คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ข้างห้องมาร์คแบม : บทที่ 13
วันนี้ ผมรู้สึกได้สายตานับแสนคู่...โอเคผมอาจจะเวอร์ไปนิด.....แต่ผมรู้สึกได้ว่า หลายคนมองตรงมาที่ผม มองเสร็จก็ไม่ว่า แต่กลับพอมองเสร็จก็หันไปคุยอะไรหันไม่รู้ บางคนยิ่งแย่ใหญ่ ถึงกับชี้นิ้ว แล้วก็หันไปซุบซิบอะไรสักอย่าง พอผมหันกลับไปจ้องหน่อย แต่ละคนก็รีบหลบสายตาเสมองไปทางอื่น
ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลลตูไม่ใช่เชื้อโรคอมีบ้านะโว้ยยยยยยยยยยย
เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ หรือเขาจะไม่ได้มองมาที่ผม แต่เป็น........................................
“ยองแจเพื่อนเลิฟ เพื่อนไปทำอะไรมารึเปล่า ไหน ดูดิไปเหยียบขี้หมา หรือ อะไรมา คนถึงได้มองมาที่พวกเราหนัก” ผมจับตัวยองแจหมุนซ้ายหมุนขวา อืม....มันก็ไม่ปกติ......เป็นปกติ .....อยู่แล้วหนิ ....ย้ำอีกครั้งว่าคุณอาจไม่ผิด ถ้าวันไหนยองแจปกติ....วันนั้นแหละไม่ปกติ....แต่วันนี้ยองแจไม่ปกติ... เพราะฉะนั้นก็ถูกแล้วดิ....^^
“เพื่อน แบม...กูว่าคนที่เขาพูดถึงนะมึงมากกว่าไม่ใช่กูหรอกจ้ะ แหกตาดูสักหน่อยนะ แต่ละคนชี้มาที่มึง ไม่ใช่ที่กู เพราะฉะนั้นมึงนั่นแหละไปทำอะไรมา”.....หรา ??? เขามองกูหรา ???
“ทำไมมึงไม่คิดว่าเขามองมึงบ้างวะ ก็ยืนอยู่ด้วยกัน เขาอาจจะชี้มึงก็ได้...ไม่ได้ชี้กู”
“โหหหหหหห แบมมมมม สายตาเขามาหยุดกันที่มึงไม่ใช่ที่กู...ลองดูสองคนนั้นที่เดินตามหลังเรามา ดิ...เราลองหยุดยืนแล้วดูดิ เขามองกูหรือมองมึง” ผมก็เลยหยุดเดินแล้วหันไปมองสองสาวที่มองมาที่พวกเรา แต่ก็เหมือนทุกคน พอผมจ้องกลับ นางก็เสมองผ่าน แต่จังหวะที่สองคนนั้นเดินผ่านเลยไป ผมได้ยินแววๆว่า “หน้ารักแบบพื้นๆ”
เวววววววววววววววววววว สรุปนั่นชมหรือด่า ???
ผม กับยองแจหันมามองกันโดยไม่ได้นัดหมาย เราพร้อมชี้หน้ากันและพูออกมาพร้อมกัน “มึงแหง” เพื่อนรักกันก็แบบนี้แหละครับ....ขนาด แค่มองตาก็รู้ใจ ถุ่ยยยย :P
“เรา ลองเรียกน้องเขากลับมาป่ะละว่า เขาคุยพูดถึงใคร” ไอ้ยองแจไม่รอผมตอบรับหรือปฏิเสธ มันวิ่งสี่คูณร้อยไปตามน้องสองคนนั้น ไม่พอมันยังคุยอะไรสักอย่างแล้วชี้มาทางผม ให้ตายก็เลี้ยงผมไม่โตแล้วครับงานนี้ ไอ้ยองแจวิ่งกลับมาหาผมด้วยหน้าตาลันล้าแบบสุดชีวิต นี่ถ้าไม่รู้จักกันผมคิดว่ามันคงได้รางวัลที่หนึ่งมาแหง
“ฮิ ฮิฮิ” กูขอซื้อเสียงหัวเราะ ของมึงเลยยองแจ มึงช่วยเลิก “ฮิ”ไปเลยตลอดชาติ ตลอดกาลและตลอดไปได้ไหม เพราะสัญญาเสียงหัวเราะแบบนี้ มันเป็นการบอกผมโดยอ้อมว่า.... “กูเสร็จแน่ งานนี้”
“มึงรู้ไหมว่ากูรู้อะไรมา ฮาฮาฮา”
“กูจะไปรู้ได้ไง มึงเป็นคนไปถามไม่ใช่กูสักหน่อย”
“อยากรู้อ่ะดิ” กูเริ่มชักจะไม่อยากรู้ก็เพราะมึงทำตัวแบบนี้แหละ
“กู ไม่อยากรู้แหละ” หึหึหึ...มึงอยากเล่าจะตาย....แต่แหมทำเป็นเล่นตัว งั้นมึงก็เก็บไว้ที่มึงไปเถอะเพื่อน กูจะดูสิว่ามึงจะเก็บไว้ในใจได้นายแค่ไหน ขอให้จุกอกตายเลยยองแจ
“เฮ้ยๆ อยากรู้หน่อยดิ กูจะเล่าแล้วเนี่ย”
“กูไม่อยากรู้....” ซะที่ไหนละ.....?
“แบ มมึงต้องทำท่าอยากรู้ดิ กูอยากพูดจะแย่แล้วโว้ย” แล้วยองแจก็กระโดดขึ้นกระโดดลงเว้าวอนให้ผมอยากรู้ งี้แหละครับตอนที่คนเขาถามดีๆ ก็ไม่อยากตอบพอคนเขาไม่อยากรู้ก็ดันอยากจะพูด คนเรานี่มันก็ประหลาด
“กูจะฟังหน่อยก็ได้ พูดมา ถ้าคราวนี้มึงไม่พูด มึงไม่ต้องพูดอีกเลยนะเพราะกูจะไม่ฟัง”
“มึงดังแล้วนะ ดังมาก....” โอเคเรื่องนี้มันชักประหลาด สมกับที่ไอ้ยองแจ ฮิฮิฮิ แล้วครับผม
“ดังขนาดไหนอ่ะ”
“อืม....ดังขนาดพี่มาร์คอ่ะแบม”
“ห๊า !!! O_o”
“มึง ได้เลื่อนขั้นไปเป็นกิ๊กลับในซอกหลืบของพี่มาร์คแล้วนะเว้ย” ผมรู้สึกพื้นที่ผมยืนอยู่มันดูทรุดๆ แปลกๆ เหมือนโลกกำลังจะถล่มหล่นทับลงมา แต่ก่อนตายขอยืนยันอีกสักครั้งเพื่อจะฟังผิด
“เฮ้ยยยยยยยยยยย มึงพูดผิดพูดใหม่ได้นะยองแจ”
“มึง เป็นกิ๊กพี่มาร์คแล้วนะเว้ย”คราวนี้ไอ้ยองแจตะโกนแหกปากลั่นมหาลัย ครางนี้ถึงมันจะเข้าใจผิดหรือจะเข้าใจถูก ผมว่า ผมก็คงหมดโอกาสในการโตแล้วละครับ แหกปากทีเขาคงได้ยินกันทั่ว T^T
“กู เปล่า” โอเคนะ ทุกคนได้ยินนะ ถ้าไอ้ยองแจแหกปากคูณแปด ผมก็แหกปากปฏิเสธกลับไปคูณร้อย กูจะยอมเจ็บคอดีกว่าโดนเป็นกิ๊กไอ้เชี่ยพี่มาร์ค
“มึงจะแหกปากทำไม” ไอ้ยองแจหันมาถามด้วยเสียงที่เบาลง
“ก็มึงตะโกนก่อน กูก็ตกใจดิ T_________T แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ยองแจกูไม่ได้เป็นกิ๊กไอ้พี่มาร์คจริงๆนะเว้ย” แล้วผมก็เป่าปี่เสียงดัง จนไอ้ยองแจต้องรีบลากผมไปหาพื้นที่ ที่ไม่มีคน
“มึง ไม่ได้เป็นก็ไม่ได้เป็นดิ มึงจะร้องไห้ทำไมว่ะ แบม โอ้ๆๆ ไม่ร้องนะ” แล้วยองแจก็ลูบหัวผม พร้อมกับกอดผมเบาๆ ในขณะที่กำลังจะซึ้ง ผมดันเสือกได้ยินผู้หญิงสองคน พูดมาทีพวกเรา
“ตาย แล้วเด็กพี่มาร์คกำลังนอกใจกับคนอื่นว่ะแก” คือพูดไม่ดูเวล่ำเวลาเลยอีนางเอ้ย พี่กำลังร้องไห้ครายๆ อยู่ ยังนินทาตรงหน้ากูได้ ผมกับไอ้ยองแจรีบผละออกจากกันทันที น้ำตาผมก็ไหลไปดิ ไอ้ยองแจก็หน้าแดงไปดิ
“เฮ้ยนี่มันรักกี่เศร้าว่ะเนี่ย” ยัยคู่เดิมเดินจากไปแล้ว แต่เชื่อว่าคงได้เอาไปเม้าต่ออีกแน่ๆ ชีวิตผมหมดกัน
“เขาคงหาว่ากูเป็นชู้มึงเนอะแบม”
“มึง จะเป็นชู้ได้ไงมึงมาก่อน ถ้าจะมีใครสักคนเป็นชู้จากกรณีนี้ก็ควรเป็นไอ้พี่มาร์คแล้วกูว่า” ผมเริ่มสงบสติอารมณ์ทั้งหมดกลับมา น้ำตายังไหลอยู่นิดๆ
“มึงหยุดร้องได้แล้ว ปกติก็หน้าตาไม่ดีอยู่แล้ว ยิ่งร้องไห้อีกความดีที่มีอยู่น้อยนิดก็หายไปหมดแล้วแบม”
“กู ก็ไม่ได้อยากร้อง แต่มึงเข้าใจไหมชีวิตกูแม่ง เพื่อนก็ทิ้งไปมีเมีย หน้าตาก็แย่ เรียนก็ไม่ได้เรื่อง แถมตอนนี้...กูยัง...กูยัง...เป็นเกย์อีกตั้งหาก”
“มึงเป็นเกย์นะ มึงไม่ได้เป็นเอดส์จะร้องไห้ทำไม เมื่อก่อนมึงก็โดนเขาเม้าว่าเป็นคู่ขาซึงฮยอนมันอยู่แล้วหนิ แถมตอนนี้มึงยังได้เป็นกิ๊กไอ้พี่มาร์คเลยนะเว้ย มึงคิดดูมึงมีแต่ได้”
“ได้เชี่ยอะไร มีแต่เสียกับเสีย เสียทั้งชื่อ เสียทั้งตัว”
“เฮ้ย...นี่มึงเสียไปแล้วเหรอว่ะ O_o แบมมึงใจเย็นนะยังไงกูก็จะไปลากไอ้พี่มาร์คมารับผิดชอบมึงให้ได้”
“กูยังไม่ได้เสียทั้งตัว เสียแค่ที่หน้าผากหนึ่งหน โดนลวนลามทางมือกับโดนใกล้ชิดอีกนิดหน่อย”
“แล้วไง มึงรู้สึกยังไงขยะแขยง ทนไม่ไหวหรือไง”
“เปล่า..กูเฉยๆ...เขินนิดๆ แต่ไม่ได้รังเกียจ”
“อ้าว...... แล้วมึงจะเสียใจทำไมที่มึงโดนเขาหาว่าเป็นเกย์...จากที่มึงเล่า...ถ้ามึงไม่ รังเกียจก็แสดงว่ามึงโอเค...แล้วมึงจะซีเรียสไปทำไม”
“กู ไม่ได้ซีเรียสที่โดนด่าว่าเป็นเกย์ แต่กูซีเรียสที่โดนเขาพูดถึงในเรื่องไม่จริง กูยังไม่ได้มีอะไรกับพี่มาร์คสักหน่อย ถ้ากูมีแล้วค่อยด่ากูเป็นเกย์ กูก็คงยอมรับได้มากกว่านี้”
“สรุปสั้นๆ มึงอยากโดนพี่มาร์คซั่มก่อน....ว่างั้น” เล่นเอาผมแด...ก จุดไปเลย ณ จุดนี้
“เฮ้ยไม่.....” จากที่ผมพูดไป...อืมมัน....ก็....คิดได้แบบที่ยองแจมันคิดจริงๆ....ฉิบหายยยยกูไม่ได้อยากสื่อแบบนั้น
“มึงแรดฉิบหายเลยแบม” หน้าไอ้ยองแจดูหน้าถีบมาตอนนี้
“กู เปล่า กูแค่ไม่ชอบที่คนเขาพูดไม่จริงเฉยๆ อีกอย่างกูเกลียดไอ้พี่หน้าหม้อนั่นจะตาย มีคนเป็นพันในมหาลัยทำไมต้องเป็นกูกับพี่มันด้วยว่ะ”
“สรุปมึงไม่ได้ชอบพี่เค้าว่างั้น” ผมก็พยักหน้า
“งั้นมึงก็ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวข่าวลือแม่งก็หยุดไปเองอ่ะ....มึงหยุดร้องไห้เหอะ กูไม่อยากโดนคนอื่นหาว่าแกล้งมึงจนร้องไห้”
“ยองแจกูรักมึง” ผมรีบกอดไอ้เตี้ย (ที่สูงกว่าผม) ผมคิดว่าที่ผมร้องไห้ คง เพราะฮอร์โมนช่วงนี้มันคงพุ่ง อารมณ์แม่งขึ้นๆลงๆ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้..ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงเป็นช่วงก่อนเมน์มามั้ง อย่าถามว่ารู้ได้ไง...ก็น้องสาวผมเป็นแบบนี้ทุกที...
“พี่ กันต์คนแมนกลับมาแล้วน้องแจ น้องว่างใจได้พี่ไม่เป็นไร” อย่างน้อยก็ยังมียองแจที่คอยอยู่ข้างๆ ผม ผมไม่ขอนับไอ้ซึงฮยอนเด็ดขาดเพราะไม่รู้แม่งมันหายไปไหน
“แบ มมึงปล่อยกูได้ยัง..กูอาย......” แทนที่ผมจะปล่อยตัวยองแจกลับรัดแน่นขึ้นไปอีก ขอแกล้งไอ้ยองแจสักหน่อยเหอะโทษฐานที่เมื่อกี้มันแหกปากดัง
“มากอด อะไรกันกลางมหาลัยเนี่ยน้องการ์ตูน พี่จินนี่ไม่ยอมนะ..... ” เสียงแบบนี้....เสียงพี่จินยองนี่หว่าผมหันหน้ากลับไปมอง โอเคชัด...ทั้งพี่จินยอง...พี่แจ็คสัน....พี่แจบอม...ยูคยอม...หรือแม้ แต่....ไอ้คนที่ผมอยากจะถีบมันที่สุดตอนนี้....มาร์ค ต้วน มายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
สภาวะที่เกิดขึ้นมันดูประหลาดๆ เพราะ ผมกอดยองแจ ส่วนยองแจดิ้นพยายามจะออกจากกอดผม และมีกลุ่มคนมองผมด้วยความสนใจ
“พี่ ไม่ยอม......พี่ขอนะ” ขออีกแล้ว ขออะไร ขอทีไรไม่เคยจะให้สักครั้ง..แต่พี่จินยองก็เอาได้ทุกครั้ง...ยังคิดไม่ทันจบ ดี...คุณพี่จินยองก็มากอดผมอีกที คราวนี้มันเลยยิ่งประหลาดกันเข้าไปใหญ่...ผมกอดยองแจ...พี่จินยองกอด ผม...รักสามเศร้า...เราสามคนรึไงฟิคเรื่องนี้ …??
“งั้น ผมกอดด้วย” เสียงไอ้ยูคพูดเสร็จก็มากอดอีกข้างของยองแจ และด้วยความที่ตัวมันยาว มือมันเลยสามารถกอดเลยข้ามฝั่งมาหาผม และแตะถึงตัวพี่จินยอง......คราวนี้เป็น รักสี่เศร้า...เราสี่คนหรือไง
“กู เอาด้วย” ไม่นะพอทีคราวนี้ไม่ใช่แค่ยองแจที่พยายามจะดิ้นออกผมก็พยายามด้วย แต่มือพี่จินยองกับไอ้ยูคชาติที่แล้วเป็นปลาหมึกหรือไงไม่รู้ ติดแน่นทนนานมาก
“มึง ไม่ต้อง...เลยไอ้ไอ้หมาฮองกง” เสียงพี่แจบอมดังช่วยชีวิต...ผมหลืบไปมองดู พี่แจบอมดึงเสื้อพี่แจ็คสันเอาไว้ ส่วนพี่มาร์ค มองตรงมาทีผม...อืม....ให้ตายสภาพผมมันคงทุเรศมาก
“จะเล่นกันอีกนานไหม ปล่อยได้แล้ว ไม่อายคนอื่นรึไง” เสียงพี่มาร์คดูรำคาญๆ เอามากๆ
“กู ไม่ปล่อยหรอก มาร์คขี้โกง....อยากให้ปล่อยก็มาดึงเอาเองดิ” พี่จินยองเพิ่มแรงกอดมาทีตัวผม ให้ตายเหอะไม่คิดว่าตัวพี่เขาจะแข็งแรงขนาดนี้
“พี่ จินยองใช้น้ำหอมอะไรอ่ะครับ หอมดี” ผมรู้ว่ามันดูผิดกาลเทศะนะ แต่เวลานี้ในเมื่อพี่จินยองไม่คิดจะปล่อยผม ผมจะทำอะไรได้ อย่างดีก็แค่...อายไปด้วยกันละว่ะ
“หอมเหรอ หอมใช่ไหม..งั้นพี่จะฉีดมาให้แบมดมทุกวันเลยดีไหม” เอ่อ...ไม่ดีครับ
“คิ คิคิ ตัวแบมก็หอมนะ” คือก็หอมนะ แต่ไม่ต้องเอาจมูกมาไซร้ตรงซอกคอผมก็ได้ครับ ยืนใกล้กันขนาดนี้ยังไงก็ได้กลิ่นอยู่แล้ว ขนาดผมไม่ได้ไซร้คอยองแจยังได้กลิ่นน้ำหอมมันเลย
“จิ นยองชักจะมากไปแล้วปล่อยน้องเดี๋ยวนี้เลย น้องเขาหายใจไม่ออกหน้าซีดแล้วเนี่ย มึงด้วยยูค ปล่อยไอ้เด็กสองคนนั้นได้แล้ว เล่นตามจินยองมันไปได้” พี่แจบอมก็เป็นคนช่วยชีวิตผมอีกครั้ง
ในที่สุดเกมส์กอดกันของพวกเราก็...จบลง ผมกับยองแจรีบโกยอากาศหายใจเขาเต็มที
“แล้วสรุปมากอดอะไรกันตรงนี้อ่ะ” พี่จินยองยังคงถามประเด็นที่ตัวเองสงสัย
“แบมร้องไห้ ยองแจเลยปลอบ แบมก็เลยซึ้งน้ำใจมันก็เลยกอดยองแจ แล้วพวกพี่ก็เดินมา” ผมตอบแบบรวบรัดตัดตอน เอาเฉพาะใจความสำคัญพอ
“น้องการ์ตูนร้องไห้อะไรมาซบอกพี่จินนี่มามะ” ผมรีบหลบไปอยู่หลังยองแจทันที
“มิน่าขี้มูกยังติดหน้านายอยู่เลย น่าเกลียด” ไอ้พี่มาร์คด่าผมอีกแล้วครับท่านผู้ชม ผมรีบเอามือเช็ดขี้มูกตัวเองออกทันที ก็เมื่อกี้ร้องไห้หนักไปหน่อยน้ำมูกจะไหลก็คงไม่แปลก
“อี๋ แบมมึงอย่าเอามือที่จับขี้มูกมึงมาจับตัวกูดิ ทุเรศ” ยองแจมึงช่วยแสดงความรังเกียจกูตอนอยู่กันแค่สองคนได้ไหม กูอาย และยิ่งอายหนักขึ้นเมื่อ ไอ้พวกพี่เขารวมถึงไอ้ยูคหัสเราะกันออกมา หน้ากุไม่ได้หนาเหมือนมึงนะเว้ยยองแจ
“นิดหน่อยเองนะ”
“แล้วแบมร้องไห้ทำไมครับ” พี่แจ็คสันที่นานๆที่ จะดูมีสติถามผมขึ้นมา
“ที่ไอ้แบมมันร้องไห้ก็เพราะเพื่อนพี่นั่นแหละ”
“ใคร”
“พี่มาร์คไง” ผมพยายามจะปิดปากยองแจแต่มันไม่ทันแล้วครับทุกท่าน
“ก็เพื่อนผมมันร้องไห้เพราะมีข่าวลือว่าไอ้แบมมันเป็นกิ๊กพี่มาร์ค”
“ดีใจจนร้องไห้เลยเหรอเนี่ย” ไอ้พี่แจ็ดคสันที่สติคงกลับมาไม่ดีอีกรอบถึงได้พูดประโยคนี้ออกมาได้
“แบ มเสียใจจนร้องไห้ตั้งหากพี่แจ็คสัน เพื่อนพี่มั่วจะตาย.....บ้ากามขนาดนั้น แถมนิสัยยังโคตรชั่วขนาดนี้ ถ้าจะมีข่าวแบบนี้กับพี่มาร์ค ผมขอยอมเป็นชู้ไอ้ซึงฮยอนต่อไปดีกว่า TT^TT”
เมื่อ ผมพูดจบ ทุกอย่างดูเงียบและสงบนิ่งเป็นเวลาหลายวิ จนกระทั่งพี่จินยองขำออกมา คนอื่นก็พากันขำตาม แต่แน่นอน...ว่าผู้ที่ขำตามไม่มีนาย มาร์ค ต้วนด้วยแน่นอน
“คำพูดเมื่อกี้ยิ่งกว่าตบหน้ามึงอีกว่ะมาร์ค แต่กูชอบ ฮาฮาฮา” พี่แจบอมขำแบบเอาเป็นเอาตาย แบบที่ผมก็ไม่ข้าใจ
“ไม่ใช่มือตบนะเว้ย กูว่าน้องเขาเอาเท้าตบหน้ามึงเลยมากกว่า มึงคิดดู มึงสู้ไอ้ซึงฮยอนยังไม่ได้อ่ะ” พี่แจ็คสันก็ฮาตามกันไป
หัวเราะอะไรกันว่ะ แบมไม่เข้าใจเว้ย คือเมื่อกี้ที่ด่าไป คือด่าให้เจ็บไม่ใช่ให้ตลก โอเคนะ ....?
“พี่ มาร์ค...พี่ฮาฮาฮา แบมเราชอบนายจริงๆว่ะ” อย่ามาชอบกูยูคยอม แค่นี้ชีวิตกกูก็สิ้นหวังพอดูแล้ว อย่ามาชอบให้ชีวิตกูต้องย่ำย่ไปกว่านี้อีกเลย
“นายว่าฉัน....สู้ไอ้ซึงฮยอนไม่ได้...งั้นสินะ” พี่มาร์คไม่พูดเปล่า สาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ผม จนจับหน้าผมแหงนขึ้น
“ไม่ได้พูดขนาดนั้นสักหน่อย”
“นาย พูดขนาดนั้นแหละ ขอเตือนไว้อย่าง........ถ้ายังไม่ลองก็อย่าเพิ่งตัดสินว่าฉันด้อยกว่า” พูดไม่ทันพี่ท่านก็ก้มหน้า ผมรู้สึกว่ามีอะไรบ้างอย่างๆ นิ่มๆ มาชนที่ปากของผม ในขณะที่ผมกำลังงงว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็รู้ตัวว่า...อะไรที่ทับลงมาที่ริมฝีปากผม....มันก็คือริมฝีปากพี่มา ร์ค....ผมกำลังจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างออกไป
พี่มาร์คส่งลิ้นร้อนเข้ามาควานหาอะไรสักอย่างในปากผม
ไอ้เห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปากกูไม่ได้มีอะไรไม่ต้องรุนแรงขนาดนี้ !!!!!!!!!! ผมได้ยินเสียงกรี๊ดจากรอบข้างๆ ที่ปลุกผมให้รู้ว่าผม...เสียจูบแรกแบบ Deep Kiss ให้ไอ้รุ่นพี่เฮงซวยตรงหน้าไปแล้ว พี่มาร์คถอนริมฝีปากออกไปพร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้ผมเลือดขึ้นหน้า
“อย่าเคลิ้มสิครับคนดี”
ผัวะ!!!
“อย่า เคลิ้มกับหมัดผมนะครับรุ่นพี่ พี่จะง่ายกับใครผมไม่สน แต่กูไม่ง่าย โอเคนะ” ผมพูดจบผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีเหมือนจะได้ยินเสียงพี่แจบอมกับพี่แจ็ค สันถามพี่มาร์คว่าเป็นไรรึเปล่า
แต่ใครจะไปแคร์
ต่อยแค่นั้นมันน้อยไปด้วยซ้ำ !!!!
--------------------------------------------------------------
TALK
หุหุหุหุ หายไปนาน สามชาติเศษ ....... จริงๆ ไม่ถึงขนาดนั้นนะคะ ประมาณ 20 วัน พอดี
ครั้งล่าสุดอัพวันที่ 3 รอบนี้อัพวันที่ 23 ....20 วันพอดีไม่ขาดไม่เกิน
ช่วงที่ผ่านมา ติดนิยายจีน นิยายไทย เพียบไปหมด ที่สำคัญงานยุ่งมากค่ะ
กระต่ายโหดขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่ยังคอยมาถามหาฟิคเรื่อนนี้กันอยุู่บ่อยๆ
ขอบคุณ ทุกคอมเม้น ทุกแท็ก #ข้างห้องมาร์คแบม ขอบคุณจริงๆ
รวมถึงขอบคุณทุกท่านที่คลิกเข้ามาอ่านเรื่องนี้กันด้วย
ปล.นอกเรื่องนี้หน่อย
วันก่อนไปเปิดแท็ก #ฟิคแฟนบอยพี่มาร์ค เห็นหลายคนมาคอมเม้นบอกกลับมาอ่านกันไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้ว
ดีใจนะคะที่ฟิคที่แต่งทำให้คนอ่านหลายๆ คนกลับมาอ่านกันได้ไม่เบื่อ ...^^
จาก กระต่ายโหดผู้ทำงานหัวปั่น
ความคิดเห็น