return to love (Fic. hp)

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น

“..ไม่....อย่าไปนะเฮอร์ไมโอนี่..อย่าปายยยยย......”  เสียงตะโกนก้องดังออกมาจากปากชายหนุ่มผมสีทองยาวปะบ่า  นัยย์ตาสีซีดลืมขึ้น  พร้อม ๆ กับกระเด้งตัวลุกมานั่งหอบหายใจอยู่บนเตียงสี่เสาขนาดคิงไซด์มีผ้าสีขาวบาง ๆ  ห้อยระย้าคลุมอยู่รอบเตียง  ซึ่งสลักเสลาเอาไว้อย่างวิจิตรบรรจง  ชายหนุ่มกวาดตาไปรอบ ๆ ห้องส่วนตัวของเค้า  ห้องนอนภายในคฤหาสถ์มัลฝอย  เป็นห้องนอนที่สวยที่สุด  หรูหราที่สุด  กว้างใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา  แต่มันก็เป็นห้องที่เงียบเหงา  ว้าเหว่ที่สุดเช่นกัน  ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ  พร้อมกับปล่อยมันออกมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง  เสมือนหนึ่งว่าจะให้มันช่วยขับไล่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้ออกไป



“เฮ้อออ…”  ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนอีกครั้ง  พร้อมกับหลับตาเพื่อจะได้เข้าสู่นิทรารมณ์ที่แสนสุข  อย่างน้อยก็หวังว่าจะสุข  แต่แล้วเค้ากลับพบว่า  ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้อีกต่อไป  ชายหนุ่มเหลือบตามองไปที่นาฬิกาโบราณที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง  



“ตีสี่แล้ว  คงนอนไม่หลับแล้วมั้งเรา”  รำพึงออกมาเบา ๆ ขณะแหวกม่านออกเพื่อที่จะลุกไปทำกิจวัตรประจำวัน  พร้อมกับระลึกถึงความฝันที่ทำให้เค้าต้องตื่นก่อนเวลาที่ควรจะตื่น  ในฝันเค้าเห็นตัวเองกำลังมองเฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ เดินจากเค้าไปอย่างช้า ๆ โดยที่ตัวเองไม่สามารถไขว่คว้า  หรือห้ามปราบเธอเอาไว้ได้  



“นี่เราต้องฝันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ   5  ปีที่เราจากกัน  5  ปีที่เธอทิ้งชั้นไป  5  ปีที่ทรมาณ”  เค้าฝันแบบนี้ซ้ำแล้ว  ซ้ำเล่า  เป็นเวลากว่า  5  ปีมาแล้ว  ตั้งแต่ที่ตัวเค้าเรียนจบ  และทำงานในบริษัทที่เค้าก่อตั้งขึ้นมาเอง  เป็นบริษัท ที่มีกิจการติดต่อค้าขายกับมักเกิ้ลจากทั่วโลก  ใช่..ทำงานกับมักเกิ้ล  นี่เค้าไม่ได้หันมาชอบหรือสนใจอะไรกับคนพวกนี้หรอกนะ  เค้ายังเกลียดพวกเลือดสีโคลนพวกนี้เหมือนเดิม  แต่ที่เดรโก  มัลฝอย  คุณหนูผู้สูงส่งสายเลือดบริสุทธิ์  ยอมลดตัวลงมาทำงานกับพวกนี้  ก็เพียงเพราะว่าเค้าอาจจะได้ข่าวคราวจาก  เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์  หญิงสาวเลือดสีโคลน  คู่ปรับของเค้า  และคนที่เค้ารักบ้าง



“นี่ถ้าชั้นพูดออกไป  เราคงไม่ต้องมาทรมาณกับความฝันบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้อีก  แล้วเรา...เธอกับชั้น  ก็คงมีความสุขด้วยกันไปแล้ว  แค่คำว่ารักคำเดียวเท่านั้น”  เค้าจำได้ไม่มีลืม  เหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์ที่เค้าเป็นผู้เริ่มต้น  และมีเธอมาช่วยสานต่อมีอันต้องจบลง  มันเริ่มมาจากวันนั้น  เมื่อ  5  ปีที่แล้ว  ขณะที่เค้าเรียนอยู่ปีสุดท้าย..........



*-*-*-*-*-*-*



เช้าวันคริสมาสต์ทุกหนทุกแห่งบริเวณโรงเรียนเวทมนตร์ฮอกวอตส์เต็มไปด้วยสีขาวโพลน  เนื่องจากหิมะที่ตกมาอย่างหนักเมื่อคืนนี้  ส่งผลให้บรรยากาศโดยรอบดูโรแมนติก  และสวยงาม  แต่ก็แฝงไปด้วยความเงียบเหงาเช่นกัน  และเนื่องจากวันนี้เป็นวันคริสมาสต์และโรงเรียนปิดการเรียนการสอน  เพื่อให้เด็กนักเรียนได้กลับไปฉลองคริสมาสต์กับครอบครัว  แต่ก็มีนักเรียนบางส่วนสมัครใจที่จะอยู่ที่นี่มากกว่าจะกลับไปบ้าน  แต่กระนั้นก็เป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้น  และขณะนี้ก็ยังเช้าอยู่มาก  จึงยังไม่มีนักเรียนคนไหนตื่น               โรงเรียนจึงค่อนข้างเงียบ  



นักเรียนส่วนใหญ่ (ที่ไม่ได้กลับบ้าน) ยังคงนอนอยู่บนที่นอนหนานุ่ม  ภายใต้ผ้าห่มที่อบอุ่น  ไม่มีใครอยากลุกออกมาในเวลาที่อากาศเป็นใจแก่การนอนเช่นนี้  ยกเว้นชายหนุ่มนัยย์ตาสีซีด  ที่บัดนี้ออกมาอยู่นอกปราสาท และกำลังเดินเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย  ผมสีทองของเขาต้องกับแสงอาทิตย์แรกของวันคริสมาสต์  ส่งผลให้เกิดประกายประหลาด  ทั้งเจิดจ้าร้อนแรง  และอบอุ่นนุ่มนวล  ชุดสีดำของเขาตัดกับหิมะบนพื้นอย่างชัดเจน  ให้ทั้งความขัดแย้ง  และความกลมกลืน



เดรโก  มัลฝอย  ยังคงเดินไปเรื่อย ๆ  ไม่สนใจกับสิ่งแวดล้อมที่สวยงามตรงหน้า  ไม่สนใจทะเลสาบที่บัดนี้กลายเป็นน้ำแข็ง  สะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับสวยงามจับใจ  ไม่สนใจแม้กระทั่งเสียงร้องประหลาดที่ดังออกมาจากป่าต้องห้าม  เสมือนว่ากำลังร้องเพลงต้อนรับคริสมาสต์  ในใจของเขาตอนนี้  คิดเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น  เหตุผลที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ที่โรงเรียนในวันนี้  แทนที่จะได้กลับคฤหาสถ์มัลฝอย  ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหน้าที่ประธานหนังเรียนที่เขาได้รับ  ทำให้เขาต้องอยู่เพื่อดูแลความเรียบร้อย  แต่อีกเหตุผลหนึ่ง  ซึ่งเป็นเหตุผลที่สำคัญมาก  ก็คือ  เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์  เขารู้ว่าเธอจะต้องอยู่ที่โรงเรียนเช่นกัน  เพราะเธอเองก็เป็นประธานนักเรียนคนหนึ่ง  และที่สำคัญ  ตอนนี้เธอไม่มีผู้คุ้มกันคอยอยู่ใกล้ ๆ เพราะทั้งเจ้าวิสลี่และเจ้าพอตเตอร์  มันกลับไปฉลองคริสมาสต์กับครอบครัว  มันเป็นโอกาสของเขาแล้ว  โอกาสที่เขาจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการ



“เกรนเจอร์  เราจะได้เห็นกัน”  เขาเผลอพึมพำสิ่งที่อยู่ในใจออกมา  แววตามุ่งมั่นเอาจริง  ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในปราสาท  เพื่อเตรียมตัวสำหรับอาหารเช้า  และสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำ



*-*-*-*-*-*-*-*



เวลาเดียวกัน  ภายในหอนอนกริฟฟินดอร์  แสงแดดอ่อนละมุนรอดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับผิวละเอียดนุ่มของหญิงสาว  ซึ่งกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนสี่เสา  ทรวงอกเต่งตึงกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อยเป็นจังหวะสม่ำเสมอรับกับการหายใจ  ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยคล้ายกับกำลังยิ้ม  บ่งบอกให้รู้ว่า  หญิงสาวผู้นี้กำลังอยู่ในนิทรารมณ์อันแสนสุข  ถ้ามีใครได้ผ่านมาเห็นคงจะต้องตกตะลึงกับความงามราวภาพวาดนี้  แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครได้เห็น  เพราะขณะนี้หญิงสาวนอนอยู่เพียงลำพังเท่านั้น  เตียงที่เหลือว่างเปล่า  เพราะเพื่อนร่วมห้องของเธอกลับบ้านฉลองคริสมาสต์กันหมด  



“อือ...อืม  เช้าแล้วสินะ”  ในที่สุด  หญิงสาวก็ลืมตาขึ้น  เผยให้เห็นนัยย์ตาสีน้ำตาลภายใต้ดวงตากลมโต  ซึ่งกำลังกระพริบเร็ว ๆ เป็นการปรับสายตาให้ชินกับความสว่างของห้อง  พร้อมกับบิดขี้เกียจน้อย ๆ ขับไล่ความเมื่อยล้าที่เกิดขึ้นระหว่างการนอนหลับมาตลอดทั้งคืน  



ใช่แล้ว  เธอคือเฮอร์ไมโอนี่  เกรนเจอร์  ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นประธานนักเรียน  แต่เธอเลือกที่จะนอนในหอกริฟฟินดอร์มากกว่าหอประธานนักเรียน  เธอจะใช่หอประธานนักเรียนเฉพาะทำงานเท่านั้น  หญิงสาวกวาดตาไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะมาจบที่เพดาน  พร้อมกับนึกถึงความฝันเมื่อคืน  เธอฝันว่าอะไรนะ? เธอจำไม่ได้หรอก  แต่มันเป็นฝันที่มีความสุขมาก  ๆ  เลย  ทำให้วันนี้เป็นวันที่สดใสสำหรับเธอ  ถึงแม้ว่าเธอจะต้องมาอยู่ที่โรงเรียน  แทนที่จะได้กลับไปฉลองวันคริสมาสต์กับครอบครัว  เธอยิ้มให้กับตัวเอง  พร้อมรำพึงเบา ๆ



“เดี๋ยวก่อนไปกินข้าว  เอาของขวัญไปส่งก่อนดีกว่า”  เธอตั้งใจไว้ว่าจะเอาของขวัญวันคริสมาสต์ที่เตรียมไว้ไปที่โรงนกฮูก  และส่งไปให้กับ  พ่อ  แม่  รอน และแฮรี่ เพื่อนรักทั้งสอง  ก่อนที่จะถึงเวลาอาหารเช้า



“งั้นต้องรีบไปอาบน้ำแล้ว  เดี๋ยวจะไม่ทัน”  พูดจบหญิงสาวก็กระโดดลุกขึ้นจากเตียงทันที  นี่เป็นสิ่งที่เธอมักจะทำเมื่อตื่นนอน  การกระโดดลุกจากเตียงจะทำให้เธอรู้สึกกระปรี้กระเปร่า  และแจ่มใสไปตลอดทั้งวัน  หลังจากนั้นหญิงสาวก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป  



ผ่านไปสักครู่  หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ  พร้อมซับผมที่ชื้นซึ่งเกิดจากการอาบน้ำ  แล้วแต่งตัวอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะคว้าของขวัญที่เตรียมส่งมาถือไว้  แต่ก็ไม่วายหยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่ม  ‘เผื่อมีเวลาจะได้อ่านสักรอบ’  คิดแล้วก็รีบเดินลงบันไดไป  ผ่านห้องโถงรวม  กล่าวทักทายนักเรียนรุ่นน้องที่ไม่ได้กลับบ้านเล็กน้อย  แล้วรีบก้าวยาว ๆ ออกจากหอไป



หญิงสาวเดินอย่างรีบร้อน  เพื่อจะไปส่งของที่โรงนกฮูก  ขณะกำลังจะเดินออกจากประตูปราสาท  ก็พอดีกับที่คน ๆ หนึ่งเดินเข้ามา  แต่เธอไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนเดินสวนเข้ามา  จึงชนโครมเข้ากับคน ๆ นั้นที่ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน  ส่งผลให้คน ๆ นั้น  ล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น  โดยมีตัวเธอล้มลงมาทับอีกทีหนึ่ง  กลายเป็นว่าทั้งสองคนกอดกันกลมอยู่บนพื้น (หนังไทยชัด ๆ)



“โอ๊ยยยยยย.....ไม่มีตารึไง  ถึงมองไม่เห็นคนเขาเดินมา”  มัลฝอยกล่าวน้ำเสียงโกรธจัด  ‘ยัยนี่เป็นใครถึงกล้ามาทำให้ชั้นเจ็บตัวได้’  แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้คนที่ชนเค้าออกจากอ้อมแขน  ‘หอมแฮ่ะ’



“ขะ..ขอโทษนะ  ชั้นไม่ดะ........มัลฝอย”  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนขึ้นมาหลังจากดันตัวออกจากอ้อมแขนของคนที่เธอชนล้ม  แล้วเห็นว่าคน ๆ นั้น  คือ  มัลฝอย!!!



ทั้งสองต่างก็ตกตะลึงมองหน้ากันไปมา  ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ตัวว่าตัวเองตกอยู่ในอ้อมแขนของมัลฝอย  ก็ปาเข้าไปเกือบนาที  



“ปล่อยชั้นนะ”  พร้อมกับผลักมัลฝอยล้มลงก้นกระแทกพื้นอีกครั้ง



“โอ๊ยยยย  นี่ยัยบ้า  ชั้นเจ็บนะ  ทำไรของเธอ”  มัลฝอยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ



“สมน้ำหน้า  นายอยากมาแต๊ะอั๋งชั้นก่อนทำไม”  พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็แล่บลิ้นใส่หน้ามัลฝอย  พร้อมกับเดินจ้ำอ้าวออกไป



“แต๊ะอั๋งเหรอ  เมื่อกี้เค้าไม่เรียกว่าแต๊ะอั๋งหรอก”  ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวร่างบางไป  พร้อมกับลุกขึ้น  “มันต้องต่อจากนี้ต่างหาก”  แล้วออกเดินไปทางที่เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งจะเดินไป



*-*-*-*-*-*-*-*-*



ลองดูนะว่าพอไปไหวมั้ย  ขอความร่วมมือในการติด้วยคับ  ถ้าจะชมไม่ต้องก้อได้  แต่ถ้ามีขอติขอให้บอกทันที  จะขอบคุณอย่างสูงคับผม