตัวมาใกล้ราเอลก่อนจะพูดออกมาเบาๆ ทำให้ราเอลรู้สึกกลัวท่านเซอร์โรคนนี้ขึ้นมาถึงความเก่งกาจของเขาซะแล้วสิ จากนั้นเซอร์โรก็ถอยออกไปเพื่อไม่ให้เกะกะในการยิงธนูของราเอล เธอง้างคันธนู สั่งให้หัวธนูมีแสงไฟสีดำลุกขึ้น เธอจึงเห็นเงาอะไรรางๆเคลื่อนที่ไปมาด้วยความเร็วสูงจนเธอมองไม่ทัน ทันใดนั้นก่อนที่ราเอลจะยิงธนูออกไป ก็ได้ยินเสียงร้องอันเจ็บปวดจากเซอร์โร และเมื่อเธอหันไปก็เห็นปีศาจอีกตนหนึ่งกำลังรัดที่ตัวและแขนของเขา มันมีลักษณะคล้ายงูแต่เหมือนกับว่ามันจะมีหัวและส่วนหนึ่งของตัวงอกออกมาจากไหนเพิ่มก็ได้ในตัวมัน ราเอลเห็นแล้วก็ขยะแขยงทันที แต่ปัญหาคือองครักษ์คนอื่นสู้ไม่ได้เพราะพวกเขาขยับตัวไม่ได้ ก็มีแค่เธอเท่านั้น แต่จะเลือกอะไรล่ะ ปีศาจหรือท่านเซอร์โร..

 

"ท่านเซอร์โร" ราเอลตะโกนก่อนพยายามวิ่งไปที่เซอร์โรโดยไม่ให้โดนปีศาจเล่นงาน แต่ก็ไม่ทัน..

 

"ท่านราเอล!!!" เซอร์โรตะโกนเมื่อร่างเงานั้นปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาดูไม่ออกเพราะใส่ผ้าคลุมสีดำสนิท คงเป็นธาตุมืด บาเรียดำมืดครอบคลุมเขาและราเอล(ข้างในเห็นข้างนอกแต่ข้างนอกไม่เห็นข้างใน) โซ่สีดำปรากฏขึ้นด้านหน้าและข้างราเอล ข้างล่างเท้าของเธอมีวงเวทย์เพื่อให้เธอขยับไม่ได้ โซ่นั้นตรงเข้ารัดร่างของราเอลทันที ขอบนอกของวงเวทย์มีแท่งเหล็กกลมๆสีดำยื่นขึ้นมาแปดแท่งรอบๆวงเวทย์นั้น มันตรงขึ้นไปข้างบนพอที่จะกักขังราเอลได้แล้วแผ่นเหล็กดำก็ปรากฏขึ้นวางบนแท่งเหล็กทั้งแปด ราเอลพยายามดิ้นออกจากโซ่นั้นแต่มันยิ่งทำให้เธอปวดมากขึ้น ผ้าสีขาวแซมดำกลิ่นแปลกๆตรงเข้ามาก่อนมันจะถูกปิดเข้าที่ปากและจมูกขางราเอล เธอพยายามสะบัดหน้าและตัว แต่ทั้งผ้าและโซ่ก็ไม่หลุดออกจากเธอ และตรงที่โดนโซ่ตรวนก็เกิดรอยถลอกขึ้นมากมาย

 

"กรุณารอสักเดี๋ยวนะครับ" ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่มนวลปนเยือกเย็นให้กับเธอ แขนเสื้อที่แขนข้างขวาของเธอถูกชายหนุ่มถกขึ้นจนไปอยู่ที่ไหล่ ราเอลดิ้นเมื่อเขาหยิบอะไรบางอย่างที่เหมือนกับ.. มีด เล็กๆออกมาจากในเสื้อคลุมสีดำสนิท เขายื่นมือมาจับที่ต้นแขนของราเอลเธอก็หยุดดิ้นทันที กระแสพลังวิ่งเข้าไปในตัวเธอ จากแขนสู่หน้าและขึ้นสมอง เธอหลับตาอย่างเจ็บปวด 

 

"ไม่เจ็บหรอกนะครับ" ชายหนุ่มบอกเธออีกครั้ง เธอลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง และเห็นมีดของเขากรีดลงที่ต้นแขนที่โดนถกแขนเสื้อขึ้น ไม่เชิงกรีด เหมือนสลักอะไรบางอย่าง เพียงแต่นี่มนุษย์นะไม่ใช่หินหรือไม้!

 

"อ่อยอ๊ะ(ปล่อยนะ)" ราเอลพูด ร่างกายแข็งชาไปหมดยกเว้นที่ต้นแขนที่โดนกรีด เขาจะทรมานเธอเล่นหรือไง

 

"ใกล้เสร็จแล้วครับ" เขาไม่ทำตามที่เธอขอแต่ยิ่งกรีด กรีด กรีดจนเธออยากจะบอกอาเซย์ว่า เขาคงได้ราซีต้าคนใหม่ซะล่ะมั้ง เขาหยุดกรีดแขนเธอแล้วหยิบหลอดแก้วสีดำใสเล็กๆออกมา เลือดสีแดงสดไหลจากรอยกรีดรวมเป็นสายเดียวผ่านนิ้วนางเรียวสวยของเธอและ ติ๋ง เลือดของเธอหยดลงไปในหลอดแก้ว หนึ่งหยด สองหยด สามหยด และอีกหลายหยด จนเขาพอใจ ก่อนจะปิดฝาหลอดแก้ว หันมายิ้มหวานให้เธอ ตอนนี้เธอเริ่มคิดได้ว่า.. 

ทำไมเทพีประจำธาตุไม่มาช่วยเธอล่ะ!!

 

"ขอบคุณมากครับ" เขาสะบัดมือลงกรงกับผ้าก็หลุดออกจากเธอแต่โซ่ก็ยังคงพันธนาการและเลือดก็ยังไหลจากแขนขวาอยู่ เธอทรุดลงที่พื้น ก่อนจะถามว่าที่เขาทำมันคืออะไร

 

"ที่นายทำที่แขนนี่มันคืออะไร" ราเอลพูดเสียงแห้ง เรี่ยวแรงเธอแทบไม่เหลือ ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เขาเดินมาใกล้ นั่งลงและกดหัวเธอแนบกับพื้น(ที่เธอสร้างมายืนสู้)อย่างแรง ราเอลเจ็บปวดจนแทบร้องไห้ออกมา น้ำตาที่คลออยู่กำลังจะทะลักและไหลรินถ้าเขาทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ ราเอลกัดปากระงับความเจ็บ

 

"เธอนี่เก่งชะมัด ไม่ร้องไห้เลยสักนิด" เขาพูดไม่มีหางเสียงเพราะเจ้าตัวเองก็ไม่ใช้ภาษาทางการกับเขา

 

"นายตอบไม่ตรงคำถามนะ" เขาคลายมือออกนิดหน่อยเพื่อให้เธอได้มีเสียงพูดบ้าง "ขอบใจ" เธอพูดเมื่อเขาคลายมือบ้าง

 

"เธอควรไปถามเขานะ ราชาคนต่อไป" น้ำเสียงและการกระทำขัดแย้งกันสิ้นเชิง ตอนนี้เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของราเอลและผลักเธอให้ลุกขึ้นนั่งตัวตรง น้ำตาของเธอ..กำลังจะมาแล้วจริงๆ "โอ๊ะโอ อย่าร้องไห้นะครับ ทนมาได้ขนาดนี้แล้ว ว่าแต่เธอนี่สวยเป็นบ้า มิน่าเจ้านั่นถึงหลงเธอซะหัวปักหัวปำ" เขารู้จักหรือ อาเซย์?

 

"นายหมายถึงอาเซย์เหรอ นายรู้จักเขาเหรอ" ราเอลถามเสียงสั่น ขณะที่เขาเชยคางเธอขึ้นแล้วสั่นไปมา มืออีกข้างก็ลูบเบาๆที่แผลที่โดนเขากรีดจนเป็นภาษาซาเรีย เขากดมันเบาๆเพื่อแกล้งเธอ ตอนนี้เขาอยากเห็นน้ำตาเธอชะมัด "อึก" ราเอลกัดปากตัวเองเพื่อระบายความเจ็บ เธอจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขา เธอจะไม่แพ้!

 

"รู้จัก ที่โรงเรียน เธอก็จะเจอฉันอีกและอาจจะ.. ทุกวัน" ราเอลเบิกตาเมื่อได้ยินคำพูดของเขาชายหนุ่มมองใบหน้าตกใจปนกลัวนั้นอย่างพอใจ ผ้าคลุมหน้าถูกถอดออกปรากฏใบหน้าขาวหล่อ ใบหน้านวลที่ถูกสั่นเล่นเมื่อครู่ถูกสั่งให้หยุดอยู่กับที่ด้วยมือหนา ริมฝีปากบางอ้าออกเล็กน้อยเนื่องจากถูกบีบเบาๆที่ข้างแก้มก่อนที่จะถูกปล่อยออก เขาขยับให้หน้าของราเอลหันไปข้างซ้ายเผยให้เห็นซอกคอขาวนวล เมื่อราเอลเริ่มรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรจึงพยายามหันหน้ากลับแต่ทำไม่ได้เพราะแรงของเธอน้อยกว่า

 

"โรคจิต! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะแล้วก็ทำแผลให้ฉันด้วย" เขาเลื่อนมือแตะที่แผลเล็กน้อยเลือดก็หยุดไหล ราเอลหลงดีใจนึกว่าเขาใจอ่อนปล่อยเธอแล้วจึงปล่อยตัวเองไม่ขัดขืน แต่นั่นทำให้ง่ายต่อการกระทำต่อเมื่อกี้ ริมฝีปากนุ่มไม่สมชายซุกอยู่ที่ซอกคอขาวนวลของราเอล เขางับคอบางเบาๆเพียงให้เกิดรอย แล้วจึงคลอเคลียอีกนิดหนึ่ง แล้วจึงเลิกเพราะสัมผัสได้ถึงความสั่นของร่างกายเธอ ไม่ใช่เพราะอยากแต่เธออยากร้องไห้แล้ว และยิ่งกว่านั้นต้องเจอเขาทุกวันที่โรงเรียน คงจะมองหน้ากันไม่ติด เขาจึงต้องเลิกอย่างจำใจ โดยทิ้งรอยแดงจางๆไว้บนซอกคอขาวเนียน

 

"ขอบใจ ขอให้เราได้เจอกันอีก" แล้วเขาก็หายตัวไปจากตรงนั้น เลือดพลันไหลอีกรอบ โซ่ไม่หลุด แต่บาเรียสลายออก น้ำตาทะลักออกมามากมายเพราะกลั้นไม่อยู่ องครักษ์ทุกคนขยับตัวได้แล้วรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของราเอล ทันทีที่เซอร์โรมาถึงก็จับแขนราเอลเบาๆ แต่นั่นทำให้เธอ.. ร่วง! เธอหล่นจากบาเรียชั้นที่หนึ่งลงมาที่ใกล้พระราชวัง เลือดและน้ำตาตกเป็นหยดตลอดทางที่เธอร่วงลงมา เร็ตรีบพุ่งลงมาจากตรงนั้นรับตัวของราเอลไว้ แต่เมื่อเขาสัมผัสโดนโซ่สีดำเขาก็ช็อตและจำต้องปล่อยมืออย่างรวดเร็ว เธอจึงตกลงมาเรื่อยๆไม่สามารถหยุดได้ เร็วขึ้นๆ เธอร่วงใกล้ถึงหลังคาพระราชวัง

 

"โอ๊ย" เธอพูดได้แค่นั้นเมื่อหลังเธอกระแทกเข้ากับหลังคาก่อนจะกลิ้งไหลลงมาที่หน้าประตูพระราชวังดัง ตุบ

 

แอ๊ด ประตูถูกเปิดออกโดยอาเซย์เพราะราเอลหายไปนานเขากำลังจะแอบหนีไปช่วยพอดี "ไปตามหมอและนักปลดพันธนาการมาเร็วเข้า" เขาตะโกนบอกองครักษ์ที่เหลืออยู่และจับแขนข้างที่เลือดไหลของราเอลขึ้นดูอย่างตกใจ

 

"ใครมันทำร้ายเธอเนี่ย!" เขาพูดโกรธๆ ราเอลได้แต่ยิ้มให้เขา เธอพยายามที่สุดแล้ว.. อาเซย์พลิกหน้าเธอไปข้างซ้ายและเมื่อจะไปข้างขวาเธอก็ขืน ทำให้เขาขยับขืนๆอีกทีแล้วจึงเห็นรอยแดงจางๆนั้น เขาโกรธเลือดขึ้นหน้าแล้วจริงๆ

 

"ราเอล ใคร" ราเอลไม่ตอบ น้ำตาไหลทะลักลงมาเปรอะมือของเขาที่จับใบหน้าเธออยู่

 

"เขา..ฮึก เขาไม่บอกชื่อ แต่เข้ารู้จักนายและเขาบอกว่าอยู่โรงเรียนเดียวกับนาย ฮึก" ราเอลพูดสะอื้น

 

"อีกสามวันค่อยไปโรงเรียน เพราะยังไม่ได้ทำชุดเครื่องแบบให้เธอ ตอนนี้หมอกับนักปลดพันธนาการน่าจะมาแล้วไปทำแผลก่อนนะ" อาเซย์ปลอบยิ้มๆ ทั้งที่ในใจปะทุแล้ว

 

"อืม.." แล้วราเอลก็เดินเข้าไปในพระราชวังพร้อมอาเซย์

อาจจะหายไปอีกนานเลยแต่งอย่างรวดเร็ว.. ขอบคุณที่อ่านนะ 
เร็วๆนี้อาจจะได้เจอเรื่อง [Vocaloid Fic.] Romeo and Cinderella : Rin and Len จ้ะ ขอบคุณ